Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Anna Garncarz

Protokolant: Dominika Gorząd

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2019 r. we W.

sprawy z odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 8 grudnia 2017 r. znak: (...)

w sprawie Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  oddala odwołanie;

II.  nie obciąża wnioskodawczyni kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona Z. W. wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego - Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z 8 grudnia 2017 r. znak (...) - (...) odmawiającej jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i domagała się jej zmiany poprzez przyznanie spornego świadczenia. Ubezpieczona wskazała, że ani decyzja, ani też orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS nie odnoszą się merytorycznie do jej stanu zdrowia.

Odpowiadając na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, iż Lekarz Orzecznik ZUS dokonując bezpośredniego badania ubezpieczonej, analizując dokumentację medyczną, uwzględniając stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia i wiek, w orzeczeniu stwierdził, iż wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy oraz brak okoliczności uzasadniających przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. Komisja Lekarska po badaniu własnym i analizie dostępnej dokumentacji nie znalazła podstaw do zmiany decyzji Lekarza Orzecznika. W związku z tym organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

Ubezpieczona Z. W. z dniem 29 września 2017 r. wykorzystała 182 dni zasiłku chorobowego. W dniu 22 września 2017 r. złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia.

Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z 24 października 2017 r. ustalił, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i brak jest podstaw do ustalenia uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Komisja Lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 27 listopada 2017 r. w całości podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika.

Decyzją z dnia 8 grudnia 2017 r. odmówiono ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowody: - akta organu rentowego

Ubezpieczona Z. W. ma 55 lat, z wykształcenia kelnerka, wykonywała zawód salowej. Od grudnia 2016 r ubezpieczona prowadziła działalność gospodarcza - handel.

Od 2011r ubezpieczona była leczona w PZP - otrzymywała leki p/depresyjne i neuroleptyki.

Ubezpieczona mieszka z mężem. Ma dwoje dorosłych, samodzielnych dzieci. Obecnie pracuje jako pomoc techniczna w żłobku.

Z powodu urazu lewej nogi w S. była tam zaopatrzona w (...), potem leczona w Poradni Chirurgicznej przy u. (...) we W. - miała z tego powodu długotrwałe zwolnienie lekarskie (182 dni), stosowała ortezę, korzystała z rehabilitacji.

U ubezpieczonej jest kontakt słowny rzeczowy, dobry, świadomość jasna, orientacja auto i allopsychiczna prawidłowa, zachowanie poprawne, nastrój obojętny, napęd psychomotoryczny prawidłowy, tok myślenia prawidłowy, afekt żywy, modulowany, dostosowany. Nie ujawnia myśli ani tendencji suicydalnych. Nie wypowiada urojeń, nie zdradza omamów. Uwaga i pamięć w badaniu klinicznym sprawne. Intelekt w normie. Krytycyzm zachowany.

Ubezpieczona ma chód samodzielny, wydolny. Budowa prawidłowa, symetria i proporcje dobrze zachowane. Kręgosłup o zachowanych krzywiznach fizjologicznych. Napięcie mięśni przykręgosłupowych prawidłowe. Prawidłowa ruchomość kręgosłupa: brodą swobodnie dosięga do mostka, ruchy skrętne szyi w normie (do ok. 60° obustronnie); palcami rąk w skłonie dosiężnym nie dotyka do podłoża (próba palce-podłoga -5cm), z pozycji leżącej na piecach powraca do siadu płaskiego bez wspomagania rąk, w siadzie płaskim palcami rąk dosięga do palców stóp. Obręcz barkowa symetryczna, ustawiona poziomo. Kończyny górne: ułożone swobodnie, umięśnienie symetryczne; obrysy i ruchomość stawów zachowane prawidłowo. Klatka piersiowa symetryczna, ruchoma oddechowo. Brzuch: wysklepiony w poziomie klatki piersiowej; miękki; bez oporów patologicznych; objawy otrzewnowe nieobecne. Miednica ustawiona poziomo, niebolesna na ucisk przednio-tylny i poprzeczny. Kończyny dolne: ułożone swobodnie; umięśnienie symetryczne; obrysy i ruchomość stawów w zakresie normy. Na skórze tułowia, kończyn górnych i dolnych rozsiane zmiany łuszczycowe. Czaszka normokształtna, średniowymiarowa, bez blizn i ubytków kostnych, nerwy czaszkowe unerwiają prawidłowo. Kończyny górne bez cech niedowładów, prawidłowe napięcie mięśniowe, bez asymetrii odruchów głębokich, bez cech neurogennego zaniku mięśni, czucie różnicuje prawidłowo, objaw B. ujemny. Kończyny dolne bez niedowładów, odruchy kolanowe obecne, odruchy skokowe zniesione, napięcie mięśniowe prawidłowe, bez patologicznych objawów piramidowych, bez cech neurogennego zaniku mięśni, objaw L.'a nieobecny, objaw N. ujemny. Czucie różnicuje prawidłowo. Kręgosłup o fizjologicznych krzywiznach z prawidłowym napięciem mięśni przykręgosłupowych, odległość broda-mostek O., rotacja szyi do 60st, w skłonie odległość palce rąk - podłoga ok 5cm. Z. prawidłowa. Objawy oponowe ujemne. Próba R. prawidłowa.

Wnioskodawczym w 2011 r. po raz pierwszy podjęła leczenie u psychiatry w PZP z powodu depresji. Objawy depresyjne ustąpiły po wdrożonym leczeniu specjalistycznym. Leczenie depresji zakończone zostało w 2012r. Wnioskodawczym do 2016r. pracowała jako salowa w szpitalu, po wypadku z urazem prawej kończyny leczona była w ramach zwolnienia lekarskiego, po półrocznym zwolnieniu nie przedłużono umowy o pracę. W pierwszych miesiącach 2017r. powódka prowadziła działalność gospodarczą. W dniu 21.03.2017r. zgłosiła się do lekarza, została przyjęta do oddziału neurologii z powodu zaburzeń mowy, zawrotów i bólów głowy. W wykonanych badaniach stwierdzono przewlekłe miernie nasilone naczyniopochodne uszkodzenie (...) widoczne w badaniu (...) głowy. Objawy neurologiczne ustąpiły w czasie hospitalizacji i jak wynika z karty informacyjnej z dnia 31.03.2017r. rozpoznano wówczas incydent przemijającego niedokrwienia mózgu. Powódka po tej hospitalizacji nie wróciła już do pracy. W kwietniu 2017r. wystąpiły u niej po raz drugi objawy depresji. W dniu 10.04.2017r. ponownie podjęła leczenie u psychiatry. Lekarz rozpoznał epizod depresji, wprowadził leczenie przeciwdepresyjne i od 07.04.2017r. wystawił zwolnienie lekarskie z pracy. Wnioskodawczym zgłaszała się na kolejne wizyty do PZP. Objawy choroby stopniowo ustępowały. Przez okres pół roku leczona była ambulatoryjnie w ramach zwolnienia lekarskiego z pracy. Obecnie ubezpieczona jest bez stałej pracy, od półtora miesiąca ma umowę zlecenie, sama określa, że jest to motywujące i cieszy się, że wyszła już z domu, bo w okresie depresji izolowała się od ludzi. Aktualnie u ubezpieczonej nie ma objawów depresji, stan psychiczny jest wyrównany. Epizod depresji w dużej mierze miał charakter reaktywny w wówczas subiektywnie trudnej sytuacji. Ubezpieczona w swoim życiu przebyła 2 epizody depresji, obecnie jest stan remisji.

U ubezpieczonej występują nawracające zaburzenia depresyjne- obecnie remisja objawów, przebyte przemijające niedokrwienie (...) w dniu 21.03.2017r., nadciśnienie tętnicze, stan po awulsyjnym złamaniu kości łódkowatej stopy prawej w 2016r., zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego lewego, otyłość, zmiany z wyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego z podmiotowym zespołem bólowym bez objawów korzeniowych rozciągowych i ubytkowych, bez uszkodzenia rdzenia kręgowego, żylaki kończyn dolnych bez owrzodzeń, bez zaburzeń troficznych.

Stan narządu ruchu i układu nerwowego po 29 września 2017 r nie dawał podstaw do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego: w badaniach nie stwierdzono upośledzenia funkcji lokomocyjnej, nie stwierdzono zaburzenia funkcji rąk, w badaniu neurologicznym bez objawów dysfunkcji układu nerwowego. Stan narządu ruchu i układu nerwowego nie uzasadniał ustalenia dalszej niezdolności do pracy (świadczenia rehabilitacyjnego), w tym na ostatnio zajmowanym stanowisku - sprzedawcy na targowisku. Stosowanie leków nie stanowi samo w sobie podstawy do ustalenia długotrwałej niezdolności do pracy.

Wnioskodawczyni od dnia 30.09.2017r. była zdolna do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Dowody:

- opinia biegłego sądowego psychologa i psychiatry – karta 15-16

- opinia biegłego sądowego ortopedy i neurologa – karta 76

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorobach zawodowych (tj. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.) zwanej dalej ustawa wypadkową, z tytułu wypadku przy pracy ubezpieczonemu przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2014 r., poz. 159) w zw. z art. 7 ustawy wypadkowej, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Jak wykazali biegli sadowi z zakresu ortopedii, neurologii, psychologii i psychiatrii ubezpieczona cierpi na zaburzenia depresyjne- obecnie remisja objawów, przebyte przemijające niedokrwienie (...) w dniu 21.03.2017r., nadciśnienie tętnicze, stan po awulsyjnym złamaniu kości łódkowatej stopy prawej w 2016r., zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego lewego, otyłość, zmiany z wyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego z podmiotowym zespołem bólowym bez objawów korzeniowych rozciągowych i ubytkowych, bez uszkodzenia rdzenia kręgowego, żylaki kończyn dolnych bez owrzodzeń, bez zaburzeń troficznych.

Jednak w opinii wszystkich biegłych sądowych ubezpieczona po 29 września 2017 r. nie była niezdolna do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionej w sprawie dokumentacji zawartej w aktach organu rentowego, a także obszernej dokumentacji przedstawionej przez samą ubezpieczoną, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne, opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania przez biegłych sądowych. W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie biegłych sądowych są rzetelne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonej i Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych, jaki został przedstawiony w dwóch opiniach pisemnych, tym bardziej, że wydane opinie zawieraja pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu.

Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym przez biegłych opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym.

Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Ubezpieczona złożyła zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry a także wniosła o powołanie biegłych ortopedy i neurologa.

Sąd uwzględnił wniosek ubezpieczonej. Biegli sądowi neurolog i ortopeda w sposób jasny i kategoryczny uznali, że ubezpieczona była zdolna do pracy po 29 września 2017 r. i brak podstaw do powołania innych biegłych sądowych.

Ani organ rentowy, ani ubezpieczona nie złożyli zastrzeżeń do przedstawionej przez biegłych ortopedy i neurologa opinii.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co w niniejszej sprawie, dało podstawę do jego zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, w punkcie I sentencji wyroku, Sąd oddalił odwołanie.

Orzeczenie o kosztach postępowania, jak w punkcie II sentencji wyroku, znajduje uzasadnienie w treści art. 36 oraz 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a także w treści art. 102 kpc.