Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2019 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania E. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we Wrocławiu

z dnia 27.11.2017 r. znak: (...)

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 27.11.2017 r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy E. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 25.09.2017 r. na okres sześciu miesięcy;

II.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala;

III.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca E. W. w dniu 1.02.2018 r. roku wniósł do tutejszego Sądu odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we W. z dnia 27.11.2017 r., znak (...) - (...), w której organ rentowy odmówił mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca zarzucił, że stanowisko organu rentowego jest nieuzasadnione, albowiem nadal był niezdolny do pracy. Podkreślił, ze w wieku 62 lat przy obecnym stanie zdrowia nie był zdolny do wykonywania pracy montera instalacji sanitarnych, a zatem pracy fizycznej, wymagającej sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia, schylania się, noszenia ciężarów oraz przebywania na wysokości do 3 metrów.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych we W. wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu pisma wskazał, że Lekarz Orzecznik ZUS oraz Komisja Lekarska ZUS uznały wnioskodawcę za zdolnego do pracy po wykorzystaniu przez niego 182 dni okresu zasiłkowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. W. urodził się w (...) roku. Od lat wykonuje zawód instalatora sanitarnego i konserwatora. Wykonywana przez wnioskodawcę na ostatnim stanowisku pracy wymaga wysiłku fizycznego, sprawności obu rąk, dłuższego stania, chodzenia, wymuszonej pozycji, schylania, się, podnoszenia i noszenia ciężarów i przebywania na wysokości do 3 m.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

dokumenty zgromadzone w aktach rentowych, w tym wywiad zawodowy (załącznik)

W okresie do 24.09.2017 r. wnioskodawca wykorzystał 182 okresu zasiłkowego. Lekarz Orzecznik ZUS i Komisja Lekarska ZUS orzekli, że po wykorzystaniu okresu zasiłkowego wnioskodawca był zdolny do pracy.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

dokumenty zgromadzone w aktach rentowych (załącznik)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych we W. decyzją z dnia 27.11.2017 r. odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: decyzja ZUS we W. z dnia 27.11.2017 r. w aktach rentowych (załącznik)

U wnioskodawcy rozpoznaje się przerost gruczołu krokowego, torbiel nerki prawej i drobny złóg nerki lewej.

Z przyczyn urologicznych wnioskodawca nie był niedolny do pracy od 25.09.2017 r. na dotychczas zajmowanym stanowisku.

Dowód: opinia biegłego urologa k. 17

U wnioskodawcy rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa, zespół bólowy kręgosłupa, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka.

Dowód: opinia biegłych ortopedy i neurologa k. 29-30

U wnioskodawcy rozpoznaje się pogłębienie fizjologicznej lordozy lędźwiowej, poziome ustawienie kości krzyżowej, niewielką, płaską pośrodkową wypuklinę krążka m/k modelującą worek oponowy na poziomie L4/L5, pośrodkowo – dwuboczną przepuklinę krążka m/k, która wpukla się do kanału kręgowego na głębokość 0,5 cm i uciska na poziomie L4/L5 w niedużym stopniu worek oponowy oraz zwęża otwory międzykręgowe, spłaszczenie krążka m/k L5/S1 uwypuklonego również ku przodowi, osteofity na krawędziach przednich trzonów kręgów lędźwiowych oraz segmentu S1 kości krzyżowej oraz bólowy zespół korzeniowy z odcinka szyjnego kręgosłupa, ponadto przerost gruczołu krokowego, torbiel nerki prawej, drobny złóg nerki lewej, nadciśnienie tętnicze (...), przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka, nadwzroczność korygowana D. =2.0 i obustronny niedosłuch.

Wnioskodawca jest nadal po dniu 24.09.2017 r. niezdolny do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku pracy, dalsze leczenie i rehabilitacja rokują nadzieję odzyskania zdolności do pracy i może on mieć przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy poczynając od dnia 25.09.2017 r.

Dowód: opinia i opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny pracy k. 57-60, 73-74

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie było uzasadnione w części.

Stosownie do treści art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (ust. 1). Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (ust. 2). O okolicznościach, o których mowa w ust. 1 i 2, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 3). Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 4). Od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przysługuje odwołanie wniesione za pośrednictwem Oddziału ZUS do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych właściwego według miejsca zamieszkania, w terminie miesiąca od doręczenia decyzji.

Odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we W. z dnia 27.11.2017 r. zasługiwało na uwzględnienie w części.

Ustalając stan faktyczny sprawy, Sąd Rejonowy uwzględnił treść opinii sądowo-lekarskich wydanych przez biegłych sądowych specjalności urologii oraz z zakresu medycyny pracy.

Przedmiotowe opinie są w ocenie Sądu spójne, logiczne i wyczerpujące. Biegli szczegółowo opisali materiał stanowiący podstawę ich konkluzji. Z treści opinii wynika, że powstały one w oparciu o badanie i wywiad z wnioskodawcą, po dokładnym zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy zawartą w aktach sprawy.

Ze sporządzonych opinii wynika, że o ile z przyczyn urologicznych wnioskodawca był po dniu 24.09.2017 r. zdolny do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku montera urządzeń sanitarnych/konserwatora, o tyle jego niezdolność do pracy z przyczyn związanych z dolegliwościami kręgosłupa trwała dłużej, był bowiem niezdolny do pracy od 25.09.2017 r. przez kolejne 6 miesięcy.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, że „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie kwestionował opinii biegłego urologa, wniósł jednak umotywowane zastrzeżenia do opinii biegłych ortopedy i neurologa, którzy uznali go za zdolnego do pracy po dniu 24.09.2017 r. Wnioskodawca szczegółowo wskazał na zakres czynności wykonywanych na ostatnio zajmowanym stanowisku i zarzucił, że uznanie przez biegłych ortopedę i neurologa, pomimo potwierdzenia przez nich występowania u wnioskodawcy udokumentowanych schorzeń kręgosłupa, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy, jest nieprawidłowe, albowiem wykonywania przez niego praca jest ciężką pracą fizyczną, wymagającą dobrej sprawności układu ruchu, w szczególności kręgosłupa. Wniósł o wydanie opinii przez lekarza medycyny pracy i wniosek ten Sąd uwzględnił.

Z opinii i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu medycyny pracy wynika, że niezdolność wnioskodawcy do pracy trwała po wyczerpaniu przez niego okresu zasiłkowego przez dalsze 6 miesięcy. Biegły szeroko i szczegółowo wskazał rozpoznane u wnioskodawcy dolegliwości i odniósł je do zdolności do wykonywania przez wnioskodawcę pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku, biorąc pod uwagę zakres czynności wnioskodawcy, jego stan zdrowia i wiek. Wyjaśnił, że wnioskodawca cierpi na schorzenie kręgosłupa, z których najpoważniejsze to przepuklina i wypuklina kręgosłupa lędźwiowego uciskające na worek oponowy i powodujące objawowe zespoły bólowe z odcinka lędźwiowego kręgosłupa, których leczenie nie zostało ukończone. Podkreślił, że wnioskodawca cierpi również na bólowy zespół korzeniowy z odcinka szyjnego kręgosłupa, którego leczenie w ramach świadczenia rehabilitacyjnego rokuje uzyskanie poprawy. Wskazał, że lekarze prowadzący zalecają unikanie przeciążania kręgosłupa i rehabilitację, a w razie braku poprawy ocenę neurochirurgiczną. Choroby wnioskodawcy stanowią przeciwwskazanie do pracy na stanowisku montera urządzeń sanitarnych, ponieważ upośledzając znacznie sprawność układu ruchu, upośledzają sprawność ustroju.

W ocenie Sądu biegły z zakresu medycyny pracy szeroko i wyczerpująco odniósł się do stanu zdrowia wnioskodawcy w kontekście zakresu jego obowiązków na ostatnio zajmowanym stanowisku. Wydana przez niego opinia jest szczegółowa i kompleksowa, a wypływające z niej wnioski logiczne i przekonujące.

Wnioskodawca nie złożył zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy i nie domagał się dalszego opiniowania sprawy.

Zastrzeżenia organu rentowego nie zostały uwzględnione przez Sąd. Odstępując od dalszego opiniowania sprawy Sąd Rejonowy miał na uwadze, że schorzenia wskazane w rozpoznaniu przez wszystkich biegłych były bezsporne. Różnica zdań specjalistów w przedmiocie stwierdzenia, czy schorzenia te skutkowały niezdolnością wnioskodawcy do pracy, czy też nie, winna być w ocenie Sądu rozstrzygnięta na korzyść wnioskodawcy, w szczególności w sytuacji, gdy na dalszą niezdolność do pracy wskazuje biegły z zakresu medycyny pracy, a zatem biegły specjalizujący się w ocenie zdolności do pracy w świetle stanu zdrowia pracowników i związanych z danym stanowiskiem wymagań i ryzyk. Sąd przychylił się do stanowiska biegłego z zakresu medycyny pracy, mając na względzie stan zdrowia oraz charakter stanowiska wnioskodawcy, a także jego wiek.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego wnioskodawca był nadal niezdolny do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku przez 6 miesięcy, przy czym istniały wówczas rokowania odzyskania zdolności do pracy, a tym samym zostały spełnione przesłanki uzyskania przez wnioskodawcę świadczenia rehabilitacyjnego. W dalszym okresie wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy, zdezaktualizowała się zatem przesłanka ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wyrażona w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zgodnie z którą warunkiem przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest ustalenie, że uprawniony jest nadal niezdolny do pracy, po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (ust. 1).

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych odwołanie zostało uwzględnione w części, w ten sposób, że Sąd Rejonowy przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 25.09.2017 r. na dalsze 6 miesięcy. W pozostałej części odwołanie, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (tj. opłat sądowych i wydatków). Zgodnie zaś z art. 98 u.k.s.c., w toku postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa. W niniejszej sprawie nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciążył zatem Skarb Państwa.