Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Wiśniewski

Protokolant: Anna Hrydziuszko

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. T. kwotę 16.031,76 zł (szesnaście tysięcy trzydzieści jeden złotych i siedemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.989,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. zwraca powodowi kwotę 222,20 zł nienależne poniesionych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 2286/13

UZASADNIENIE

Powód M. T. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 12.446,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2013 r. do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje żądanie, podał, że w dniu 10 kwietnia 2013 r. jego samochód (M. (...)) uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnoprawnej u strony pozwanej. Po zgłoszeniu szkody strona pozwana przyznała i wypłaciła kwotę 25.532,56 zł tytułem odszkodowania. Powód, mając wątpliwości co do wysokości wypłaconego odszkodowania, zlecił wykonanie wyceny rzeczoznawcy, który ustalił wysokość szkody na kwotę 37.979 zł. Powód wyjaśnił, że powództwo obejmuje sumę brakującego odszkodowania.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 3 października 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia uwzględnił powództwo w całości.

Strona pozwana złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że żądane przez powoda odszkodowanie jest zawyżone i nie odzwierciedla rzeczywistej szkody.

Pismem procesowym z dnia 23 czerwca 2014 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 3.585,32 zł, wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz łącznie kwoty 16.031,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2013 r.

Między stronami procesu bezsporne było, że:

- w dniu 10 kwietnia 2013 r. należący do powoda M. T. samochód marki M. (...) (o numerze rejestracyjnym (...)) został uszkodzony w kolizji drogowej,

- sprawca kolizji był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w W.,

- strona pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie w wysokości 25.532,56 zł.

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny:

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 25 kwietnia 2013 r.

(dowód: strona 5 druku zgłoszenia szkody w aktach szkody)

Po powiadomieniu przez stronę pozwaną o przyznanej sumie odszkodowania powód zlecił określenie wartości naprawy innemu rzeczoznawcy, płacąc za wydaną opinię kwotę 492 zł.

(dowód: - ocena techniczna z 19 czerwca 2013 r., k. 23-27,

- faktura VAT z 21 czerwca 2013 r., k. 31)

Koszt naprawy pojazdu powoda w celu przywrócenia go do stanu sprzed kolizji z dnia 10 kwietnia 2013 r., przy uwzględnieniu cen nowych części oryginalnych oraz średnich stawek robocizny (w wysokości 80 zł za prace blacharsko-lakiernicze oraz 90 zł za prace lakiernicze), wyniósłby 41.564,32 zł brutto.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej M. B., k. 71-75)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Nie budzi wątpliwości, że sprawca wypadku polegającego na zderzeniu się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za wyrządzoną powodowi szkodę (art. 415 w zw. z art. 436 § 2 k.c.).

Odpowiedzialność strony pozwanej za skutki kolizji drogowej wynikała zaś z art. 822 § 1 i 2 k.c. oraz art. 9 i 9a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013, poz. 392 z późn. zm.), albowiem - jako ubezpieczyciel - zobowiązana jest do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi sprawca wypadku. Powód - jako osoba uprawniona do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej - mógł zatem dochodzić roszczenia bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń (art. 822 § 4 k.c.).

Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.) i powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.). Odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się przy tym do zapłaty odszkodowania (art. 822 § 1 k.c.).

Dla ustalenia wysokości szkody w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. nie mogły mieć przy tym znaczenia koszty naprawy pojazdu faktycznie poniesione przez poszkodowanego, gdyż obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Dla powstania odpowiedzialności odszkodowawczej istotny jest jedynie fakt powstania szkody, a pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia jest fakt jej naprawienia. Wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 363 § 2 k.c. powinna zatem odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego w chwili wypadku komunikacyjnego (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, Lex nr 55515).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało wyjaśnione, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, zakład ubezpieczeń co do zasady zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zauważono przy tym, że nie można z góry wykluczyć, iż zamontowanie podczas przywracania do stanu poprzedniego nowych części spowoduje wzrost wartości pojazdu jako całości. Jeżeli jednak zakład ubezpieczeń okoliczności tej nie wykaże, to wysokość odszkodowania należy ustalić z uwzględnieniem cen części nowych bez potrąceń amortyzacyjnych (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973/ 6/ 111 oraz uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112). Poszkodowany ma przy tym prawo do dokonania naprawy przy użyciu części oryginalnych, jeżeli takie części zostały uszkodzone.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, że wysokość odszkodowania należnego w związku z uszkodzeniami pojazdu mechanicznego, wypłacanego przez zakład ubezpieczeń na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, ustala się według cen nowych części oryginalnych, bez uwzględnienia potrąceń amortyzacyjnych. Nie jest przy tym istotne w jakim stanie były uszkodzone części. Wysokość odszkodowania może być niższa w wypadku, gdy uszkodzone części nie były oryginalne, albo zakład ubezpieczeń wykaże, iż dokonanie naprawy przy użyciu nowych części oryginalnych prowadziłoby do wzrostu wartości pojazdu.

Uwzględniając zatem, że w niniejszej sprawie ustalone zostało, że koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosłyby 41.564,32 zł, a strona pozwana wypłaciła już kwotę 25.532,26 zł, należało zasądzić na rzecz powoda dalszą kwotę 16.031,76 zł.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty wynika z art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd miał przy tym na względzie, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (art. 817 § 1 k.c.). Skoro więc szkoda została zgłoszona w dniu 25 kwietnia 2013 r., to trzydziestodniowy termin z art. 817 § 1 k.c. upływał w dniu 25 maja 2013 r. Dlatego też, Sąd, zgodnie z żądaniem pozwu, zasądził odsetki ustawowe od daty nawet późniejszej (dnia 8 lipca 2014 r.).

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., mając na względzie, że strona pozwana, która przegrała w całości, powinna zwrócić powodowi wszystkie niezbędne koszty poniesione do celowego dochodzenia przez niego swoich praw. Koszy wynosiły zaś 4.989,80 zł i obejmowały opłatę od pozwu (uwzględniając wartość przedmiotu sporu po rozszerzeniu powództwa) w wysokości 803 zł, wynagrodzenie adwokata w wysokości 2.400 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, zaliczkę na wydatki w wysokości 1.378,80 zł oraz koszty prywatnej opinii wykonanej na zlecenie powoda przed wytoczeniem powództwa w wysokości 492 zł. Wyjaśnić przy tym należy, że kosztami procesu nie są wyłącznie koszty poniesione w toku postępowania sądowego, lecz również koszty wyłożone przed wytoczeniem powództwa (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1987 r., III CZP 37/87, OSNCP 1988/10/138; podobnie J. Gudowski, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego pod red. T. Erecińskiego, Tom I, Warszawa 2012, s. 491). Poniesienie przez powoda kosztów sporządzania prywatnego kosztorysu służyło zaś niewątpliwie dochodzeniu praw w niniejszym postępowaniu, albowiem na jego podstawie powód oparł niemal w całości swoje żądanie, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Bez zasięgnięcia pomocy rzeczoznawcy powód miałby poważne trudności, aby samodzielnie ustalić czy strona pozwana prawidłowo określiła wysokość odszkodowania, a następnie ocenić jaka powinna być suma dalszego odszkodowania.

Na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010, nr 90, poz. 594 j.t.) Sąd nakazał ponadto zwrócić powodowi kwotę 221,20 zł z zaliczki na wydatki, która okazała się w tej części nienależna, a także na podstawie art. 80 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010, nr 90, poz. 594 j.t.) kwotę 1 zł uiszczonej nienależnie opłaty od pozwu.