Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSR Paweł Wiśniewski

Protokolant: Anna Jakimów

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) Spółka z o.o. spółka komandytowo- akcyjna w W.

przeciwko: M. B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej M. B. na rzecz strony powodowej (...) Spółki z o.o. spółki komandytowo- akcyjnej w W. kwotę 780,09 zł (siedemset osiemdziesiąt złotych dziewięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od:

- kwoty 13,96 zł od dnia 21 lutego 2013r. do dnia zapłaty,

- kwoty 766,13 zł od dnia 22 lutego 2013r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 193 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1594/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej M. B. kwoty 920,09 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia wniesienia pozwu (tj. dnia 21 lutego 2013 r.) do dnia zapłaty. Uzasadniając swoje żądanie, podała, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w dniu 27 lipca 2012 r. zawarła z pozwaną umowę pożyczki w kwocie 700 zł, przy czym oprocentowanie wynosiło 24 % w skali roku, zaś w wypadku roszczenia przeterminowanego naliczane miały być odsetki maksymalne (w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP). Strona powodowa wyjaśniła, że na dochodzoną pozwem sumę składa się wskazana kwota pożyczki, kwota 13,96 zł skapitalizowanych odsetek od sumy pożyczki za okres od 27 sierpnia do 27 września 2012 r., kwota 66,13 zł skapitalizowanych odsetek umownych liczonych od kwoty 700 zł za okres od 28 września 2012 r. do dnia wniesienia pozwu oraz kwota 140 zł opłat za przeprowadzone czynności windykacyjne.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 4 kwietnia 2013 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Pozwana złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Przyznała, że zawarła ze stroną powodową umowę pożyczki. Wskazała jednak, że kwota pożyczki wynosiła 500 zł, zatem roszczenie strony powodowej w wysokości 920 zł jest bezzasadne i wykracza poza postanowienia zawartej umowy. Pozwana wniosła o orzeczenie obowiązku spłaty kwoty pożyczki w ratach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lipca 2012 r. strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna w W., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarła z pozwaną M. B. umowę pożyczki (z pakietem Komfort) w wysokości 700 zł, oprocentowanej w wysokości 24 % w stosunku rocznym.

Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki do dnia 27 sierpnia 2012 r., a w przypadku roszczeń przeterminowanych stronie powodowej miały należeć się odsetki w wysokości odsetek maksymalnych.

Poza tym pozwana zobowiązana była do zapłaty kwoty 13,96 zł tytułem opłaty przygotowawczej oraz kwoty 186,04 zł tytułem opłaty za świadczenie usług w ramach pakietu Komfort. Ponieważ opisane należności zostały potrącone z podlegającej wypłacie sumy pożyczki pozwanej wypłacono faktycznie kwotę 500 zł.

W umowie ustalono, że w wypadku, gdy pozwana będzie opóźniać się ze spłatą, strona powodowa ma prawo wzywać ją do spłaty zadłużenia listownie na adres podany w umowie. Koszty pierwszego i drugiego wezwania do zapłaty wynosić mają po 20 zł każde, zaś opłata za czynności windykacyjne prowadzone przez profesjonalny zewnętrzny podmiot wraz z ostatecznym przesądowym wezwaniem do zapłaty wynosić ma 100 zł (pkt 7 postanowień wspólnych umowy).

(dowód: umowa pożyczki)

W późniejszym czasie strony ustaliły, że pożyczka ma zostać zwrócona przez pozwaną do dnia 27 września 2012 r.

Pomimo tego, pozwana nie zwróciła stronie powodowej udzielonej pożyczki.

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Na wstępie wyjaśnić należy, że do umowy pożyczki zawartej przez strony procesu zastosowanie znajdą przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2011 r., Nr 126, poz. 715 z późn. zm.), albowiem strona powodowa w zakresie prowadzonej przez siebie działalności zawarła z pozwaną - jako konsumentką - umowę pożyczki na kwotę niższą niż 225.550 zł (art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy).

Bezzasadny okazał się podniesiony przez pozwaną zarzut, że pożyczka wynosiła jedynie 500 zł. Z treści umowy jasno bowiem wynika, że suma pożyczki wynosiła 700 zł, zaś kwota 500 zł stanowiła jedynie faktycznie wypłaconą pozwanej sumę. Pozostała część pożyczki w wysokości 200 zł, ulegała potrąceniu przy wypłacie o kwotę opłaty przygotowawczej w wysokości 13,96 zł oraz kwotę opłaty za świadczenie usług w ramach pakietu Komfort w wysokości 186,04 zł. Skoro zaś nie budziło wątpliwości, że pozwana nie dokonała na rzecz strony powodowej żadnych wpłat, to zasadne było żądanie przez stronę powodową, aby pozwana zwróciła jej całą kwotę pożyczki w wysokości 700 zł.

Pozwana zobowiązana była ponadto do zapłaty odsetek kapitałowych ustalonych w umowie (art. 359 § 1 k.p.c.) oraz odsetek za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego (zwrotu pożyczki), których wysokość strony ustaliły na wysokość odsetek maksymalnych (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Sąd za zasadną uznał zatem kwotę 13,96 zł skapitalizowanych odsetek w wysokości 24 % w skali roku obliczonych od kwoty 700 zł za okres od dnia 27 sierpnia 2012 r. do 27 września 2012 r., a także kwotę 66,13 zł skapitalizowanych odsetek w wysokości odsetek maksymalnych obliczonych od kwoty 700 zł za okres od dnia 28 września 2012 r. do dnia wniesienia pozwu, tj. 21 lutego 2013 r.

Strona powodowa miała przy tym prawo, aby od chwili wytoczenia powództwa żądać odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek (art. 482 § 1 k.c.). Sąd zasądził zatem na rzecz strony powodowej dalsze odsetki umowne liczone od skapitalizowanych odsetek kapitałowych od dnia wniesienia pozwu. Natomiast dalsze odsetki liczone od sumy pożyczki (700 zł) oraz skapitalizowanych odsetek za czas opóźnienia (66,13 zł) Sąd zasądził od dnia następnego, tj. od dnia 22 lutego 2013 r. Skoro bowiem skapitalizowane odsetki za czas opóźnienia w zwrocie sumy pożyczki zostały naliczone za okres do dnia 21 lutego 2013 r., to żądając zasądzenia dalszych odsetek od tej samej daty, strona powodowa w istocie dwukrotnie domagała się zasądzenia odsetek należnych jej za ten dzień.

Jako bezzasadne w całości Sąd uznał natomiast powództwo obejmujące kwotę 140 zł kosztów związanych z pisemnym wezwaniem do zapłaty i czynnościami windykacyjnymi.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 13 obowiązującej do dnia 18 grudnia 2011 r. ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2001 r., Nr 100, poz. 1081 z późn. zm.), dopuszczalna była możliwość obciążenia konsumenta kosztami ponoszonymi przez kredytodawcę w związku z niewykonaniem przez konsumenta zobowiązań wynikających z umowy, w tym kosztami upomnień lub wezwań do zapłaty. Ustalone w umowie koszty nie mogły być przy tym dowolne i wygórowane, lecz musiały być zbliżone do realnych kosztów, czemu ustawodawca dał wyraz, stanowiąc, że jeżeli nie jest możliwe podanie kosztów, do których poniesienia zobowiązany jest konsument, należy określić ich szacunkową wysokość oraz okoliczności, od których zależy ich ostateczna wysokość i obowiązek zapłaty przez konsumenta (art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim).

W dacie zawarcia spornej umowy obciążenie pozwanej obowiązkiem poniesienia zryczałtowanych opłat w razie niespełnienia przez nią świadczeń z umowy pożyczki było już jednak niedopuszczalne. Obowiązujące wówczas przepisy pozwalały na obciążenie pozwanej jedynie kosztami pozostającymi „w związku z umową”, w szczególności opłatami, prowizjami, marżami oraz kosztami usług dodatkowych (art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim), a więc kosztami związanymi ściśle z przygotowaniem i wykonaniem umowy. Również z ogólnych przepisów kodeksu cywilnego wynika, że zastrzeżenie w umowie zapłaty określonej sumy w celu naprawienia szkody powstałej wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (kary umownej) możliwe jest tylko w wypadku zobowiązań niepieniężnych (art. 483 § 1 k.c.). W wypadku nienależytego wykonania świadczenia pieniężnego interes wierzyciela jest zaś wystarczająco chroniony za pomocą prawa do domagania się odsetek za czas opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.), zwłaszcza, że strony procesu ustaliły, iż stronie powodowej należą się odsetki w wysokości maksymalnej, o której mowa w art. 359 § 2 ¹ k.c.

Z przytoczonych względów, postanowienia umowne przewidujące obciążenie konsumenta z góry ustalonymi, zryczałtowanymi kosztami związanymi z ewentualnym powstaniem zadłużenia z umowy pożyczki, do której stosuje się przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, uznać należy za nieważne jako sprzeczne z ustawą (art. 58 § 1 i 3 k.c.). Sąd oddalił zatem powództwo w zakresie żądania w wysokości 140 zł tytułem kosztów windykacyjnych.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w punktach I i II sentencji wyroku.

Sąd nie przychylił się do wniosku pozwanej o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia, uznając, że brak jest podstaw do zastosowania art. 320 k.p.c., zgodnie z którym, w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Powołany przepis daje sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z treści umowy łączącej strony. Uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych przypadkach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być zarówno obiektywne, jak i spowodowane działaniem samego dłużnika. W przedmiotowej sprawie jednak pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie ciężkiej sytuacji materialnej, zatem Sąd nie miał możliwości ustalenia, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, pozwalający na rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w wypadku częściowego uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa poniosła koszty w wysokości 227 zł (30 zł opłata od pozwu, 180 zł koszty zastępstwa procesowego przez radcę prawnego oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), a proces wygrała w 85 %. Sąd zasądził zatem na jej rzecz od pozwanej kwotę 193 zł (85 % z 227 zł).