Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2013 roku.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia

Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kontrym

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2013 roku we Wrocławiu

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko B. K. (1)

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej B. K. (1) na rzecz powoda Gminy W. kwotę 6 908,95 zł ( sześć tysięcy dziewięćset osiem zł i 95/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- 6 450,15 zł od dnia 01.06..2010 roku,

- 458,80 zł od dnia 13.04.2012 roku do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 1 598,28 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13.04.2012 roku strona powodowa – Gmina W. – wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych B. K. (2), B. K. (1), M. G. i A. I. kwoty 42 494,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 30 267,74 zł od dnia 01.06.2010 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12 226,65 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka podała, iż pozwana B. K. (1) zawarła z powódką umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego we W. przy ul. (...), a wraz z nią w mieszkaniu tym zamieszkują pozostali pozwani. Wszyscy pozwani zobowiązani byli do uiszczania czynszu najmu. Pozwani nie zadośćuczynili temu obowiązkowi, co spowodowało, że powódka wypowiedziała umowę najmu tego lokalu.

Strona powodowa wskazała również, że dochodzona kwota stanowi kwotę zadłużenia pozwanych z tytułu czynszu najmu i opłat niezależnych od właściciela.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 05.06.2012 roku, wydanym w sprawie sygn. akt VIII Nc 950/12, tut. Sąd uwzględnił zgłoszone przez powódkę żądanie w całości.

Sprzeciwem z dnia 26.06.2012 roku pozwana B. K. (1) zaskarżyła w/w nakaz zapłaty w całości i podniosła zarzut przedawnienia roszczenia co do należności, których termin zapłaty przypadał przed dniem 13.04.2009 roku. Ponadto pozwana odmówiła zapłaty także i pozostałych kwot jako że powódka nie wykazała, że była uprawniona do naliczania czynszu w wysokości wskazanej w dołączonej do pozwu kartotece finansowej. Zarzuciła, iż jest to dokument prywatny i jako taki nie przesądza o tym, że wskazane w nim opłaty są opłatami należnymi a wysokość czynszu najmu i pozostałych opłat wynika z umowy najmu z dnia 02.04.1995 roku.

Pismem z dnia 23.11.2012 roku powódka cofnęła pozew w stosunku do pozwanej B. K. (1) co do należności do tyczących okresu do dnia 13.04.2009 roku i podtrzymała swoje żądanie w pozostałej części.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gminę W. oraz pozwaną B. K. (1) łączyła zawarta w dniu 02.04.1995 roku umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego we W. przy ul. (...).

W związku z zadłużeniem lokalu w zakresie czynszu najmu i opłat za media, powódka pismem z dnia 16.03.2010 roku wypowiedziała pozwanej umowę najmu tego lokalu.

Na dzień 31.05.2010 roku zadłużenie pozwanej sięgnęło kwoty 42 494,39 zł. Mimo kierowanych wezwań dług nie został zapłacony. Pozwana odebrała osobiście wezwanie do zapłaty zaległych należności.

- bezsporne.

Pozwana miała świadomość co do wysokości obowiązujących stawek najmu lokali komunalnych.

- dowód: kartoteka finansowa dołączona do pozwu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić jedynie w części.

Stan faktyczny w sprawie, poza kwestią zawiadamiania pozwanej o zmianie wysokości czynszu i pozostałych opłat, był w sprawie bezsporny. Pozwana co do zasadny nie kwestionowała istnienia swojego długu, zarzucając przy tym, iż powódka nie wykazała, że należy się jej zaległy czynsz i pozostałe opłaty w wysokości wskazywanej w pozwie.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do kwestionowanej przez pozwaną wysokości należności czynszowych. Sąd uznał za chybione zarzuty podnoszone przez pozwaną co do tego, że wysokość tychże opłat nie została przez powódkę wykazana oraz że pozwana nie była przez nią informowana o każdorazowej zmianie ich wysokości. Wystarczającym dowodem na wysokość spornych kwot była, zdaniem Sądu, dołączona kartoteka finansowa pozwanej.

Zgodnie z art. 87 ust.2. Konstytucji, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Na podstawie art. 40 ustawy o samorządzie gminnym, organy gminy mogą wydawać akty prawa miejscowego w zakresie zasad zarządu mieniem gminnym. Sąd wziął zatem pod uwagę, że źródłem obowiązujących stawek czynszu najmu lokali komunalnych są przepisy prawa miejscowego, w tym wypadku Uchwała Rady Miejskiej W. nr XX/V/868/08, co wyklucza po stronie powoda jakąkolwiek dowolność w ustalaniu wysokości opłat należnych od pozwanej. Zmiana tych stawek powoduje konieczność naliczenia najemcom opłat w zaktualizowanej wysokości ale jest to czynność bardziej o charakterze technicznym skoro wskazana powyżej Uchwała obowiązuje pozwaną jako (...) i to ona jest podstawą do określania stawek czynszu najmu lokali komunalnych. Pozwana zatem nie może bronić się nieznajomością powszechnie obowiązującego prawa. Pozwana przy tym nie kwestionowała faktu skutecznego wezwania jej do zapłaty zaległych należności a zatem odbierała adresowaną do niej korespondencję powódki. Pozwana nie zarzucała przy tym, iż wysokość naliczonych jej opłat jest niezgodna z przepisami w/w Uchwały, co ostatecznie pozwoliło na przyjęcie, że powódka stawki te w odniesieniu do powódki określiła prawidłowo. Sąd uznał przy tym, że dołączona do pozwu kartoteka finansowa, co do wysokości przyjętych tam stawek, jest zgodna z obowiązującym w tym zakresie aktem prawa miejscowego.

Zgodnie z przepisem art. 659 § 1 kc, podstawowym obowiązkiem najemcy jest uiszczanie czynszu najmu. Poza sporem pozostawało przy tym to, że pozwana nie płaciła czynszu najmu i pozostałych opłat za zajmowany przez siebie lokal. Zatem żądanie należało uznać za usprawiedliwione co do zasady i rozważyć, czy pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia części dochodzonych należności.

Zgodnie z przepisem art. 118 kc, termin przedawnienia roszczeń okresowych wynosi trzy lata. Dochodzone przez powódkę należności bez wątpienia mają charakter okresowy i w tej mierze między stronami żadnego sporu nie było. Pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 13.04.2012 roku a zatem na dzień jego wniesienia za przedawnione uznać należało opłaty wymagalne przed dniem 13.04.2009 roku. Zatem powództwo należało uwzględnić co do opłat należnych powódce wymagalnych od dnia 10.05.2009 roku do końca okresu wskazanego w pozwie. Tytułem należności głównej zasądzono na rzecz powódki kwoty wyszczególnione w złożonej kartotece finansowej za okres od dnia 10.05.2009 roku do dnia 31.05.2010 roku w łącznej kwocie 6 450,15 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 01.10.2010 roku do dnia zapłaty oraz kwotę skapitalizowanych na dzień 31.05.2010 roku odsetek ustawowych naliczonych od poszczególnych kwot za tenże okres w wysokości 458,80 zł. Orzeczenie w przedmiocie należnych powódce odsetek oparto o przepis art. 481 § 1 kc i 482 § 1 kc.

Powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie należności wymagalnych przed dniem 13.04.2009 roku, co jasno wynika z treści jej pisma procesowego z dnia 23.11.2012 roku. Na rozprawie w dniu 11.12.2012 roku powódka wskazała, iż kwota, co do której podtrzymuje swoje żądanie, wskazana w piśmie z dnia 23.11.2012 roku, została błędnie wyliczona i domagała się zasądzenia od pozwanej zaległych należności za okres od dnia 10.05.2009 roku do dnia 31.05.2010 roku wg wysokości wskazanej w dołączonej do pozwu kartotece finansowej a Sąd żądanie w takim kształcie uwzględnił. Postępowanie w zakresie wcześniej wymagalnych należności należało więc umorzyć. Na skutek omyłki żądanie to zostało jednak oddalone zatem orzeczenie zawarte w pkt II wyroku uznać należy za wadliwe gdyż postępowanie w tym zakresie podlegało umorzeniu a cofnięcie powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia nie wymagało zgody pozwanej. W tym zakresie postępowanie zostanie umorzone odrębnym postanowieniem.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 100 kpc dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Sąd miał na uwadze to, że pozwana skutecznie podniosła zarzut przedawnienia, co doprowadziło do cofnięcia powództwa w tym zakresie i pozwoliło uznać pozwaną za wygrywającą proces w przeważającej części.