Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant: Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2019 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa M. O. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. O. (1) kwotę 2.171,89 zł (dwa tysiące sto siedemdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.526 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu) kwotę 347 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt VIII C 1283/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26 lipca 2017 r. powód M. O. (2) domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.171,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Uzasadniając treść podniesionych żądań podał, iż w dniu 3 marca 2017 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległo auto powoda marki V. (...) o nr rej. (...), a pojazd sprawcy zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, gdzie niniejsza sprawa została zgłoszona celem likwidacji. Strona pozwana określiła wartość uszkodzeń pojazdu na kwotę 706,17 zł. Powód zlecił wykonanie kalkulacji kosztów naprawy samochodu, którą sporządził niezależny rzeczoznawca określając wartość kosztów naprawy na kwotę 2.509,06 zł. Na wysokość roszczenia składa się odszkodowanie wyliczone przez prywatnego rzeczoznawcę pomniejszone o dokonaną wypłatę i powiększone o kwotę 369 zł brutto tytułem kosztów oszacowania wartości szkody. Powód podał, że uszkodzony pojazd przed zdarzeniem nie był uszkodzony.

W dniu 16 sierpnia 2017 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła, iż roszczenie powoda o zapłatę dalszego odszkodowania jest bezzasadne. Wskazała, że wypłacone odszkodowanie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku i uwzględnia pracochłonność niezbędnych operacji naprawczych i wartość materiałów lakierniczych określonych w systemie kalkulacji szkód E. oraz przeciętną wysokość cen części zamiennych. Jeśli poszkodowany nie akceptuje oferty odszkodowawczej przedstawionej przez (...) S.A., to w świetle przepisu art. 6 k.c. zobowiązany jest do właściwego udokumentowania rzeczywiście poniesionych w tym celu kosztów. Strona pozwana zakwestionowała kalkulację sporządzoną na zlecenie powoda jako zawyżoną, kwestionując w szczególności zasadność czynności naprawczych następujących części: spoiler przedni wybud/wbud, kratka powietrza śro wybud/wbud, tablica rejestracyjna przednia zdjęcie/założenie, obie lampy do jazdy w dzień wybud/wbud, lakierowanie nakładki zderzaka P – wskazując na brak uszkodzeń tego elementu. Podniosła, że przedstawiona przez powoda kalkulacja posiada jedynie walor dokumentu prywatnego i zasadniczo należy ją traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowiska strony powodowej. Strona pozwana zakwestionowała także roszczenie powoda dotyczące zwrotu kosztów opinii prywatnej, sporządzonej w postępowaniu przedprocesowym podając, że jest ono niezasadne, bowiem w niniejszej sprawie znany był sprawca zdarzenia, okoliczności zdarzenia oraz ubezpieczyciel. Ponadto skoro w pierwszej czynności procesowej powód wnosi o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, samo zamówienie kalkulacji prywatnej jest kosztem absolutnie zbędnym dla dochodzenia roszczeń na drodze sądowej i nie jest wydatkiem pozostającym w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 marca 2017 r. kierujący samochodem marki C. J. Ł. parkując uderzył w zaparkowany samochód marki V. (...) o nr rej. (...), a następnie otwierając drzwi uderzył w błotnik.

Właściciel pojazdu sprawcy szkody w dacie zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W..

Dowód: - zgłoszenie szkody, k. 85 verte-86.

W wyniku zderzenia w samochodzie powoda uszkodzeniu uległ tylni zderzak i przedni błotnik. Przed zdarzeniem samochód miał naprawiany w serwisie tylny zderzak (otarcie na parkingu). Uszkodzony pojazd został sprzedany przez powoda za ok. 24.000 zł.

Dowód: - przesłuchanie powoda M. O. (1), protokół elektroniczny k. 97-98.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana ustaliła wysokość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu na kwotę 706,17 zł. Strona pozwana przyjęła stawkę za roboczogodzinę za naprawy blacharskie i lakierowanie na poziomie 50 zł netto. W kalkulacji naprawy pozwany ubezpieczyciel obniżył o 60 % koszty materiału lakierniczego.

Strona pozwana wypłaciła poszkodowanemu przyznane wynagrodzenie.

Dowód: - decyzja wypłaty wraz z kalkulacją naprawy k. 67 verte, 74-78.

Powód zlecił rzeczoznawcy W. O. sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu V. (...) uszkodzonego wskutek zdarzenia z dnia 3 marca 2017 r. Kalkulacja została sporządzona w dniu 9 czerwca 2017 r. Według niej koszty naprawy wyniosły 2.509,06 zł brutto. Za sporządzenie kalkulacji powód zapłacił wynagrodzenie w kwocie 369 zł brutto (300 zł netto).

Dowód: - kalkulacja naprawy nr WO-96/17, k. 12-17;

- faktura VAT nr (...), k. 11.

Powód wezwał stronę pozwaną do wypłatę dalszej części odszkodowania przedkładając sporządzoną na swoje zlecenie kalkulację na kwotę 2.509,06 zł.

Dowód: - akta szkody k. 59-68.

Pełne przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego wymagało prac lakierniczych, naprawy błotnika przedniego i wykonania prac polegających na wymontowaniu i zamontowaniu niektórych elementów. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę dla prac mechanicznych blacharskich i lakierniczych na poziomie 110 zł netto oraz bez obniżenia kosztów materiału lakierniczego wyniósł 2.509,06 zł brutto.

Wartość rynkowa pojazdu w dniu szkody wynosiła 36.000 zł brutto. Samochód został wyprodukowany w 2013 r.

Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, mogło zostać przeprowadzone w warsztacie nieautoryzowanym, poza siecią (...). W kalkulacji naprawy pojazdu może zostać zastosowana średnia stawka roboczogodziny jak dla warsztatów nieautoryzowanych, tj. za prace blacharskie, mechaniczne i lakiernicze na poziomie 110,00 zł netto.

Dowód: - pisemna opinia biegłego dr inż. W. A. wraz z kalkulacją, k. 105-111; opinia uzupełniająca k. 123-125.

Sąd zważył co następuje

Żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną była odpowiedzialność strony pozwanej wynikająca z umowy ubezpieczenia. Poza sporem pozostawał stan faktyczny sprawy w zakresie okoliczności powstania szkody. Spór dotyczył ustalenia wysokości rzeczywistej szkody, a co za tym idzie - wysokości należnego odszkodowania. Strona pozwana podniosła bowiem, że wypłacone przez nią odszkodowanie odpowiadało przeciętnym kosztom naprawy. Strona pozwana kwestionowała również zasadność kosztu prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu sporządzonej na zlecenie powoda.

Rozstrzygając kwestię zasadności żądania powoda Sąd doszedł do przekonania, że powód zasadnie domagał się wypłaty odszkodowania uzupełniającego.

Nie budzi wątpliwości, że sprawca wypadku polegającego na zderzeniu się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za wyrządzoną powodowi szkodę (art. 415 w zw. z art. 436 § 2 k.c.).

Odpowiedzialność strony pozwanej za skutki kolizji drogowej z dnia 3 marca 2017 r. wynikała zaś z art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, a umowa ubezpieczenia obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się przy tym do zapłaty odszkodowania. Z art. 9 i art. 9a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013, poz. 392 z późn. zm.) wynika zaś, że umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność. A zatem strona pozwana – jako ubezpieczyciel – zobowiązana jest do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone powodowi, wobec którego odpowiedzialność za szkodę ponosi sprawca wypadku.

Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Dla ustalenia wysokości szkody w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. nie mogły mieć przy tym znaczenia koszty naprawy pojazdu faktycznie poniesione przez poszkodowanych, jak podnosi strona pozwana, gdyż obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Dla powstania odpowiedzialności odszkodowawczej istotny jest jedynie fakt powstania szkody, nie zaś fakt jej naprawienia, zaś odszkodowanie ma wyrównać poszkodowanemu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Okoliczność naprawienia szkody nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna ściśle odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007 r., I ACa 1179/06, wyrok SN z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 16.01.2002 r., VI CKN 635/00 i orzecznictwo tam przywołane).

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 k.c.).

Zastosowanie cytowanego wyżej przepisu art. 363 k.c. w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia ubezpieczyciela wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego wywołanej uszkodzeniem pojazdu. Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Jak przy tym jednoznacznie wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego odszkodowanie ubezpieczeniowe przy ubezpieczeniu OC jest odszkodowaniem w pełnej wysokości, polegającym na zapłacie kwoty koniecznej do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku (por. wyrok SN z dnia 11.06.2003 r., V CKN 308/01, wyrok SN z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00).

O przywróceniu pojazdu do stanu sprzed zdarzenia można natomiast mówić jedynie wtedy, gdy stan pojazdu po naprawie, pod każdym względem: technicznym, zdolności użytkowej, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego odpowiada stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku. Rzecz bowiem uznaje się za naprawioną, gdy jej stan nie odbiega od stanu sprzed wyrządzenia szkody (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 10.11.1992 r., I ACr 410/92). Wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 363 § 2 k.c. powinna zatem odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego w chwili wypadku komunikacyjnego (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., sygn. akt III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., sygn. akt V CKN 1273/00, LEX nr 55515).

Sąd doszedł zatem do przekonania, iż powód był uprawniony do domagania się zwrotu wyliczonych przez biegłego kosztów naprawy pojazdu pomniejszonych o już wypłacone odszkodowanie.

Ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania, Sąd oparł się na opinii pisemnej, sporządzonej przez biegłego sądowego dr. inż. W. A..

Do złożonej przez biegłego opinii z zakresu techniki samochodowej dra inż. W. A. strona pozwana wniosła zastrzeżenia, które jednak opierały się na pomyłce. Zarzuciła bowiem, że biegły dokonał wyceny włączając do szkody dodatkowo lakierowanie zderzaka przedniego. Jak wyjaśnił biegły w opinii uzupełniającej – nie uwzględnił w swojej opinii i załączonym do niej kosztorysie lakierowania zderzaka przedniego. Uwzględnił natomiast lakierowanie zderzaka tylnego, którego uszkodzenia wynikały z materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy, w tym zarówno z oświadczenia sprawcy szkody, jak i dokumentacji fotograficznej. Według biegłego brak było podstaw do obniżenia kosztów materiału lakierniczego naprawa pojazdu z uwzględnieniem, a przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia mogło zostać przeprowadzone w warsztacie nieautoryzowanym, co oznacza, że w kalkulacji naprawy mogła zostać zastosowana stawka za roboczogodzinę jak dla warsztatów nieautoryzowanych tj. w wysokości 110 zł netto. Koszt naprawy pojazdu został wyszacowany na kwotę 2.509,06 zł brutto. Sąd podzielił stanowisko biegłego w tym zakresie, niezakwestionowane zresztą przez strony. Sąd uznał, że strona pozwana w swej kalkulacji zaniżyła cenę za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharskich oraz lakierniczych. Sąd przyjął za biegłym średnią cenę dla tego typu prac w okresie powstania szkody. Sąd miał również na uwadze, że pojazd powoda był stosunkowo nowy o wartości rynkowej 36.000 zł w dniu zdarzenia, zatem tym bardziej nie było podstaw do dokonywania obniżenia wartości materiału lakierniczego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż sporządzona przez biegłego z zakresu techniki samochodowej dra inż. W. A. jest pełna, wewnętrznie spójna i logiczna, a przez to rzetelna i przekonywująca. Nie budzi ona również zastrzeżeń z punktu widzenia wszechstronności dokonanej analizy, zaś zawarte w opinii wnioski końcowe są jednoznaczne. W ocenie Sądu, opinia została opracowana profesjonalnie zgodnie z najlepszą wiedzą biegłego i w aspekcie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej nie budzi ona wątpliwości Sądu. W konsekwencji, przedstawiona opinia stanowi więc pełnowartościowy materiał dowodowy

Skoro więc koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosłyby 2.509,06 zł, a strona pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie w kwocie 706,17 zł, powodowi przysługiwała dalsza część odszkodowania. Zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda różnicy pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a należnym tj. kwoty 1.802,89 zł.

Za uzasadnione Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów prywatnej opinii opracowanej na zlecenie powoda w wysokości 369,00 zł. Powód udowodnił poniesienie tych kosztów załączoną do pozwu fakturą. Opinia niewątpliwie pozwalała powodowi stwierdzić, czy postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone we właściwy sposób a także określić wysokość ewentualnych roszczeń wobec pozwanej. Zgodnie z tezą uchwały Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., sygn. III CZP 24/04, „odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego”. W ocenie Sądu, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy dawały powodowi podstawy do zlecenia ekspertyzy. Bez niej powód byłby pozbawiony silnego argumentu przeciwko stanowisku zakładu ubezpieczeń odmawiającego mu wypłaty odszkodowania, a także miałby duże trudności w sprecyzowaniu w pozwie wysokości roszczenia, z którym ostatecznie wystąpił w niniejszym postępowaniu. W ocenie Sądu zatem, wydatki poniesione w tym zakresie przez powoda pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 30 maja 2016 r., za które odpowiedzialność ponosi strona pozwana. Mając to na uwadze Sąd zasądził na rzecz powoda dodatkowo kwotę 300,00 zł.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Mając na uwadze powyższe oraz zgłoszenie szkody w dniu 21 maja 2017 r. Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 26 lipca 2017 r. do dnia zapłaty, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu, jak w punkcie II sentencji wyroku, znajduje podstawę w przepisach art. 98 § 1 i 3 k.p.c., w myśl których strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), zaś do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód, jako strona wygrywająca sprawę, poniosła następujące koszty postępowania: 109 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pozwu oraz 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, ustalonych w oparciu o § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 z dnia 2015.11.05), a także zaliczkę wykorzystaną na wynagrodzenie biegłego w kwocie 500 zł. Stąd Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda łączną kwotę 1.526 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ponadto Sąd nakazał uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa 347 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w pkt. II i III orzeczenia.