Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

14 grudnia 2016.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Cieśla

Protokolant: Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu na rozprawie 14 grudnia 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa G. (...)

przeciwko M. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej G. (...) na rzecz pozwanego M. M. kwotę 3.617 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 1068/16

UZASADNIENIE

G. (...) wniosła o nakazanie pozwanym W. M. i M. M., aby zapłacili na jej rzecz solidarnie kwotę 52.821,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 38.034,48 zł od 01 sierpnia 2014 do dnia zapłaty oraz od kwoty 14.787,48 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto strona powodowa wnosiła o zasądzenie solidarnie od pozwanych na jej rzecz kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że pozwani zajmują bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...), wchodzący w skład zasobu mieszkaniowego G. (...). Roszczenie strony powodowej dochodzone w niniejszym postępowaniu opiera się na art. 18 ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. 2014.150.j.t.). Pozwani nie regulowali swoich zobowiązań, a ich zadłużenie na 31 lipca 2014 wynosiło 38.034,48 zł. Strona powodowa dokonała kapitalizacji odsetek ustawowych na 31 lipca 2014, które wynoszą 14.787,48 zł. Wyjaśniła dodatkowo, że wzywała pozwanych do zapłaty, jednakże okazało się to bezskuteczne.

12 grudnia 2014 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu w VII. Wydziale Cywilnym wydał przeciwko pozwanym nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VII Nc 10432/14), uwzględniający żądanie pozwu w całości (k. 13).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany M. M. zaskarżył go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz od strony powodowej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Pozwany zarzucił brak istnienia podstawy prawnej i faktycznej powództwa. Wyjaśnił, że w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) we W., użytkowanym przez jego ojca, jest jedynie zameldowany, a od 2004 mieszka ze swoją matką E. M. w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W.. Dodał, że nie może się zameldować w lokalu mieszkalnym, w którym faktycznie mieszka, albowiem jest on jedynie wynajmowany przez jego matkę (k. 24-34).

Na rozprawie 14 grudnia 2016 pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia strony powodowej co do okresu, w jakim zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W., tj. do grudnia 2007 (k. 65).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia:

G. (...)jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W., który wchodzi w skład jej zasobu mieszkaniowego. Lokal ten jest zajmowany bez tytułu prawnego. Z tego względu G. (...)za okres od 31 maja 2007 do 01 sierpnia 2014 dokonała wyliczenia należności z tytułu nieuiszczonego na jej rzecz odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu w wysokości 38.034,48 zł tytułem należności głównej oraz 14.787,48 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych.

[ dowód

zestawienie należności tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od 31 maja 2007 do 31 sierpnia 2014 k. 7]

Pismem z 27 października 2014, skierowanym na adres przedmiotowego lokalu mieszkalnego, strona powodowa wezwała pozwanego M. M. do zapłaty kwoty 59.689,96 zł w terminie siedmiu dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

[ dowód

wezwanie do zapłaty z 27 października 2014 k. 10]

Pozwany M. M. od grudnia 2007 nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) we W..

Wcześniej zamieszkiwał tam wraz z rodzicami do 2000, kiedy wyprowadził się razem z matką. Następnie zamieszkiwał z matką przy ul. (...), natomiast w 2007, z powodu zaplanowanego remontu budynku, zmuszony był ponownie przeprowadzić się do mieszkania położonego przy ul. (...). Jego ojciec W. M. odbywał wówczas karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym i nie przebywał w tym lokalu. Po wyjściu W. M. z zakładu karnego w grudniu 2007 pozwany wraz z matką E. M. wyprowadzili się z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W. i zamieszkali przy ul. (...) we W.. Obecnie pozwany zamieszkuje w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W., nie mógł się jednak zameldować pod tym adresem, jest to mieszkanie przez nich wynajmowane.

Pozwany M. M. w okresie od 15 marca 2006 do 29 stycznia 2008 zameldowany był w mieszkaniu przy ul. (...) we W., a od 29 stycznia 2008 do chwili obecnej zameldowany jest na pobyt stały pod adresem ul. (...) we W.. Pozwany zameldował się w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...), ponieważ adres zameldowania był mu niezbędny do starania się o umowę o pracę oraz przy załatwianiu spraw urzędowych.

[ dowody:

- zaświadczenie o poprzednich adresach pozwanego M. M. k. 30,

- oświadczenie pozwanego z 23 kwietnia 2016 k. 31,

- zeznania świadka E. M. na rozprawie 14.12.2016, protokół elektroniczny, k. 65,

- przesłuchanie powoda M. M. na rozprawie 14.12.2016, protokół elektroniczny, k. 65].

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa domagała się od pozwanego kwoty 52.821,96 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W., wskazując, że dochodzone należności przypadają na okres od 31 maja 2007 do 01 sierpnia 2014.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosił o oddalenie powództwa, podnosząc brak zasadności roszczenia, albowiem w okresie, w którym powstały zaległości względem strony powodowej nie zajmował należącego do niej lokalu mieszkalnego. W toku postepowania pozwany podniósł również zarzut przedawnienia co do części świadczeń, których spełnienia dochodziła strona powodowa za okres, w którym pozwany zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W..

Podstawą poczynionych w niniejszym postępowaniu ustaleń faktycznych były dowody z dokumentów zaoferowane przez pozwanego, które w sposób pełny i spójny prezentowały obraz stanu faktycznego sprawy, a przy tym w pełni korespondowały z podnoszonymi przez pozwanego twierdzeniami, zeznaniami świadka E. M., a także treścią przesłuchania samego pozwanego M. M..

Bezspornym pozostawało w sprawie, że lokal mieszkalny położony przy ul. (...) stanowi własność G. (...)oraz, że jest on zajmowany bez tytułu prawnego.

Podstawy prawnej roszczenia w stosunku do pozwanego strona powodowa upatrywała w treści przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie Gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tekst jedn. z 2005, Dz. U. Nr 31, poz.266 ze zm.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (ust.2).

Odszkodowanie jakie powinna płacić osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego ustawa określa w odniesieniu do wysokości czynszu najmu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu tego lokalu, gdyby mógł nim dysponować (gdyby został opróżniony). Chodzi tu o sytuację hipotetyczną, w której lokal zostaje opróżniony, a właściciel (gmina, inna jednostka samorządowa, Skarb Państwa lub państwowa osoba prawna, towarzystwo budownictwa społecznego, spółdzielnia mieszkaniowa, inny właściciel - osoba fizyczna lub prawna) w uwarunkowaniach prawnych, w jakich funkcjonuje, oraz realiach rynkowych (danej miejscowości, dzielnicy) miałby możność wynająć dane mieszkanie. Podobnie jak w przypadku czynszu, obowiązek uiszczania odszkodowania obciąża wspólnie wszystkie osoby, które wcześniej można było zakwalifikować jako lokatorów w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego . Decydujące znaczenie w ocenie, czy właścicielowi przysługuje odszkodowanie, ma jedynie fakt zajmowania lokalu bez tytułu prawnego. Roszczenie to może jednak kierować wobec osób, które faktycznie lokal ten zajmowały.

Przeprowadzone w toku postepowania dowody wykazały, że pozwany M. M. od grudnia 2007 nie zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...). Jak wynika z dokumentów przedłożonych przez pozwanego, dowodu z zeznań świadka E. M., a także dowodu z przesłuchania samego pozwanego, M. M. wraz z matką E. M. wyprowadził się z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w roku 2000. W okresie do 2007 zamieszkiwali w mieszkaniu przy ul. (...), jednakże z powodu remontu budynku mieszkalnego zmuszeni byli czasowo powrócić do mieszkania przy ul. (...). Po raz kolejny pozwany opuścił lokal mieszkalny przy ul. (...) już po kilku miesiącach, po tym, jak jego ojciec W. M. zakończył odbywanie kary pozbawienia wolności i opuścił zakład karny. Przez pewien czas pozwany zamieszkiwał przy ulicy (...) we W., a następnie aż do chwili obecnej przy ul. (...) we W..

Okoliczności podnoszone przez pozwanego w pełni korespondowały z faktem braku skutecznego doręczenia mu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 grudnia 2014, który skierowany został na adres ul. (...) we W.. Pozwany o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu i wydanym nakazie zapłaty dowiedział się dopiero w toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie wydanego tytułu wykonawczego. W ocenie Sądu stanowiło to kolejny argument przemawiający za prawdziwością twierdzeń pozwanego, o tym, że nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym, stanowiącym własność G. (...).

Strona powodowa natomiast, po złożeniu przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty nie wykazała, że pozwany, pomimo podnoszonych przez niego twierdzeń rzeczywiście mieszkał w spornym okresie w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W.. Pomimo zobowiązania do złożenia pisma przygotowawczego w terminie dwóch tygodni, w którym ustosunkuje się do twierdzeń i dowodów zgłoszonych w sprzeciwie, strona powoda pozostała bierna, nie odnosząc się w żaden sposób do zarzutów pozwanego.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Przenosząc treść cytowanego przepisu na płaszczyznę niniejszej sprawy, po wywiedzeniu przez pozwanego twierdzeń o jego zamieszkiwaniu w innym lokalu mieszkalnym i niemożności obciążania go obowiązkiem uiszczania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu położonego przy ul. (...) we W., to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia, że pozwany w rzeczywistości w spornym okresie ten lokal zajmował. Skoro jednak, pomimo zobowiązania Sądu, G. (...)nie odniosła się w żaden sposób do twierdzeń pozwanego, to Sąd przyjął je za przyznane przez stronę powodową.

W tym miejscu dodać można, iż w myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Ciężar dowodu zatem z reguły spoczywa na powodzie. Przedmiotowa zasada znajduje swoje odzwierciedlenie również w przepisach proceduralnych. Przepis art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Z kolei norma wyrażona w artykule 232 k.p.c. nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona postępowania w przypadku zaniechania inicjatywy dowodowej i niepopierania swoich twierdzeń stosownymi dowodami ponosi ryzyko przegrania procesu. Dodatkowo należy podnieść, że postępowanie cywilne – zwłaszcza w trybie procesowym – opiera się na zasadzie kontradyktoryjności. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

W konsekwencji nie można była uznać za uzasadnione roszczenia strony powodowej z tytułu odszkodowania za zajmowanie lokalu mieszkalnego bez tytułu prawnego za okres od grudnia 2007, albowiem postepowanie dowodowe w sposób niebudzący wątpliwości wykazało, że pozwany nie zajmował w tym okresie lokalu mieszkalnego przy ul. (...).

Co do pozostałej części roszczeń strony powodowej, tj. odszkodowania za zajmowanie lokalu mieszkalnego bez tytułu prawnego od 31 maja 2007 do grudnia 2007, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, który Sąd uznał za uzasadniony.

Odszkodowanie pełni taką rolę jak czynsz w umowie najmu, stanowi również wynagrodzenie za korzystanie z lokalu przez osobę, zaś termin, w którym powinno być uiszczane, określić należy w ten sam sposób, co w sytuacji, gdy strony nie określiły w umowie najmu terminu płatności czynszu. Zgodnie z art. 669 § 2 k.c., stosowanym tu w drodze analogii, odszkodowanie powinno być płacone w terminie do dziesiątego dnia każdego miesiąca. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku 07 marca 2014 (IV CNP 33/13, publ. Lex nr 1438649), potwierdzając swoje wcześniejsze stanowisko w tym zakresie (por. w tej materii judykaty Sądu Najwyższego z 18 maja 2012, sygn. IV CSK 490/11, publ. zbiór Lex nr 1243072, a także uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 07 grudnia 2007, sygn. III CZP 121/07, publ. OSNC z 2008 z 12 poz. 137) określone w art. 18 ust. 1 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego roszczenia odszkodowawcze przedawniają się w terminie trzyletnim, przewidzianym w art. 118 k.c. dla roszczeń o świadczenia okresowe.

Biorąc pod uwagę powyższe należało zważyć, że roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu najdalej w grudniu 2010, zaś pozew inicjujący niniejsze postepowanie został wywiedziony 05 grudnia 2014.

Z powyższych względów Sąd uznał, iż powództwo przeciwko pozwanemu nie zasługiwało na uwzględnienie, co skutkowało jego oddaleniem w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 k.p.c. i zasądził na rzecz pozwanego jako wygrywającego postępowanie w całości kwotę 3.617 zł, na którą składa się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 6 pkt 6 z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349) w kwocie 3.600 zł oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa.