Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kontrym

Protokolant: st. sekr. sąd Monika Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą we W.

przeciwko R. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. P.na rzecz strony powodowej (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą we W.kwotę 232,82 zł (dwieście trzydzieści dwa złote osiemdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi:

-od kwoty 42,33 zł od dnia 28 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 42,33 zł od dnia 28 maja 2011 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 42,33 zł od dnia 28 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 42,33 zł od dnia 28 lipca 2011 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 42,33 zł od dnia 30 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 21,17 zł od dnia 27 września 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 43,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty;

IV.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 579,10 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje stronie powodowej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia) kwotę 39 zł tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa;

VI.  nakazuje pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia) kwotę 11 zł tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 12 stycznia 2011 r. strona powodowa (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą we W.domagała się zasądzenia od pozwanego R. P.kwoty 1088,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot i za okresy: od kwoty 114,91 zł od dnia 28 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 114,91 zł od dnia 28 maja 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 114,91 zł od dnia 28 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 114,91 zł od dnia 28 lipca 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 118,91 zł od dnia 30 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 119,04 zł od dnia 27 września 2011 r. do dnia zapłaty, od kwoty 3,97 zł od dnia 27 października 2011 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 386,71 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, iż zawarła z pozwanym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i internetowych, z których postanowień pozwany nie wywiązał się należycie. Wskazała, iż zapewniła pozwanemu dostęp do sieci internetowej i telekomunikacyjnej wypełniając tym samym ciążące na niej obowiązki. Pozwany zaś nie uregulował należnego wynagrodzenia, którego wysokość wynikała z doręczonych mu dokumentów finansowych. Wezwania do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty okazały się bezskuteczne.

W dniu 25 stycznia 2012 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 9).

Wniesionym w dniu 13 lutego 2012 r. sprzeciwem pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości domagając się oddalenia powództwa i obciążenia strony powodowej kosztami postępowania w całości.

W uzasadnieniu przyznał, że strony związane były umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zaprzeczył jednak, jakoby strona powodowa wywiązała się z niej w sposób należyty. Podał, iż wielokrotnie wskazywał na wadliwe świadczenie usług, jednakże usterka nie została usunięta. W konsekwencji podał, że pismem z dnia 15 lipca 2011 r. rozwiązał umowę. W odpowiedzi strona powodowa mimo, że przyznała fakt nieprawidłowego wykonywania usług, nie zgodziła się na rozwiązanie umowy. Zaprzeczył również, jakoby po rozwiązaniu umowy otrzymał jakiekolwiek dokumenty finansowe obrazującego wysokość jego zadłużenia.

Pismem procesowym z dnia 19 kwietnia 2012 r. strona powodowa cofnęła pozew w zakresie kwoty 43,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Podtrzymała przy tym żądanie zasądzenia kwoty 1045,17 zł wraz z kosztami postępowania wg norm przepisanych. Wskazała, że w dniu 11 lutego 2010 r. strony zawarły umowę o świadczenie usługi telekomunikacyjnej D. zmienioną aneksem z dnia 2 lipca 2010 r. Umowa została zawarta na warunkach promocyjnych „D.- wybierz pakiet doskonały”. Z uwagi na nieregulowanie należności, strona powodowa pismem z dnia 1 września 2011 r. rozwiązała umowę. Zadłużenie pozwanego sięgało wówczas kwoty 578,55 zł. Mimo blokady telewizji oraz usługi transmisji danych w dniu 29 sierpnia 2011 r., pozwany nie uregulował zadłużenia. Strona powodowa podniosła również, iż wszelka korespondencja kierowana była pod wskazany przez niego w umowie adres. Na pozwanym zaś ciążył obowiązek powiadomienia o zmianie miejsca zamieszkania oraz obowiązek powiadomienia o nieotrzymaniu dokumentów finansowych. Ponadto wskazała, że pozwany wyraził zgodę na elektroniczny odbiór dokumentów rozliczeniowych. Zaprzeczyła również, jakoby nie rozpoznała podnoszonych przez niego zarzutów odnośnie nieprawidłowości w świadczeniu usługi. Podała, że z uwagi na przedwczesne rozwiązanie umowy przysługiwało jej uprawnienie do naliczenia kary umownej w wysokości równowartości udzielonych pozwanemu rabatów pomniejszonej o proporcjonalną wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Kara ta, po skorygowaniu jej wysokości, została ostatecznie wyliczona na kwotę 343,61 zł.

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2013 r. pozwany oświadczył, iż treść umowy, regulaminów świadczenia usług, korespondencji stron oraz wykazu logowań nie były sporne. Nadto oświadczył, że nie kwestionował samego faktu wystawienia faktur VAT, na których oparte było powództwo, zarzucił jednak, iż brak było podstaw do obciążenia go należnościami w nich zawartymi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2010 r. strona powodowa (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą we W.zawarła z pozwanym R. P. umowę nr (...)o świadczenie usługi telekomunikacyjnej (...)w profilu Standard na czas nieokreślony. Strona powodowa zobowiązana była świadczyć usługę telewizji cyfrowej w pakiecie Domowym wraz z pakietem Wiedza oraz usługę dostępu do Internetu w prędkości transmisji danych (...). Umowa została zawarta w warunkach promocyjnych (...) wybierz pakiet doskonały” wariant II obowiązujących przez okres 24 miesięcy od dnia aktywacji. Abonent z tego tytułu otrzymywał ulgę w wysokości 1786,77 zł brutto.

W § 7 pozwany, w związku z przyznaniem przez dostawcę ulgi w opłatach za usługi, zobowiązał się do nierozwiązywania umowy przez okres wskazany w umowie lub regulaminie promocji/oferty specjalnej. W przypadku rozwiązania przez abonenta umowy, w przypadku rozwiązania umowy przez dostawcę usług z przyczyn leżących po stronie abonenta, w tym z powodu nieuregulowania przez abonenta należności związanych ze świadczonymi przez dostawcę usługami telekomunikacyjnymi przed upływem powyższego terminu, abonent zobowiązywał się zapłacić karę umowną w wysokości przyznanej abonentowi ulgi określonej w umowie lub regulaminie promocji/oferty specjalnej pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Abonent był zobowiązany do uiszczenia kary umownej w terminie wskazanym na odpowiednim dokumencie finansowym wystawionym przez dostawcę usług.

Aneksem z dnia 2 lipca 2010 r. pozwany przystąpił do promocji (...), (...) Promocja (...)” trwającej przez okres 12 miesięcy od dnia uruchomienia. Z tego tytułu otrzymał ulgę w wysokości 120 zł brutto.

Zgodnie z § 3a ust. 4 aneksu w przypadku jednostronnego rozwiązania przez abonenta umowy lub w przypadku rozwiązania umowy przez dostawcę usług z przyczyn leżących po stronie abonenta, w tym z powodu nieuregulowania przez abonenta należności związanych ze świadczonymi przez dostawcę usługami telekomunikacyjnymi przed upływem powyższego terminu, abonent zobowiązywał się zapłacić karę umowną do wysokości przyznanej abonentowi ulgi określonej w umowie lub regulaminie promocji/oferty specjalnej pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zmiany warunków umowy do dnia jej rozwiązania. Abonent był zobowiązany do uiszczenia kary umownej w terminie wskazanym na odpowiednim dokumencie finansowym wystawionym przez dostawcę usług.

Podpisując umowy pozwany oświadczył, że zapoznał się z regulaminami, w tym regulaminami promocji oraz cennikami oraz akceptował ich postanowienia.

Zgodnie z regulaminem promocji „(...)- wybierz pakiet doskonały” w wariancie II abonent otrzymywał pakiet dwóch usług- telewizji cyfrowej i usługi internetowej z dodatkowymi bonusami w postaci 99% rabatu przez pierwsze 30 dni od dnia uruchomienia na jednorazową opłatę za uzyskanie dostępu do usługi (...), na miesięczne opłaty abonamentowe za pakiet domowy, na pakiet tematyczny wiedza, na oplaty za stały dostęp do Internetu, na opłaty minimalne za usługę oraz na stałe opłaty za udostępnienie dekodera (...), 100% rabat na pakiet tematyczny wiedza i 35,38% rabat na stałą miesięczną opłatę abonamentową za usługę internetową przez okres dalszych 23 miesięcy.

W przypadku rozwiązania przez abonenta umowy zawartej na warunkach promocji, zmiany skutkującej zaprzestaniem świadczenia usługi (...)na warunkach promocji lub rozwiązania przez D. umowy lub zmiany umowy skutkującej zakończeniem świadczenia usługi (...)na warunkach promocji z przyczyn leżących po stronie abonenta, w tym z powodu nieuregulowania przez abonenta należności związanych ze świadczonymi przez D. usługami telekomunikacyjnymi w okresie obowiązywania promocji, D. przysługiwało względem abonenta roszczenie o zapłatę kary umownej w wysokości ulgi przyznanej abonentowi w ramach promocji pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia/zmiany umowy w ramach promocji do dnia jej rozwiązania (§ 4 ust. 1).

Zgodnie z § 20 pkt 1 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą we W.abonent był zobowiązany regulować terminowo opłaty związane ze świadczonymi usługami telekomunikacyjnymi zamówionymi oraz wykonanymi na jego rzecz przez D. lub innych operatorów według cen i zasad określonych w cenniku usług (...)lub cennikach innych operatorów. § 21 pkt 1 stanowił, że należność za usługi telekomunikacyjne była płatna w terminie podanym na fakturze VAT, chyba że strony postanowiły w umowie inaczej. W przypadku gdy abonent opóźniał się z zapłatą należności lub gdy nie uznano reklamacji, D. zastrzegał sobie prawo dochodzenia odsetek ustawowych (§ 22 pkt 1). W razie nieotrzymania faktury VAT w terminie, w którym faktura ta była zwykle abonentowi doręczana, abonent powinien niezwłocznie zawiadomić o tym D., jednak nie później niż do końca miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym, którego faktura VAT dotyczy (§ 21 pkt 5).

Tożsame postanowienia zawierał w § 17 pkt 1 i pkt 11 oraz § 18 pkt 2 Regulaminu świadczenia usług transmisji danych i usług internetowych w sieci D. oraz pkt 4.7, 4.8 i 4.15 Regulaminu świadczenia usługi (...)w sieci D..

Nadto umowa mogła zostać rozwiązana lub zmieniona przez abonenta w sposób skutkujący zaprzestaniem świadczenia usług, w każdym czasie, z trzydziestodniowym okresem wypowiedzenia, przez złożenie oświadczenia w formie pisemnej, doręczonego do Biura (...)lub przesłanego do D.. Bieg okresu wypowiedzenia liczony był od dnia otrzymania przez jednostkę organizacyjną D.powyższego oświadczenia. (§ 9 pkt 1 Regulaminu świadczenia usług transmisji danych i usług internetowych w sieci D., § 13 pkt 1 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą we W.i punkt 2.22 Regulaminu świadczenia usługi (...)w sieciD.).

Zgodnie z Regulaminem promocji (...), (...) Promocja (...)” miesięczna opłata brutto wynosiła 27 zł.

Zgodnie z Cennikiem usług (...)w sieci D. stała miesięczna opłata abonamentowa za udostępnienie dekodera wynosiła 10 zł brutto (8,20 zł netto). Stała miesięczna oplata abonamentowa za pakiet Domowy telewizji cyfrowej wynosiła 39 zł brutto (36,45 zł netto). Stała miesięczna opłata abonamentowa za pakiet Wiedza wynosiła 8,00 zł brutto (7,48 zł netto).

Pozwany wyraził zgodę na przesyłanie i udostępnienie faktur VAT, ich korekt i duplikatów w formie elektronicznej na wskazany przez niego adres e- mailowy.

Bezsporne.

Podczas oglądania telewizji obraz telewizyjny zacinał się dając efekt stop- klatki, wyglądał jak fotografia. Nie było wówczas fonii, ale emitowane były trzaski. Po kilku sekundach do minuty pojawiały się następne stop- klatki. Czasami płynny obraz pojawiał się samoczynnie, a czasami konieczny był restart urządzenia. Sytuacje te pojawiały się często. Przekazany przez stronę powodową dekoder restartował się przez kilkanaście minut- do 20 minut. Pozwany nie miał wówczas możliwości oglądania emitowanych programów.

W działaniu Internetu również pojawiały się kilkusekundowe przerwy, lecz możliwe było korzystanie z łącz. Przerwy nie były uciążliwe.

Dowód: -zeznania świadka M. P., k. 95-95 o.;

-zeznania świadka M. G., k. 95 o.- 96;

-przesłuchanie pozwanego R. P., k.139.

Pozwany około 10 razy- w kwietniu, maju, sierpniu 2010 r. oraz w marcu 2011 r.- zgłaszał usterki stronie powodowej wskazując na pojawianie się stop- klatek oraz zniekształcenia głosu. Strona powodowa zdalnie konfigurowała urządzenia, wymieniła również kabel i port urządzeń. Usterki nie zostały jednak wyeliminowane. Pozwany nadal zgłaszał występowanie nieprawidłowości w odbiorze telewizji. Strona powodowa wymieniła programowanie urządzenia zainstalowanego w lokalu pozwanego.

Stop- klatka jest wynikiem niedostarczania danych z kabla. Przyczyną efektu stop- klatki nie był sprzęt należący do pozwanego.

Dowód: -zeznania świadka M. P., k. 95-95 o.;

-zeznania świadka M. G., k. 95 o.- 96;

-zeznania świadka S. W., k. 120-121;

-przesłuchanie pozwanego R. P., k.139.

Strona powodowa wystawiła pozwanemu następujące faktury VAT:

-w dniu 2 kwietnia 2011 r. nr (...) z terminem płatności do dnia 27 kwietnia 2011 r. na kwotę 114,91 zł, z czego kwota 66,05 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet;

-w dniu 2 maja 2011 r. nr (...) z terminem płatności do dnia 27 maja 2011 r. na kwotę 114,91 zł, z czego kwota 66,05 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

Pismem z dnia 3 maja 2011 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zaległej kwoty w wysokości 114,91 zł z tytułu wyświadczonych mu usług.

W dniu 2 czerwca 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 27 czerwca 2011 r. na kwotę 114,91 zł, z czego kwota 66,05 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

Pismem z dnia 28 czerwca 2011 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 344,73 zł w terminie 18 dni pod rygorem jednostronnego rozwiązania umowy.

W dniu 2 lipca 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 27 lipca 2011 r. na kwotę 114,91 zł, z czego kwota 66,05 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

Pismem z dnia 15 lipca 2011 r., doręczonym stronie powodowej w tym samym dniu, pozwany oświadczył, że rozwiązywał łączącą go ze stroną powodową umowę. Jako przyczynę wskazał nieprawidłowości w świadczeniu usług polegające na częstych zacięciach obrazu- stop-klatkach, emisji bardzo nieprzyjemnych dźwięków (trzeszczenia) oraz spadków prędkości Internetu. Pozwany podał, iż mimo wcześniejszych reklamacji usterka nie została usunięta. Zaprzeczył również, jakoby otrzymał faktury VAT.

W odpowiedzi, pismem z dnia 29 lipca 2011 r., strona powodowa poinformowała, iż zgłoszenie z dnia 15 lipca 2011 r. zostało potraktowane jako reklamacja. Jednocześnie podała, że została ona rozpoznana pozytywnie. Poinformowała, że nie było możliwości likwidacji usługi na podstawie złożonej reklamacji, zaproponowała przy tym pozwanemu zmianę usługi z (...) na DialNet bez naliczania kary umownej.

W dniu 2 sierpnia 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 29 sierpnia 2011 r. na kwotę 118,91 zł, z czego kwota 69,76 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2011 r., doręczonym w dniu 22 sierpnia 2011 r., pozwany nie wyraził zgody na zmianę usługi wskazując, że podtrzymywał swoje stanowisko co do wcześniejszego rozwiązania umowy.

W odpowiedzi strona powodowa podtrzymała swoje pierwotne stanowisko.

W dniu 2 września 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 26 września 2011 r. na kwotę 119,04 zł, z czego kwota 69,88 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 34,43 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

Pismem z dnia 7 września 2011 r. strona powodowa oświadczyła, iż rozwiązywała umowę z dnia 11 lutego 2010 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W dniu 3 października 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia 26 października 2011 r. na kwotę 3,97 zł, z czego kwota 2,33 zł netto stanowiła opłatę za telewizję cyfrową, a kwota 11,15 zł netto powiększona o 23% podatku VAT- abonament za Internet.

W dniu 3 października 2011 r. strona powodowa wystawiła pozwanemu notę księgową nr (...)na kwotę 386,71 zł tytułem kary umownej za naruszenie postanowień regulaminu promocji/oferty specjalnej- „Promocja (...) 3- wariant 2 (TV+(...)). Termin płatności mijał w dniu 26 października 2011 r. Notą księgową (...)z dnia 17 kwietnia 2012 r. strona powodowa skorygowała notę księgową nr (...)pomniejszając ujętą w niej należność o 43,10 zł. Strona powodowa wyliczyła karę umowną mnożąc dzienną stawkę udzielonego pozwanemu rabatu przez pozostałą do końca trwania umowy liczbę dni.

Pozwany w okresie od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 7 czerwca 2011 r. logował się do sieci Internet. W okresie od dnia 24 lutego 2011 r. do dnia 27 lipca 2011 r. pozwany logował się do telewizji satelitarnej.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, w części nieobjętej cofnięciem pozwu, było uzasadnione jedynie w części.

Stan faktyczny sprawy był w przeważającej mierze między stronami bezsporny.

Istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy na pozwanym R. P. ciążył obowiązek zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, w tym kary umownej za przedterminowe rozwiązanie łączącej strony umowy, wobec podniesionych przez niego zarzutów o nienależytym świadczeniu przez stronę powodową (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą we W. usługi dostępu do telewizji cyfrowej.

Bezsporne było, że do zakończenia łączącego strony stosunku umownego doszło przed upływem okresu obowiązywania warunków promocyjnych. Zdaniem jednak Sądu, mając na uwadze treść zgromadzonej w aktach korespondencji, a także przesłuchanie samego pozwanego, umowa została rozwiązana nie, jak to utrzymywała strona powodowa, na mocy jej pisma z dnia 7 września 2011 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia, lecz w wyniku oświadczenia o rozwiązaniu złożonego przez pozwanego w piśmie z dnia 15 lipca 2011 r. Z treści tegoż pisma wyraźnie bowiem wynikała wola uwolnienia się pozwanego od skutków łączącej go z powodową Spółką umowy zarówno w przedmiocie świadczenia usług telewizji cyfrowej, jak i usługi dostępu do Internetu. Jako bezzasadne i oczywiście sprzeczne z wolą pozwanego należało zatem ocenić postępowanie strony powodowej, która zakwalifikowała przedmiotowe pismo jako reklamację. Wskazanie bowiem na wadliwe świadczenie usługi miało na celu jedynie umotywowanie decyzji pozwanego o rozwiązaniu umowy, nie zaś wszczęcie kolejnego postępowania reklamacyjnego. Z tego też względu, w oparciu o literalne brzmienie pisma, Sąd doszedł do przekonania, iż to pozwany rozwiązał umowę. Wskazać przy tym należy, iż postanowienia załączonych do akt regulaminów nie przewidywały możliwości jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta bez zachowania 30- dniowego okresu wypowiedzenia. Skoro zatem pozwany złożył oświadczenie w dniu 15 lipca 2011 r. (w tej dacie zostało ono doręczone do Biura (...)), umowa rozwiązywała się z dniem 16 sierpnia 2011 r., po upływie 30 dni. Po tej zatem dacie naliczanie opłat abonamentowych należało uznać za nieuzasadnione. Odbywało się już bowiem bezpodstawnie. W tym też kontekście zarzut pozwanego o niedoręczeniu mu wystawionych po tej dacie faktur VAT, wobec nieistnienia obowiązku ich uregulowania, należało ocenić jako bezprzedmiotowy.

Przechodząc natomiast do istoty sprawy stwierdzić należało, mając na uwadze wynik postępowania dowodowego oraz ustalone w sprawie okoliczności, iż na pozwanym ciążył obowiązek zapłaty za wyświadczoną na jego rzecz usługę dostępu do Internetu. W trakcie przesłuchania przyznał on ostatecznie, iż Internet działał przez cały okres trwania umowy w sposób umożliwiający prawidłowe korzystanie z niego. Nadto z wykazu logowań wynikało, iż pozwany aktywnie korzystał z sieci w okresie od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 7 czerwca 2011 r. Z tego też względu Sąd uznał roszczenie strony powodowej w tej części za usprawiedliwione oraz zasądził z faktur VAT z dnia 2 kwietnia 2011 r. nr (...), z dnia 2 maja 2011 r. nr (...), z dnia 2 czerwca 2011 r. nr (...), z dnia 2 lipca 2011 r. nr (...) i z dnia 2 sierpnia 2011 r. nr (...) kwoty po 42,33 zł brutto, zaś z faktury VAT z dnia 2 września 2011 r. nr (...) kwotę 21,17 zł brutto (za piętnaście dni sierpnia 2011 r., tj. do czasu obowiązywania umowy) za wyświadczone usługi internetowe. Pozwany nie wykazał, ażeby przedmiotowe należności zostały przez niego uregulowane w jakiejkolwiek części.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonych kwot Sąd oparł na treści art. 481 k.c., z którego wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Nadto strony w łączących je regulaminach ustaliły, iż w przypadku opóźnienia w uiszczaniu należności przez pozwanego strona powodowa zastrzegała sobie prawo dochodzenia odsetek ustawowych. Z tego też względu Sąd zasądził odsetki ustawowe od żądanych zgodnie z żądaniem, tj. od dnia następnego po dniu płatności wynikającego z faktur VAT do dnia zapłaty.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł, jak w punkcie I wyroku.

Oddaleniu podlegało natomiast żądanie zasądzenia kwoty 343,61 zł tytułem naliczonej pozwanemu kary umownej oraz opłat za korzystanie z telewizji cyfrowej.

Mając bowiem na uwadze ustalone w sprawie okoliczności faktyczne Sąd doszedł do przekonania, iż nie zaktualizowały się przesłanki uprawniające stronę powodową do naliczania opłat za usługę dostępu do telewizji cyfrowej, zaś przedterminowe rozwiązanie umowy nastąpiło z przyczyn leżących nie po stronie abonenta, lecz powodowej Spółki. Sąd w całości dał wiarę twierdzeniom pozwanego, który konsekwentnie podnosił, iż strona powodowa w sposób nienależyty wywiązała się z nałożonych na nią obowiązków umownych, a mianowicie nie zapewniła odpowiedniej jakości świadczonych przez siebie usług. Wskazał, że podczas oglądania telewizji obraz się zacinał dając efekt stop- klatki. Wyłączała się wówczas fonia, a słyszalne były wyłącznie trzaski. Nadto ponowne uruchomienie urządzenia w takich sytuacjach trwało kilkanaście minut. Uniemożliwiało to oglądanie emitowanych programów. Pozwany podał, co potwierdzili również słuchani w sprawie świadkowie M. P., M. G. oraz S. W., że wielokrotnie zgłaszał fakt nieprawidłowego funkcjonowania telewizji. Mimo jednak konfiguracji urządzenia, wymiany kabli i portu urządzeń, usterka nie została wyeliminowana. Świadek S. W.- pracownik służb technicznych strony powodowej, wykluczył, jakoby przyczyną powstania opisywanych usterek był sprzęt używany przez pozwanego. Wskazał, że przyczyną zatrzymywania obrazu było niedostarczanie danych z kabla. Kabel zaś, skoro był wymieniany przez stronę powodową, stanowił własność operatora. Nadto twierdzenia pozwanego, a przez to i zeznania słuchanych w sprawie świadków, uwiarygodniała treść pisma strony powodowej datowanego na dzień 29 lipca 2011 r., w którym informowała o pozytywnym rozpatrzeniu jego reklamacji proponując jednocześnie rezygnację z telewizji cyfrowej bez obowiązku uiszczenia kary umownej. Powyższe stanowisko wskazuje, że strona powodowa miała świadomość niewłaściwego świadczenia tej usługi na rzecz pozwanego, w przeciwnym bowiem razie nie złożyłaby mu tak korzystnej propozycji. Koncepcja przeciwna byłaby trudna do obrony mając na uwadze zasady logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego, a także przebieg innych postępowań przed tut. Sądem z udziałem strony powodowej.

Z tego też względu Sąd ustalenia stanu faktycznego w zakresie występowania przedmiotowych usterek oparł nie tylko na przesłuchaniu samego pozwanego, ale również na treści zgromadzonej w sprawie korespondencji stron, a także na zeznaniach wskazanych wyżej świadków.

Wskazać przy tym należy, iż na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania okoliczności przeciwnych, jako że z nich wywodziła korzystne dla siebie skutki prawne. Zdaniem Sądu nie sprostała ona przedmiotowemu obowiązkowi. Sama bowiem treść wykazu logowań w żaden sposób nie prowadziła do wykazania, iż usługa była świadczona w sposób prawidłowy. Wykaz wskazywał jedynie na fakt uruchomienia usługi w określonych dniach, a nie jej prawidłowe działanie. Sam zaś przesył sygnału i fakt wyświetlania się niektórych programów nie przesądzał o prawidłowym świadczeniu usługi. Istotna była również jej jakość oraz komfort korzystania z niej. Niewątpliwie zaś strona powodowa zobowiązując się do dostarczenia pozwanemu sygnału telewizyjnego winna była zastosować takie środki techniczne, które pozwoliłyby na nieprzerwane i niezakłócone korzystanie z usługi. Nie jest bowiem normalną sytuacją, mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego, że oczekiwanie na pobór sygnału trwa kilkanaście minut, a po uruchomieniu usługi oglądanie programu i tak jest wykluczone z uwagi na zatrzymywanie się obrazu.

W oparciu o powyższe okoliczności Sąd uznał, iż usługa dostępu do telewizji nie była świadczona w sposób, w jaki strony umówiły się przy zawieraniu umowy, a tym samym, że strona powodowa nie wywiązała się w sposób należyty z nałożonych na nią obowiązków. W związku z powyższym nie miała podstaw faktycznych do naliczenia opłaty wyrównawczej oraz opłat stałych za korzystanie z telewizji. Rozwiązanie łączącego strony stosunku prawnego nastąpiło bowiem z przyczyn leżących po stronie operatora. Wskazać przy tym należy, iż z treści zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynikało, że usterki w dacie złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu zostały skutecznie usunięte. Z tego też względu Sąd uznał, iż nie zaktualizowały się przesłanki z § 7 umowy uprawniające ją do domagania się zapłaty kary umownej, a dochodzone przez nią roszczenie w kwocie 343,61 zł podlegało oddaleniu w całości. Mając przy tym na uwadze, iż łącząca strony umowa została zawarta na pakiet usług- internetowych i telewizyjnych i brak było możliwości rezygnacji jedynie z jednej usługi, bowiem umowa możliwości takiej nie przewidywała, Sąd uznał, wobec niemożności przeliczenia kary umownej na poszczególne usługi, iż całość naliczonej przez stronę powodową opłaty podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona.

Ze wskazanych powyżej względów oddaleniu podlegały również opłaty za korzystanie z telewizji. Skoro bowiem pozwany nie miał faktycznej możliwości prawidłowego korzystania z usługi, zaś opłaty naliczane były właśnie w związku z tą usługą, nieuzasadnione byłoby obciążanie go kosztami z tego tytułu.

Mając zatem na uwadze powyższe, należało orzec, jak w punkcie II wyroku.

Wobec zaś cofnięcia przez stronę powodową pozwu w zakresie kwoty 43,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty, mając na uwadze, iż z okoliczności sprawy nie wynikało, aby cofnięcie to było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.) Sąd, na podstawie art. 355 k.p.c. postępowanie w sprawie umorzył orzekając jak w punkcie III wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., który stanowi, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Strona powodowa wygrała sprawę w 22% (w części, w jakiej pozew cofnęła traktowana jest jednak jako przegrany), przy czym poniosła koszty postępowania w łącznej wysokości 227 zł (30 zł opłaty od pozwu, 180 zł kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Pozwany wygrał sprawę w 78% ponosząc koszty postępowania w łącznej kwocie 806,46 zł.

Sąd uwzględnił wniosek pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów dojazdu do siedziby tut. Sądu oraz utraconych, w związku ze stawiennictwem na rozprawach, zarobków. Zgodnie bowiem z treścią art. 98 § 2 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie.

Odległość na trasie L.- W. wynosi 76 km. Pozwany stawiając się na czterech rozprawach przebył zatem odległość 576 km. Wartość minimalna jednego km zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002, nr 27, poz. 271) dla pojazdów o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ (tj. pojazdu posiadanego przez pozwanego) wynosi 0,8358 zł. Łączna zatem wartość kosztów podróży sięgała kwoty 481,42 zł. Pozwany nie wykazał, jakoby poniósł koszty wyższe, dlatego też Sąd uznał za zasadne zastosowanie stawek minimalnych określonych w powyższym rozporządzeniu.

Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach sądowych na wezwanie sądu przyznaje się stronie (podobnie jak świadkowi) w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku strony pozostającej w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop. W każdym jednak przypadku górną granicę należności za utracony dzienny zarobek lub dochód stanowi równowartość 4,6 % kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa (art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.). Tożsamą regulację zawiera w § 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lipca 1990 r. w sprawie wysokości należności świadków i stron w postępowaniu sądowym (Dz.U. z 1990, nr 48, poz. 284).

Mając zaś na uwadze, iż kwota bazowa dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe wymienione w art. 5 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2011, nr 79, poz. 431 j.t), w 2013 r. wynosi 1766,46 zł, górna wysokość utraconego zarobku, o zwrot którego może ubiegać się strona (świadek) kształtuje się na poziomie 81,26 zł (4,6% * 1766,46 zł). Skoro zaś pozwany obecny był na czterech rozprawach, wysokość utraconego zarobku wynosi 325,04 zł.

Mając zaś na uwadze dyspozycję cytowanego wyżej przepisu art. 100 zd. 1. k.p.c. Sąd zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 579,10 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów postępowania.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) Sąd nakazał stronie powodowej oraz pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) kwotę odpowiednio 39 zł i 11 zł- w proporcji w jakiej każda ze stron sprawę przegrała- tytułem wydatków pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa a związanych ze stawiennictwem zawnioskowanych w sprawie świadków.

Mając na uwadze powyższe, o kosztach postępowania Sąd orzekł, jak w punkcie IV- VI wyroku.