Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia: 13 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Koelner

Protokolant: Bernadeta Piskorek

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko Z. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 stycznia 2013 r. strona powodowa Gmina W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego Z. M. kwoty 74.585,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od następujących kwot:

-

21 915,90 zł od dnia 2 kwietnia 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 342,65 zł od dnia 5 maja 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 342,65 zł od dnia 2 czerwca 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 342,65 zł od dnia 2 lipca 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 197,17 zł od dnia 11 sierpnia 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 197,17 zł od dnia 11 września 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 197,17 zł od dnia 11 października 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 197,17 zł od dnia 11 listopada 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 197,17 zł od dnia 11 grudnia 2004 r. do dnia zapłaty;

-

2 248,59 zł od dnia 11 stycznia 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 342,65 zł od dnia 11 lutego 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 marca 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 kwietnia 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 maja 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 czerwca 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 lipca 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 sierpnia 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 września 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 października 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 listopada 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 grudnia 2005 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 stycznia 2006 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 lutego 2006 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 marca 2006 r. do dnia zapłaty;

-

2 341,19 zł od dnia 11 kwietnia 2006 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 22 listopada 1995 r. zawarła z pozwanym umowę najmu lokalu użytkowego na czas nieoznaczony. Na podstawie zawartej umowy pozwany zobowiązał się do uiszczania czynszu w wysokości 1.321,90 zł. Wskazała, iż w związku z nie wywiązywaniem się pozwanego z umowy w dniu 19 kwietnia 2002 r. wypowiedziała umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia, ustalając jednocześnie wynagrodzenie za bezumowne korzystanie w wysokości 1 860,58 zł miesięcznie plus podatek VAT w wysokości 409,33 zł. Pozwany wydał przedmiotowy lokal dopiero w dniu 20 marca 2006 r. Na kwotę żądaną pozwem składa się kwota 20 651,23 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie za okres od kwietnia 2002 r. do stycznia 2004 r. oraz kwota 1 264,67 zł tytułem opłat eksploatacyjnych za ten sam okres.

W dniu 31 stycznia 2013 r. w niniejszej sprawie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, skutecznie wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W sprzeciwie podniósł zarzut przedawnienia. Ponadto podał, iż oświadczeniem z dnia 23 maja 2011 r. potrącił swoją wierzytelność w wysokości 159.200 zł z wierzytelnością strony powodowej. Wskazał, iż przysługująca mu wierzytelność wynika z nakładów jakie poczynił na przedmiotowy lokal oraz ze szkody jaką poniósł na skutek utraty rzeczy pozostawionych w lokalu. Podniósł również, iż strona powodowa nie przedstawiła żadnych dokumentów, w szczególności faktur VAT, z których wynikałaby wysokość opłat za okres od kwietnia 2002 r. do stycznia 2004 r.

W piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2013 r. strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Ponadto wskazała, iż zgodnie z zawartą umową pozwany był uprawniony do dokonania ulepszeń i adaptacji jedynie po uzyskaniu pisemnej zgody wynajmującego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 22 listopada 1995 r. pozwany zawarł ze stroną powodową umowę najmu lokalu użytkowego położonego we W. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej wynoszącej 165,23 m ². Na jej podstawie pozwany zobowiązał się do uiszczania czynszu wysokości 1.321,90 zł miesięcznie oraz innych opłat związanych z korzystaniem z lokalu. W umowie zastrzeżono, iż jeżeli najemca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu lub opłat co najmniej za dwa pełne okresy płatności wynajmujący może rozwiązać umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia, po uprzednim pisemnym wyznaczeniu najemcy dodatkowego jednomiesięcznego terminu do zapłaty zaległych należności (§ 8 ust. 5 umowy). W okresie od 1 stycznia 1996 r. do 31 marca 1999 r. pozwanemu została udzielona zniżka w opłacie czynszu w wysokości 15 % z tytułu szkolenia uczniów.

Dowód:

-

Umowa najmu k. 11-16;

-

Aneksy do umowy (...).

Pismem z dnia 19 kwietnia 2002 r. strona powodowa poinformowała pozwanego, iż w związku z wypowiedzeniem najmu lokalu użytkowego ustala wynagrodzenie za bezumowne korzystanie w kwocie 2.269,91 zł miesięcznie.

Dowód:

-

Pismo z dnia 19 kwietnia 2002 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k. 26-27.

W dniu 16 października 2002 r. strona powodowa zawarła z pozwanym porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia w ratach. Na jego podstawie pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w kwocie 30.530,30 zł w miesięcznych ratach. W dniu 28 października 2002 r. przed notariuszem J. J. pozwany oświadczył, iż jest dłużnikiem Gminy W. na kwotę 30.530,30 zł i co do obowiązku zapłaty tej kwoty poddaje się egzekucji na podstawie art. 777 § 1 pkt 4 k.p.c..

Dowód:

-

Porozumienie z dnia 16 października 2002 r. k. 71-72;

-

Akt notarialny rep. A (...) k. 73-74.

Pozwany wydał lokal stronie powodowej w dniu 20 marca 2006 r. W lokalu tym znajdowały się:

-

Piec ceramiczny z palnikiem gazowym;

-

Posadzka z żywicy epoksydowej;

-

Wentylacja mechaniczna całego lokalu;

-

Linia energetyczna większej mocy;

-

Elewacja zewnętrzna wykonana za zgodą konserwatora zabytków;

-

(...) uzdatniania wody;

-

Winda transportowa;

-

Połączenie gazu bezpośrednio z ulicy;

-

Dwa komplety wkładów kominowych;

-

Dwie windy do załadunku komór wypiekowych pieczywem;

Przy wydaniu lokalu obecny był pozwany, jego żona U. M. oraz pracownik strony powodowej S. C.. Załącznik numer 1 do protokołu zdawczo-odbiorczego sporządzony został przez pozwanego. W dniu wydania lokalu został on podpisany przez S. C..

Dowód:

-

Protokół zdawczo-odbiorczy k. 28-29, 52-53;

-

Zeznania świadka S. C. k. 110-111 protokołu elektronicznego;

-

Zeznania świadka U. M. k. 111-112 protokołu elektronicznego;

-

Przesłuchanie pozwanego k. 112 protokołu elektronicznego.

W dniu 24 marca 2006 r. strona powodowa wystawiła faktury korygujące do faktury numer (...) z dnia 1 grudnia 2004 r., faktury numer (...) z dnia 1 listopada 2004 r., faktury numer (...) W z dnia 1 listopada 2004 r., faktury numer (...) W z dnia 1 września 2004 r., faktury numer (...) z dnia 1 stycznia 2005 r., faktury numer (...) W z dnia 1 sierpnia 2004 r.

W dniu 20 sierpnia 2009 r. strona powodowa wystawiła faktury korygujące do faktury numer (...) z dnia 1 marca 2006 r. oraz faktury numer (...) z dnia 1 kwietnia 2006 r.,

Dowód:

-

Faktury korygujące k. 30-37.

W piśmie z dnia 23 maja 2011 r. pozwany oświadczył, iż dokonuje potrącenia przysługującej stronie powodowej wierzytelności z wierzytelnością przysługującą mu z tytułu utraty należących do niego urządzeń wyszczególnionych w załączniku nr 1 do protokołu, w wysokości 159.200 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 23 maja 2011 r. k. 54.

Pismem z dnia 21 listopada 2012 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 74.585,46 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Dowód:

-

P. wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 38-39.

Sąd zważył co następuje

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, w związku z czym podlegało oddaleniu.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z faktu, iż pozwany przez okres od kwietnia 2002 r. do kwietnia 2006 r. zajmował należący do niej lokal użytkowy.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa, wskazując, iż strona powodowa nie wykazała, iż przysługuje jej roszczenie w określonej w pozwie wysokości. Ponadto podniósł zarzut przedawnienia oraz podał, iż oświadczeniem z dnia 23 maja 2011 r. dokonał potrącenia przysługującej mu wierzytelności z tytułu nakładów poczynionych na lokal z wierzytelnością strony powodowej.

W sprawie bezspornym było, iż pozwany przez okres objęty żądaniem pozwu zajmował lokal strony powodowej pomimo, iż łącząca strony umowa najmu uległa rozwiązaniu. Poza sporem pozostawał także fakt, iż lokal został wydany dopiero w dniu 20 marca 2006 r. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zatem ustalenia czy w świetle tych okoliczności pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzecz strony powodowej kwoty żądanej pozwem.

W ocenie Sądu analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie daje podstaw do uznania, iż stronie powodowej przysługuje roszczenie we wskazanej w pozwie wysokości.

Zgodnie z treścią art. 675 § 1 k.c. po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie nie pogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Niedopełnienie obowiązku nałożonego w tym przepisie na najemcę stanowi niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy. Jeśli z kolei wyrządziło ono wynajmującemu szkodę, może on żądać z tego tytułu odszkodowania na zasadzie art. 471 k.c. zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wynajmujący obowiązany jest wówczas udowodnić jedynie powstanie z tej przyczyny szkody i jej wysokość. Samo już bowiem niezwrócenie rzeczy najętej wykazuje niewykonanie przez najemcę przewidzianego w umowie najmu obowiązku zwrócenia rzeczy, inaczej, niewykonanie umowy.

W ocenie sądu strona powodowa nie wywiązała się z obciążającego ją obowiązku dowodzenia. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionował fakt poniesienia przez stronę powodową szkody, jak również jej wysokość. Strona powodowa zaś nie przedstawiła żadnych dowodów, z których wynikał by fakt, iż poniosła szkodę we wskazanej w pozwie wysokości. Przedstawiła jedynie faktury korygujące, jednakże sąd stoi na stanowisku, iż dokumenty te nie wykazują, iż strona powodowa poniosła określoną szkodę.

Z uwagi zatem na fakt, iż strona powodowa nie udowodniła faktu powstania po jej stronie szkody wniesione przez nią powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Nawet gdyby uznać, iż strona powodowa w niniejszej sprawie nie dochodziła odszkodowania, a wynagrodzenia za bezumowne korzystanie, czyli podstawę jej roszczenia stanowił art. 224 i n. k.c. roszczenie strony powodowej również nie zasługiwało by na uwzględnienie, a to z uwagi na jego przedawnienie. Jak stanowi bowiem art. 229 § 1 k.c. roszczenie właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. W sprawie bezspornym było, iż lokal wydany został stronie powodowej w dniu 20 marca 2006 r., zatem od dnia następnego rozpoczął bieg roczny termin przedawnienia przewidziany we wskazanym przepisie. W sprawie nie doszło zaś do przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia, a pozew został wniesiony dopiero w dniu 21 stycznia 2013 r., zatem prawie 6 lat po upływie okresu przedawnienia.

Z powyższych względów powództwo strony powodowej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wskazać należy, iż Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanego, który wskazywał, iż złożył skuteczne oświadczenie o potrąceniu, w związku z czym wierzytelność strony powodowej uległa umorzeniu.

Zgodnie z art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Jak wynika z tego przepisu potrącenie jest możliwe, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki: dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami (wzajemność wierzytelności), przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku (jednorodzajowość wierzytelności), obie wierzytelności są wymagalne (wymagalność roszczeń), obie wierzytelności mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym (zaskarżalność wierzytelności).

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do stwierdzenia, iż zostały spełnione wszystkie przesłanki uprawniające pozwanego do skorzystania ze wskazanej instytucji prawa cywilnego.

Pozwany do potrącenia zgłosił przysługują mu względem strony powodowej wierzytelność, z tytułu nakładów poczynionych na lokal, która w jego ocenie opiewała na kwotę 159.000 zł. Zatem zobowiązany był wykazać, iż pozostawione przez niego w lokalu sprzęty rzeczywiście przedstawiają taką wartość. W ocenie Sądu pozwany z tego obowiązku się nie wywiązał. Wskazywał, iż wartość pozostawionych przez niego przedmiotów została ustalona na taką właśnie kwotę w załączniku do protokołu zdawczo-odbiorczego. Jednakże sąd stoi na stanowisku, iż dokument ten nie stanowi dowodu na okoliczność, iż pozwanemu przysługuje wierzytelność w takiej kwocie. Przedstawiony dokument jest dokumentem prywatnym, a zatem stanowi jedynie dowód tego, iż osoby pod nim podpisane złożyły oświadczenie o wskazanej w nim treści. Nie świadczy natomiast o tym, iż oświadczenie to jest zgodne z rzeczywistością. W celu wykazania wartości sprzętu pozostawionego w lokalu pozwany powinien był zawnioskować o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, jednakże tego nie uczynił.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze, iż pozwany w całości wygrał sprawę Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 3617 zł, na którą składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.