Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Aleksandra Bęben

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) we W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej A. M. na rzecz strony powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) we W. kwotę 950,00 zł (dziewięćset pięćdziesiąt zł) wraz z ustawowymi odsetkami, a od 1 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 550,00 zł od dnia 1 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 września 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 października 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 listopada 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 50,00 zł od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

II. oddala dalej idące powództwo;

III. zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 407,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 476/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) we W. działająca przez Z. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wniosła o nakazanie pozwanej A. M. zapłaty na jej rzecz kwoty 950 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi:

-od kwoty 110 zł od dnia 11 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 110 zł od dnia 11 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 110 zł od dnia 11 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 110 zł od dnia 11 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 110 zł od dnia 11 maja 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

-od kwoty 50 zł od dnia 11 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa podała, że pozwana była najemcą lokalu użytkowego położonego we W. przy ul. (...), w którym od stycznia 2013 r. do kwietnia 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą. Pozwana zwróciła się do strony powodowej o wyrażenie zgody na umieszczenie na elewacji budynku dwóch banerów reklamowych i drewnianego kasetonu o powierzchni 70 x 50 cm. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) we W. uchwałą z dnia 17 kwietnia 2013 r. wyraziła zgodę na montaż przez pozwaną dwóch banerów reklamowych i drewnianego kasetonu, określiła także łączną kwotę 110 zł (60 zł za dwa banery i 50 zł za kaseton), jaką pozwana miała co miesiąc uiszczać z tego tytułu na jej rzecz. O podjętej uchwale Wspólnota Mieszkaniowa poinformowała podnajemcę pozwanej. Strona powodowa podała dodatkowo, że pozwana drogą e-mail zwróciła się do przedstawiciela strony powodowej o prawidłowe oznaczanie jej siedziby na fakturze, nie wyrażając jednak chęci zawarcia umowy najmu elewacji ściany zewnętrznej budynku przy ul. (...). Strona powodowa wskazała także, że pismem z dnia 27 maja 2013 r. pozwana zwróciła się do strony powodowej o zmniejszenie opłat z tytułu zajmowania części elewacji z powodu usunięciu dwóch banerów reklamowych. Jednocześnie pozwana wniosła o rozłożenie na raty nieuiszczonych opłat za poprzednie 5 miesięcy, tj. 550 zł, co zdaniem strony powodowej stanowiło oświadczenie pozwanej o uznaniu długu. Strona powodowa podniosła, że wzywała pozwaną do zapłaty kwoty 950 zł za korzystanie z elewacji budynku przy ul. (...) we W. w okresie od stycznia 2013 do kwietnia 2014, jednakże pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała tej należności.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od strony powodowej kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom strony powodowej, poza wyraźnie przez nią przyznanymi. Pozwana zaprzeczyła, jakoby kiedykolwiek uznała roszczenie strony powodowej, czy też udzielała I. T. pełnomocnictwa do składania w jej imieniu oświadczeń woli. Zdaniem pozwanej strona powodowa nie udowodniła swojego żądania zarówno co do zasady, jak i wysokości, a ponadto nie wykazała, że świadczenie stało się wymagalne. Pozwana wskazała także na sprzeczność dowodów przedłożonych przez stronę powodową z żądaniami pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana była najemcą lokalu użytkowego mieszczącego się w budynku położonym przy ul. (...) we W.. W dniu 10 kwietnia 2013 r. pozwana za pośrednictwem poczty e-mail wskazała pracownicy Zakładu (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. m.in. wymiary drewnianego szyldu, który zostanie umieszczony na ścianie budynku przy ul. (...) we W.. Pozwana zamontowała i utrzymywała w okresie od stycznia 2013 r. do końca kwietnia 2014 r. jeden drewniany kaseton o wymiarach 50 x 70 cm , a ponadto od stycznia 2013 do końca maja 2013 r. dwa banery reklamowe.

W dniu 17 kwietnia 2013 r. strona powodowa podjęła uchwałę (...) w sprawie wyrażenia zgody na wynajęcie pozwanej części elewacji nieruchomości w celu umieszczenia reklamy. Jednocześnie w § 3 ust. 1 uchwały określono miesięczną stawkę 110 zł za umieszczenie reklam (za dwa banery reklamowe kwotę 60 zł miesięcznie i za drewniany kaseton 50 zł miesięcznie) , natomiast w § 5 ust.1 uchwały obciążono najemcę za znaki reklamowe od dnia 1 stycznia 2013 r.

Dowody: - wiadomość e-mail pozwanej do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...)sp. z o.o. z siedzibą we W.- k. 16,

- uchwała nr (...)z dnia 17 kwietnia 2013 r. – k. 17.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2013 r. skierowanym na adres ul. (...) we W., strona powodowa poinformowała pozwaną, iż pierwszy rachunek za okres od dnia 1 stycznia 2013 do dnia 31 maja 2013 r. zostanie wystawiony na kwotę 550 zł. W załączeniu do pisma strona powodowa przesłała dwa egzemplarze umowy najmu do podpisania przez pozwaną.

Pozwana wiadomością e-mail z dnia 9 maja 2013 r. wystąpiła do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. o wpisywanie na fakturach adresu, pod którym prowadzi działalność gospodarczą, wynikającego z wpisu do ewidencji działalności, tj. ul. (...) we W. albo ul. (...) we W., a nie P. (...), ul. (...) we W..

Następnie pozwana wraz z I. T. w dniu 27 maja 2013 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej poinformowali zarządcę Wspólnoty Mieszkaniowej o rezygnacji z umowy najmu powierzchni reklamowej na budynku przy ul. (...) we W. w zakresie dwóch banerów reklamowych. Poprosili jednocześnie o zachowanie treści umowy co do drewnianego kasetonu z opłatą w kwocie 50 zł miesięcznie. Pozwana i I. T. wnieśli także o rozłożenie na raty należności za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 maja 2013 r. na 3 raty.

Dowody: - pismo strony powodowej z dnia 26 kwietnia 2013 r. – k. 18,

- wiadomość e-mail pozwanej do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. –k. 19,

- wiadomość e-mail pozwanej i I. T. do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. – k. 20,

- zeznania świadka B. K. -protokół z rozprawy z dnia 12 września 2016 r. w formie skróconej – k. 54.

Strona powodowa w dniu 19 września 2014 r. wezwała pozwaną do zapłaty zaległych opłat z tytułu wynajmu części elewacji budynku przy ul. (...) we W. za okres od 1 stycznia 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. w łącznej kwocie 1.050, 57 zł, na którą składały się kwota 950 zł tytułem należności głównej i kwota 100,57 zł tytułem odsetek. W odpowiedzi wezwana odmówiła zapłaty należności, wskazując, że ze stroną powodową nie łączyła ją nigdy umowa najmu.

Dowody: - wezwanie do zapłaty z dnia 19 września 2014 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 22 verte,

- pismo pozwanej i I. T. z dnia 5 listopada 2014 r. – k. 23.

W dniu 12 listopada 2014 r. strona powodowa po raz kolejny wystosowała do pozwanej pismo zawierające żądanie uregulowania przez nią należności.

Dowód: - pismo zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) z siedzibą we W. – k. 24.

Zaległości pozwanej z tytułu nieuiszczonego czynszu najmu wynosiły 950 zł .

Dowód: rozliczenie zaległości – k. 21.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na obiektywnych dowodach w postaci powołanych wyżej dokumentów, a nadto na zeznaniach świadka B. K. które były konsekwentne, spójne oraz korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z zajmowania przez pozwaną części elewacji ściany budynku położonego przy ul. (...) we W. poprzez umieszczenie na niej dwóch banerów reklamowych i drewnianego kasetonu. W związku z tym pozwana była zobowiązana do uiszczania opłat z tego tytułu w łącznej kwocie 110 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2013 r. do 30 maja 2013 r. i kwoty 50 zł miesięcznie za okres od czerwca 2013 r. do końca kwietnia 2014 r.

Pozwana zaprzeczała natomiast wszelkim okolicznościom powoływanym przez stronę powodową, a więc także i tej, że łączyła ją ze Wspólnotą Mieszkaniową przy ul. (...) we W. umowa najmu części elewacji ściany zewnętrznej budynku przy ul. (...) we W.., a w konsekwencji ażeby była zobowiązana do uiszczania z tego tytułu opłat na rzecz strony powodowej, bądź pozostawała w zwłoce z regulowaniu należności z tytułu najmu części elewacji.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd doszedł do przekonania, iż, wbrew twierdzeniom pozwanej, stronę powodową z pozwaną łączyła umowa najmu części elewacji ściany zewnętrznej budynku położonego przy ul. (...) we W.. Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił zatem art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest umową zobowiązującą, konsensualną, odpłatną i wzajemną. Minimalną treścią najmu (essentialia negotii) jest ustalenie jego przedmiotu oraz czynszu. Sąd uznał, że do zawarcia umowy najmu między stronami doszło per facta concludentia, tzn. w sposób dorozumiany, poprzez czynności podejmowane zarówno przez stronę powodową, jak i pozwaną. Czynnościami takimi było przesłanie wiadomości e-mail przez pozwaną do (...) Sp. z o.o. we W. informującego o wymiarach drewnianego szyldu, który pozwana zamierzała zamontować na elewacji, następnie podjęcie uchwały przez stronę powodową o wyrażeniu zgody na montaż przez pozwaną banerów reklamowych i drewnianego kasetonu wraz z określeniem miesięcznej stawki za umieszczenie reklamy, która w istocie stanowiła miesięczny czynsz najmu części elewacji budynku. Jak ustalono w toku postępowania, umowa najmu elewacji została doręczona pozwanej, jednak ta pomimo wezwania nie podpisała i nie odesłała stronie powodowej egzemplarza umowy. Zaniechanie pozwanej w tym zakresie nie unicestwiało jednak stosunku zobowiązaniowego łączącego strony, tym bardziej biorąc pod uwagę treść wiadomości e-mail z dnia 9 maja 2013 r. skierowanej przez pozwaną do (...) sp. z o.o. z siedzibą we W., w której nie kwestionuje okoliczności wystawienia faktur VAT obejmujących opłaty za czynsz najmu elewacji budynku, a jedynie wskazuje osobie je sporządzającej, aby w przyszłości oznaczać w nich inny niż dotychczas adres pozwanej. Kolejnym dowodem przemawiającym za uznaniem, że pozwaną łączyła ze stroną powodową umowa najmu była wiadomość e-mail z dnia 27 maja 2013 r. w którym pozwana wraz z I. T. informują (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., że zdemontowali dwa banery reklamowe, pozostawiając drewniany kaseton na elewacji budynku i w związku z tym proszą o zmianę umowy najmu poprzez ograniczenie jej zakresu do montażu drewnianego kasetonu i naliczanie miesięcznych opłat z ograniczeniem do tego elementu, tj. do kwoty 50 zł. Pozwana w tym piśmie wnosiła także o rozłożenie na raty zaległych opłat za najem w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r.

Pozwana wprawdzie zaprzeczała twierdzeniom strony powodowej, jakoby wniosek o rozłożenie na raty stanowił uznanie długu. Oceniając jednak treść wiadomości e-mail z dnia 27 maja 2013 r. oraz biorąc pod uwagę ugruntowaną linię orzeczniczą oraz poglądy wyrażane w literaturze, należało uznać, że wniosek pozwanej o rozłożenie należności na raty stanowił niewłaściwe uznanie długu. Uznanie roszczenia może przyjąć formę uznania właściwego lub uznania niewłaściwego. Uznanie właściwe jest nieuregulowaną odrębnie umową ustalającą, co do zasady oraz zakresu istnienia, albo nieistnienia jakiegoś stosunku prawnego. Natomiast uznanie niewłaściwe stanowi przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypłacenia. Jest to aktywność dłużnika, która z jednej strony stanowi potwierdzenie długu, dzięki czemu powstaje dowód jego istnienia, a z drugiej – rodzi po stronie wierzyciela uzasadnione oczekiwanie na dobrowolne spełnienie świadczenia, co z kolei usprawiedliwia jego bezczynność (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 r., II CKN 46/97, OSNC 1997/10/143, orzeczenie Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1957 r., OSPiKA 1958, poz. 194). W literaturze przyjmuje się, że zapłata części długu oraz wszelkie wnioski skierowane do wierzyciela, czy to o rozłożenie na raty, czy to o odroczenie terminu płatności, zwolnienie z odsetek lub długu, jako niewłaściwe uznanie roszczenia stanowią okoliczności przerywające bieg przedawnienia (por. J. Ignatowicz (w:) System prawa cywilnego, t. I, s. 836, M. Pyziak – Szafnicka, Komentarz do art . 123 k.c. teza 33, Lex).

Nawet gdyby przyjąć, że oświadczenie w wiadomości e-mail z dnia 27 maja 2013 r. nie pochodziło od pozwanej, to jej wcześniejsze działania w postaci nadania wiadomości e-mail do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) we W., w której podaje parametry i materiał kasetonu, który chce umieścić na elewacji budynku przy ul. (...) we W., a następnie w której prosi o prawidłowe oznaczanie adresu prowadzonej przez nią działalności na fakturach VAT, nie kwestionując zasadności ich wystawiania ani kwot na jakie opiewają – świadczą o tym, że doszło do nawiązania umowy najmu pomiędzy stronami postępowania.

Przepisy art. 6 k.c. i 232 k.p.c., nakładają na strony postępowania przedstawiania dowodów dla wykazania faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona, która nie przedłożyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, jeśli na niej spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia w sprawach, w których ustaleń Sąd dokonuje w oparciu o zasadę kontradyktoryjności. W przypadku niedopełnienia ciężaru dowodu przez powoda skutkować to będzie oddaleniem powództwa, natomiast niedopełnienie obowiązku dowodzenia przez pozwanego - uwzględnieniem roszczenia powoda. W ocenie Sądu strona powodowa w sposób prawidłowy wykazała, że łączyła ją z pozwaną umową najmu i że pozwana nie uiszczała z tego tytułu należnego czynszu. Pozwana natomiast nie zdecydowała się na przedstawienie Sądowi jakiegokolwiek dowodu na udowodnienie swoich przeczących tym okolicznościom twierdzeń.

Strona powodowa dochodziła od pozwanej kwoty 950 zł tytułem zaległego czynszu najmu za okres od stycznia 2013 r. do kwietnia 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

1. od kwoty 110 zł od dnia 11 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty;

2. od kwoty 110 zł od dnia 11 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

3. od kwoty 110 zł od dnia 11 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

4. od kwoty 110 zł od dnia 11 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

5. od kwoty 110 zł od dnia 11 maja 2013 r. do dnia zapłaty;

6. od kwoty 50 zł od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

7. od kwoty 50 zł od dnia 11 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

8. od kwoty 50 zł od dnia 11 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty;

9. od kwoty 50 zł od dnia 11 września 2013 r. do dnia zapłaty;

10. od kwoty 50 zł od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty;

11. od kwoty 50 zł od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

12. od kwoty 50 zł od dnia 11 marca 2014 r. do dnia zapłaty;

14. od kwoty 50 zł od dnia 11 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd uznając powództwo w przeważającej części za zasadne, oddalił je w części dotyczącej odsetek ustawowych za miesiąc styczeń 2013, luty 2013, marzec 2013, kwiecień 2013 i maj 2013, albowiem, jak wynika z pisma strony powodowej z dnia 26 kwietnia 2013 r. pierwszy rachunek na rzecz pozwanej wystawiony został zbiorczo za okres obejmujący powyżej wskazane miesiące (styczeń - maj 2013). W konsekwencji należna za ten okres kwota 550 zł stała się wymagalna dopiero po upływie tego okresu, tj. z dniem 1 czerwca 2013 r. i ten dzień należało przyjąć za dzień, od którego strona powodowa była uprawniona do naliczania odsetek ustawowych. Dodatkowo strona powodowa domagała się naliczania odsetek od 11-go dnia każdego miesiąca, jednakże żaden z dokumentów przez nią przedłożonych nie zawierał postanowień co do terminu płatności czynszu na 10-ty dzień miesiąca, co w istocie stanowiłoby uzasadnienie wniosku. W związku z tym, że czynsz płatny był miesięcznie, Sąd uznał, że świadczenie za każdy poszczególny miesiąc stawało się wymagalne dopiero pierwszego dnia następnego miesiąca.

Orzeczenie w zakresie odsetek ustawowych oparto na podstawie przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak w pkt I. i II. sentencji orzeczenia.

W związku z tym, że strona powodowa ustąpiła swojemu żądaniu jedynie w nieznacznej części, Sąd w pkt III. sentencji na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 407 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składało się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 30 zł, kwota 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej stanowiąca minimalną stawkę wynagrodzenia radcy prawnego, którego wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.