Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

28 września 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Cieśla

Protokolant:Aleksandra Bęben

po rozpoznaniu na rozprawie 28 września 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko B. K. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 204/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina W. wniosła pozew przeciwko G. K., B. K. (1), R. K. (1), M. W., M. K. (1) oraz R. K. (2), domagając się zasądzenia od pozwanych solidarnie na swoją rzecz kwoty 34.647,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 29.985,58 zł od 01 marca 2015 do dnia zapłaty oraz od kwoty 4.662,20 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto strona powodowa wnosiła o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, że pozwani zajmują bezumownie lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...), wchodzący w skład mieszkaniowego zasobu Gminy W.. Roszczenie strony powodowej dochodzone w niniejszym postępowaniu opiera się na art. 18 ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.) tytułem należnego stronie powodowej odszkodowania za bezumowne korzystanie, którego pozwani nie uiszczali. Strona powodowa wskazała, że na jej żądanie składają się kwoty:

- 29.985,58 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości,

- 4.662,20 zł tytułem skapitalizowanych na dzień 28 lutego 2015 odsetek ustawowych.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z 12 maja 2015 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VII. Wydział Cywilny nakazał pozwanym solidarnie zapłatę kwoty 34.647,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi zgodnie z żądaniem pozwu oraz zapłatę na rzecz strony powodowej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego (k. 20).

Pozwana B. K. (1) 15 września 2015 złożyła wniosek o prawidłowe doręczenie jej nakazu zapłaty, wskazując, że w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W., na adres którego kierowana była do niej korespondencja sądowa, nie mieszka od 2005 (k. 32-37).

Postanowieniem z 30 listopada 2015 Sąd, uznając, iż B. K. (1) nie mieszka w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W. od 2005, uchylił zarządzenie o pozostawieniu przesyłki zawierającej odpis nakazu zapłaty skierowanej do pozwanej B. K. (1) w aktach ze skutkiem doręczenia (pkt I.), uchylił postanowienie z 27 lipca 2015 w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z 12 maja 2015 w stosunku do B. K. (1) (pkt II.), a ponadto umorzył postępowanie wywołane skargą pozwanej B. K. (1) na orzeczenie referendarza sądowego w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty (pkt III.) (k. 61-62).

Pozwana B. K. (1) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że w okresie, za który należności z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego dochodzi strona powoda, tj. od 31 maja 2012 do 01 marca 2015 nie zamieszkiwała w lokalu położonym przy ul. (...). Pozwana wskazała, że z tego lokalu mieszkalnego wyprowadziła się w roku 2005, obecnie natomiast zamieszkuje pod adresem ul. (...) we W. wraz ze swoim mężem i dziećmi. Zdaniem pozwanej wobec tych okoliczności, nie może ona występować w niniejszym postępowaniu w charakterze pozwanej. Pozwana wskazała również, że nie wymeldowała się z lokalu mieszkalnego stanowiącego własność strony powodowej, ale uczyniła to z roztargnienia. Dodatkowo pozwana podniosła, że decydujące znaczenie nie ma miejsce zameldowania, lecz faktycznego zamieszkania (k. 63,68-83).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Gmina W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...). Osoby zamieszkujące w przedmiotowym lokalu zajmują go bez tytułu prawnego. Z tego względu Gmina W. za okres od 31 maja 2012 do 01 marca 2015 dokonała wyliczenia należności z tytułu nieuiszczanego na jej rzecz odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu.

Kwota zadłużenia na dzień 01 marca 2015 wynosiła 34.647,78 zł.

[ dowód zestawienie należności za bezumowne korzystanie z lokalu położonego we W. przy ul. (...) k. 7]

Pismem z 07 kwietnia 2015 strona powodowa wezwała pozwaną B. K. (1) do zapłaty kwoty 125.511,97 zł tytułem należności przysługujących Gminie W. za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego.

Wezwanie do zapłaty zostało skierowane na adres ul. (...), (...)-(...) W. i nie zostało pozwanej doręczone.

[ dowód wezwanie do zapłaty z 07 kwietnia 2015 k. 9].

Pozwana B. K. (1) co najmniej od 2011 roku nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W..

W okresie od 2011 do 2015 wszelka korespondencja, faktury VAT i rachunki, których pozwana była adresatem kierowana były na adres ul. (...).

[ dowody : oświadczenie P. K. z 14 września 2015 k. 83,

koperta korespondencji kierowanej do B. K. (2) k. 71,

karta naprawy z 23 sierpnia 2011 k. 72,

wynik badania otolaryngologicznego z 12.03.2012 k. 73,

informacja Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego we W. z 13.12.2012 k. 74,

wynik badania (...) Centrum Onkologii z 30 lipca 2013 k. 75

rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem z 30 grudnia 2013 k. 76,

faktura VAT (...) z 22 września 2014 k. 77

faktura VAT nr (...) z 30 września 2014 k. 78,

informacja (...) S.A. z 28.10.2015 k. 79]

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą poczynionych w niniejszym postępowaniu ustaleń faktycznych były dowody z dokumentów zaoferowane przez pozwaną, które w sposób pełny i spójny prezentowały obraz stanu faktycznego sprawy, a przy tym w pełni korespondowały z podnoszonymi przez pozwaną twierdzeniami.

Roszczenie strony powodowej zasadzało się na art. 18 ust. 1 ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Strona powodowa Gmina W. dochodziła zapłaty należności związanych z bezumownym korzystaniem przez pozwaną z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...), wskazując, że dochodzone należności przypadają na okres od 31 maja 2012 do 01 marca 2015.

Pozwana B. K. (1) kwestionowała powództwo co do zasady, wskazując, że w przedmiotowym lokalu mieszkalnym nie mieszka już od 2005, przedstawiając na tę okoliczności stosowne dokumenty oraz wnioskując o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków.

Strona pozwana, pomimo zobowiązania Sądu do ustosunkowania się do twierdzeń pozwanej podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie podniosła żadnych twierdzeń i dowodów na poparcie zasadności wysuwanych w pozwie żądań.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Ciężar dowodu zatem z reguły spoczywa na powodzie. Przedmiotowa zasada znajduje swoje odzwierciedlenie również w przepisach proceduralnych. Przepis art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Z kolei norma wyrażona w artykuł 232 k.p.c. nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona postępowania w przypadku zaniechania inicjatywy dowodowej i niepopierania swoich twierdzeń stosownymi dowodami polega na przegraniu procesu ponosi ryzyko przegrania procesu. Dodatkowo, należy podnieść, że postępowanie cywilne – zwłaszcza w trybie procesowym – opiera się na zasadzie kontradyktoryjności. Jak wskazano w orzecznictwie rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

Pozwana na udowodnienie swoich twierdzeń o niezamieszkiwaniu w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność strony powodowej przedłożyła liczne dokumenty w postaci kierowanej do niej korespondencji, rachunków czy faktur VAT. Na każdym z tych dowodów adres pozwanej został wskazany jako ul. (...) we W.. Dokumenty te sporządzone zostały w latach 2011- 2015, a więc w okresie, za który strona powodowa domagała się od pozwanej zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W.. Pozwana złożyła ponadto wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadków P. K., E. R., I. R., M. K. (2) i A. K. na okoliczność zamieszkiwania przez nią od 2005 poza lokalem mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W.. Sąd, postanowieniem wydanym na rozprawie 28 września 2016, oddalił wnioski dowodowe powódki o dopuszczenie dowodów z zeznań wskazanych świadków, albowiem w jego ocenie dotychczas przedstawione przez pozwaną dowody w sposób wystarczający przyczyniły się do wyjaśnienia okoliczności istotnych w niniejszym postępowaniu, a co za tym idzie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków należało uznać za zbędne.

Okoliczności podnoszone przez pozwaną w pełni korespondowały z faktem braku skutecznego doręczenia pozwanej nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 maja 2015, który skierowany został na adres ul. (...). Pozwana o toczącym się przeciwko niej postępowaniu i wydanym nakazie zapłaty dowiedziała się dopiero w toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie wydanego tytułu wykonawczego. W ocenie Sądu stanowiło to kolejny argument przemawiający za prawdziwością twierdzeń pozwanej, o tym, że nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym, stanowiącym własność Gminy W..

Strona powodowa natomiast, po złożeniu przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty przez nie wykazała, że pozwana, pomimo podnoszonych przez nią twierdzeń rzeczywiście mieszkała w spornym okresie w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W.. Pomimo zobowiązania do złożenia pisma przygotowawczego w terminie dwóch tygodni, w którym ustosunkuje się do twierdzeń i dowodów zgłoszonych w sprzeciwie strona powoda pozostała bierna, nie odnosząc się w żaden sposób do zarzutów pozwanej. Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Przenosząc treść cytowanego przepisu na płaszczyznę niniejszej sprawy, po wywiedzeniu przez pozwaną twierdzeń o jej zamieszkaniu w innym lokalu mieszkalnym i niemożności obciążania jej obowiązkiem uiszczania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu położonego przy ul. (...) we W., to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia, że pozwana w rzeczywistości w spornym okresie ten lokal zajmowała. Skoro jednak, pomimo zobowiązania Sądu, Gmina W. nie odniosła się w żaden sposób do twierdzeń pozwanej, Sad przyjął je za przyznane przez stronę powodową.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz powołane przepisy prawa Sąd uznał, iż powództwo skierowanie przeciwko pozwanej o zapłatę nie zasługiwało na uwzględnienie. Powyższe skutkowało oddaleniem powództwa, co znalazło swój wyraz w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 k.p.c. Na koszty niniejszego postępowania poniesione przez pozwaną B. K. (1) składała się kwota 2.400 zł, stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej ustalone na podstawie § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013. 461 j.t. ze zm.).