Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kegel

Protokolant: Justyna Tsaykler

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego Straży Miejskiej W.

przeciwko

K. P. synowi S. i Z. z d. U., ur. (...) w R.

obwinionemu o to, że: w dniu 20 marca 2014r. o godz. 08:21 we W. na ul. (...), kierując pojazdem o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość na tym odcinku drogi o 23 km/h, uzyskując prędkość według wskazania fotoradaru 73 km/h, czym nie dostosował się do ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym do 50 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw

I.  uznaje obwinionego K. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2014 r. o godzinie 08.21 K. P., kierując samochodem o numerze rejestracyjnym (...), jechał ul. (...) we W. z prędkością 73 km/h.

Dowód: dokumentacja fotograficzna k. 5

informacja (...) k. 6 – 8

informacja Wójta Gminy D. k. 10

Pomiar prędkości samochodu obwinionego został dokonany przy użyciu przyrządu do pomiaru prędkości zamontowanego w samochodzie osobowym marki S. (...), posiadającego legalizację ważną do dnia 30 listopada 2014 r.

Dowód: świadectwo legalizacji ponownej k. 26

Przesłuchany w charakterze obwinionego K. P. odmówił złożenia wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania, w tym na pytanie, czy przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W toku postępowania przed Sądem obwiniony złożył wniosek o umorzenie postępowania. Argumenty zawarte we wniosku ukaranego odnosiły się do sytuacji, w jakiej mogłaby się znaleźć osoba, której zarzucano by popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw i w żaden sposób nie przystawały do realiów przedmiotowej sprawy. Wniosek obwinionego, bezkrytycznie powielony ze strony internetowej, nie zasługiwał zatem na uwzględnienie.

Sąd nie miał natomiast żądnych wątpliwości, że K. P. dopuścił się czynu objętego zarzutem wniosku o ukaranie.

Dokumentacja fotograficzna, znajdująca się w aktach sprawy pozwalała na jednoznaczne ustalenie, że kierujący samochodem o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się ul. (...) we W. z prędkością 73 km/h. Pomiar prędkości pojazdu został wykonany prawidłowo, przy użyciu urządzenia, posiadającego ważną legalizację. Obszar, przez który biegnie ulica (...), jest obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a zatem w myśl art. 20 ust. 1 tej ustawy dopuszczalna na niej w godzinach 5.00 – 23.00 prędkość wynosi 50 km/h. Porównanie zdjęcia wykonanego przez fotoradar z fotografią znajdującą się w zasobach ewidencji ludności Wójta Gminy D. w sposób oczywisty wskazywało, że kierowcą pojazdu był K. P..

Nie stosując się do określonego powołaną wyżej ustawą Prawo o ruchu drogowym ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 92a kw.

Rozważając kwestię wymiary kary w świetle dyrektyw określonych treścią przepisu art. 33 kw, Sąd nie dostrzegł możliwości wymierzenia obwinionemu kary łagodniejszej niż grzywna w wysokości 200 zł.

Roszczeniowa postawa i brak poczucia winy, przy jednoczesnym lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego oraz organów, stojących na straży tego porządku, prezentowane przez K. P. w toku niniejszego postępowania, nie pozwalały – w ocenie Sądu – na jego łagodniejsze potraktowanie. Postawa obwinionego jednoznacznie dowodziła, że nie jest on skłonny do refleksji nad własnym zachowaniem i nie dostrzega jego naganności, wobec czego brak odpowiednio surowej reakcji utwierdziłby go jedynie w poczuciu bezkarności. Orzeczona kara jest przy tym – zdaniem Sądu – adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy i społecznej szkodliwości jego czynu.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania, Sąd obciążył go nimi po myśli art. 118 § 1 kpw.