Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2016 roku

sprawy przeciwko R. M. synowi K. i T. z domu G.

urodzonemu (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 04.10.2014r. ok. godz. 22.30 we W. na ul. (...) kierując samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...), nie posiadając uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz wymaganych dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego i umowy zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC nie zachował ostrożności i bezpiecznej prędkości wskutek czego nie zapanował nad prowadzonym pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i najechał na prawidłowo zaparkowany pojazd m-ki V. (...) o nr rej. (...), a następnie kontynuując jazdę ul. (...) podczas omijania nie zachował bezpiecznego odstępu wskutek czego najechał na zaparkowany pojazd m-ki S. (...) o nr rej. (...) powodując ich uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę E. D. i firmy (...). Jaw., po czym jadąc dalej na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...) podczas wykonywania manewru skrętu w lewo nie zachował ostrożności najechał na wysepkę rozdzielającą jezdnię i uderzył w sygnalizator świetlny S-5, powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę (...), stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz oddalając się z miejsca zdarzenia

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego R. M. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę 10 (dziesięciu) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw wymierza obwinionemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W nocy z 3/4 października 2014 roku R. M. spożył znaczną ilość alkoholu. W dniu 4 października 2014r. około godziny 22.30, wsiadł do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...). Nie posiadając uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, ani wymaganych dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego i umowy zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC kierował pojazdem jadąc ulicą (...) we W.. Nie zachowując bezpiecznej prędkości, nie zapanował nad prowadzonym samochodem , w następstwie czego uderzył w zaparkowany pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), po czym kontynuując jazdę ulicą (...), podczas omijania, najechał na stojący pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), powodując ich uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę E. D. i firmy (...) Spółka Jawna.

Następnie, jadąc dalej, na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...), podczas wykonywania manewru skrętu w lewo, najechał na wysepkę rozdzielającą jezdnię i uderzył w sygnalizator świetlny S-5, powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę (...), .

Wówczas podbiegł do niego obserwujący jego zachowanie M. J., który wyciągnął kluczyki ze stacyjki jego samochodu i wezwał Policję

dowód:

zeznania M. J. k.87 akt;

wyjaśnienia obwinionego k.86 akt;

notatki urzędowe k.7 -8, 9 akt.

R. M. był wielokrotnie karany za przestępstwa i wykroczenia drogowe.

dowód:

karta karna k. 15 akt;

informacja o popełnionych wykroczeniach drogowych k.18-19 akt.

R. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym zaznaczając, że z uwagi na znaczny stopień upojenia alkoholowego, szczegółów zdarzenia nie pamięta. Szczegóły te jednak precyzyjnie opisał obserwujący zachowanie obwinionego i podążający za jego samochodem świadek M. J.. To on widząc sposób jazdy samochodem R. M. i wyrządzane przez niego szkody, telefonicznie powiadomił Policję o zdarzeniu biegnąc przy tym za pojazdem obwinionego, aż do momentu, gdy wyrwał kluczyki ze stacyjki samochodu, uniemożliwiając tym samym R. M. kontynuowanie prowadzenia pojazdu.

Zeznania tego świadka są stanowcze, przekonujące, nie zawierają żadnych sprzeczności. Stanowią obiektywną relację zaobserwowanego przebiegu wydarzeń. Z tego względu były dla Sądu przekonujące i stanowiły podstawę dokonanych ustaleń faktycznych.

Zachowaniem swoim R. M. wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw. w zw. z art. 9§1 kw. Kierując bowiem samochodem w stanie nietrzeźwości, nie zachował bezpiecznej prędkości i odległości od omijanych pojazdów, w następstwie czego najeżdżając na nie dokonał uszkodzenia samochodów marki V. (...) i S. (...), po czym kontynuując jazdę wjechał na wysepkę rozdzielającą jezdnię i uderzył w sygnalizator świetlny. Nie posiadał przy tym uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, a także dowodu rejestracyjnego samochodu, którym kierował i umowy zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Tak daleko idące nagromadzenie okoliczności obciążających w zachowaniu obwinionego, wielość wyrządzonych różnym podmiotom szkód, rodzaj i charakter naruszonych elementarnych zasad ruchu drogowego, w powiązaniu z uprzednią wielokrotną karalnością R. M., tak za przestępstwa, jak i wykroczenia drogowe, skutkowały orzeczeniem przez Sąd kary, co do której podstawy nie ma w obowiązujący przepisach. Zasugerowanie się przez Sąd stanem nietrzeźwości obwinionego (za co odpowiada w odrębnym postepowaniu karnym), który nie był jednak stanem „ po użyciu alkoholu alkoholu” (co uzasadniałoby kwalifikację z art. 86§2 kw i tym samym podstawę wymiaru orzeczonej kary), ale przede wszystkim wyżej wskazane okoliczności obciążające i negatywna prognoza kryminologiczna, doprowadziły do skazania obwinionego na karę aresztu, choć proponowana przez oskarżyciela publicznego kara 1000 złotych grzywny w powiązaniu ze środkiem karnym, stanowiłaby adekwatną reakcję na zachowanie R. M.. Przede wszystkim jednak znajdującą odzwierciedlenie w treści przypisanego mu czynu i będącej jego następstwem kwalifikacji prawnej.

Sąd przy tym zreflektował się w zaistniałej sytuacji, wkrótce po ogłoszeniu wyroku, o czym poinformował oskarżyciela publicznego.

E. humanum est.

Wobec faktu, że obwiniony odbywa karę pozbawienia wolności i stara się regulować swoje zobowiązania wynikające z innych orzeczeń, kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa (art. 624§1 kpk w zw. z art.119 kpw).