Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2015 roku.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Wojciech SAWICKI

Protokolant Dorota DZIEWOŃSKA

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 lipca 2015 roku,

w obecności osk. publicznego – E. Z. ze Straży Miejskiej W.,

sprawy przeciwko W. K. (1)

synowi A. i Z.,

urodzonemu (...) we W.,

obwinionego o to, że:

w dniu 16 lipca 2014 roku o godz. 06:49:31 we W. na ulicy (...) podczas kierowania pojazdem marki P. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 21 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw:

I.  uznaje obwinionego W. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. za winnego wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 (stu) złotych oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lipca 2014 roku o godzinie 06:49 we W. na ulicy (...) (na wysokości posesji nr (...)) Fotoradar Straży Miejskiej W. nr (...)zarejestrował fakt przekroczenia dozwolonej prędkości przez kierującego samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) – wskazany pojazd w momencie dokonywania pomiaru poruszał się z prędkością 61 km/h przy obowiązującym w tym miejscu ograniczeniu prędkości do 40 km/h. Kierującym samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) we wskazanym miejscu i czasie był obwiniony W. K. (1), który jest także właścicielem tegoż pojazdu mechanicznego. Ustalono, iż w krytycznym czasie pojazd kierowany przez obwinionego poruszał się lewym pasem ruchu ulicy (...) – od strony Placu (...) (tj. od strony centrum miasta) w kierunku ulicy (...). Ponadto ustalono, iż na ulicy (...) (w miejscu ustawienia wskazanego urządzenia rejestrującego) obowiązywało ograniczenie dopuszczalnej prędkości pojazdów mechanicznych do 40 km/h – wyrażone znakami drogowymi pionowymi B-33 ustawionymi po obu stronach jezdni ulicy (...) na wysokości posesji nr (...), tj. jeszcze przed zatoką przystanku autobusowego i kilkadziesiąt metrów przed skrzyżowaniem z ulicą (...). Ustalono także, że Fotoradar Straży Miejskiej W. nr (...) ustawiony na ulicy (...) we W. w krytycznym czasie obsługiwał funkcjonariusz Straży Miejskiej W. M. S., który uprzednio odbył odpowiednie specjalistyczne przeszkolenie w zakresie obsługi radarowego miernika prędkości typu (...). Ponadto ustalono, iż wskazane urządzenie rejestrujące w krytycznym czasie było technicznie sprawne i posiadało stosowną legalizację ponowną wystawioną przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł. (ważną do dnia 31 marca 2015 roku).

Nie wykluczono możliwości, iż bezpośrednio przed momentem dokonania (kwestionowanego przez obwinionego) pomiaru prędkości samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...) W. K. (1) wykonywał manewr wyprzedzania grupy innych pojazdów poruszających się prawym pasem ruchu ulicy (...) z prędkością dopuszczalną, tj. około 40 km/h. Nie potwierdzono natomiast, jakoby w krytycznym czasie wskazane urządzenie rejestrujące zostało nieprawidłowo ustawione względem osi jezdni ulicy (...) (tj. niezgodnie z instrukcją obsługi) oraz aby pomiar prędkości samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...) został zafałszowany poprzez nieprawidłowe ustawienie głowicy urządzenia rejestrującego – tym samym nie potwierdzono, jakoby we wskazanym miejscu i czasie Fotoradar Straży Miejskiej W. nr (...) dokonywał nieprawidłowych (zawyżonych) pomiarów prędkości pojazdów przejeżdżających ulicą (...) (od strony Placu (...) w kierunku ulicy (...)), a w tym także pojazdu kierowanego przez obwinionego. Ponadto nie potwierdzono, aby w krytycznym czasie w momencie dokonania pomiaru prędkości samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...) pojazd ten znajdował się jeszcze przed miejscem ustawienia wskazanych znaków drogowych pionowych B-33 i tym samym w miejscu, gdzie obowiązywało jeszcze ustawowe ograniczenie dopuszczalnej prędkości pojazdów mechanicznych do 50 km/h.

(dowód: zeznania świadka M. S., zapis elektroniczny rozprawy z dnia 31 lipca 2015 roku; częściowo wyjaśnienia obwinionego, karty 7, 23, 28-29 i 41 akt oraz zapis elektroniczny rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015 roku; także: wydruk z urządzenia rejestrującego, karta 5 akt; kserokopia świadectwa legalizacji ponownej Fotoradaru nr (...), karta 16 akt; dokumentacja fotograficzna, karty 9-11, 30-32 i 54-55 akt; plan organizacji ruchu na ul. (...) na wysokości posesji nr (...), karta 50 akt; także informacje znane Tutejszemu Sądowi z urzędu)

W. K. (1) nie był uprzednio karany sądownie – nie był także uprzednio karany w postępowaniu mandatowym za tzw. wykroczenia drogowe.

(dowód: dane osobo-poznawcze, karta 42 akt; informacja z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, karta 38 akt)

W. K. (1) na każdym etapie postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzuconego mu wykroczenia – jednakże obwiniony nie zakwestionował okoliczności, iż to on właśnie kierował samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) w czasie i miejscu wskazanym w zarzucie wniosku o ukaranie oraz że faktycznie przekroczył w tym momencie prędkość dopuszczalną.

W toku czynności wyjaśniających W. K. (1) złożył pisemne oświadczenie, w którym wprost przyznał, iż w krytycznym czasie „Przed mostem rozpocząłem wyprzedzanie grupy pojazdów (…) stąd byłem na lewym pasie ruchu (…) dlatego miałem prędkość 60 km/h”. Obwiniony zasugerował, że w momencie dokonania pomiaru prędkości jego pojazdu przez urządzenie rejestrujące samochód osobowy marki P. o nr rej. (...) znajdował się jeszcze przed miejscem ustawienia wskazanych znaków drogowych B-33 ( vide: karta 7 akt).

W sprzeciwie od wydanego uprzednio w niniejszej sprawie wyroku nakazowego W. K. (1) ponownie zarzucił Staży Miejskiej W., iż przedmiotowy pomiar prędkości jego pojazdu w krytycznym czasie został wykonany w sposób nieprawidłowy. Ponadto obwiniony stwierdził m.in. „W miejscu gdzie dostrzegłem (...) z radarem na moim liczniku prędkość wynosiła ok. 59 km/h (…) i oczywiście kontynuowałem zmniejszanie prędkości, co jest oczywiste w takiej sytuacji”. W. K. (1) zarzucił także Staży Miejskiej W. lekceważące postępowanie „wobec mnie i Sądu” ( vide: karta 23 akt).

W kolejnych pismach procesowych składanych do akt sprawy obwiniony ponownie kwestionował prawidłowość pomiaru prędkości samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...) we wskazanym miejscu i czasie – W. K. (1) przedłożył także wykonaną przez siebie dokumentację fotograficzną oraz wykonane własnoręcznie pomiary w miejscu ustawienia (w krytycznym czasie) wskazanego urządzenia rejestrującego. Ponadto obwiniony opisał także obszernie niewłaściwe potraktowanie jego osoby, gdy stawił się osobiście w siedzibie Straży Miejskiej W. ( vide: karty 28, 29, 30-32, 41 i 54-55 akt).

Po otwarciu przewodu sądowego na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2015 roku W. K. (1) złożył obszerne wyjaśnienia, w których generalnie podtrzymał uprzednio podnoszone przez siebie okoliczności ( vide: karta 42 akt).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego uznać należy, iż sprawstwo oraz wina W. K. (2) odnośnie zarzucanego mu wykroczenia są oczywiste, jednoznaczne i nie mogą budzić żadnych wątpliwości. W przekonaniu Sądu Rejonowego całokształt materiału procesowego pozwala na przyjęcie w sposób jednoznaczny, iż obwiniony – jako kierujący samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) – swoim zachowaniem w dniu 16 lipca 2014 roku o godzinie 06:49 we W. na ulicy (...) (na wysokości posesji nr (...)) wyczerpał ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a Kodeksu wykroczeń. Podkreślić w tym miejscu należy, iż już w toku czynności wyjaśniających W. K. (1) de facto potwierdził swoje sprawstwo odnośnie przedmiotowego wykroczenia – kwestie sporne dotyczą wyłącznie prawidłowości ustawienia urządzenia rejestrującego przez funkcjonariusza Straży Miejskiej W. oraz prawidłowości pomiaru prędkości pojazdu kierowanego przez obwinionego w momencie, gdy w krytycznym czasie wskazany pojazd przejeżdżał ulicą (...) na wysokości posesji nr (...).

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na zeznaniach funkcjonariusza Straży Miejskiej W. M. S. oraz dowodach z powołanych dokumentów, a także - co do okoliczności niespornych - na wyjaśnieniach obwinionego.

W przekonaniu Tutejszego Sądu zeznania świadka M. S. uznać należy za w pełni wiarygodne, ponieważ są one logiczne i spójne, zostały złożone spontanicznie, a także (co bardzo istotne) całkowicie korespondują z dowodami z dokumentów. Należy w tym miejscu podkreślić, iż wskazany funkcjonariusz Straży Miejskiej W. jest dla obwinionego całkowicie osobą obcą, która w krytycznym czasie - w dobrej wierze i z należytą sumiennością - wykonywała swoje obowiązki służbowe. Nie ma przecież żadnych (nawet najmniejszych) podstaw do przyjęcia założenia, iż M. S. jest osobą negatywnie nastawioną do W. K. (2) i celowo podaje w swoich zeznaniach okoliczności niegodne z prawdą. Tutejszy Sąd nie traci także z pola widzenia, iż na S. rozpraw świadek nie starał się podkreślić wagi i znaczenia własnych twierdzeń oraz nie przejawiał jakichkolwiek negatywnych emocji wobec osoby obwinionego. Ponadto w przekonaniu Sądu Rejonowego M. S. logicznie oraz przekonywująco wyjaśnił, dlaczego brak jest podstaw do przyjęcia, iż w krytycznym czasie wskazane urządzenie rejestrujące dokonywało błędnych pomiarów prędkości pojazdów przejeżdżających ulicą (...). Dodatkowo Tutejszy Sąd z urzędu ma wiedzę, iż każdy z funkcjonariuszy Straży Miejskiej W. delegowany do obsługi radarowych mierników prędkości przechodzi wcześniej odpowiednie specjalistyczne przeszkolenie – tak aby wykluczyć możliwość błędnego ustawienia i błędnej obsługi takowego urządzenia. Także dowody z dokumentów załączonych do akt niniejszej sprawy nie budzą żadnych wątpliwości co do swojej wiarygodności – przy czym podkreślić należy, iż dokumentacja fotograficzna złożona do akt sprawy przez W. K. (2) w rzeczywistości nie potwierdza, jakoby w krytycznym czasie Fotoradar Straży Miejskiej W. nr (...) (ustawiony we W. na ulicy (...) na wysokości posesji nr (...)) dokonywał błędnych (zawyżonych) pomiarów prędkości przejeżdżających pojazdów.

Twierdzeniom obwinionego zawartym w złożonych przez niego obszernych wyjaśnieniach Sąd Rejonowy dał wiarę wyłącznie co do okoliczności niespornych. W pozostałym zakresie wyjaśnienia W. K. (2) stanowią wyłącznie próbę realizacji przyjętej przez jego osobę mało logicznej i raczej mało przekonywującej linii obrony. Na podkreślenie zasługuje także okoliczność, iż w toku przewodu sądowego nie przeprowadzono praktycznie żadnego dowodu mogącego świadczyć o niewinności obwinionego lub mogącego choćby budzić jakiekolwiek wątpliwości co do faktu popełnienia przezeń przedmiotowego wykroczenia. Ponadto zważyć należy, iż w toku całego przewodu sądowego w niniejszej sprawie W. K. (1) nie był w stanie logicznie i przekonywująco wyjaśnić, dlaczego w tym jednym konkretnym przypadku Fotoradar Straży Miejskiej W. nr (...) ustawiony na ulicy (...) we W. miałby w krytycznym czasie dokonać rzekomo nieprawidłowego pomiaru prędkości właśnie samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...), a nie jakiegokolwiek innego pojazdu. Sąd Rejonowy nie traci także z pola widzenia, iż linia obrony obwinionego stała się rażąco niespójna – na samym początku W. K. (1) przyznał wprost, że to on kierował wskazanym pojazdem we wskazanym miejscu i czasie oraz logicznie i przekonywująco wyjaśnił przyczynę przekroczenia dopuszczalnej prędkości ( vide: karta 7 akt). Następnie w piśmie procesowym złożonym do akt sprawy na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2015 roku (akapit nr 3) obwiniony wprost stwierdza, że w krytycznym czasie mógł jedynie jechać w stronę centrum W. „ponieważ odwożę Żonę do pracy na godzinę 09:00 na ul. (...)” i dlatego nie jest możliwe, aby jechał wtedy w przeciwnym kierunku ( vide: karta 41 akt). Ponadto podkreślić należy, iż twierdzenia W. K. (2) dotyczące domniemanych przyczyn rzekomo nieprawidłowego pomiaru prędkości samochodu osobowego marki P. o nr rej. (...) (wykonanego przez wskazane urządzenie rejestrujące we wskazanym miejscu i czasie) są po prostu gołosłowne i całkowicie nieprzekonywujące – ponadto obwiniony (nawet nie mając tego świadomości) na poparcie swoich twierdzeń przytacza nielogiczne i wzajemnie wykluczające się argumenty. Zważyć także należy, iż Tutejszy Sąd związany jest granicami skargi oskarżyciela publicznego i tym samym przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie nie może być kwestia ewentualnego „niewłaściwego” potraktowania W. K. (2) w siedzibie Straży Miejskiej W. – natomiast analogie obwinionego do „bezkarnych instytucji w PRL” i „władzy stojącej ponad prawem” ( karta 41 akt) Sąd pozostawia bez komentarza. Jeżeli ktoś w toku procesu w niniejszej sprawie próbował „naginać i przeinaczać” fakty, to był to wyłącznie obwiniony – przy czym zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego W. K. (1) na pewno ma świadomość, iż w krytycznym czasie dopuścił się także innego (o wiele poważniejszego) wykroczenia, tj. wyprzedzania innych pojazdów przed skrzyżowaniem oraz przed oznakowanym przejściem dla pieszych, co jednak (z uwagi na zasadę skargowości) nie jest przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Rejonowy uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem we wskazanym miejscu i czasie wyczerpał ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 92a Kodeksu wykroczeń – dyspozycja powołanego przepisu jest na tyle jednoznaczna i oczywista, że nie może budzić żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Nie budzi jednak wątpliwości Tutejszego Sądu, iż odnośnie przedmiotowego wykroczenia wina W. K. (2) przyjmuje postać winy nieumyślnej, albowiem kierujący samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) popełnił przedmiotowe wykroczenie na skutek niezachowania w krytycznym czasie ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo iż możliwość popełnienia czynu (tj. przekroczenia dozwolonej prędkości) ewidentnie mógł przewidzieć –we wskazanym miejscu i czasie po prostu wystarczyło powstrzymać się od wyprzedzania lewym pasem ruchu pojazdów jadących prawym pasem z prawidłową prędkością, tj. nieprzekraczającą 40 km/h (co obwiniony wprost przyznaje).

Uznając W. K. (2) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd Rejonowy wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych. Kara ta winna być uznana jako w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości wykroczenia będącego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie. Tutejszy Sąd nie widział możliwości odstąpienia od wymierzenia kary bądź też możliwości poprzestania na zastosowaniu wobec W. K. (2) środków oddziaływania wychowawczego. Taka decyzja Sądu była bezwzględnie konieczna. Obwiniony nie wyraził bowiem żadnej refleksji nad swoim nagannym zachowaniem w krytycznym czasie i posunął się do niestosownych uwag wobec funkcjonariuszy Straży Miejskiej W. . Ponadto W. K. (1) powinien w końcu zrozumieć, iż funkcjonariusz Straży Miejskiej W. obsługujący urządzenie rejestrujące wykonuje swoją pracę w dobrej wierze i przecież nie ma dla niego żadnego znaczenia, ile pojazdów zostanie „sfotografowanych” przez to urządzenie. Tutejszy Sąd zważył także na nagminność wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji na terenie miasta W. – zwłaszcza wykroczeń polegających na przekroczeniu dozwolonej prędkości. Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony w krytycznym czasie się dopuścił.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz przepis art. 616§2 Kodeksu postępowania karnego w zw. z art. 119 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia – nie ma żadnych przesłanek do zwolnienia W. K. (2) od obowiązku poniesienia kosztów procesu w niniejszej sprawie, a byłoby to nawet sprzeczne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości.