Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 września 2015 roku.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Wojciech SAWICKI

Protokolant Aleksandra DZIAŁAK

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2015 roku,

w obecności osk. publicznego – A. (...) z Komisariatu Policji W.,

sprawy przeciwko K. N. (1) - (...)

córce J. i L.,

urodzonej (...) we W.,

obwinionej o to, że:

w dniu 28 marca 2014 roku we W. na ul. (...) kierujący pojazdem m-ki C. o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru omijania nie zachowała odstępu, wskutek czego najechała na zaparkowany pojazd m-ki H. (...) nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę J. M., stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o wykroczenie z art. 86§1 kw:

I.  uniewinnia obwinioną K. N. (1) - (...) od zarzucanych jej czynów opisanych w części wstępnej wyroku;

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2014 roku około godziny 11:55 pokrzywdzony J. M. zaparkował swój samochód osobowy marki H. (...) o nr rej. (...) we W. na ulicy (...) (na wysokości przedszkola) i udał się do pracy. Pokrzywdzony powrócił do swojego pojazdu około godziny 14:20 i stwierdził, że samochód marki H. został uszkodzony w okolicach tylnej części prawego boku i tylnego prawego naroża – ustalono, iż samochód marki H. został najechany przez inny pojazd przemieszczający się do tyłu (cofający) wzdłuż tylnego prawego naroża i tylnej części prawego boku samochodu marki H.. Ponadto ustalono, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło we wskazanym dniu około godziny 13:00, a jego naocznym świadkiem był postronny przechodzień K. N. (2). Ustalono także, iż sprawca przedmiotowej kolizji bezpośrednio po jej zaistnieniu samowolnie oddalił się z miejsca zdarzenia w nieznanym kierunku.

Nie zdołano potwierdzić w sposób jednoznaczny, iż sprawcą przedmiotowego zdarzenia drogowego był kierujący samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) – tak samo nie potwierdzono, jakoby w krytycznym czasie obwiniona K. M. w ogóle kierowała wskazanym pojazdem. Nie zdołano wykluczyć w sposób kategoryczny, iż we wskazanym dniu samochód marki C. o nr rej. (...) (pojazd firmowy) w ogóle nie był używany i faktycznie znajdował się na parkingu Firmy prowadzonej przez obwinioną (w miejscowości B. koło W.). Tym samym nie potwierdzono, jakoby obwiniona K. M. w krytycznym czasie dopuściła się zarzucanych jej wykroczeń. Ponadto nie zdołano wykluczyć w sposób kategoryczny, iż świadek K. N. (2) w krytycznym czasie błędnie zapamiętał, a następnie zapisał numer rejestracyjny pojazdu sprawy. Nie potwierdzono także, aby świadek K. N. (2) bezpośrednio po zdarzeniu pozostawił za wycieraczką przedniej szyby samochodu marki H. pisemne oświadczenie ze wskazaniem numeru rejestracyjnego pojazdu sprawcy – ustalono, iż świadek we wskazanym miejscu pozostawił tylko kartkę z tekstem „proszę o kontakt” oraz wskazał numer telefonu komórkowego.

Na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy (…) nie jest możliwe kategoryczne określenie (potwierdzenie bądź wykluczenie), czy widoczne na zdjęciach uszkodzenia samochodu H. powstały na skutek kontaktu z lewym bokiem wskazanego samochodu C., w okolicznościach podanych przez świadka (…) widoczne na zdjęciach grupowe cechy uszkodzeń samochodu H. ogólnie odpowiadają możliwości ich powstania na skutek kontaktu ze środkową i tylną częścią lewego boku samochodu C..

(dowód: wyjaśnienia obwinionej, karty 42V, 52 i 66 akt; zeznania świadka M. M. (1), karty 97-98 akt; częściowo zeznania świadka J. M., karty 6 i 66-67 akt; częściowo zeznania świadka K. N. (2), karty 29 i 67 akt; także: szkic sytuacyjny, karta 8 akt; pisemne oświadczenie świadka K. N. (2), karta 9 akt; dokumentacja fotograficzna, karty 10, 22, 26 i 30 akt; oryginał karty drogowej pojazdu marki C. o nr rej. (...) za okres od dnia 24.03.2014r. do dnia 30.03.2014r., karta 63 akt; własnoręczne pismo świadka K. N. (2), karta 64 akt; wnioski końcowe zawarte w pisemnej opinii biegłego sądowego J. W. z dnia 09 maja 2015 roku, karty 72-81 akt oraz załączone akta szkodowe pojazdu marki H. o nr rej. (...) dotyczące szkody komunikacyjnej z dnia 28.03.2014r.)

K. M. z zawodu jest andragogiem i prowadzi własną działalność gospodarczą. Stan cywilny – mężatka, bez osób na utrzymaniu. Obwiniona nie była dotychczas karana sądownie za przestępstwa bądź wykroczenia.

(dowód: dane osobo-poznawcze, karta 65 akt; informacja z Krajowego Rejestru Karnego, karta 43 akt)

K. M. na każdym etapie postępowania konsekwentnie i stanowczo nie przyznawała się do popełnienia obu zarzucanych jej wykroczeń, tj. spowodowania we wskazanym miejscu i czasie kolizji drogowej z drugim zaparkowanym pojazdem oraz ucieczki z miejsca przedmiotowej kolizji.

Podczas przesłuchania w toku czynności wyjaśniających obwiniona podkreśliła, iż w dniu 28 marca 2014 roku samochód osobowy marki C. o nr rej. (...) nie był użytkowany ani przez nią, ani też przez pracowników jej Firmy – co wynika z posiadanych przez nią dokumentów (vide: karta 42V akt).

W sprzeciwie od uprzednio wydanego w niniejszej sprawie wyroku nakazowego K. M. oświadczyła, iż samochód osobowy marki C. o nr rej. (...) jest zarejestrowany na jej osobę, aczkolwiek „nie brał udziału w opisanym zdarzeniu, nie kierowałam tym samochodem ani żadna inna osoba (…) w dniu 28.03.2014r. nikt nie użytkował w/w auta” ( vide: karta 52 akt).

Na pierwszym terminie rozprawy w dniu 20 stycznia 2015 roku obwiniona podtrzymała uprzednio składane wyjaśnienia i wykluczyła możliwość, aby samochód osobowy marki C. o nr rej. (...) w krytycznym czasie został samowolnie użyty przez osobę trzecią. K. M. wyjaśniła, iż do wskazanego pojazdu jest tylko jeden komplet kluczy i „znajduje się on w siedzibie mojej firmy w B. (…) nadzór nad nimi sprawuje M. M. (2), kierownik produkcji”. Obwiniona podkreśliła, że w jej przekonaniu „ta sprawa to całkowite nieporozumienie ( vide: karta 66 akt).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując wnikliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego uznać należy, iż sprawstwo oraz wina K. M. odnośnie obu zarzucanych jej wykroczeń budzą poważne i uzasadnione, a jednocześnie niedające się usunąć wątpliwości. W świetle całokształtu materiału procesowego brak jest zdaniem Tutejszego Sądu podstaw do jednoznacznego przyjęcia, iż to właśnie obwiniona w krytycznym czasie kierowała samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) – jednocześnie nie można kategorycznie stwierdzić, iż to właśnie wskazany pojazd uczestniczył w przedmiotowym zdarzeniu drogowym. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, iż obwiniona swoim zachowaniem w krytycznym czasie wyczerpała ustawowe znamiona czynu stypizowanego przez ustawodawcę w art. 86§1 Kodeksu wykroczeń. Jednocześnie podkreślić w tym miejscu należy, iż przy zakwestionowaniu sprawstwa K. M. co do pierwszego wykroczenia opisanego w zarzucie wniosku o ukaranie (tj. spowodowania w krytycznym czasie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym) nie można także zarzucić jej osobie sprawstwa co do drugiego wykroczenia będącego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie (tj. samowolnego oddalenia się z miejsca przedmiotowego zdarzenia drogowego) – przy czym Sąd Rejonowy zwraca uwagę oskarżyciela publicznego, iż przy tego typu zdarzeniach drogowych, tj. polegających na najechaniu przez jeden samochód osobowy na drugi zaparkowany pojazd (w którym nie znajduje się kierowca ani pasażer) nie możemy jeszcze mówić o spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym – zwłaszcza gdy sprawca kolizji w krytycznym czasie nie przewozi pasażerów.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż w rozpatrywanej sprawie jest oczywistym i niepodlegającym dyskusji, iż we wskazanym miejscu i czasie nieustalony sprawca najechał swoim pojazdem na zaparkowany samochód osobowy marki H. (...) o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę J. M., a następnie uciekł z miejsca zdarzenia. W przekonaniu Sądu Rejonowego w tym zakresie nie ma żadnych podstaw do zakwestionowania wiarygodności świadka K. N. (2) – jego zeznania są logiczne i spójne, zostały złożone spontanicznie oraz korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Ponadto Tutejszy Sąd nie traci z pola widzenia, iż świadek ten jako osoba postronna nie ma przecież żadnego powodu ani interesu w celowym podawaniu okoliczności niezgodnych z prawdą. Jednakże z drugiej strony podkreślić stanowczo należy, iż świadek K. N. (2) nie był w stanie jednoznacznie i bez wątpliwości stwierdzić, czy to na pewno kobieta kierowała pojazdem, który najechał na zaparkowany samochód marki H. – ponadto świadek uczciwie przyznał, że widział całe zdarzenie „z pewnej odległości” i nie był do końca przekonany odnośnie określenia koloru karoserii pojazdu sprawcy. Dodatkowo zważyć należy, iż K. N. (2) bezpośrednio po zdarzeniu zostawił za przednią wycieraczką samochodu marki H. informację dla pokrzywdzonego bez wskazania numeru rejestracyjnego pojazdu sprawcy, natomiast w swoim pisemnym oświadczeniu wprost zapisał „jestem niemal pewny zanotowanego nr rej.”, po czym wskazał dwa alternatywne numery rejestracyjne ( vide: karta 9 akt). Sąd Rejonowy nie traci z pola widzenia, iż – zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego oraz notoryjnością spraw podobnych – postronny świadek tego typu zdarzeń drogowych praktycznie zawsze zostawia kierowcy uszkodzonego pojazdu kartkę z numerem rejestracyjnym pojazdu sprawcy, chyba że ma uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości zapamiętania tychże numerów. Sąd Rejonowy nie może oczywiście wykluczyć możliwości, iż z wysokim prawdopodobieństwem to właśnie (nieustalony) kierujący samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) uczestniczył w przedmiotowym zdarzeniu drogowym – aczkolwiek nie zostało to wykazane w sposób jednoznaczny i niebudzący żadnych wątpliwości. Podkreślić stanowczo w tym miejscu należy, iż Sąd orzekający w sprawach o czyny zabronione i związany dyspozycją art. 5§2 Kodeksu postępowania karnego nie może nigdy i pod żadnym pozorem przy ocenie materiału dowodowego operować w sferze nawet najbardziej prawdopodobnych hipotez, domniemań bądź przypuszczeń.

Odnośnie zeznań pokrzywdzonego – nie mają one decydującego znaczenia przy rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Fakt uszkodzenia w krytycznym czasie zaparkowanego samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...) stanowiącego własność J. M. jest przecież bezdyskusyjny, a pokrzywdzony nie był naocznym świadkiem przedmiotowej kolizji. Natomiast stwierdzenie J. M., iż linia obrony obwinionej to „miganie się od odpowiedzialności” ( vide: karta 67 akt) to jest jego prywatna i subiektywna opinia, nie mająca znaczenia dowodowego. Ponadto Sędzia Referent dostrzegł, iż na S. rozpraw pokrzywdzony starał się pokreślić wagę i znaczenie własnych twierdzeń oraz wyraźnie przejawiał negatywne emocje wobec obwinionej. Sąd Rejonowy nie widzi natomiast podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka M. M. (2), które jawią się jako logiczne i spójne oraz uwiarygodniają linię obrony obwinionej.

Przy ocenie wiarygodności wyjaśnień K. M. Sąd Rejonowy oczywiście zważył, iż obwiniona kategorycznie zaprzeczając swojemu sprawstwu na każdym etapie postępowania mogła w ten sposób jedynie realizować przysługujące jej osobie prawo do obrony, na mocy którego nie miała ona obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Taka konstatacja nie dyskredytuje jednak postawy K. M. i nie upoważnia Sądu do podważenia faktu jej stanowczego nie przyznania się do winy. Ponadto Tutejszy Sąd nie traci z pola widzenia podstawowej zasady procesu karnego, iż aby wykazać obwinionemu [oskarżonemu] sprawstwo zarzucanego mu czynu, należy ujawnić taki wiarygodny środek lub środki dowodowe, z których w sposób jednoznaczny dla Sądu będzie wynikało sprawstwo jego osoby odnośnie przedmiotowego czynu. W przekonaniu Tutejszego Sądu w przedmiotowej sprawie takich środków po prostu nie ma – jednocześnie istnieje realne prawdopodobieństwo, że sprawcą uszkodzenia w krytycznym czasie zaparkowanego samochodu osobowego marki H. (...) o nr rej. (...) był kierujący innym pojazdem, iż samochodem osobowym marki C. o nr rej. (...) i Sąd Rejonowy takowej możliwości po prostu nie może odrzucić.

W świetle zatem powyższych rozważań - w przekonaniu Sądu Rejonowego - brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnionych okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie. Na Sądzie ciąży obowiązek czynienia ustaleń zgodnych z prawdą. Zasada domniemania niewinności wymaga zawsze pewności stwierdzeń co do winy osoby obwinionej. Istota domniemania niewinności sprowadza się do tego, że obwiniona jest w procesie niewinny, a twierdzenie przeciwne musi mu być udowodnione, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo, określona w art. 5§2 Kodeksu postępowania karnego, nakazuje rozstrzygnąć niedające się usunąć wątpliwości na jego korzyść. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu [obwinionemu] musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, V KKN 362/97, Prok. i Pr. 1999/7-8/11). Gdy zaś pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności, a żadnemu z wariantów Sąd nie jest w stanie dać wiary bez ryzyka pomyłki, wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego [obwinionej], wybierając wersję, która jest dla jego osoby najkorzystniejsza, choć nie wyklucza to tego, że mogło być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy (L. Paprzycki J. Grajewski, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Tom I, Kraków 2003, s. 40; także wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 04 grudnia 1990 roku, WR 369/90, OSP 1992/1 poz. 12). Dlatego też Sąd Rejonowy staje na stanowisku, iż w tej konkretnej sprawie zarzuty postawione obwinionej przez oskarżyciela publicznego nie zostały udowodnione w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku, a orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.