Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2013 roku

sprawy przeciwko K. K. (1) córce K. i M. z domu S.

urodzonej (...) we W.

obwinionej o to, że

w dniu 28 kwietnia 2012 r. około godz. 12:05 we W. kierując samochodem osobowym marki R. o nr rej. (...) jechał prawym pasem ruchu jezdni ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i na skrzyżowaniu z ul. (...) nie zastosował się do czerwonego sygnału świetlnego na sygnalizatorze dla jego kierunku ruchu w wyniku czego zderzył się z kierującą samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...),która jechała prawym pasem ruchu jezdni ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...). Czynem swoim spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 5 prd

******************

I.  uniewinnia obwinioną K. K. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2012 roku na skrzyżowaniu ul. (...) we W., doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczyli - kierująca samochodem R. (...) nr rej. (...) K. K. (1), jadąca ulicą (...), od ulicy (...) w kierunku ulicy (...) i kierujący samochodem marki A. (...) nr rej. (...) P. K., który wjechał na skrzyżowanie z północnego wlotu ulicy (...).

Notatka urzędowa sporządzona przez funkcjonariusza policji przybyłego za miejsce zdarzenia, zawiera dwie, wykluczające się wersje okoliczności kolizji, podane przez jej uczestników, dotyczące sygnałów świetlnych w chwilach, w których obydwa samochody wjeżdżały na skrzyżowanie.

dowód:

zeznania świadka J. K. (1), k. 53 akt;

wyjaśnienia obwinionej k.29 akt;

notatka urzędowa o kolizji drogowej k.3 akt;

opinia biegłego z zakresu techniki ruchu i wypadków) drogowych k. 33-40 akt;

zeznania biegłego T. I. k.69 akt.

K. K. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach podniosła, że na skrzyżowanie wjechała, gdy sygnalizator wyświetlał zielony sygnał dla jej kierunku ruchu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej, brak bowiem okoliczności, które mogłyby negatywnie wpłynąć na ocenę tego dowodu. Znajdują one potwierdzenie w zeznaniach jedynego postronnego świadka zdarzenia- J. K. (1), która akcentowała moment wjazdu na skrzyżowanie przez kierującą samochodem marki R., gdy zezwalał na to zielony sygnał świetlny. Zeznania tego świadka w pełni korespondują z wyjaśnieniami obwinionej, nie zawierają żadnych sprzeczności i tworzą jednolitą całość.

Zaakcentować należy, kierujący samochodem marki A. (...) P. K., pomimo wielokrotnego wzywania na rozprawę i prób przymusowego doprowadzenia go przez funkcjonariuszy policji, nie złożył żadnych zeznań w sprawie. Skutecznie unikał kontaktu z wymiarem sprawiedliwości, jakby obawiał się możliwości złożenia zeznań pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Przedstawiony przez obwinioną przebieg wydarzeń nie został zakwestionowany przez biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków. Na podstawie dokonanych analiz miejsca kolizji oraz zgromadzonej dokumentacji , w tym stanem sygnalizacji świetlnej stwierdził on bowiem, że wzajemne usytuowanie pojazdów w chwili zderzenia i ogólny obraz uszkodzeń mogły być zbliżone przy każdej z wersji przebiegu zdarzenia, a zatem zarówno tej wynikającej z zeznań kierowcy A., jak i wyjaśnień K. K. (1). Oznacza to, że na podstawie technicznej analizy materiału dowodowego, biegły nie był w stanie ustalić, który z uczestników kolizji w chwili zdarzenia zachowywał się nieprawidłowo. Przyznał. że każda z wersji jest równie prawdopodobna i znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Wersję obwinionej potwierdza przy tym zeznanie postronnego świadka J. K. (2).

Opinie biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla Sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Z tego względu stanowiła podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej.

Treść opinii nie podważa jednak wiarygodności wyjaśnień obwinionej i podanych przez nią okoliczności przebiegu wydarzeń. Wskazana przez nią wersja przyczyn kolizji znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, jest przy tym równie możliwa i prawdopodobna, jak wersja kierującego samochodem marki A.. Jak wyżej wskazano, nie sposób kategorycznie stwierdzić, który z uczestników kolizji w chwili zdarzenia zachował się nieprawidłowo. Tymczasem tylko jednoznaczne i nie budzące żadnych wątpliwości ustalenia w tym zakresie mogłyby rodzić odpowiedzialność karną po stronie obwinionej. Ich brak skutkował uniewinnieniem obwinionej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Wobec treści rozstrzygnięcia, kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa (art.118 § 2 kpw).