Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kegel

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego Komisariatu Policji W.

przeciwko

R. C. synowi S. i K. z d. G., ur. (...) w L.

obwinionemu o to, że: w dniu 23 grudnia 2015 roku około godziny 13:25 we W. na ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), poruszał się ul. (...) od strony ul. (...) w stronę pl. (...) II i na wysokości nr 53 nie zachował bezpiecznego odstępu od poprzedzającego go pojazdu, w wyniku czego najechał na tył pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...), którego kierująca poruszała się z tego samego kierunku ruchu i zatrzymała się z przyczyn wynikających z ruchu na lewym pasie ul. (...),

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego R. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 2015 r. około godziny 13.25 pokrzywdzona A. P. jechała samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) lewym pasem jezdni ulicy (...) we W., od strony ul. (...) w kierunku placu (...) II. Obwiniony R. C., kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) i poruszający się prawym pasem ruchu tej ulicy, zmienił pas ruchu, wjeżdżając bezpośrednio za auto pokrzywdzonej, po czym zatrzymał się za innymi pojazdami stojącymi na tym pasie ruchu. Samochody po chwili ruszyły, a po przejechaniu niewielkiego odcinka drogi zatrzymały się ponownie. (...) prowadzone przez R. C. uderzyło wówczas w poprzedzającą go S..

Oboje uczestnicy kolizji po zdarzeniu wysiedli ze swoich pojazdów i wobec żądania pokrzywdzonej spisania oświadczenia dotyczącego przebiegu zdarzenia, zdecydowali, że zjadą na bok, aby nie tamować ruchu.

Obwiniony odjechał z miejsca zdarzenia, nie pozostawiając pokrzywdzonej swoich danych.

Dowód: zeznania świadka A. P. z dnia 02.02.2017 r.

zawiadomienie k. 2 – 3

informacja k. 25

nagranie z monitoringu k. 27 - 28

R. C. nie był karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Dowód: dane o karalności k. 12

Przesłuchany w charakterze obwinionego R. C. – podobnie jak wcześniej, w toku czynności wyjaśniających – nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Rekonstrukcji stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadka A. P. i złożone przez nią zawiadomienie o zdarzeniu oraz nagranie z monitoringu. Rzetelność tych dowodów nie budziła zastrzeżeń Sądu, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Nagranie z monitoringu miejskiego, dowód w sposób oczywisty obiektywny, nie pozostawiało wątpliwości, że w czasie wskazanym we wniosku o ukaranie doszło do najechania samochodu marki F. (...) na tył poprzedzającej go S. (...), wskutek zbyt późnego podjęcia przez kierującego F. manewru hamowania. Zapis z kamery w pełni korespondował z relacją pokrzywdzonej zarówno w zakresie przebiegu kolizji, jak i późniejszego zachowania jej uczestników.

Opis wyglądu kierowcy f. podany przez A. P. oraz sylwetka kierującego widoczna na nagraniu z monitoringu pozwalały – w ocenie Sądu – na jednoznaczne stwierdzenie, że był to R. C.. Obwinionego, jako użytkownika F. (...) o nr rej. (...), wskazywała również informacja Komendy Powiatowej Policji w G..

Podkreślić należy, że pokrzywdzona zarówno w toku czynności wyjaśniających, jak i przed Sądem, stwierdziła, że nie ma pewności, czy byłaby w stanie rozpoznać sprawcę kolizji – okoliczność ta potwierdzała prawdomówność obwinionej, nie dążącej do obciążenia osoby niewinnej.

Podstawę ustaleń co do osoby sprawcy stanowiły – jak już wskazano wyżej – dane co do jego wyglądu przekazane przez pokrzywdzoną oraz zapis monitoringu.

Ocenie Sądu podlegała również przyjęta przez obwinionego linia obrony, polegająca na całkowitej bierności. Odmowa składania wyjaśnień jest oczywiście procesowym uprawnieniem obwinionego, nie mogącym powodować dla niego ujemnych skutków, ani stanowić podstawy wnioskowania o jego winie, w przedmiotowej sprawie ustalenia te Sąd poczynił jednak w oparciu o inne – omówione wyżej – dowody.

Zachowanie obwinionego, który nienależycie obserwował lub oceniał sytuację na drodze, wskutek czego zbyt późno podjął manewr hamowania za samochodami zatrzymującymi się z przyczyn wynikłych z ruchu, uderzając w jadącą przed nim S. O., realizowało znamię braku należytej ostrożności, o którym mowa w art. 86 § 1 kw. Efektem niezachowania tej ostrożności było spowodowanie realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w postaci kolizji.

Rozważając kwestię kary w kontekście dyrektyw jej wymiaru wynikających z przepisu art. 33 kodeksu wykroczeń, Sąd jako znaczny ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego przede wszystkim z uwagi na dobra, w jakie godził – bezpieczeństwo ruchu drogowego, a pośrednio również zdrowie ludzkie. Okoliczność łagodzącą stanowiła dotychczasowa niekaralność obwinionego, mając jednak na uwadze jego zachowanie po zaistnieniu zdarzenia, Sąd nie dostrzegł możliwości orzeczenia wobec niego kary łagodniejszej niż grzywna w wysokości 300 zł.

Zachowaniem wyjątkowo nagannym, świadczącym nie tylko o braku zwykłej przyzwoitości, ale również odpowiedzialności była ucieczka obwinionego z miejsca zdarzenia. Odjeżdżając nie zainteresował się stanem pokrzywdzonej, ani jej dziecka, znajdującego się w samochodzie, jak też tym – czy będąc zestresowaną zaistniałym zdarzeniem, jest w stanie kontynuować jazdę i czy nie wymaga pomocy w postaci chociażby powiadomienia osoby najbliższej.

Obwinionego obciążono kosztami postępowania w myśl przepisów art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw.