Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2015 roku

sprawy przeciwko M. K. synowi J. i K. z domu K.

urodzonego (...) w miejscowości L.

obwinionego o to, że

w dniu 02 października 2014 roku o godzinie 22:35 we W. na ul. (...), w lokalu C. (...), jako osoba odpowiedzialna za lokal (...) (...) dopuścił do głośnego odtwarzania muzyki, co zakłóciło spoczynek nocny mieszkańcowi mieszkania przy ul. (...) W. P.

tj. o czyn z art. 51 § 1 kw

******************

I.  uniewinnia obwinionego M. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

M. K. jest udziałowcem spółki, która prowadzi (...) (...), mieszczący się przy ulicy (...) we W.. Komisariat Policji W. zarzucił M. K., że w dniu 02 października 2014 roku o godzinie 22:35 we W. na ul. (...), w lokalu (...) (...), jako osoba odpowiedzialna za ten lokal, dopuścił do głośnego odtwarzania muzyki, co zakłóciło spoczynek nocny mieszkańcowi mieszkania przy ul. (...) W. P..

dowód:

wniosek o ukaranie k.3;

pismo W. P. k. 4;

wyjaśnienia obwinionego k. 62-63.

M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby natężenie hałasu w prowadzonym przez niego klubie muzycznym przekraczało dopuszczalne normy i zakłócało spoczynek nocny innym osobom.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, brak bowiem okoliczności, które mogłyby wpłynąć na ocenę tego dowodu.

W szczególności jego wyjaśnienia znajdują potwierdzenie w zeznaniach przybyłych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji, których zeznania stanowiły podstawę dokonanej przez Sąd oceny prawnej zachowania obwinionego w kontekście postawionego mu zarzutu.

P. B., zaznając w toku czynności wyjaśniających (k. 8), stanowczo stwierdził, że w mieszkaniu W. P. nie słychać było jakichkolwiek dźwięków, które mogłyby zakłócać jego spoczynek nocny a jedynie normalne odgłosy dobiegające z ulicy. Nawet po opuszczeniu mieszkania zgłaszającego, gdy kierował się do lokalu (...) (...), nie dochodził do świadka żaden hałas.

Okoliczności te potwierdził również drugi z biorących udział w interwencji policjantów P. D.. Także i on zeznał (k. 63), że w mieszkaniu W. P. nie dochodziły do niego żadne dźwięki, które zakłócałyby ciszę nocną.

Wskazani świadkowie to funkcjonariusze policji. Pełnili służbę i należycie wykonując swoje obowiązki wskazali na bezpodstawność twierdzeń W. P. i brak zaobserwowanego naruszenia przez obwinionego przepisów prawa. Stanowczo i zgodnie zeznali, że muzyka odtwarzana w klubie (...) nikomu nie zakłócała ciszy nocnej. Zeznania tych świadków stanowią obiektywną relację zaobserwowanego przebiegu wydarzeń, nie zawierają żadnych sprzeczności i tworzą jednolitą całość. Zostały również udokumentowane przez nich w notatce urzędowej sporządzonej bezpośrednio po zdarzeniu.

W całości korespondują z wyjaśnieniami M. K. i przedłożoną przez niego dokumentacją pomiaru hałasu od urządzeń nagłaśniających (...) (...) (pochodzącą wprawdzie z kwietnia 2014 roku, to jednak potwierdzającą, że poziom ten, w mieszkaniu usytuowanym bliżej, aniżeli mieszkanie W. P., mieści się w granicach zmierzonego tła).

Powołane dowody nie zawierają zatem żadnej sprzeczności i tworzą jednolitą całość.

W tym kontekście zeznania W. P. są odosobnione i nie znalazły potwierdzenia w żadnym przeprowadzonym przez Sąd dowodzie. Z tego względu Sąd nie dał im wiary.

Powszechnie przyjmuje się, że wybryk to zachowanie, które odbiega od przyjętego zwyczajowo postępowania w danym miejscu, czasie i okolicznościach, narusza czy lekceważy obowiązujące zasady współżycia społecznego. Z wybrykiem zatem będziemy mieć do czynienia wówczas, gdy czyn sprawcy odbiegał od przyjętych w danej sytuacji obowiązujących norm postępowania, pozostawał w sprzeczności ze zwykłymi normami ludzkiego współżycia (Bojarski (w:) Bojarski, Radecki, s. 344; tenże (w:) Bojarski, Świda, s. 120). W literaturze powszechnie akceptuje się, że o wybryku decydują nie tylko elementy natury przedmiotowej (wyrażające się właśnie w rażącym naruszeniu przyjętych norm współżycia społecznego), ale także element podmiotowy, sprowadzający się do lekceważenia tych norm i umyślnego okazania tego lekceważenia (Bojarski (w:) Bojarski, Radecki, s. 344-345; tenże (w:) Bojarski, Świda, s. 120).

Taka sytuacja nie miała miejsca w rozpatrywanej sprawie. Obwiniony, w oparciu o stosowne zezwolenia, prowadził działalność gospodarczą w postaci klubu muzycznego a natężenia hałasu od urządzeń nagłaśniających w tym klubie nie wykraczało poza dopuszczalne normy i nie zakłóciło spoczynku nocnego W. P. w dniu 2 października 2014 roku.

Z tego względu Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa(art. 630 pkt 2kpk w zw. z art. 119 kpw.).