Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia w VI Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kegel

Protokolant: Justyna Tsaykler

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego Straży Miejskiej W.

przeciwko

K. S. synowi J. i M. z d. S., ur. (...) w B.

obwinionemu o to, że: w dniu 20 lutego 2014r. o godz. 12:06 we W. na ul. (...), kierując pojazdem marki O. o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość na tym odcinku drogi o 24 km/h, uzyskując prędkość według wskazania fotoradaru 74 km/h, czym nie dostosował się do ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym do 50 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw

I.  na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umarza postępowanie;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lutego 2014 r. o godz. 12.06 Straż Miejska W., przy użyciu fotoradaru, zarejestrowała na ul. (...) we W. samochód marki O. o numerze rejestracyjnym OB. (...), którego kierujący przekroczył dozwoloną w tym miejscu prędkość o 24 km/h.

Samochód w czasie, gdy doszło do powyższego wykroczenia prowadził K. S..

Dowód: wyjaśnienia obwinionego z dnia 23 września 2015 r. (częściowo)

dokumentacja fotograficzna k. 5

opinia biegłej antropolog k. 69 - 76

Zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości, że sprawcą wykroczenia opisanego we wniosku o ukaranie był K. S..

Możliwości takiej nie wykluczał sam obwiniony, składając przed Sądem wyjaśnienia w dniu 23 września 2015 r., a jednoznacznie potwierdziła ją opinia biegłej antropolog. Rzetelność tego dowodu nie budziła zastrzeżeń Sądu, dlatego został przyjęty za podstawę ustaleń faktycznych.

Opinia biegłej antropolog wpłynęła do Sądu w dniu 29 lutego 2016., tymczasem w dniu 20 lutego 2016 r. nastąpiło przedawnienie orzekania w przedmiotowej sprawie.

Czyn, którego dotyczyło przedmiotowe postępowanie miał miejsce w dniu 20 lutego 2014 r., zgodnie zaś z przepisem art. 45 § 1 kw, karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Przedawnienie karalności czynu stanowi bezwzględną negatywną przesłankę procesową, obligującą Sąd do umorzenia postępowania w myśl art. 5 § 1 pkt 4 kpw. Merytoryczne wypowiedzenie się co do winy byłoby w takiej sytuacji możliwe wyłącznie – jak wskazuje się w orzecznictwie – w wypadku, gdyby zgromadzony dotychczas materiał dowodowy uzasadniał uniewinnienie sprawcy. W przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o takim orzeczeniu, bowiem materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał obwinionego K. S. jako sprawcę czynu objętego zarzutem wniosku o ukaranie.

Konsekwencją umorzenia postępowania było obciążenie jego kosztami Skarbu Państwa - po myśli art. 118 § 2 kpw.