Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22-09-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Izabella Gabriel

Protokolant: Katarzyna Łukomska

po rozpoznaniu w dniu 22-09-2015 r.

sprawy przeciwko R. R.

synowi K. i E. z domu K.

urodzonemu (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 27.10.2014r o godz. 08:22 we W. na ul. (...) kierując pojazdem marki M. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość na tym odcinku drogi o 21 km/h uzyskując prędkość według wskazania fotoradaru 71 km/h, czym nie dostosował się do ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym do 50 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

******************

I.  uznaje obwinionego R. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;.

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

Sygn. akt VI W 87/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2014r. o godz. 08:22 we W., przy użyciu urządzenia kontrolno pomiarowego do rejestracji prędkości pojazdów, został sfotografowany samochód m-ki M. o nr rej. (...), poruszający się z prędkością 71 km/h, tj. o 21 km/h większą niż dopuszczalna w tym miejscu, gdyż dozwolona prędkość na tym odcinku drogi to 50 km/h. Urządzeniem, którym dokonano wskazanego pomiaru prędkości był przyrząd radarowy z rejestracją obrazu, który miał aktualne świadectwo legalizacji. Urządzenie rejestrujące zamontowane było w samochodzie osobowym m-ki S. (...) o nr rej. (...), głowica rejestrująca prędkość znajdowała się pod tylnym zderzakiem, natomiast obiektyw rejestrujący obraz umiejscowiony był za tylną szybą pojazdu.

Na wykonanym zdjęciu, widoczny jest mężczyzna kierujący w/w pojazdem. Mężczyzną tym okazał się obwiniony R. R., któremu samochód ten użyczyła jego właścicielka M. J..

dowód: raport zdjęciowy k.6; świadectwo legalizacji k. 15 , pismo SM k. 31-32; wezwanie SM k. 9; pismo M. J. k. 10; częściowo sprzeciw obwinionego k. 21-22; częściowo wyjaśnienia obwinionego z dnia 02 czerwca 2015r. i 22 września 2015r.

R. R. ma 33 lata, pracuje jako kierownik produktu, zarabia 4.500 zł netto miesięcznie, jest żonaty, nie ma dzieci, nie był wcześniej karany, nie chorował i nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo.

dowód: wyjaśnienia obwinionego z dnia 02 czerwca 2015r.

Przesłuchany w toku czynności wyjaśniających obwiniony R. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i oświadczył, że wyjaśnienia złoży na piśmie (k. 4/v). Wyjaśnień takich nie złożył jednak, a w złożonym sprzeciwie od wyroku nakazowego podał, że wskazane przez wnioskodawcę dowody nie wykazują popełnienia przez niego wykroczenia art. 92 a kw, zanegował zarejestrowany pomiar prędkości samochodu, którym kierował podnosząc, że przeprowadzone badanie nie wykazuje, aby prowadzony przez niego pojazd jechał z prędkością 71 km/h (k. 21-22).

Na rozprawie w dniu 02 czerwca 2015r. obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie przekroczył we wskazanym miejscu prędkości, że pomiar został wykonano nieprawidłowo, potwierdził że to on kierował samochodem widniejącym na załączonym zdjęciu, ale stwierdził, że jechał z prędkością 50 km/h, dodał, że na pewno jechał z taką prędkością, bo tak pamięta. Dodał też, że po zdarzeniu, przy okazji iventu przy Hali Ludowej miał okazje widzieć urządzenia kontrolno-pomiarowe w samochodzie Straży Miejskiej, przy czym nie był w stanie stwierdzić czy był to ten sam samochód, z którego zrobione zostało zdjęcie pojazdu, który prowadził on we wskazanym miejscu i czasie.

Na rozprawie w dniu 22 września 2015r. obwiniony wyjaśnił, że ustawodawca w 2010r. zgodził się na stosowanie i korzystanie z radarów, ale z uwagi na szereg nieprawidłowości wycofał się z tego, o czym donosiły media, podnosząc, iż Straż Miejska korzystała z wojskowych częstotliwości, co – według wiedzy obwinionego – było niedozwolone.

Wyjaśnienia obwinionego Sąd ocenił jako niewiarygodne, a to dlatego, że po pierwsze obwiniony dopiero w toku rozprawy podał okoliczności mające wpłynąć na jego odpowiedzialność karną, mimo iż miał ku temu sposobność składając wyjaśnienia w toku czynności wyjaśniających i mimo, iż zobowiązał się do złożenia pisemnych wyjaśnień, czego też nie zrobił. Po drugie zaś dlatego, że wyjaśnienia obwinionego podważające dokonany pomiar prędkości prowadzonego przez niego samochodu, nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, głównie w postaci załączonego zdjęcia z pomiaru prędkości, świadectwa legalizacji urządzenia, przy pomocy którego prędkość tę zmierzono oraz pisma Straży Miejskiej W. dot. sposobu zamontowania tegoż urządzenia. Twierdzenia obwinionego, jakoby w dacie zdarzenia jechał on wskazanym samochodem z prędkością 50km/h, bo tak to pamięta (wyjaśnienia obwinionego z dnia 02 czerwca 2015r.) Sąd uznał zatem za gołosłowne.

Powołanym wyżej dowodom w postaci przedmiotowego świadectwa legalizacji, jak też pisma Straży Miejskiej W. (k. 31-31) oraz pozostałym dowodom z dokumentów, jako sporządzonym w sposób rzetelny i prawidłowy oraz przez podmioty do tego uprawnione Sąd w pełni dał wiarę.

Sąd zważył co następuje

Po zweryfikowaniu przeprowadzonych w sprawie dowodów i dokonaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych Sąd ustalił, że obwiniony był kierowcą wskazanego samochodu w oznaczonym miejscu i czasie, i że jadąc z prędkością większą niż dozwolona, nie stosując się do ograniczenia prędkości do 50 km/h, dopuścił się on zarzucanego mu wykroczenia. W świetle zgromadzonych dowodów, przede wszystkim w postaci zdjęcia z urządzenia kontrolno-pomiarowego i dokumentów dot. zamontowania tegoż urządzenia oraz jego świadectwa legalizacji Sąd uznał, że wina i sprawstwo obwinionego nie budzą wątpliwości, i że zachowaniem swym wyczerpał on znamiona wykroczenia określonego w art. 92a kw. Zgodnie z treścią art. 92a kw odpowiedzialności karnej podlega bowiem ten, kto prowadząc pojazd nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Dowody zgromadzone w sprawie dały wystarczające podstawy do tego, by odpowiedzialność tę przypisać obwinionemu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, jak też dyrektywy wymiaru kary Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny pozostającą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uznając z jednej strony, że w tym konkretnym przypadku taki właśnie rodzaj kary jest najbardziej celowy i to zarówno z uwagi na swój rozmiar, jak też związany z tym stopień dolegliwości, z drugiej zaś bacząc, by dolegliwość ta nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma ona osiągnąć tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Działając w oparciu o wskazane przepisy, uwzględniając fakt, że R. R. jest osobą uzyskującą stałe dochody, Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania i wymierzył mu stosowną opłatę.