Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 roku

sprawy przeciwko P. C.synowi T.i J.z domu (...)

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 15.11.2013 r. do godz. 08:45 we W. na ul. (...) w siedzibie Straży Miejskiej będąc właścicielem pojazdu marki K. o nr rej. (...) nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd, którego kierujący w dniu 27.05.2013 r. o godz. 14:47 we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 22 km/h

tj. o czyn z art. 96 § 3 kw

******************

I.  uznaje obwinionego P. C. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił co następuje:

P. C. jest właścicielem samochodu osobowego marki K. o nr rej. (...).

W dniu 27 maja 2013 roku osoba kierująca wskazanym pojazdem, o godzinie 14:47, na ul. (...) we W. poruszała się z prędkością 72 km/h. Dopuszczalna prędkość w tym miejscu wynosiła 50 km/h.

Straż Miejska wezwała P. C. do złożenia oświadczenia poprzez wskazanie czy pojazd w w/w czasie prowadził osobiście lub ewentualnie poprzez wskazanie komu powierzył pojazd do kierowania lub używania. Pierwsze wezwanie skierowane zostało pismem z dnia 14 czerwca 2013 roku, którego P. C. nie odebrał - zostało ono dwukrotnie awizowane. Powtórne wezwanie skierowano pismem z dnia 17 września 2013 roku. Przesyłka odebrana została w dniu 4 października 2013 roku przez żonę P. C..

W dniu 15 listopada 2013 roku w siedzibie Straży Miejskiej we W. P. C. nie wskazał komu powierzył pojazd, którego kierujący w dniu 27 maja 2013 roku we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 22 km/h.

dowód:

- wydruk pomiaru prędkości, k. 3

- wezwanie Straży Miejskiej do złożenia oświadczenia, k. 6, 7

-wyjaśnienia obwinionego P. C., k. 24

Przesłuchany w toku postępowania jurysdykcyjnego charakterze obwinionego P. C. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż nie był w stanie określić kto był kierowcą samochodu marki K. o nr rej. (...) w dniu 27 maja 2013 roku o godzinie 14:47, ponieważ zdjęcie zrobione przez fotoradar, które otrzymał od Straży Miejskiej jest niewyraźne. Stwierdził, iż bez identyfikacji osoby na zdjęciu nie jest w stanie określić, kto był kierowcą samochodu z uwagi na upływ czasu. Poinformował, iż nie pamięta, kto w dniu zdarzenia był kierowcą samochodu. Wyjaśnił również, iż samochód, którego jest właścicielem jest użytkowany także przez jego żonę, dzieci, szwagierkę oraz znajomych.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż fakt popełnienia wykroczenia przez kierującego pojazdem marki K. o nr rej. (...) w dniu 27 maja 2013 roku o godzinie 14:47 we W. jest bezsporny. Sąd wykorzystał w tym zakresie niebudzącą żadnych wątpliwości dokumentację procesową w postaci pomiaru prędkości dokonanej przez fotoradar. Fakt popełnienia przedmiotowego wykroczenia nie był również kwestionowany przez obwinionego P. C..

Nie budzi także żadnych wątpliwości Sądu fakt, iż obwiniony P. C. nie udzielił Straży Miejskiej pozytywnej odpowiedzi na skierowane wobec niego zapytanie, kto w przedmiotowym okresie czasu był kierowcą samochodu marki K. o nr rej. (...).

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z brzmieniem przepisu art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012. 1137 j.t.) właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania z oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Odpowiedzialność za zaniechanie wykonania powyżej wskazanego obowiązku określona została w art. 96 § 3 kw, który stanowi, iż wykroczenie popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Przedmiotem ochrony wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw jest porządek ruchu drogowego.

Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma charakter indywidualny oraz skutkowy, co oznacza, iż może je popełnić jedynie właściciel lub posiadacz pojazdu przez działanie lub jego zaniechanie, w sposób zarówno umyślny jak i nieumyślny, poprzez niewskazanie wbrew obowiązkowi na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Dla bytu analizowanego wykroczenia wystarczy samo stworzenie możliwości do aprobowanego, niekontrolowanego wykorzystania pojazdu przez osoby nieznane osobie uprawnionej. Osoba ta nie musi zatem działać w sposób nakierunkowany na niezrealizowanie obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, czy nawet godzić się z możnością niezrealizowania tego obowiązku. Wystarczy bowiem niezachowanie należytej ostrożności, by takich sytuacji uniknąć.

Obowiązujące przepisy nie przewidują formy ani wzoru odmowy wskazania określonego w przepisie art. 96 § 3 kw. Znamię określone w art. 96 § 3 kw może być zrealizowane wówczas, gdy mamy do czynienia z bezczynnością, zaniechaniem. Niewskazaniem jest bowiem udzielenie odpowiedzi negatywnej, na przykład, odmowa podania danych osoby kierującej pojazdem lub poinformowanie o swojej niewiedzy w zakresie ustaleń, w czyjej dyspozycji w określonym czasie był pojazd. Niewskazanie może nastąpić także w formie zaniechania udzielenia odpowiedzi.

Dokonując subsumcji tak ustalonego w sprawie stanu faktycznego pod obowiązujące przepisy sprawa, Sąd doszedł do przekonania, iż swoim zachowaniem obwiniony P. C. wyczerpał znamiona wykroczenia spenalizowanego w art. 96 § 3 kw. Obwiniony oświadczył bowiem, iż nie wie kto w dniu 27 maja 2013 roku o godzinie 14:47 we W. prowadził samochód marki K. o nr rej. (...), którego jest on właścicielem. Uznać zatem należy, iż obwiniony P. C. udzielił negatywnej odpowiedzi na wezwanie do wskazania, kto prowadził pojazd w czasie przedmiotowego zdarzenia. Podkreślenia wymaga fakt, iż czytelność lub nieczytelność zdjęcia sprawcy wykroczenia nie ma dla oceny zachowania obwinionego żadnego znaczenia. Poprzez samo niewskazanie komu powierzył pojazd do kierowania lub posiadania, obwiniony P. C. zrealizował znamiona czynu zabronionego określonego w art. 96 § 3 kw.

Wyszczególnić należy, iż Straż Miejska zażądała od obwinionego określenia, kto w dniu 27 maja 2013 roku we W. prowadził samochód, będący jego własnością, pismem z dnia 14 czerwca 2013 roku, a zatem po niedługim upływie czasu od zdarzenia. Pismo to nie zostało doręczone obwinionemu bezpośrednio, a jedynie w drodze tzw. doręczenia zastępczego, czyli pozostawione zostało w najbliższej placówce pocztowej operatora publicznego. Trafnie podnosi się w piśmiennictwie, iż w przypadku, gdy wezwanie upoważnionego organu zostało doręczone adresatowi w drodze tzw. doręczenia zastępczego, wówczas nie miał on możliwości postąpić zgodnie z nałożonym na niego obowiązkiem i wskazać osoby, która w oznaczonym czasie kierowała pojazdem. Wskazany wyżej sposób doręczania pism ma charakter procesowy i nie można przenosić go wprost na grunt prawa materialnego represyjnego, którym jest prawo wykroczeń. Doręczenie zastępcze rodzi wątpliwość, czy do sprawcy dotarło żądanie udzielenia informacji, o ile nie ma na to innych dowodów. Słusznie w judykaturze przyjmuje się, że właściciel pojazdu narusza obowiązek wskazania osoby użytkującej pojazd, gdy wprost odmówi wskazania tej osoby albo nie udzieli odpowiedzi na pytanie, zadane mu ustnie lub na piśmie przez uprawnioną osobę. Przechodząc na grunt analizowanej sprawy, uznać należy, iż pierwsze wezwanie Straży Miejskiej nie wywołało skutków o tyle, że P. C. nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią. Nie należy jednak tracić z pola widzenia faktu, iż drugie pismo zostało doręczone w sposób pośredni, jednak obwiniony zapoznał się z jego treścią. Wówczas P. C. nie udzielił Straży Miejskiej informacji kto w dniu 27 maja 2013 roku prowadził należący do niego samochód marki K. o nr rej. (...) zasłaniając się znacznym upływem czasu i niepamięcią. Sad doszedł jednak do przekonania, iż zdjęcie wykonane przez fotoradar nie jest zupełnie nieczytelne i umożliwia obwinionemu rozpoznanie osoby, która w dniu przedmiotowego zdarzenia prowadziła pojazd. Obwiniony jako właściciel samochodu powinien mieć kontrolę nad tym, komu udostępnia samochód. Pełna czytelność zdjęcia zrobionego przez fotoradar może jedynie pomóc obwinionemu w realizacji ciążącego na nim obowiązku wskazania tożsamości kierowcy.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, Sąd doszedł do przekonania, iż karą adekwatną do stopnia winy obwinionego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, będzie kara grzywny w wysokości dwustu złotych.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw, bacząc w szczególności, aby wymierzona kara była adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz aby rzeczona kara spełniała swoje cele w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. W ocenia Sądu takie warunki spełnia wymierzona obwinionemu kara 200 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, że obwiniony dopuścił się wykroczenia, którego popełnianie jest nagminne na obszarze miasta. Zignorował on nałożony na niego z mocy ustawy obowiązek wynikający z faktu bycia właścicielem samochodu. Z tą okolicznością wiąże się bowiem konieczność jego zabezpieczenia i ewentualnego udostępniania innym osobom w stopniu kontrolowanym. Zważyć bowiem należy, że ustawodawca nawet w przypadku użycia pojazdu wbrew woli i wiedzy właściciela przez nieznaną osobę, warunkuje zwolnienie go od odpowiedzialności wykazaniem, iż nie mógł temu zapobiec.

Sąd doszedł do przekonania, iż kwota 200 złotych grzywny będzie współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego. Pozwoli jednocześnie na osiągnięcie celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, poprzez napiętnowanie w oczach społeczeństwa czynu, którego dopuścił się obwiniony. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec obwinionego instytucji choćby częściowego zwolnienia od ponoszenia kosztów sądowych. Wobec powyższego Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa przedmiotowe koszty w całości i wymierzył mu opłatę w wysokości przewidzianej przez art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.