Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale V Karnym,

w składzie :

Przewodniczący : SSRMagdalena Gabriel

Protokolant : Izabela Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2014 roku

przy udziale

Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Stare Miasto Krzysztofa Umańskiego

sprawy karnej z oskarżenia publicznego :

P. S. (1) ur. (...) we W.,

syna A. i J. zd. K.

PESEL: (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 10 listopada 2009 roku we W. zadał T. B. (1) kilkakrotnie uderzenia w głowę narzędziem tępokrawędzistym oraz spowodował jego upadek z rampy załadowczej o wysokości 1,5 metra, czym spowodował u niego obrażenia w postaci sześciu ran tłuczonych zlokalizowanych w jednym skupisku w okolicy ciemieniowej lewej z podbiegnięciem krwawym powłok czaszki w ich rzucie, rany tłuczonej okolicy czołowej prawej z linijnym pionowym złamaniem łuski kości czołowej przechodzącym na strop prawego oczodołu z podspojówkowym wylewem krwawym oka prawego i podbiegnięciem krwawym okolicy oczodołowej prawej, linijnego złamania przedniej ściany prawej zatoki szczękowej z krwotokiem do jej światła z podbiegnięciem krwawym tkanek miękkich twarzy w okolicy skroniowo - jarzmowej prawej z otarciami naskórka twarzy, które naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na czas powyżej dni 7, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 13 września 2005 roku sygn. akt VK 1775/05 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 1 maja 2005 roku do 1 listopada 2007 roku,

-

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

* * * * *

I.  uznaje oskarżonego P. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie tych przepisów wymierza mu karę 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności ;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 ( pięć ) lat;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 k.k. zobowiązuje oskarżonego do leczenia odwykowego od alkoholu w okresie próby;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych z wykazu dowodów rzeczowych Nr 1/897/09 na k. 103, poz. 1-9, zaś na podstawie art. 195 k.k.w. zarządza ich zniszczenie;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot oskarżonemu dowodów rzeczowych z wykazu dowodów rzeczowych Nr 1/961/09 na k. 156, poz. 1-6;

VII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata L. S. kwotę 1343,16 zł (w tym VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym od opłaty.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2011 r. we W. około godziny 14.25 P. S. (1) wraz z J. C. (1) jechali zielonym V. (...) należącym do A. S.. W czasie kiedy pojazdem kierowała J. C. (2), w trakcie manewru cofania uszkodziła bramę ogrodzenia należąca do firmy (...) przy ul. (...). J. C. (2) znajdowała się w stanie nietrzeźwości. Po uderzeniu w bramę J. C. (2) zamieniła się z P. S. (1) miejscami. Zdarzenie wiedział E. S. pracujący jako ochroniarz w sąsiedniej firmie (...).

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 77-79, k. 369-372, k. 754-

756, k. 1094-1095, k. 1120-1123,

- zeznania świadka S. P. k. 17-18, k. 134-136, k. 369-

372, k. 955-956, k. 1123-1126,

- zeznania świadka E. S. k.26-27, k. 115-116, k. 910,

k. 1132-1133,

- zeznania świadka W. B. k. 113-114, k. 908, k. 1131-

(...),

- zeznania świadka M. M. k.29-30, k. 971-972,

- zeznania świadka J. C. (2) k.42-44, k. 1007, k.

(...)- (...),

- protokół badania trzeźwości k. 6,

- protokół oględzin miejsca k. 24-25, k. 117-119,

- dokumentacja fotograficzna k. 193-194, k. 335,

E. S. o zdarzeniu poinformował telefonicznie właścicieli firmy, ci na miejsce skierowali T. B. (1) i S. P.. T. B. (1) był trzeźwy. Po przybyciu przez S. P. około 15.00 na miejsce do T. B. (1) i S. P. podszedł E. S. i powiedział im, że widział jak zielony samochód V. (...) cofając uderzył w bramę. T. B. (1) domyślał się do kogo należy samochód więc udał się wraz ze S. P. po jego prawdopodobnego właściciela. Po około 10 minutach wrócili na teren firmy wraz z A. S.. Po obejrzeniu uszkodzeń bramy i telefonicznej konsultacji z właścicielami ustalono, iż jeśli A. S. napisze oświadczenie, w którym zobowiąże się naprawić szkodę, to zdarzenie nie będzie nigdzie zgłaszane. T. B. (1) był bardzo zdenerwowany uszkodzeniem bramy, mówił do A. S. podniesionym głosem. W pewnym momencie A. S. też się zdenerwował, doszło między nim a T. B. (1) do utarczki słownej i lekkiej szarpaniny. A. S. pchnął T. B. (1) powodując jego upadek. T. B. (1) podniósł się i tez chciał pchnąć A. S., ale rozdzielił ich S. P.. A. S. udał się na działki po swój dowód osobisty. W między czasie koło bramy pojawił się P. S. (1). P. S. (1) zaczął dyskutować i kłócić się z T. B. (1). Po powrocie A. S. S. P. powiedział, aby udali się do biura firmy celem spisania oświadczenia.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 77-79, k. 369-372, k. 754-

756, k. 1094-1095, k. 1120-1123,

- zeznania świadka S. P. k. 17-18, k. 134-136, k. 369-

372, k. 955-956, k. 1123-1126,

- zeznania świadka E. S. k.26-27, k. 115-116, k. 910, k.

(...)- (...),

- zeznania świadka W. B. k. 113-114, k. 908, k. 1131-

(...),

- zeznania świadka M. M. k.29-30, k. 971-972,

- zeznania świadka J. C. (2) k.42-44,

- zeznania świadka J. P. k. 120-121, k. 955,

- zeznania świadka J. T. k. 122-123, k. 141-142, k. 910-911,

k. 1174-1175,

- zeznania świadka J. S. k. 1006-1007, k. 1137-1138,

- protokół oględzin miejsca k. 24-25, k. 117-119,

- sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

wraz z opinią i załącznikami k. 213-268,

S. P. dał T. B. (1) stalowy łańcuch długości 103 cm, składający się z 39 ogniw, średniej grubości, do zabezpieczenia bramy, a sam udał się z A. S. do pomieszczeń biurowych firmy. Aby do nich dojść, trzeba wejść na rampę załadunkową o wysokości około 1,5 m. Rampa znajduje się około 10 metrów od bramy. P. S. (1) i T. B. (1) pozostali na zewnątrz. W pewnym momencie S. P. usłyszał hałasy, wyszedł więc na zewnątrz. Zobaczył, że P. S. (1) kłóci się z T. B. (1), a T. B. (1) krwawi z nosa. S. P. powiedział, żeby się uspokoili. T. B. (1) powiedział do S. P., że został uderzony przez P. S. (1). P. S. (1) nadal stał w tym czasie przy bramie i krzyczał. T. B. (1) poszedł się umyć do pomieszczeń, do których wejście znajdowało się na rampie. Po powrocie T. B. (1) na rampę, był tam też P. S. (1). Nadal kłócili się i szarpali. P. S. (1) wielokrotnie uderzył T. B. (1) narzędziem tępym lub tępokrawędzistym w głowę, a następnie doprowadził do jego upadku z rampy. S. P. po chwili usłyszał głośne i rozpaczliwe wołanie T. B. (1) „S.!!!”. S. P. wraz z A. S. wybiegł z biura i zauważył leżącego na ziemi pod rampą, nieprzytomnego T. B. (1), koło jego głowy była plama krwi, nieopodal leżał też łańcuch . Do leżącego T. B. (1) dobiegał z lewej strony P. S. (1) i zaczął szarpać go za kurtkę. A. S. zaczął krzyczeć do swojego syna P. S. (1) – „Co ty zrobiłeś? Zabiłeś go!”. S. P. przestraszył się i schował się do środka biura, zamykając drzwi od wewnątrz. S. P. wezwał Policję i Pogotowie (...). P. S. (1) zaczął dobijać się do biura, bo chciał aby S. P. wezwał pogotowie, ale S. P. nie otworzył drzwi.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 77-79, k. 369-372, k. 754-

756, k. 1094-1095, k. 1120-1123,

- zeznania świadka S. P. k. 17-18, k. 134-136, k. 369-

372, k. 955-956, k. 1123-1126,

- zeznania świadka J. P. k. 120-121, k. 955,

- zeznania świadka M. M. k.29-30,

- zeznania świadka J. T. k. 122-123, k. 141-142, k. 910-911,

k. 1174-1175,

- zeznania świadka K. P. k. 143-144, k. 909,

- protokół oględzin miejsca k. 24-25, k. 117-119,

- opinia sądowo – lekarska biegłego L. K. k. 71-72,

- opinia sądowo – lekarska biegłego L. K. k. 128-129,

- materiał poglądowy k. 198-206,

- opinia ustna biegłego L. K. k. 1196,

- sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

wraz z opinią i załącznikami k. 213-268,

- dokumentacja fotograficzna k. 193-194, k. 335,

- opinia sądowo – lekarska (...)

k. 742-751, k. 1227-1229,

- opinia sądowo-lekarska (...) k.

856-869, k. 1244-1248,

- protokół oględzin łańcucha k. 61,

P. S. (1) oddalając się z miejsca zdarzenia podbiegł do portierni firmy (...) i poprosił E. S. i W. B., aby ci wezwali pogotowie, bo pod rampą leży człowiek, który zemdlał. Następnie P. S. (1) odszedł w kierunku torów kolejowych.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 77-79., k. 369-372, k. 754-

756, k. 1094-1095, k. 1120-1123,

- zeznania świadka E. S. k.26-27, k. 115-116, k. 910, k.

(...)- (...),

- zeznania świadka W. B. k. 113-114, k. 908, k. 1131-

(...),

S. P. wyszedł z biura dopiero po przyjeździe Policji. A. S. i P. S. (1) już nie było na miejscu zdarzenia. Po około 20 minutach S. P. zauważył P. S. (1) stojącego na torach kolejowych, wskazał go Policjantom. P. S. (1) na widok funkcjonariuszy udających się w jego stronę zaczął uciekać.

Dowód: - zeznania świadka S. P. k. 17-18, k. 134-136, k. 369-

372, k. 955-956, k. 1123-1126,

- zeznania świadka E. S. k.26-27, k. 115-116, k. 910, k.

(...)- (...),

- protokół oględzin miejsca k. 24-25,

Zespół Pogotowie (...) po przyjeździe na miejsce stwierdził, iż u T. B. (1) brak jest czynności oddechowej i tętna, nagłe zatrzymanie krążenia. Po wdrożeniu postępowania resuscytacyjnego T. B. (1) przewieziono do szpitala. 17 listopada 2009 r. T. B. (1) zmarł w szpitalu.

Dowód: - zeznania świadka M. P. k. 19-20, k. 909-910,

- dokumentacja medyczna k. 21-22, k 68-69, k. 411- 635, k. 638-

701,

- sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

wraz z opinią i załącznikami k. 213-268,

- zeznania świadka R. P. k. 379, k. 909,

- zeznania świadka T. Z. k.380, k. 911,

- zeznania świadka J. Z. k. 382, k.972,

- zeznania świadka J. B. k. 384, k. 954,

- zeznania świadka P. G. k. 386, k. 972,

- zeznania świadka M. P. k. 387,

- zeznania świadka Z. S. k. 702-703, k. 954-955,

- zeznania świadka M. K. k. 704, k. 954,

Przed zdarzeniem T. B. (1) leczył się m.in. z powodu nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, choroby niedokrwiennej serca, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, żylaków podudzi, nawracającej róży prawego podudzia.

Dowód: - dokumentacja medyczna k. 21-22, k 68-69, k. 149, k. 411- 635,

k. 638-701,

- sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok

ludzkich wraz z opinią i załącznikami k. 213-268,

- opinia sądowo – lekarska biegłego (...)

Medycznego k. 742-751, k. 1227-1229,

- opinia sądowo-lekarska (...)

k. 856-869, k. 1244-1248,

Na skutek działania P. S. (1) T. B. (1) doznał: urazu głowy z sześcioma ranami tłuczonymi zlokalizowanymi w jednym skupisku w okolicy ciemieniowej lewej z podbiegnięciem krwawym powłok miękkich czaszki w ich rzucie; rany tłuczonej okolicy czołowej prawej z linijnym pionowym złamaniem łuski kości czołowej przechodzącym na strop prawego oczodołu z podspojówkowy wylewem krwawym oka prawego i podbiegnięciem krwawym okolicy oczodołowej prawej; linijnym złamaniem przedniej ściany prawej zatoki szczękowej z krwotokiem do jej światła z podbiegnięciem krwawym tkanek miękkich twarzy w okolicy skroniowo – jarzmowej prawej i otarciami naskórka na twarzy. Nadto doznał dwóch dość skąpych podbiegnięć krwawych powierzchownych warstw tkanek miękkich szyi oraz nielicznych podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka na kończynach. Wtórną przyczyną śmierci była niewydolność wielonarządowa i odoskrzelowe zapalenie płuc rozwijające się jako wynik ciężkiego stanu ogólnego po nagłym zatrzymaniu krążenia w dniu 10 listopada 2009 r. Obrażenia głowy nie tłumaczą zgonu T. B. (1), nie dają również podstaw do przyjęcia, iż mogłyby być jedyną przyczyna nagłego zatrzymania krążenia w dniu przyjęcia do szpitala. Nie stwierdzono obecności obrażeń śródczaszkowych, które mogłyby być następstwem doznanego urazu i które w sposób jednoznaczny i bezsporny tłumaczyłyby zgon pokrzywdzonego. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż obrażenia, których T. B. (1) doznał na skutek działania P. S. (1) stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k. , spowodowały one natomiast naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni – art. 157 § 1 k.k.

Dowód: - opinia sądowo – lekarska biegłego L. K. k. 71-72,

- opinia ustna biegłego L. K. k. 1196,

- dokumentacja medyczna k. 21-22, k 68-69, k. 149, k. 411- 635, k.

638-701,

- materiał poglądowy k. 198-206,

- sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

wraz z opinią i załącznikami k. 213-268,

- opinia sądowo – lekarska biegłego (...) k. 742-751, k. 1227-1229,

- opinia sądowo-lekarska (...) k.

856-869, k. 1244-1248,

- opinia ustna biegłego Ł. S. k. 993-994,

Na skutek zdarzenia P. S. (1) doznał otarć naskórka na tylnej (łokciowej) powierzchni przedramienia prawego, ramieniu lewym, okolicy lędźwiowej lewej i na przedniej powierzchni podudzia prawego. Na jego ciele nie stwierdzono, zwłaszcza w okolicach dłoni i nadgarstków, śladów wskazujących na niekontrolowany upadek z wysokości około 1,5 m do przodu, z gwałtownym, silnym podparciem się rękoma o chropowate podłoże. Obrażenia te były inne niż określone w art. 156 k.k. i naruszyły czynności narządów ciała oraz spowodowały rozstrój zdrowia na czas nie przekraczający dni siedem – art. 157 § 2 k.k.

Dowód: - opinia sądowo – lekarska biegłego L. K. k. 128-129,

P. S. (1) ma obecnie 32 lata, w dacie czynu miał 27 lat. Jest kawalerem, ma jedno dziecko wieku 6 lat. Ma wykształcenie zawodowe – technolog robót wykończeniowych w budownictwie. Utrzymuje się z prac dorywczych. Przed popełnieniem zarzucanego czynu był wielokrotnie karany sądownie. W tym za przestępstwa z użyciem przemocy – przestępstwo rozboju. W szczególności wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście Wydział V Karny z dnia 13 września 2005 r., sygnatura akt V K 1775/05, został skazany za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art. 282 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 157 § 2 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności odbył w okresie od 1 maja 2005 r. do 1 listopada 2011 r. W okresie od 13 listopada 2009 r. do 1 marca 2013 r. odbywał ponownie karę pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28 lutego 2013 r, sygnatura akt V Kow 4275/12, został warunkowo przedterminowo zwolniony, nałożono na niego obowiązek podjęcia leczenia odwykowego. Zachowanie P. S. (1) w warunkach izolacji więziennej nie budziło zastrzeżeń. W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności odbył terapię dla uzależnionych od alkoholu. W dniu 5 maja 2014 r. zawarł z Centrum (...) we W. Indywidualny Program Zatrudnienia Socjalnego. W maju 2014 r. ponownie rozpoczął terapię w (...).

Dowód: - dane o karalności k. 64-65, k. 1077-1078, k. 1253-1254,

- wyjaśnienia oskarżonego k.1120,

- opinia z Zakładu Karnego nr 2 we W. k. 1080,

- odpisy wyroków k. 170-178, k. 405-406, k. 1183-1184,

- wywiad kuratora sądowego k. 1185-1186, k. 1256-1257,

- umowa k. 1266-1269,

- zaświadczenie k. 1274,

W toku postępowania przygotowawczego P. S. (1) został poddany badaniu przez biegłego psychologa. Biegły stwierdził, iż P. S. (1) nie jest upośledzony umysłowo, jego sprawność intelektualna mieści się w granicach normy. W psychologicznym badaniu testowym brak wskaźników uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Przebieg procesów poznawczych bez odchyleń od normy. Osobowość o cechach dyssocjalnych. Umiarkowanie zrównoważony emocjonalnie.

Dowód: - opinia sądowo – psychologiczna k. 758-762,

W toku postępowania przygotowawczego P. S. (1) został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Biegli zgodnie stwierdzili, iż P. S. (1) nie cierpi obecnie i nie cierpiał w przeszłości na zaburzenia psychiczne w rozumieniu psychozy, nie jest też upośledzony umysłowo. Wykluczyli także inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na jego poczytalność. Stwierdzili u niego zaburzenia osobowości z cechami osobowości dyssocjalnej, co nie ma znaczenia orzeczniczego w niniejszej sprawie. Biorąc pod uwagę rodzaj i okoliczności zarzucanego czynu biegli zgodnie stwierdzili, iż w krytycznym czasie P. S. (1) nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, warunki z art. 31 § 1 i § 2 k.k. nie zachodzą. W obecnym stanie psychicznym może brać udział w toczącym się postępowaniu karnym.

Dowód: - opinia sądowo – psychiatryczna k. 767-770,

P. S. (1) nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż 10 listopada 2009 r. wracał wraz zez swoją dziewczyną J. C. (2) samochodem marki V. (...), na parkingu koło hurtowni drobiu na ul. (...) zamienił się z nią miejscami, aby pojeździła po parkingu. Ona ruszyła i tyłem samochodu uderzyła w bramę hurtowni drobiu, przesiedli się z powrotem i pojechali na działki. Po pewnym czasie na działkach usłyszał krzyki swego ojca i innej osoby na temat uszkodzonej bramy, poszedł za nimi na teren hurtowni, aby wyjaśnić sprawę. Na parkingu zobaczył T. B. (1), który był nietrzeźwy i agresywny, kłócili się. P. S. (1) przyznał, iż poszedł za T. B. (1) na teren hurtowni. Wskazał, iż jego ojciec A. S. podbiegł do T. B. (1) i uderzył go w twarz, T. B. (1) przewrócił się na ziemię. Poszedł po dowód rejestracyjny, kiedy wrócił poszedł na rampę, gdzie stał T. B. (1), tam zaczęli się wyzywać i szarpać. Złapali się za kurtki. P. S. (1) wyjaśnił, iż chciał się wyrwać, w pewnym momencie nie czuł gruntu pod nogami i razem upadli na ziemię z wysokości około 1,5 metra. P. S. (1) podał, iż on upadł przodem na brzuch, nie wie jak upadł T. B. (1). Ojciec kazał mu zadzwonić na pogotowie, ale nie miał przy sobie telefonu, pobiegł do strażników z innej firmy i prosił aby wezwali pogotowie, potem uciekł. Zaprzeczył jakoby uderzył T. B. (1) bądź go zepchnął.

W toku postępowania jurysdykcyjnego P. S. (2) również nie przyznał się do zarzucanego czynu, odmówił składania wyjaśnień i podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia. Podczas kolejnego składania wyjaśnień podał, iż w trakcie bójki z jego ojcem pokrzywdzony doznał wielu obrażeń, kilkukrotnie został uderzony w twarz., upadł na twarz.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonując ustaleń dotyczących stanu faktycznego oparł się w głównej mierze na zeznaniach świadków: S. P., E. S., W. B., J. C. (2), opiniach sądowo- medycznych oraz częściowo wyjaśnieniach oskarżonego.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego wskazać należy, iż Sąd dał im wiarę w części w jakiej wskazuje on, iż był na miejscu zdarzenia, gdzie najpierw doszło do uszkodzenia bramy, a następnie do kontaktu pomiędzy nim i pokrzywdzonym. A także w tej części kiedy twierdzi, iż to pokrzywdzony inicjował konflikt słowny. W tym zakresie wyjaśnienia te są bowiem zgodne z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności z zeznaniami świadka S. P.. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim twierdzi on, iż pokrzywdzony był pod wpływem alkoholu i czuł on od niego wyraźną woń alkoholu. To twierdzenie oskarżonego jest bowiem rażąco sprzeczne z dowodem obiektywnym w postaci protokołu sekcji zwłok, z którego jasno wynika, iż badanie krwi i ciała szklistego oka metodą chromatografii gazowej wykazało: 0,0 promila alkoholu etylowego. Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim twierdził on, iż nie uderzył T. B. (1), a wszystkie obrażenia u pokrzywdzonego powstały na skutek najpierw ciosów zadanych przez A. S., a następnie upadku T. B. (1) i P. S. (1) z rampy, do którego doprowadził sam pokrzywdzony. Jeśli chodzi o ewentualne obrażenia zadane pokrzywdzonemu przez A. S. to wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są rażąco sprzeczne z zeznaniami świadka S. P., który był bezpośrednim świadkiem szarpaniny z udziałem A. S. i T. B. (1) i w sposób stanowczy twierdzi, iż po tym zdarzeniu nie widział żadnych obrażeń u T. B. (1). Co prawda na skutek popchnięcia przez A. S. pokrzywdzony przewrócił się, ale od razu wstał i też chciał popchnąć A. S., a S. P. ich rozdzielił. Świadek S. P. relacjonuje również, iż po tym kontakcie A. S. z T. B. (2), ten pierwszy był już cały czas ze świadkiem. S. P. zaś pierwsze obrażenia u pokrzywdzonego – krew lecącą z nosa zauważył, dopiero, gdy słysząc hałas wyszedł z A. S. z biura i wówczas T. B. (1) powiedział mu, iż został uderzony przez oskarżonego.

Wersja oskarżonego dotycząca mechanizmu powstania pozostałych obrażeń u T. B. (1) jest zaś rażąco sprzeczna z trzema niezależnymi opiniami sądowo – lekarskimi. Już biegły L. K., opiniujący jeszcze przed sekcją zwłok pokrzywdzonego, stwierdza, iż lokalizacja i charakter obrażeń zewnętrznych u T. B. (1) wskazuje, iż powstały one w wyniku wielokrotnego działania narzędzia bądź narzędzi tępych lub tępokrawędzistych albo od wielokrotnego uderzenia o takie narzędzia. Biegły stwierdza przy tym, iż nie mogły one powstać wyłącznie od upadku. Jeśli chodzi o jedno z obrażeń tj. złamanie kości podstawy czaszki biegły wskazał, iż mogło ono powstać wskutek upadku z rampy załadowczej (na której miało dojść do zdarzenia) i uderzenia o podłoże jak również od uderzenia narzędziem tępym (k. 72). Ten sam biegły opiniując obrażenia stwierdzone u oskarżonego P. S. (1) wskazuje, iż na jego ciele, zwłaszcza w okolicy dłoni i nadgarstków, nie ujawniono śladów wskazujących na niekontrolowany upadek z wysokości ok. 1,5 m z gwałtownym, silnym podparciem się rękoma o chropowate podłoże. Biegły podaje, że w takim przypadku powstałyby głębokie, smugowate otarcia naskórka, których ślady byłyby widoczne w dniu badania. Nadto podaje, iż stwierdzone u oskarżonego otarcia naskórka na tylnej (łokciowej) powierzchni przedramienia prawego oraz na przedniej powierzchni podudzia prawego mogły powstać na skutek zeskoku, a nie upadku oskarżonego z przedmiotowej rampy i następnie uderzenia podudziem prawym oraz przedramieniem prawym o nierówno podłoże lub krawędź rampy. Pozostałe stwierdzone u oskarżonego obrażenia nie mogły powstać wyłącznie w podawanych przez niego okolicznościach. Biegły podał, iż otarcia naskórka ramienia lewego i okolicy lędźwiowej lewej mogą być wynikiem np. upadku na lewy bok na nierówne podłoże i częściowego przetoczenia się po nim lub uderzenia o krawędź przedmiotowej rampy. Otarcie zaś naskórka w kształcie leżącej litery (...) na przedniej powierzchni przedramienia prawego nie mogło powstać w czasie upadku i podpierania się rękoma. (k. 129).

Również biegły Ł. S. z (...) w swej opinii wskazuje, iż obrażenia głowy, których doznał pokrzywdzony powstały od działania narzędzi tępych lub tępokrawędzistych. Rany tłuczone głowy w okolicy ciemieniowej lewej z uwagi na ich charakter i lokalizację nie mogły powstać na skutek biernego upadku na betonowe podłoże występujące na miejscu zdarzenia. Charakter tych obrażeń przemawia za czynnym mechanizmem ich powstania od najprawdopodobniej kilku uderzeń wskazanym wyżej narzędziem. Biegły wskazuje, iż obrażenia te mogły powstać np. od uderzeń zabezpieczonym w sprawie łańcuchem. Biegły stwierdza przy tym, iż wszystkie stwierdzone u T. B. (1) na głowie obrażenia nie mogły powstać od pojedynczego urazu w postaci upadku z rampy załadowczej o wysokości 1,5 m na betonowe podłoże (k.751).

Także biegli z (...) wskazują, iż mając na uwadze charakter i lokalizację obrażeń głowy pokrzywdzonego należy zwrócić uwagę, iż są one skupione w zakresie dwóch różnych okolic i płaszczyzn głowy tj. okolicy czołowej, oczodołowej i jarzmowo – szczękowej prawej oraz ciemieniowej lewej. Biegli podają, iż o ile obrażenia po prawej stronie mogły powstać na skutek pojedynczego, tępego urazu – np. biernego upadku na twarde podłoże lub kilku nakładających się na siebie tępych urazów. To odnosząc się do obrażeń lewej okolicy ciemieniowej biegli stwierdzili, iż obejmowały dość dużą część tej okolicy i były zlokalizowane w górnej części głowy, co nie jest typowe dla urazu biernego polegającego na bezwładnym upadku na twarde podłoże nawet przy założeniu, iż było ono nierówne w postaci drobnych kamyczków zalanych betonem. Biegli wskazali, iż uzasadnione jest wnioskowanie, że do powstania obrażeń w zakresie lewej okolicy ciemieniowej głowy doszło najprawdopodobniej na skutek urazu czynnego, przy czym w grę mógł wchodzić pojedynczy uraz zadany narzędziem twardym, wielokrawędzistym (nie można wykluczyć, iż mógł być to zwinięty łańcuch trzymany w ręce) lub kilka tępych urazów zadanych narzędziem twardym krawędzistym godzących w okolicę ciemieniową głowy (k. 868-869). To wszystko powoduje w ocenie Sądu, iż w zakresie w jakim Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego należy dać uznać je za przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Na marginesie wskazać należy, iż takiej oceny w żaden sposób nie podważa fakt, iż na łańcuchu zabezpieczonym na miejscu zdarzenia nie ujawniono śladów krwi, należy bowiem mieć na uwadze fakt, iż do zdarzenia doszło w dniu 10 listopada, a łańcuch, który mógł służyć oskarżonemu do zadawania ciosów, zabezpieczono w dniu 14 listopada. Przez cały ten okres przedmiot ten pozostawał na dworze i był poddany działaniu czynników atmosferycznych co mogło spowodować skutecznym oczyszczeniem jego powierzchni z wszelkich śladów biologicznych.

Sąd nie miał przy tym żadnych podstaw, aby kwestionować wiarygodność zeznań S. P. oraz świadków M. P., E. S., M. M., J. C. (2), W. B., J. P., J. T. i K. P.. Wszystkie te relacje są bowiem spójne i logiczne, wzajemnie za sobą korelują dając obraz zaistniałego zdarzenia. Jednocześnie wszyscy ci świadkowie są osobami obcymi dla oskarżonego, brak jest jakichkolwiek podstaw aby przypuszczać, iż mieliby go niezgodnie z prawdą obciążać w swoich zeznaniach.

Sąd nie miał również żadnych podstaw do podważania wartości dowodowej zeznań: R. P., T. Z., J. Z., J. B., P. G., M. P., Z. S. i M. K., którzy udzielali pomocy medycznej pokrzywdzonemu w trakcie jego hospitalizacji. Ich zeznania znajdowały potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej.

Zeznania J. C. (1) były jedynie podstawą do dokonania ustaleń, iż widziała uszkodzenia bramy oraz P. S. (1) w jej pobliżu. Nie była ona bezpośrednim świadkiem samego zdarzenia, jej relacja jest zaś w większej części jej interpretacją zdarzeń, które miały miejsce. W szczególności świadek ten twierdzi, iż sprawcą obrażeń mógł być jej były mąż A. S., gdyż widziała jak na działkach palił jakieś przedmioty, mogły być to ubrania, nadto utrzymywał intymne kontakty z ówczesną konkubiną oskarżonego. Z wiarygodnych zeznań S. P. wynika jednak jasno, iż w czasie kiedy T. B. (1) doznał obrażeń będących przedmiotem niniejszego postępowania A. S. był cały czas ze S. P. i nie mógł, być ich sprawcą.

Zeznania P. B., Z. B., K. B. nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych albowiem nie posiadali oni wiadomości na temat przedmiotowego zdarzenia.

Zeznania A. S. nie mogły być wykorzystane w przedmiotowym postępowaniu, albowiem na rozprawie w dniu 7 czerwca 2011 r. skorzystał on z uprawnienia do odmowy składania zeznań jako osoba najbliższa dla oskarżonego – jego ojciec, a następnie pomimo deklaracji na rozprawie w dniu 29 stycznia 2013 k. 1094 , iż chce składać zeznania, w dniu 16 lipca 2013 r. podtrzymał swoje oświadczenie o odmowie składania zeznań.

Sąd nie znalazł powodów do podważania opinii sądowo lekarskich zgromadzonych w przedmiotowej sprawie, były one bowiem pełne i jasne, pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Wszyscy biegli podtrzymali wnioski zawarte w swych opiniach po wyeliminowaniu z badanego materiału dowodowego zeznań A. S., który skorzystał z uprawnienia wynikającego z art. 182 k.p.k. Nadto wskazać należy, iż wszyscy biegli wskazali na tożsame obrażenia u pokrzywdzonego. Nadto biegli z (...) i (...) w sposób analogiczny je ocenili. Opinii biegłego L. K. w żaden sposób nie dyskredytuje fakt, iż nie dokonał on kategorycznej oceny stopnia obrażeń, gdyż jak sam wskazał w swej opinii w momencie jej sporządzania nie było jeszcze pełnych danych medycznych dotyczących stanu zdrowia pokrzywdzonego. Fakt, iż biegły L. K. przypuszczał, iż obrażenia mogą mieć skutki cięższe niż w określone w pozostałych dwóch opiniach wynikał również z tego, iż nie dysponował on protokołem sekcji zwłok, który to pozwoliłby na pełna ocenę skutków doznanych urazów. Należy również podkreślić, iż biegły L. K. w opinii na k. 71-72 opiniował obrażenia doznane przez pokrzywdzonego T. B. (1), zaś w opinii na k. 128-129 obrażenia doznane przez oskarżonego P. S. (1) stąd w obu opiniach zawarte są różne wnioski.

Dokonując ustaleń odnośnie osoby oskarżonego i jego dotychczasowego sposobu życia Sąd posłużył się znajdującymi się w aktach sprawy informacjami z Krajowego Rejestru Karnego, a także danymi zawartymi w wyjaśnieniach oskarżonego oraz wywiadach kuratora sądowego, opiniach z jednostek penitencjarnych i odpisach wyroków skazujących.

Sąd nie znalazł również podstaw do podważania zabezpieczonych w sprawie dokumentów, nie budziły one bowiem żadnych wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że oskarżony P. S. (1) wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k. albowiem w dniu 10 listopada 2009 roku we W. zadał T. B. (1) kilkakrotnie uderzenia w głowę narzędziem tępokrawędzistym oraz spowodował jego upadek z rampy załadowczej o wysokości 1,5 metra, czym spowodował u niego obrażenia w postaci sześciu ran tłuczonych zlokalizowanych w jednym skupisku w okolicy ciemieniowej lewej z podbiegnięciem krwawym powłok czaszki w ich rzucie, rany tłuczonej okolicy czołowej prawej z linijnym pionowym złamaniem łuski kości czołowej przechodzącym na strop prawego oczodołu z podspojówkowym wylewem krwawym oka prawego i podbiegnięciem krwawym okolicy oczodołowej prawej, linijnego złamania przedniej ściany prawej zatoki szczękowej z krwotokiem do jej światła z podbiegnięciem krwawym tkanek miękkich twarzy w okolicy skroniowo - jarzmowej prawej z otarciami naskórka twarzy, które naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na czas powyżej dni 7.

Przestępstwa określonego w art. 157 § 1 k.k. dopuszcza się ten kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1.

Jest to przestępstwo materialne, jego dokonanie następuje z chwilą realizacji skutku w postaci obrażeń opisanych art. 157 § 1 k.k.

W przypadku art. 157 § 1 k.k. wykładnia tego przepisu w powiązaniu z art. 156 i art. 157 § 2 k.k. pozwala na stwierdzenie, iż chodzi tu o naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, niebędący równocześnie ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k.

Między zachowaniem się sprawcy (działaniem lub zaniechaniem) a skutkiem w postaci obrażeń musi istnieć związek przyczynowy. Zachodzi on, gdy działanie lub zaniechanie sprawcy było co najmniej jednym z warunków, bez którego skutek by nie nastąpił. Związek przyczynowy między działaniem lub zaniechaniem sprawcy a skutkiem w postaci obrażeń istnieje również wówczas, gdy do wywołania skutku przyczyniły się również inne okoliczności nawet od sprawcy niezależne np. słaba konstrukcja fizyczna ofiary związana z jej wiekiem czy stanem zdrowia itp.

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż niewątpliwie pomiędzy zachowaniem oskarżonego w postaci zaatakowania T. B. (1) a obrażeniami, które zaistniały u pokrzywdzonego zachodzi niezbędny związek przyczynowy. Wniosek taki wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii sądowo – medycznych. Należy w tym miejscu podkreślić, iż z opinii tych również wynika, iż pomimo tego, iż parę dni po zdarzeniu doszło do zgonu pokrzywdzonego w szpitalu nie można odpowiedzialności za ten skutek przypisać oskarżonemu. Jak bowiem kategorycznie wskazali w niezależnych opiniach biegli z Uniwersytetów (...) i (...) z medyczno –sądowego punktu widzenia brak jest podstaw do przyjęcia bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zgonem T. B. (1) w dniu 17 listopada 2009 r. a obrażeniami ciała doznanymi na skutek zdarzenia z dnia 10 listopada 2009 r. Biegli z obu uczelni zgodnie stwierdzili, iż skutki doznanych przez T. B. (1) obrażeń głowy spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej dni siedmiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. Jak już wyżej wskazano biegły L. K. w opinii z dnia 13 listopada 2009 r. nie podjął się kategorycznego określenia stopnia obrażeń z uwagi na niezakończoną hospitalizację pokrzywdzonego.

Oskarżony P. S. (1) dopuścił się nadto czynu z art. 157 § 1 k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k. Tak zwana recydywa specjalna podstawowa została przewidziana w art. 64 § 1 k.k., zgodnie z treścią, którego występuje ona wówczas, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. P. S. (1) był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 13 września 2005 roku sygn. akt VK 1775/05 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 1 maja 2005 roku do 1 listopada 2007 roku.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę jako okoliczności obciążające przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wyrażający się przed wszystkim w rodzaju i charakterze naruszonego dobra – zdrowia pokrzywdzonego oraz skutkach doznanych urazów dla pokrzywdzonego. Nadto na niekorzyść oskarżonego przemawiała jego uprzednią karalność oraz działanie w ramach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k.

Okoliczności łagodzących Sąd dopatrzył się w tym, iż bezpośrednio po zdarzeniu oskarżony dążył do tego, aby wezwać Pogotowie (...) celem udzielenia pomocy T. B. (1). Najpierw w tym celu usiłował wejść do pomieszczeń biurowych, w których zamknął się S. P., a następnie poprosił o to ochroniarzy z sąsiadującej firmy (...) i W. B..

Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 k.k., bacząc by jej wymiar nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu.

Dlatego też na podstawie art. 157 § 1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt surową o charakterze stricte odwetowym. Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Sąd na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. pkt 1 warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lata. Sąd podjął decyzję o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, gdyż uznał, że będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony jest, co prawda osobą wielokrotnie karaną, zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, ale przy dokonywaniu ocen z punktu wiedzenia celów kary oraz określania prognozy kryminologicznej nie można nie wziąć pod uwagę tego, iż od popełnienia przedmiotowego czynu minęło już prawie 5 lat. Wkrótce po dopuszczeniu się zarzucanego czynu oskarżony został zatrzymany i wprowadzono mu do wykonania kary o łącznym wymiarze ponad 4 lat pozbawienia wolności. Odbywał je od 13 listopada 2009 r. do dnia 1 marca 2013 r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony na mocy postanowienia Sądu Penitencjarnego. W okresie tym oskarżony nie dopuścił się żadnego czynu zabronionego. Opinia z jednostki penitencjarnej o oskarżonym była pozytywna. Orzekanie na obecnym etapie kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym za czyn sprzed prawie 5 lat stałoby w sprzeczności z celami polityki karnej, której jednym z podstawowych zadań jest resocjalizacja skazanych. Sąd Penitencjarny po odbyciu przez oskarżonego ponad 3 lat kary pozbawienia wolności podjął decyzję, iż oskarżony jest na tyle zresocjalizowany, iż zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego przedterminowego zwolnienia obwarowanego obowiązkiem leczenia odwykowego. W toku niniejszego postępowania oskarżony podjął leczenie odwykowe. Nadto rozpoczął działania celem stabilizacji swej sytuacji życiowej mi.in. poprzez zawarcie umowy Indywidualnego Programu Zatrudnienia Socjalnego z Centrum (...) we W.. Zdaniem Sądu w obecnej sytuacji z punktu widzenia prewencji szczególnej jaki i ogólnej bardziej właściwe będzie danie oskarżonemu szansy i warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności niż orzekanie wobec niego kary o charakterze bezwzględnym. Wszystko to pozwoliło w ocenie Sądu na wysnucie pozytywnej prognozy kryminologicznej względem oskarżonego. Zaś wyznaczony okres próby pozwoli na dłuższe oddziaływanie na oskarżonego niż w przypadku kary o charakterze bezwzględnym i ewentualną weryfikację postawionej pozytywnej prognozy. Jeśli nie będzie on się stosował do warunków warunkowego zawieszenia wykonania kary zostanie ona zarządzona w toku postępowania wykonawczego.

Celem wzmocnienie wychowawczego oddziaływania na oskarżonego w okresie próby na podstawie art. 73 § 1 k.k. Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Zaś na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 k.k. zobowiązał oskarżonego do leczenia odwykowego od alkoholu w okresie próby, na co oskarżony wyraził zgodę na terminie rozprawy w dniu 23 maja 2014 r.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek dowodów rzeczowych z wykazu dowodów rzeczowych Nr 1/897/09 na k. 103, poz. 1-9, zaś na podstawie art. 195 k.k.w. zarządzono ich zniszczenie. Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządzono zwrot oskarżonemu dowodów rzeczowych z wykazu dowodów rzeczowych Nr 1/961/09 na k. 156, poz. 1-6.

Brak było podstaw do zaliczenia na podstawie art. 63 § 1 k.k. okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary, gdyż jak wynika z informacji z Aresztu Śledczego we W. (k. 157-160) od dnia 13 listopada 2009 r. P. S. (1) wprowadzono do wykonania kary pozbawienia wolności w łącznym wymiarze 4 lat.

Rozstrzygnięcie dotyczące kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu podstawę prawną znajduje w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach sądowych stanowił art. 624 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd uznał, iż sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonego – jest on osobą, która nie ma stałego źródła utrzymania wskazuje, iż istnieją podstawy do uznania, iż uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe.