Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2023 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Grzegorz Łado

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 7 marca 2023 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania wnioskodawcy A. O.

od decyzji strony pozwanej (...) we W.

z dnia 22.12.2020 r. nr (...)

o jednorazowe odszkodowanie

I.  oddala odwołanie;

II.  odstępuje od obciążania wnioskodawcy kosztami procesowymi strony pozwanej;

III.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 667/21

UZASADNIENIE

Wnioskodawca A. O. wniósł odwołanie od decyzji (...) we W. z dnia 22 grudnia 2020 r. nr (...), którą Komendant na podstawie art. 9 pkt 2, art. 2 pkt 1, art. 35 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą odmówił wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania pieniężnego z tytułu choroby pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby w Policji.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Komendant zarzucił, że w dniu 9 października 2020 r. komisja lekarska stwierdziła u wnioskodawcy uszczerbek na zdrowiu w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby z tytuł stwierdzonych zaburzeń lękowych w wysokości 10%. Wnioskodawca był jednak uprawniony do złożenia wniosku o skierowanie na Komisję Lekarską celem określenia uszczerbku na zdrowiu w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby już w dniu 8 lutego 2012 r., bowiem już w tym dniu orzeczono, że jest on całkowicie niedolny do służby w Policji zaliczając go do III grupy inwalidztwa i przyznając związek powstałego inwalidztwa ze służbą w Policji. Tym samym wnioskodawca był uprawniony do złożenia stosownego wniosku nie później niż do dnia 8 lutego 2015 r.

Zaskarżając decyzję wnioskodawca A. O. wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu 10% uszczerbku na zdrowiu z powodu choroby powstałej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby w Policji w kwocie 9.836,34 zł oraz o zasądzenie od Komendanta zwrotu kosztów postępowania w wysokości 615,00 zł.

Uzasadniając odwołanie wnioskodawca podniósł, iż służbę w Policji pełnił w okresie od 1 września 1991 r. do 22 wrześni 2012 r. W trakcie służby rozpoznano u niego nerwicę upośledzająca sprawność, nadciśnienie tętnicze (...) z przerostem serca, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa C zaawansowane, guzy krwawnicze odbytu, astygmatyzm krótkowzroczny obu oczu, trądzik pospolity. Orzeczeniem z 8 lutego 2012 r. (...) MSWiA we W. uznała go za inwalidę i czasowo zaliczyła do III grupy inwalidzkiej. W kolejnych badaniach ponownie czasowo utrzymano III grupę inwalidztwa i jej związek ze służbą. W dniu 3 września 2018 r. wystąpił z wnioskiem do Komendanta o skierowanie do komisji lekarskiej celem orzeczenia uszczerbku na zdrowiu związanego z chorobą pozostającą w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Komisja lekarska ustaliła z tego tytułu 10% uszczerbku na zdrowiu.

Ubezpieczony nie zgodził się jednak z tym, iż jego prawo do wypłaty odszkodowania wygasło. Roszczenie o jednorazowe odszkodowanie staje się wymagalne w dacie ustalenia prawa do tego odszkodowania. Z kolei prawo do jednorazowego odszkodowania ustalone zostaje na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej. W jego przypadku prawo to powstało w dniu 9 października 2020 r. tj. w dacie wydania orzeczenia Komisji Lekarskiej, określającej procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10% i stwierdzającej, iż powstały wskutek choroby uszczerbek na zdrowiu pozostaje w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby. Co więcej przedstawioną ocenę daty powstania wymagalności roszczenia o wypłatę jednorazowego odszkodowania wzmacnia fakt, iż dopiero w dacie tego orzeczenia choroba osiągnęła stan stabilny dając podstawę do ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu

Za podstawę wyliczeń wnioskodawca przyjął kwotę przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2019 r. ogłoszoną w komunikacie Prezesa GUS z 11 lutego 2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2019 r., tj. 4.918,17 zł. Równowartość 20% tej kwoty to 983,34 zł co przy 10% uszczerbku daje 9.836,34 zł (k. 4-8).

Odpowiadając na odwołanie (...) we W. wniósł o jego oddalenie w całości z uwagi na przedawnienie roszczenia, przekroczenie terminu ustawowego, jak również jego bezzasadność, a także o zasądzenie od wnioskodawcy zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko organ podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, a ponadto zarzucił, iż zdiagnozowana u wnioskodawcy neurastenia nie została sklasyfikowana w wykazie chorób pozostających w związku z pełnieniem służby w Policji. W wykazie tym występują następującej jednostki: fobia, zespół lęku uogólnionego, zespół lęku panicznego, zaburzenia depresyjno-lękowe nawracające, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenia osobowościowe, a neurastenii nie można zakwalifikować jako żadne z tych jednostek. Neurastenia jest zaburzeniem czynnościowym, które bazuje przede wszystkim na określonych cechach osobowości, na temperamencie i doświadczeniach całego życia. Wnioskodawca nie wykazał, że do rozwoju jego schorzenia przyczyniła się wyłącznie służbą w Policji i stres w niej występujący (k. 11-12).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. O. w okresie od 1 września 1991 r. do 22 września 2012 r. pełnił służbę w Policji, ostatnio na stanowisku z-cy dowódcy Zespołu (...) w Wydziale S. P. K. M. we W..

Dowód:

- Okoliczności bezsporne.

Orzeczeniem nr (...) (...) we W. z 8 lutego 2012 r., rozpoznała u wnioskodawcy:

1. nerwicę upośledzającą sprawność,

2. nadciśnienie tętnicze (...) z przerostem serca,

3. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa C zaawansowane, wielopoziomowe z przepuklinami tarcz m/k C-6-C-7 i C-5/C-6 z uciskiem korzeni nerwowych i rdzenia kręgowego, stan po dwukrotnym urazie skrętnym kręgosłupa C, objawowy zespół bólowy p/kregosłupowy

4. Guzki krwawnicze odbytu,

5. Astygmatyzm krótkowzroczny obu oczu.

6. Trądzik pospolity.

Komisja uznała, iż wnioskodawca:

1. jest całkowicie niezdolny do służby w Policji

2. związek schorzenia pozostaje ze służbą,

3. zalicza się do III grupy inwalidzkiej,

4. inwalidztwo powstaje w związku ze służbą,

5. inwalidztwo istnieje od 8 lutego 2012 r.,

6. inwalidztwo jest czasowe, termin badania kontrolnego luty 2015 r.

Orzeczeniem nr (...) Komisja Lekarska podległej Ministrowi Właściwemu ds Wewnętrznych we W. z 9 kwietnia 2015 r. rozpoznała u wnioskodawcy:

1. zaburzenia nerwicowe znacznie upośledzające zdolności adaptacyjne – utrwalone,

2. nadciśnienie tętnicze umiarkowane z przerostem LK serca,

3. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa C zaawansowane, wielopoziomowe z przepuklinami tarcz m/k C-6-C-7 i C-5/C-6 z uciskiem korzeni nerwowych rdzenia kręgowego, stan po dwukrotnym urazie skrętnym kręgosłupa C, objawowy zespół bólowy p/kręgosłupowy

4. Guzki krwawnicze odbytu,

5. Astygmatyzm krótkowzroczny obu oczu.

6. Trądzik pospolity.

Komisja uznała, iż wnioskodawca:

1. jest zdolny do pracy (poza służbą w Policji),

2. zalicza się do III grupy inwalidzkiej,

3. inwalidztwo nie powstało wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby/choroby pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.

4. inwalidztwo istnieje od nadal,

5. inwalidztwo jest czasowe, termin badania kontrolnego kwiecień 2020 r.

W dniu 3 września 2018 r. wnioskodawca złożył w (...) we W. podanie o skierowanie go do (...) (...)MSWiA we W. w celu określenie procentowego uszczerbku na zdrowiu doznanym w związku z pełnieniem służby w Policji.

Orzeczeniem (...) nr Wr (...)- (...) Komisji Lekarskiej podległej Ministrowi Właściwemu ds Wewnętrznych we W. z 9 października 2020 r., ustalono 10% uszczerbek na zdrowiu spowodowany zaburzeniami lękowymi/neurastenicznego F.41.1/F 48, pozostającymi w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.

W dniu 27 październik 2020 r. wnioskodawca złożył w (...) we W. podanie o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby zawodowej pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.

Dowód:

- Okoliczności bezsporne (akta orzecznicze K.).

Orzeczeniem nr (...) Wr 334- (...) Komisja Lekarska podległej Ministrowi Właściwemu ds Wewnętrznych we W. z 15 marca 2021 r. rozpoznała u ubezpieczonego:

1. zaburzenia nerwicowe znacznie upośledzające zdolności adaptacyjne,

2. nadciśnienie tętnicze z powikłaniami sercowymi w intensywnej politerapii farmakologicznej

3. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa wielopoziomowe z zespołem bólowym korzeniowy zwłaszcza szyjnym,

4. Guzki krwawnicze odbytu,

5. Astygmatyzm krótkowzroczny obu oczu.

Komisja uznała, iż ubezpieczony:

1. jest zdolny do pracy (poza służbą w Policji),

2. nie wymaga opieki innej osoby,

3. zalicza się do III grupy inwalidzkiej,

4. inwalidztwo nie powstało wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby/choroby pozostającej w związku ze szczególnymi warunkami lub właściwościami służby.

5. inwalidztwo istnieje od nadal,

6. inwalidztwo jest trwałe.

Dowód:

- Kserokopia orzeczenia – karta 29-31.

Stwierdzony 9 października 2020 r. u ubezpieczonego 10% trwały uszczerbek na zdrowiu powstał w marcu 2012 r. Uszczerbek na zdrowiu psychicznym pod postacią neurastenii w chwili powstania miał charakter odwracalny. Można przyjąć, że nabrał charakteru utrwalonego i skutkującego nieprzydatnością do pracy w zawodzie od września 2012 r.

Dowód:

- Opinie biegłych sądowych – karta 186-189, 207-208.

- Uzupełniająca opinia biegłych sądowych k. 228

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie było nieuzasadnione.

W niniejszym postępianiu wnioskodawca A. O. dochodził zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania za 10% uszczerbek na zdrowiu w tytuł choroby pozostającej w związku ze służbą w Policji.

(...) we W. wnosił o oddalenie odwołania wskazując, na przedawnienie roszczenia, a nadto podnosząc, że stwierdzona u wnioskodawcy choroba nie została sklasyfikowana w wykazie chorób pozostających w związku z pełnieniem służby w Policji i uprawniających do uzyskania jednorazowego odszkodowania.

W sprawie bezsporne było, iż wnioskodawca od 1 września 1991 r. pełnił służbę w Policji i w związku z orzeczoną w dniu 8 lutego 2012 r. całkowitą niezdolnością do służby w Policji z dniem 22 września 2012 r. został zwolniony ze służby w Policji.

W związku ze zmianą przepisów, jaka miała miejsce w połowie 2014 r., a tym samym koniecznością ustalenia, jakie przepisy będą właściwe do rozpoznania odwołania, w pierwszej kolejności ustalenia wymagała okoliczność, kiedy powstał uszczerbek na zdrowiu u wnioskodawcy.

W tym zakresie Sąd posiłkował się opinią biegłych sądowych. Z opinii głównej biegłych wynika, iż stwierdzony orzeczeniem z 9 października 2020 r. 10% uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy powstał w czasie do 30 czerwca 2014 r. W II opinii uzupełniającej biegli wskazali jednoznacznie, że z dostępnej dokumentacji można wyprowadzić wniosek, że trwały uszczerbek na zdrowiu powstał w marcu 2012 r., wówczas bowiem, wnioskodawca został uznany za osobę całkowicie niezdolną do pracy w Policji. Na taką ocenę miał wpływ wieloletni przebieg schorzenia i brak poprawy mimo leczenia psychiatrycznego.

Dlatego też w niniejszej sprawie należało uznać, iż zastosowanie będą miały przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji (Dz. U. Nr. 53, poz. 345).

Zgodnie z art. 48 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1032), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2014 r., do postępowań w sprawie przyznania świadczeń odszkodowawczych wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Powołany przepis był przedmiotem wykładni Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 24 października 2018 r. II UK 312/17 (LEX nr 2567920) stwierdził, mi.in. że „Reguła zawarta w intertemporalnym przepisie art. 48 ust. 1 ustawy z 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby po zostających w związku ze służbą oznacza tylko tyle, że jeżeli przed dniem 1 lipca 2014 r. postępowanie w sprawie przyznania świadczeń odszkodowawczych nie zostało jeszcze wszczęte, stosuje się do niego zasady określone w rozdziale 6 - "Postępowanie w sprawie przyznania świadczeń odszkodowawczych" ustawy o świadczeniach odszkodowawczych, jeżeli natomiast postępowanie takie zostało wszczęte przed wskazaną datą i do daty wejścia w życie tej ustawy nie zostało zakończone ostateczną decyzją, wówczas toczy się według dotychczasowych zasad, przewidzianych w rozdziale 4 - "Postępowanie w sprawach odszkodowań" ustawy o odszkodowaniach oraz w przepisach wydanego na podstawie art. 14 tej ustawy rozporządzenia z 1992 r. w sprawie przyznawania i wypłaty odszkodowań.” Dalej Sąd Najwyższy podkreślił, że błędne jest założenie, zgodnie z którym zdarzenie wypadkowe zaistniałe pod rządami ustawy o odszkodowaniach podlega kwalifikacji (ocenie) na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach odszkodowawczych. Takiej wykładni sprzeciwia się nie tylko literalne brzmienie art. 48 ust. 1 cyt. ustawy ale przede wszystkim zasada nieretroakcji, stanowiąca podstawową zasadę porządku prawnego. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 kwietnia 2018 r. II UK 65/17 (LEX nr 2549227).

Istniejąca w polskim systemie prawa cywilnego zasada nieretroakcji, wyrażająca łacińską paremię l ex retro non agit jest odzwierciedleniem szerszej zasady natury konstytucyjnej. ( tak S. Dmowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Księga pierwsza. Część ogólna pod red. J. Gudowskiego, LexisNexis 2014, kom. do art. 3 k.c.). Zasada ta, wywodzona z zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji RP) polega na tym, że ustawa działa tylko na przyszłość i nie obejmuje swoim działaniem okresu poprzedzającego jej wejście w życie. Nie można zatem stanowić i stosować prawa w taki sposób, aby normy prawne wiązały skutki swojego zastosowania z faktami, które zaszły już przed wejściem w życie nowych uregulowań. Stany faktyczne należy oceniać według norm prawnych, które w tym czasie obowiązują, także wówczas, gdy w chwili dokonywania oceny obowiązują już nowe przepisy, a w rezultacie także nowe normy prawne. Chociaż zasada nieretroakcji nie ma charakteru absolutnego, to jednak odstępstwa od niej mogą być czynione jedynie w drodze ustawy i wyłącznie z usprawiedliwionych powodów.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż obie ustawy w sposób tożsamy określają przesłanki nabycia przez funkcjonariusza prawa do jednorazowego odszkodowania. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 7 powyższych ustaw, jednorazowe odszkodowanie przysługiwało, jeżeli funkcjonariusz:

1) doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wskutek wypadku w ciągu 3 lat od tego wypadku;

2) doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby nie później niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze służby;

3) zmarł wskutek choroby w ciągu 3 lat od ustalenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby, nie później jednak niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze służby.

Powołane przepisy wprowadzają dodatkowy wymóg nabycia prawa do odszkodowania, tj. aby funkcjonariusz doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby przed upływem 3 lat od dnia zwolnienia ze służby. Jak z powyższego wynika istotne jest nie tylko to, kiedy funkcjonariusz wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania ale także to, kiedy powstał uszczerbek na zdrowiu.

Obowiązujący wówczas art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji stanowił, że minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego, określi, w drodze rozporządzenia, wykaz chorób, z tytułu których przysługują odszkodowania określone w ustawie, uwzględniając ich związek z pełnioną służbą.

Na podstawie tej delegacji ustawowej wydane zostało rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu chorób pozostających w związku ze służbą w Policji, z tytułu których przysługują odszkodowania określone w ustawie (Dz. U. z 2003 r., Nr 6, poz. 75), które również obowiązywało w okresie, w którym wnioskodawca doznał uszczerbku na zdrowiu, i z tytułu którego domaga się prawa do jednorazowego odszkodowania. Rozporządzenie to nie przewidywało w wykazie chorób takiego schorzenia, na jakie cierpi wnioskodawca, tj. nerwicy neurastenicznej, jako schorzenia uprawniającego do jednorazowego odszkodowania, z powodu którego orzeczeniem z 9 października 2020 r. ustalono u wnioskodawcy 10% uszczerbek na zdrowiu, a który jak wynika z opinii biegłych sądowych powstał przed 30 czerwca 2014 r. – w marcu 2012 r.

W efekcie, w związku z tym, że rozpoznana u wnioskodawcy neurastenia nie jest jednym ze schorzeń wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 grudnia 2002 r., wnioskodawcy nie może zostać przyznane z tego tytułu jednorazowe odszkodowanie.

Na marginesie wskazać należy, że zarzut przedawnienia roszczenia był zdaniem Sądu Rejonowego nieuzasadniony.

Zgodnie z art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1882,), roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Roszczenie z tytułu jednorazowego odszkodowania staje się wymagalne w momencie powstania uszczerbku na zdrowiu. Z opinii biegłych sądowych jednoznacznie wynika, iż stwierdzony u wnioskodawcy orzeczeniem z 9 października 2020 r. 10% uszczerbek na zdrowiu powstał w marcu 2012 r. Trzyletni termin do wystąpienia ze stosownym wnioskiem mijał dla wnioskodawcy w marcu 2015 r. Wniosek został zaś złożony dopiero w dniu 9 października 2018 r.

Zgodnie jednak z wyrokiem Sądu Najwyższego z 8.08.2007 r. II UK 23/07, po uznaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2002 r., P 5/01 (Dz.U. Nr 78, poz. 713, opublikowanym w dniu 19 czerwca 2002 r.) niekonstytucyjności art. 32 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.), jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (art. 9-11 tej ustawy) ma charakter świadczenia z ubezpieczenia społecznego i nie podlega przedawnieniu.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był w dużej mierze bezsporny, ustalony w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego, dopuszczonych przez Sąd jako dowód w sprawie na podstawie art. 243 ² k.p.c., których wiarygodność i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron.

Okoliczności sporne, zostały ustalone na podstawie opinii ki opinii uzupełniających biegłych sądowych, które Sąd uznał za wiarygodne, gdyż były rzetelne, jasno uzasadnione, logiczne, konsekwentne i wyczerpujące, a nadto prawidłowo oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz bezpośrednim badaniu wnioskodawcy. Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia, uznając że nie ma podstaw do zanegowania zaprezentowanego przez biegłych stanowiska. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, że „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. W toku postępowania zastrzeżenia do opinii biegłych sądowych składał tylko wnioskodawca. Uwzględniając zgłaszane zarzuty, w celu oceny stanu jego zdrowia oraz weryfikacji zaskarżonej opinii, Sąd dwukrotnie zasięgnął opinii uzupełniającej. Biegli podtrzymali i rozwinęli swoje stanowisko wyrażone w opinii głównej Wskazali, że wnioskodawca leczył się stale od 2009 r. i do daty badania – 29 marzec 2012 r. nie uzyskano poprawy samopoczucia. Wnioskodawca przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim od września 2011 r., co wskazuje na znaczne zaawansowanie choroby i trudności w świadczeniu pracy. Biegli uznali ostatecznie, że cechy trwałości uszczerbek nabrał w marcu 2012 r.

Sąd w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez Sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

W niniejszej sprawie nie zostały przeprowadzone dowody z przesłuchania świadków, gdyż o ich dopuszczenie nie wnosiła żadna ze stron sporu. Przesłuchanie stron Sąd uznał za nieistotne dla rozstrzygnięcia, albowiem spór w niniejszej sprawie nie dotyczył okoliczności faktycznych, które były bezsporne, ale miał charakter prawny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w pkt. I sentencji wyroku na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie nie znajdując podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W pkt. II sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania wnioskodawcy kosztami procesowymi strony pozwanej uznając, że byłoby to sprzeczne z zasadami słuszności. Wnioskodawca jest osobą o złym stanie zdrowia, na skutek choroby zawodowej powstałej u niego w związku z pracą w Policji. Wysunięte przez wnioskodawcę roszczenie byłoby uzasadnione, gdyby podlegało ocenie prawnej pod rządami ustawy obowiązującej obecnie (od 1.07.2014 r.). Wobec brzmienia art. 48 ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą, kwestia, które przepisy winny być zastosowane do przypadków podobnych do przypadku wnioskodawcy, nie była jednolicie oceniana w doktrynie i wymagała wykładni oceny Sądu Najwyższego. Z tych przyczyn obciążenie wnioskodawcy kosztami procesowymi pozwanego byłoby w ocenie Sądu Rejonowego sprzeczne z zasadami słuszności.

W pkt III sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, gdyż zarówno wnioskodawca, jak i Komendant byli zwolnieni od obowiązku ich uiszczenia na mocy art. 94 i art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.