Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2016r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieście Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący: SSR Grażyna Szlufik

Protokolant: Magdalena Stankiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2016r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółka z o.o. we W.

o uchylenie kary nagany i ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza na rzecz strony pozwanej od powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nie obciąża powoda kosztami sądowymi zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Powód A. K. pozwem wniesionym w dniu 05 sierpnia 2015 r. (data prezentaty Biura Podawczego) skierowanym przeciwko stronie pozwanej Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółka z o.o. z siedzibą we W., domagał się:

- uchylenia kary nagany nałożonej na niego przez stronę pozwaną w dniu 03 lipca 2015 r.,

- ustalenia przez Sąd, że żądanie zapłaty odszkodowania w wysokości 1.015,60 zł z tytułu nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych w dniu 19 czerwca 2015 r. jest bezpodstawne,

- zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

Na uzasadnienie roszczeń powód wskazał, iż jest zatrudniony w pozwanej Spółce na stanowisku kierowcy autobusu komunikacji miejskiej od ponad 7 lat. Zgodnie z poleceniem pracodawcy w dniu 19 czerwca 2015 r. miał obsłużyć kurs S2 od godziny 22:38 do godziny 0:31 jako obsługa imprezy ,,Koncert A.B.” na S. Miejskim we W..

Powód podał, że autobus linii S2-09, który był przez niego obsługiwany zgodnie z rozkładem jazdy, miał wyjechać z Zajezdni o godzinie 22:38 i zakończyć pracę o godzinie 0:31. Wskazał, że na pętli autobusowej przy ulicy (...), na pasażerów czekało jeszcze 19 innych autobusów z kierowcami. Gdy nadeszła godzina 23:45, tj. planowana godzina odjazdu autobusów z pętli, do autobusów nie wsiedli pasażerowie, ponieważ - jak się później okazało - koncert został przedłużony.

Powód podniósł, iż wbrew obowiązkom strony pozwanej (pismo z dnia 26 maja 2015r. znak IP.4020-35/15) w miejscu postoju autobusów nie było żadnego pracownika Centrali (...), ani żadnego przedstawiciela organizatora koncertu, w związku z czym żaden z czekających kierowców, w tym powód nie mieli wiedzy o przedłużającym się koncercie.

W tym miejscu powód podkreślił, iż w jego ocenie to strona pozwana nie dopełniła swoich obowiązków, albowiem w dokumencie pod nazwą ,, (...) komunikacyjna koncertu A. B. na S. w dniu 19 czerwca 2015r.” wydanym dnia 26 maja 2015 r. jednoznacznie zarządziła, że ,,linia będzie kursowała co około 2 minuty po zakończeniu koncertu od około godziny 23:45”, a kursy będą regulowane przez pracowników Centrali (...).

Powód podniósł, iż powyższe działanie strony pozwanej doprowadziło do tego, że powód i pozostali kierowcy odjechali z ulicy (...) do (...) z niewielką ilością pasażerów, natomiast do Zajezdni bez pasażerów.

Następnie powód podał, iż w dniu 05 lipca 2015 r. otrzymał pismo datowane na dzień 03 lipca 2015 r. zawierające udzielenie kary nagany za popełnione w dniu 19 czerwca 2015 r. przekroczenie przeciwko obowiązkom pracowniczym, polegające na niezastosowaniu się do organizacji i dyscypliny pracy związanej z realizacją kursów specjalnych poprzez nie wykonanie w dniu 19 czerwca 2015 r. kursu S2 zgodnie z przeznaczeniem, tj. odjechanie z wyznaczonego miejsca przy S. bez pasażerów.

Kolejno powód podniósł, iż w ustawowym terminie, tj. pismem z dnia 07 lipca 2015 r. wniósł odwołanie od nałożonej kary porządkowej nagany, gdyż jego zdaniem w/w kara została nałożona niesłusznie, jest krzywdząca, a co istotniejsze nie ponosi on odpowiedzialności za decyzje osób nadzorujących. Powód ponownie podkreślił, iż to na stronie pozwanej ciążył obowiązek należytego zorganizowania ruchu autobusów.

Nadto powód uwypuklił okoliczność, iż zgodnie z ,,Instrukcją dla kierowców autobusów W.” ze stycznia 2015 r. kierowcy są zobowiązani bezwzględnie stosować się do szczegółowych poleceń przekazanych przez przełożonych lub pracowników Centrali (...) oraz podczas pracy na linii odpowiadają za prowadzenie autobusu zgodnie z przebiegiem trasy obsługiwanej linii i minutowym rozkładem jazdy. Dodatkowo wg § 19 pkt 3 Instrukcji ,,czas przejazdu i odjazdu z przystanków końcowych (...) powinien być zgodny z otrzymanym rozkładem jazdy (…).

W związku z powyższym powód podniósł, iż w sposób prawidłowy wykonał kurs, co oznacza, że zarzuty strony pozwanej są całkowicie bezpodstawne. Zdaniem powoda nie miał prawa ani obowiązku czekać, aż autobus wypełni się pasażerami, gdyż w przeciwnym razie naruszyłby w/w Instrukcję.

Podał, że pismem z dnia 23 lipca 2015 r. Dyrektor ds. Personalnych strony pozwanej poinformował go, że sprzeciw od nałożonej w dniu 03 lipca 2015 r. kary nagany został rozpatrzony w oparciu o dyspozycję art. 112 § 1 k.p. i w ostateczności odrzucony.

Następnie powód podał, iż niezależnie od udzielonej mu kary nagany, pismem z dnia 13 lipca 2015 r. został wezwany do zapłaty odszkodowania w wysokości 1.051,60 zł tytułem nienależnego wykonania obowiązków pracowniczych w dniu 19 czerwca 2015 r. W tym miejscu powód podkreślił, iż w/w wezwaniu pracodawca nie sprecyzował sposobu wyliczenia żądanej kwoty odszkodowania, a jedynie wskazał podstawę prawną roszczenia, tj. art. 114 i 115 Kodeksu pracy.

Powód wskazał, iż w jego ocenie kurs został wykonany zgodnie z dostarczonym rozkładem jazdy oraz co istotniejsze odjazd spod S. został uzgodniony z Dyspozytorem (...) za pomocą radia.

Dodatkowo powód podał, iż przesłanki warunkujące możliwość zastosowania art. 114 i 115 k.p. w niniejszej sprawie nie zostały spełnione, a to wobec braku przyczynienia się powoda do powstania szkody w majątku pracodawcy oraz winy powoda.

Strona pozwana Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o.z siedzibą we W. w odpowiedzi na pozew wniosła o:

- oddalenie powództwa o uchylenie kary nagany,

- oddalenie powództwa o ustalenie,

- zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana potwierdziła okoliczność zatrudnienia powoda na stanowisku kierowcy autobusu oraz przyznała również, iż w dniu 03 lipca 2015 r. została mu udzielona kara nagany za niezastosowanie się do organizacji i dyscypliny pracy związanej z realizacją kursów specjalnych poprzez niewykonanie w dniu 19 czerwca 2015 r. kursu specjalnego S2 zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. odjechanie z wyznaczonego miejsca przy S. bez pasażerów.

Strona pozwana podniosła, iż w jej ocenie udzielenie powodowi kary nagany było zasadne. Celem uzasadnienia powyższego wskazała, że w dniu 19 czerwca 2015 r. powód wykonywał pracę przewozową polegającą na przewozie pasażerów na linii specjalnej S2 wg rozkładu jazdy: ,,Rozkład roboczy szkolny i feryjny”. Linia specjalna S2 została utworzona w celu odwiezienie widzów z koncertu A. B. na S. Miejskim we W. (trasa ulica (...)), który miał rozpocząć się o godzinie 21:00, a zakończenie koncertu planowane było na około godz. 23:30. Linia S2 miała kursować co około 2 minuty po zakończeniu koncertu od około godz. 23:45 (kursy regulowane przez pracowników Centrali (...)) i każda brygada miała wykonać po jednym kursie i następnie zjechać do zajezdni.

Następnie strona pozwana podniosła, iż powód został zapoznany z harmonogramem pracy na dzień 19 czerwca 2015 r., otrzymał rozkład jazdy dla linii specjalnej S2, zapoznał się z trasą przejazdu oraz został poinformowany o treści pisma IP.4020-35/15 z dnia 26 maja 2015 r. dotyczącego obsługi komunikacyjnej koncertu, co oznacza, że wiedział jaki jest cel przewozu oraz skąd i dokąd przewóz ma być realizowany.

Dalej strona pozwana przyznała, iż wprawdzie powód przebywał zgodnie z harmonogramem na ulicy (...) o godzinie 22:50, jednakże o godzinie 00:02 odjechał z przystanku bez uczestników koncertu. W ocenie strony pozwanej brak pasażerów ewidentnie wskazywał, iż koncert nie skończył się o planowanej godzinie, w związku z czym powód winien był oczekiwać na zakończenie koncertu i informację z Centrali (...) o odjeździe z widzami, zgodnie z pismem IP.4020-35/15 z dnia 26 maja 2015 r.

Strona pozwana zaznaczyła, iż nawet w przypadku braku pracowników Centrali (...) na przystanku, powód miał możliwość bezpośredniego kontaktu z pracownikami Centrali (...) dyspozytorami – przez radiotelefon zainstalowany w autobusie, jednakże mimo tego powód nie skontaktował się z dyspozytorami.

Nadto strona pozwana wskazała, iż po wysłuchaniu powoda na okoliczność realizacji przez niego obowiązku przewozów pasażerów w dniu 19 czerwca 2015 r. udzieliła mu kary nagany i po rozpatrzeniu sprzeciwu od w/w kary, nadal podtrzymuje swoje stanowisko. W tym miejscu strona pozwana ponownie zaznaczyła, że powód miał wykonać przewóz zgodnie z jego przeznaczeniem, po otrzymaniu dyspozycji od dyspozytora Centrali (...) dotyczącej odjazdu, tymczasem powód przyjechał na przystanek przy S. i odjechał bez pasażerów i bez dyspozycji dyspozytora Centrali (...).

Strona pozwana podała, iż nie zasługuje na uwzględnienie roszczenie powoda o ustalenie przez sąd, że żądanie zapłaty odszkodowania w kwocie 1.015,60 zł z tytułu nienależnego wykonania obowiązków pracowniczych dniu 19 czerwca 2015 r. jest bezpodstawne. Na uzasadnienie w/w okoliczności pozwana Spółka podała, że poniosła koszty zorganizowania i realizacji przewozu widzów koncertu w dniu 19 czerwca 2015 r., gdyż po realizacji przewozu wystawiła Gminie W. faktury VAT o nr (...), jednakże Gmina W. odmówiła zapłaty za zrealizowanie kursu na liniach specjalnych z powodu niewłaściwego zrealizowania zadania i pomniejszyła przysługujące Spółce należności o kwotę 15.234 zł.

Strona pozwana podniosła, że w/w szkoda została wyrządzona przez 15 pracowników, w tym powoda, wskutek nienależytego zrealizowania obowiązków przewozu widzów koncertu. Pozwana spółka zaznaczyła, iż z uwagi na to, że szkoda została wyrządzona przez 15 pracowników, w tym powoda, każdy z tych pracowników ponosi odpowiedzialność w częściach równych, tj. w wysokości po 1.015,60 zł każdy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strona pozwana Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. we W. na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzi m.in. działalność w zakresie transportu lądowego pasażerskiego, transportu miejskiego i podmiejskiego.

Dowód: wydruk z KRS, k. 28-32

W dniu 09 czerwca 2008 r. powód został zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny, tj. do dnia 08 września 2008 r., na stanowisku kierowcy autobusu, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Po upływie okresu próbnego, w dniu 09 września 2008 r. strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony, na mocy której powód świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, ponownie na stanowisku kierowcy autobusu.

Dowód: - umowa o pracę na okres próbny z dnia 09 czerwca 2009 r., k. 7

- umowa o pracę na czas nieokreślony, w aktach osobowych powoda.

W ramach prowadzonej działalności strona pozwana zapewnia obsługę komunikacyjną imprez. (...) taka wykonywana jest m.in. przez autobusy specjalne, które służą do realizacji przewozów okazjonalnych.

Zakres i sposób wykonywania przez kierowców autobusów ich obowiązków pracowniczych związanych z rozpoczynaniem i kończeniem pracy oraz z pracą na trasach komunikacyjnych, reguluje w Spółce dokument pod nazwą ,,Instrukcja dla kierowców autobusów”.

Zgodnie z w/w Instrukcją bezpośrednim zwierzchnikiem kierowcy w czasie świadczenia pracy jest dyspozytor Centrali (...), który niezwłocznie powinien zostać poinformowany przez kierowcę o wszelkiego rodzaju zdarzeniach awaryjnych i innych zdarzeniach mających związek z wykonywaniem obowiązków kierowcy autobusu (§ 6 pkt 4 Instrukcji).

Stosownie do treści § 51 w/w Instrukcji wyjazd autobusu specjalnego na trasę musi być uprzednio zgłoszony przez dyspozytora zajezdni do dyspozytora Centrali (...). Nadto każde odstępstwo od ustalonej trasy i godziny przejazdu należy uzgodnić z dyspozytorem zajezdniowym za pośrednictwem dyspozytora Centrali (...). Łączność z dyspozytorem zapewniona jest m.in. przez radiostację, która stanowi podstawowe wyposażenie autobusu. Zgodnie z Instrukcją wywołanie dyspozytora Centrali (...) odbywa się poprzez wybranie cyfry od 1 do 6 w zależności od istniejącego zagrożenia i przytrzymaniu tej cyfry do chwili wyświetlenia się informacji – wysłano (§ 48 Instrukcji).

Ponadto na wyposażeniu każdego autobusu znajduje się komputer pokładowy, który służy m.in. do rejestrowania parametrów realizowanego rozkładu jazdy, parametrów pracy pojazdu oraz pozycji geograficznej pojazdów.

W § 5 Instrukcji zawarto informację, że kierowca autobusu ponosi odpowiedzialność materialną na zasadach określonych Kodeksem pracy za szkody wyrządzone Spółce, będące następstwem zawinionego działania lub zaniechania.

Dowód: - odpis Instrukcji dla kierowców autobusów, k. 35-62,

- zeznania świadka L. M. /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 30 listopada 2015r. k. 83/,

- zeznania świadka D. B., k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F., k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

W dniu 25 maja 2015 r. strona pozwana otrzymała od Gminy W. zlecenie organizacji obsługi komunikacyjnej koncertu A. B. na S. Miejskim we W., który miał się odbyć w dniu 19 czerwca 2015 r.

Pozwana Spółka została zobligowana do zorganizowania zarówno dowozu widzów na koncert jak i do odwiezienia widzów z koncertu, w związku z czym miała zostać uruchomiona specjalna linia komunikacyjna: specjalna linia tramwajowa – T1, T2 oraz specjalna linia autobusowa – S2. Dowóz widzów miał odbywać się wyłącznie linią tramwajową natomiast powrót widzów z koncertu zarówno linią tramwajową jak i autobusową.

W związku z powyższym D. Organizacji (...) w dacie otrzymania zlecenia, tj. w dniu 25 maja 2015 r. sporządził informację o planowanej obsłudze komunikacyjnej koncertu. Powyższa informacja została rozesłana mailowo do pracowników strony pozwanej, którzy mieli odpowiadać za obsługę koncertu.

W treści informacji wskazano m.in., że w związku z planowanym w dniu 19 czerwca 2015 r. koncertem A. B. na S., który odbędzie się o godzinie 21:00 (planowane zakończenie około godziny 23:30), zostanie uruchomiona specjalna komunikacja, mająca na celu dowóz i odwóz widzów koncertu.

Odnośnie autobusowej linii specjalnej S2 wskazano, że rozpoczyna się na S. przy ul. (...) i obsługuje trasę: Królewiecka – P. – Hutnicza – Lotnicza – (...) - pl. (...) II, R., K. R..

Nadto wskazano, że w/w linia będzie kursowała co około 2 minuty po zakończeniu koncertu od około 23:45 (kursy będą regulowane przez (...) Centrali (...)) oraz każda brygada wykonana po 1 kursie i następnie zjedzie do zajezdni. W tym celu należy na godzinę 23:15 podstawić 20 autobusów na pętli przy S.. Dodatkowo podano, że autobusy linii S2 będą się zatrzymywały na wszystkich przystankach znajdujących się na trasie przejazdu.

Powód otrzymał i zapoznał się z treścią powyższej wiadomości.

Dowód: - informacja o obsłudze komunikacyjnej koncertu z dnia 25 maja 2015 r. k. 9,

- potwierdzenie wysłania wiadomości mailowej z dnia 25 maja 2015 r. k. 104,

- zeznania świadka L. M. /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 30 listopada 2015r. k. 83/,

- zeznania świadka D. B. k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie powoda k. 106 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej – Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Zgodnie z informacją z dnia 25 maja 2015 r. łącznie do obsługi koncertu strona pozwana zorganizowała 20 autobusów i tramwaje. Nad obsługą koncertu miała czuwać Centrala (...), która w dacie koncertu została w pełni obsadzona. Koordynatorem Centrali został J. H..

W dniu koncertu A. B., tj. 19 czerwca 2015 r. (piątek) powód, który wielokrotnie brał udział w tego typu imprezach, przyjechał autobusem na ul. (...) o godzinie 22:54. Autobus obsługiwany przez powoda znajdował się w tzw. 9 brygadzie, co oznacza, że był 9 autobusem w kolejce do odjazdu.

Około godziny 23:30 muzyka ucichła i kierowcy autobusów stojący pod S. Miejskim usłyszeli gromkie brawa, w związku z czym sądząc, że koncert dobiegł do końca, wsiedli do autobusów i oczekiwali na publiczność. Niewielka grupa widzów opuściła S. i zajęła miejsce w podstawionych autobusach. Po tym jak pierwszy autobus ruszył, pozostałe autobusy pomimo tego, że były prawie puste zaczęły co 2 minuty odjeżdżać ze S. w kierunku (...).

O godzinie 24:02 powód również wyruszył autobusem do (...). Na pokładzie autobusu znajdowało się około 8 osób na 100 miejsc siedzących. W trakcie jazdy powód pominął przestanek przy ul. (...) oraz otworzył drzwi w strefie międzyprzystankowej. Do (...) dotarł o godzinie 24:20.

W momencie odjazdu z przystanku przy ul. (...) koncert trwał nadal. Przed odjazdem powód nie kontaktował się z Centralą (...) celem uzyskania pozwolenia na odjazd, jak również nie otrzymał od Centrali (...) informacji o przedłużeniu koncertu.

Pozwolenie na odjazd od dyspozytora ruchu uzyskał wyłącznie kierowca obsługujący 1 brygadę. Stadion Miejski opuściło 11 na 20 brygad praktycznie bez pasażerów. Strona pozwana nie odnotowała awarii radiostacji.

Tramwajarze obsługujący specjalną linię tramwajową T1 i T2 w większości pozostali do końca koncertu (tylko jeden motorniczy odjechał spod S.).

W/w sytuacja miała miejsce po raz pierwszy w całym okresie działalności Spółki.

Dowód: - wydruk z komputera pokładowego autobusu obsługiwanego przez powoda w dniu 19 czerwca 2015 r. k. 34, 103,

- zeznania świadka L. M. /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 30 listopada 2015r. k. 83/,

- zeznania świadka D. B. k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie powoda k. 106 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

W dniu 22 czerwca 2015 r. zastępca kierownika strony pozwanej – D. B., otrzymał od Gminy W. informację, że obsługa komunikacyjna koncertu nie została właściwie zrealizowana. W związku z powyższym strona pozwana podjęła czynności wyjaśniające, w ramach których na podstawie danych zawartych w komputerze pokładowym ustaliła, że kierowcy 11 autobusów opuścili S. Miejski jeszcze przed zakończeniem koncertu.

W związku z powyższym strona pozwana przeprowadziła z pracownikami indywidualne rozmowy mające na celu ustalenie okoliczności zdarzenia.

Dowód: - wydruk z komputera pokładowego autobusu obsługiwanego przez powoda w dniu 19 czerwca 2015 r. k. 34, 103,

- zeznania świadka L. M. /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 30 listopada 2015r. k. 83/,

- zeznania świadka D. B. k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie powoda k. 106 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Strona pozwana w dniu 29 czerwca 2015 r. wystawiła na rzecz Gminy W. dwie faktury VAT: nr (...) na kwotę 13.978,80 zł za zorganizowanie w dniu 19 czerwca 2015 r. komunikacji specjalnej tramwajowej oraz nr (...) na kwotę 6.480,00 zł za zorganizowanie komunikacji specjalnej autobusowej w dniu 19 czerwca 2015 r.

W odpowiedzi na wystawione faktury, Gmina W. w piśmie datowanym na dzień 01 lipca 2015 r. poinformowała stronę pozwaną, że w związku z poważnymi uchybieniami dotyczącymi wykonania zadania przewozu, konieczna jest korekta w/w faktur pomniejszona o niewłaściwe zrealizowanie zadania: przez 20 kierowców linii S2 w wysokości 6.480 zł brutto, przez jednego motorniczego tramwaju linii T2, który odjechał spod S. pusty nie zabierając żadnych pasażerów w wysokości 594 zł brutto oraz straty Miasta i spółki z powodu utraconych wpływów z biletów potencjalnych pasażerów powracających z koncertu w wysokości 8.160 zł brutto.

Dowód: - odpis faktury VAT nr (...), k. 63,

- odpis faktury VAT nr (...), k. 64,

- odpis pisma Urzędu Miejskiego W. z dnia 01 lipca 2015r. k. 65,

- zeznania świadka D. B. k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Pismem datowanym na dzień 03 lipca 2015 r. otrzymanym przez powoda w dniu 05 lipca 2015 r. strona pozwana udzieliła jemu kary nagany za popełnione w dniu 19 czerwca 2015 r. przekroczenie przeciwko obowiązkom pracowniczym. W treści pisma strona pozwana wskazała, iż na podstawie art. 108 § 1 pkt 2 k.p., w związku z naruszeniem obowiązków pracowniczych, polegającym na niezastosowaniu się do organizacji i dyscypliny pracy związanej z realizacją kursów specjalnych poprzez nie wykonanie w dniu 19 czerwca 2015 r. kursu specjalnego S2 zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. odjechanie z wyznaczonego miejsca przy S. ze znikomą liczbą pasażerów, udziela powodowi kary nagany.

Dodatkowo w treści pisma zawarto informację o możliwości wniesienia sprzeciwu w ciągu 7 dni od zawiadomienia o ukaraniu do Dyrektora ds. Personalnych.

Pismem datowanym na dzień 07 lipca 2015 r. powód wniósł sprzeciw od udzielonej jemu kary nagany. W treści odwołania wskazał, że kurs został przez niego wykonany zgodnie z dostarczonym rozkładem jazdy przez dyspozytora MPK. Nadto podał, że odpowiedzialność organizacji imprezy spoczywała w gestii kierownictwa zajezdni, z której to organizacji kierownictwo nie wywiązało się jak trzeba. Dodatkowo powód podał, że odjazd spod S. uzgodniony został z dyspozytorem ruchu jako nadzorującym nad kierowcami, w związku z czym nałożona nagana jest decyzją krzywdzącą.

Dowód: - odpis pisma o udzieleniu nagany z dnia 03 lipca 2015 r. k. 10,

- odpis odwołania powoda z dnia 07 lipca 2015 r. k. 11,

- przesłuchanie powoda k. 106 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Karę nagany otrzymali wszyscy kierowcy autobusów, którzy odjechali bez pasażerów lub z nieliczną ich liczbą (łącznie 11 kierowców autobusów). Ponadto strona pozwana ukarała trzech dyspozytorów odpowiedzialnych za nadzór obsługi koncertu, w tym koordynatora imprezy J. N. i jednego motorniczego.

Dowód: - zeznania świadka D. B. k. 105 do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- zeznania świadka L. M. /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 30 listopada 2015r. k. 83/,

- przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Pismem datowanym na dzień 13 lipca 2015 r. strona pozwana na podstawie art. 114 k.p. oraz art. 118 k.p. wezwała powoda do zapłaty odszkodowania w wysokości 1.015,60 zł z tytułu nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, tj. niewykonania w dniu 19 czerwca 2015 r. kursu specjalnego S2 zgodnie z jego przeznaczeniem i odjechanie z wyznaczonego miejsca przy S. ze znikomą liczbą pasażerów.

W odpowiedzi na w/w wezwanie do zapłaty powód oświadczył, iż wykonał kurs zgodnie z dostarczonym rozkładem jazdy, a na znikomą liczbę pasażerów nie miał żadnego wpływu. Nadto ponownie podał, że wyżej wymieniona sytuacja i odjazd spod S. został uzgodniony z Dyspozytorem (...) drogą radiową, w związku z czym odpowiedzialność właściwego nadzoru logistycznego spada na organizatora odpowiedzialnego za wykonywane zlecenia (brak nadzoru ruchu i brak informacji od organizatora), którzy powinny poinformować o zmianach w odjeździe.

W związku z powyższym powód podniósł, iż nie poczuwa się do obowiązku płacenia odszkodowania, gdyż i tak został ukarany już karą nagany i utratą premii. Nadto powód wskazał, iż w/w karę traktuje jako mobbing i bezprawne zastraszanie pracownika ze strony firmy.

Dowód: - odpis wezwania do zapłaty z dnia 13 lipca 2015 r. k. 17,

-przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 106v do 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/,

- odpis odpowiedzi na wezwanie do zapłaty k. 18.

W odpowiedzi na sprzeciw powoda od udzielonej mu kary nagany, strona pozwana pismem z dnia 23 lipca 2015 r. poinformowała go, że sprzeciw został rozpatrzony zgodnie z procedurą określoną w art. 112 § 1 k.p. i ostatecznie odrzucony.

Dowód: odpis odpowiedzi na sprzeciw k. 19.

Po zweryfikowaniu łącznej kwoty, którą Gmina W. obciążyła stronę pozwaną, zarząd pozwanej Spółki podjął uchwałę o zmniejszeniu odszkodowania nałożonego na kierowców autobusów z kwoty 1.015, 60 zł na kwotę 462,85 zł.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 22 lutego 2016 r. k. 102,

-przesłuchanie w charakterze strony pozwanej członka zarządu strony pozwanej Z. F. k. 107 /płyta CD nagrania rozprawy z dnia 22 lutego 2016r. k.108/.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

W toku niniejszej sprawy powód domagał się uchylenia nałożonej na niego w dniu 03 lipca 2015 r. kary nagany oraz ustalenia, że żądanie zapłaty odszkodowania w wysokości 1.015,60 zł z tytułu nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych w dniu 19 czerwca 2015 r. jest bezpodstawne.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie przedstawionych przez strony dowodów z dokumentów, tj. aktach osobowych powoda, Instrukcji dla kierowców autobusów, wiadomości mailowej o obsłudze koncertu z dnia 25 maja 2015 r., wydruku z komputera pokładowego autobusu obsługiwanego przez powoda, fakturach VAT: nr (...), piśmie Urzędu Miejskiego W., piśmie o udzieleniu kary nagany datowanym na dzień 03 lipca 2015 r., sprzeciwie od kary nagany oraz na wezwaniach do zapłaty, albowiem prawdziwość i wiarygodność w/w dokumentów nie była w toku procesu kwestionowana przez żadną ze stron, w związku z czym Sąd nie znalazł podstaw do tego, żeby zakwestionować autentyczność oraz rzetelność tych środków dowodowych.

Nadto Sąd oparł się na dowodach w postaci zeznań powołanych do sprawy świadków oraz dowodach z przesłuchania powoda i strony pozwanej, które to w ocenie Sądu miały szczególnie istotne znaczenie dla sprawy.

Zważyć należy, iż w ustalonym stanie faktycznym dla rozpoznania sprawy istotne były fakty związane z procedurą nałożenia kary nagany oraz w dalszej kolejności zasadnością zarzutów, jakie strona pozwana postawiła powodowi. Ustalenie powyższych okoliczności było możliwe w przeważającej mierze w oparciu o zeznania świadków, tj. L. M., D. B. oraz w oparciu o przesłuchanie przedstawiciela strony pozwanej – Z. F., które to w ocenie Sądu były spójne, logiczne i rzeczowe, a przez to stanowiące wiarygodny dowód w sprawie. Nadto Sąd zważył, iż zeznania w/w osób korespondowały zarówno wzajemnie ze sobą jak i z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Dodatkowo istotne dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy okazały się zeznania powoda, którym Sąd dał wiarę w zakresie w jaki w/w zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie w jakim sugerował on awarię radiostacji, wskazując tym samym, iż ,,jego koledzy próbowali się połączyć z dyspozytorem, jednakże nie było takiej możliwości”. Sąd stwierdził, iż w/w okoliczność nie została potwierdzona przez powoda żadnymi dowodami, a wręcz przeciwnie w treści pozwu powód wyraźnie podkreślał, że ,,nie miał wpływu na to, ilu pasażerów pojedzie, a odjazd spod S. został uzgodniony z Dyspozytorem (...) za pomocą radia”. Na zaistnienie powyższej okoliczności powód wskazywał również w treści złożonego odwołania od nałożonej kary nagany z dnia 07 lipca 2015 r., w który ponownie podał, że ,,odjazd mój spod S. uzgodniony został z dyspozytorem ruchu jako nadzorującym nad kierowcami”. Co istotne, w toku sprawy bezsprzecznie ustalono, że kierowca pierwszego autobusu połączył się bez żadnych problemów z dyspozytorem, który wyraził zgodę na jego odjazd.

Przechodząc do meritum sprawy, wskazać należy, iż żądanie pozwu w zakresie uchylenia nałożonej na powoda kary nagany znajduje swoje podstawy prawne w treści art. 112 § 2 k.p., zgodnie z którym, pracownik, który wniósł sprzeciw, może w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odrzuceniu tego sprzeciwu wystąpić do sądu pracy o uchylenie zastosowanej wobec niego kary.

Podstawą dla żądania przez pracownika uchylenia kary porządkowej jest naruszenie przez pracodawcę przepisów prawa przy jej stosowaniu.

Zgodnie bowiem z art. 108 § 1 k.p. za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować karę upomnienia lub karę nagany. Za jedno przekroczenie pracownik może być ukarany tylko jedną z w/w kar. Kara porządkowa może być zastosowana tylko po uprzednim wysłuchaniu pracownika (art. 109 § 2 k.p.), przed upływem 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i przed upływem 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia (art. 109 § 1 k.p.).

Komentując powyższą regulację, należy przede wszystkim zauważyć, że termin 3 miesięcy liczy się od dnia faktycznego naruszenia przez pracownika obowiązku pracowniczego, natomiast bieg terminu 2 tygodni liczy się od dnia powzięcia wiadomości o dopuszczeniu się naruszenia obowiązku, tj. – jak wynika z zachowujących aktualność wyjaśnień Departamentu Prawa Pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej – ,,z dniem ujawnienia tego naruszenia, jeżeli jest ono oczywiste, albo z dniem, w którym stwierdzone zostało to naruszenie, jeżeli w konkretnych okolicznościach niezbędne było dokonanie w tym celu odpowiednich ustaleń”.

O zastosowanej karze, co wynika z treści art. 110 k.p., pracodawca zawiadamia pracownika na piśmie, wskazując rodzaj naruszenia obowiązków pracowniczych i datę dopuszczenia się przez pracownika tego naruszenia oraz informując go o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia. Odpis zawiadomienia składa się do akt osobowych pracownika.

Przesłankami zastosowania odpowiedzialności porządkowej są: bezprawność zachowania, czyli popełnienie przekroczenia porządkowego, jak też wina pracownika, wyrażająca się subiektywną nagannością jego zachowania, tzn. zamiarem (bezpośrednim lub ewentualnym) popełnienia przekroczenia albo popełnieniem go wskutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że sprawca możliwość taką przewidywał albo mógł przewidzieć (por. art. 9 k.k.). Wina, jako przesłanka odpowiedzialności porządkowej, oznacza negatywną ocenę stosunku pracownika do faktu naruszenia obowiązków pracowniczych. Jest to subiektywna przesłanka odpowiedzialności porządkowej pracownika. Formuła deliktu porządkowego jest natomiast w art. 108 § 1 k.p. konkretyzowana przez odesłanie do obowiązków określonych w przepisach prawa (przepisy bhp, przepisy przeciwpożarowe, przepisy o usprawiedliwianiu nieobecności w pracy) i do obowiązków wynikających z ,,ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy”.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż wewnątrzzakładowy tryb przewidziany dla stosowania kar porządkowych został wyczerpany i powód we wskazanym w art. 112 § 2 k.p. terminie wystąpił z powództwem o uchylenie zastosowanej wobec niego kary porządkowej nagany. Jak wynika bowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w toku sprawy, strona pozwana po dokonaniu ustaleń w postępowaniu wyjaśniającym, w tym po przeprowadzeniu rozmowy z powodem mającej na celu wyjaśnienie okoliczności sprawy, pismem datowanym na dzień 03 lipca 2015 r., otrzymanym przez powoda w dniu 05 lipca 2015 r. udzieliła mu kary nagany. W treści pisma strona pozwana umieściła informację o rodzaju naruszenia obowiązków pracowniczych, datę naruszenia oraz informację o prawie zgłoszenia sprzeciwu i terminie jego wniesienia. Powód następnie wniósł sprzeciw od otrzymanej kary nagany, który pismem z dnia 23 lipca 2015 r. został przez stronę pozwaną odrzucony.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż wszelkie wymogi formalne zostały dochowane, w związku z czym jako zasadne jawi się przejście do rozważań nad zasadnością zastosowanej kary nagany.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż okoliczności niniejszej sprawy były co do zasady bezsporne, albowiem powód w żaden sposób nie kwestionował okoliczności opuszczenia w dniu 19 czerwca 2015 r. Stadionu Miejskiego we W. wyłącznie z 8 pasażerami autobusu, jednocześnie wskazując, iż radiostacja uległa awarii, a co za tym idzie nie miał wiedzy o przedłużeniu koncertu. We wcześniejszych rozważaniach Sąd odnosił się do twierdzeń powoda w powyższym zakresie, niemniej jednak ponownie wskazać należy, iż Sąd nie dał im wiary w zakresie w jakim powód wskazywał, że sprzęt uległ awarii.

Sąd zauważył, iż zgodnie z informacją z dnia 25 maja 2015 r. przesłaną mailowo do powoda, zobligowany był on do obsługi kursu linią specjalną autobusową S2 ,,po zakończeniu koncertu od około godz. 23:45 (kursy będą regulowane przez (...) Centrali (...))”. Powyższe niewątpliwie wskazuje, iż powód posiadał doskonałą wiedzę odnośnie przedmiotu kursu jakim było zorganizowania dowozu i odwozu uczestników koncertu, a co za tym idzie kurs ten miał odbyć się po zakończeniu koncertu – na co wyraźnie wskazuje strona pozwana. Ponadto w treści w/w informacji zawarto informację, że koncert zakończy się ,,około godz. 23:45”. W tym miejscu Sąd pragnie szczególnie podkreślić, iż nie wymaga wiadomości specjalnych okoliczność, iż godzin zakończenia tego typu wydarzenia nie da się dokładnie określić, stąd też sformułowanie ,,około” ma niebagatelne znaczenie. Powód jako wieloletni pracownik strony pozwanej, który kilkakrotnie obsługiwał kursy specjalne, w ocenie Sądu zdawał sobie sprawę, iż nie jest możliwe dokładne określenie godziny zakończenia koncertu, stąd też wskazywanie, że kurs został wykonany zgodnie z ,,dostarczonym mu rozkładem jazdy przez dyspozytora MPK” nie znajduje uzasadnienia.

W ocenie Sądu powód widząc garstkę osób opuszczających S. nie zachował wymaganej w danej sytuacji ostrożności i nie skontaktował się z dyspozytorem Centrali (...), celem wyjaśnienia sytuacji. Nie można bowiem zaakceptować twierdzenia powoda, że nie miał świadomości tego, że koncert trwa nadal, albowiem w/w wniosek byłby wbrew zasadzie logicznego myślenia. Skoro bowiem powód wiedział o skali organizowanego przez Gminę W. wydarzenia, a co za tym idzie o ilości osób uczestniczących w koncercie, powinien zdawać sobie sprawę, że garstka osób w żaden sposób nie może świadczyć o zakończeniu koncertu. Ponadto zachowanie powoda stanowiło niewątpliwie działanie wbrew interesom pracodawcy, gdyż powód do przewozu 8 osób wykorzystał autobus przeznaczony do obsługi blisko 100 pasażerów.

Nadto nie uszła uwadze Sądu okoliczność, iż tramwajarze w przeważającej większości (za wyjątkiem jednego z nich) pozostali na miejscu do momentu zakończenia koncertu i ocena faktycznego zakończenia wydarzenia nie nastręczyła im wielu kłopotów.

Co istotne, w Instrukcji dla kierowców autobusów odnośnie organizacji kursów specjalnych, wyraźnie wskazano, że każde odstępstwo od ustalonej trasy i godziny przejazdu należało uzgodnić z dyspozytorem zajezdniowym za pośrednictwem dyspozytora Centrali (...). Powyższe niewątpliwie oznacza, że powód zobowiązany był skontaktować się z Centralą (...). Owszem Sąd dostrzega, iż dyspozytorzy Centrali (...) również nie dochowali należytej w danych warunkach staranności, niemniej jednak zachowanie powoda również wyczerpuje definicję rażącego niedbalstwa. Powód bowiem sugerując się wyłącznie faktem, że pierwszy autobus odjechał, bez chwili namysłu postąpił podobnie. Ponadto Sąd pragnie podkreślić, iż strona pozwana wyciągnęła odpowiednie konsekwencje w stosunku do wszystkich kierowców jak i dyspozytorów Centrali (...).

Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę na okoliczność, iż kurs obsługiwany przez powoda został wykonany w sposób nieprawidłowy, a to wobec tego, że powód zobligowany był do ,,zatrzymywania się na wszystkich przystankach znajdujących się na trasie przejazdu”, czego nie uczynił, albowiem nie zatrzymał się na przystanku przy ul. (...) oraz otworzył drzwi w strefie międzyprzystankowej.

Nadto, co istotne, działanie powoda jak i pozostałych 11 kierowców doprowadziło do nienależytego wykonania świadczenia na rzecz Gminy W.. Zważyć należy, iż pismem datowanym na dzień 01 lipca 2015 r. Gmina W. poinformowała stronę pozwaną o konieczności pomniejszenia wystawionych faktur o łączną kwotę 15.234 zł tytułem niewłaściwego zrealizowania zadania. Z uwagi na powyższe strona pozwana postanowiła obciążyć w/w kwotą pracowników odpowiedzialnych za zdarzenie, niemniej jednak po zweryfikowaniu wysokości kwoty zarząd spółki ustalił, że pracownicy powinni zapłacić odszkodowanie w kwocie 462,85 zł.

W tym miejscu podkreślić należy, iż odpowiedzialność odszkodowawcza pracowników regulowana jest w art. 114 k.p. W myśl tego przepisu pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ze swojej winy wyrządził szkodę ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Pracownik ponosi odpowiedzialność na podstawie wyżej cytowanego przepisu art. 114 k.p. wówczas, gdy pracodawca udowodni okoliczności uzasadniające tę odpowiedzialność tj. naruszenie obowiązków pracowniczych, winę pracownika, wysokość rzeczywistej szkody oraz normalny związek przyczynowy.

Zważyć należy, iż odpowiedzialność materialna polega na poniesieniu przez pracownika ujemnych skutków majątkowych wskutek wyrządzenia pracodawcy szkody będącej wynikiem niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych. Jest to odpowiedzialność osobista, która wyraża się w doznaniu odpowiedniego uszczerbku w majątku własnym pracownika. Zgodnie z art. 114 k.p. i 115 k.p. pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez pracodawcę tylko w razie zawinionego niewykonania obowiązków pracowniczych, pozostającego w związku przyczynowym ze szkodą. Z samego zatem faktu powstania szkody, gdy nie wchodzi w grę szczególna odpowiedzialność za powierzone mienie, nie można domniemywać winy pracownika, jak również niedopełnienia przez niego swoich obowiązków.

W związku z powyższym Sąd uznał za zasadne odrębne odniesienie się do każdej okoliczności uzasadniającej tę odpowiedzialność.

W pierwszej kolejności Sąd zważył, że przez pojęcie szkody należy rozumieć każdy uszczerbek w dobrach pracodawcy, stanowiący różnicę między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógł powstać w normalnej sytuacji, a stanem, jaki zaistniał na skutek zdarzenia wywołanego przez pracownika, z którym prawo łączy obowiązek odszkodowawczy. W przepisach dotyczących odpowiedzialności materialnej chodzi o szkodę majątkową.

Przez bezprawność działania lub zaniechania należy natomiast rozumieć niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych, przez co uznaje się sytuację, w której pracownik mógł wykonać swe obowiązki, a tego nie zrobił, mimo że pracodawca zapewnił mu właściwe warunki pracy. Chodzi przy tym nie tylko o obowiązki podstawowe, ale o każde. Chodzi zarówno o brak działania, wadliwe działanie, ale i również zaniechanie obowiązku.

W doktrynie i judykaturze najwięcej trudności nastręcza analiza pojęcia winy. W piśmiennictwie uznaje się jednak, że pojęcie winy nieumyślnej jest zbliżone do rozumienia tego pojęcia w prawie karnym. S. winy nie zawsze spełnia funkcję ochronną norm o odpowiedzialności materialnej.

Zważyć należy, iż wina nieumyślna pracownika występuje wtedy, gdy ma on możliwość przewidywania, że jego bezprawne zachowanie wyrządzi szkodę, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że szkoda nie nastąpi (niedbalstwo), bądź wówczas, gdy pracownik nie przewiduje możliwości powstania szkody, choć w okolicznościach sprawy mógł i powinien przewidzieć jej powstanie (lekkomyślność). Przyjmuje się również, że dla stosunków pracy typowe jest wyrządzenie szkody z winy nieumyślnej.

Pracownik ponosi odpowiedzialność za każdą szkodę, która powstała na skutek zawinionego działania (zaniechania). Skutki jego działania zatem, które ujawnią się w przyszłości, także będą objęte odpowiedzialnością materialną.

Nadto podkreślić należy, iż odszkodowanie, o którym mowa w art. 119 k.p., ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, w granicach rzeczywistej straty zakładu pracy. Ograniczone jest ono do trzymiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Wynagrodzenie pracownika ustala się na podstawie pobieranych przez niego zarobków w poszkodowanym zakładzie w dacie wyrządzenia szkody, według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop.

W ocenie Sądu nie budzi zatem żadnych wątpliwości okoliczność, iż w niniejszej sprawie strona pozwana wykazała fakt poniesienia szkody w wysokości 15.234 zł, bezprawność działań powoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy występujący pomiędzy działaniem kierowców a powstałą szkodą. Nadto strona pozwana obciążyła powoda jak i inne osoby rzeczywiście poniesioną szkodą, albowiem kwotę 15.234 zł podzieliła pomiędzy 11 kierowców autobusów, jednego motorniczego i trzech dyspozytorów ruchu, obciążając tym samym w/w osoby kwotą po 1.015,60 zł. Ponadto w toku procesu w/w kwota ulegała weryfikacji w związku z czym zarząd spółki obciążył powoda jak i inne osoby wyłącznie kwotą 462,85 zł.

Zdaniem Sądu nie budzi żadnych wątpliwości fakt, iż powód dopuścił się rażącego uchybienia obowiązków pracowniczych, albowiem wbrew informacji z dnia 25 maja 2015 r. opuścił S. Miejski przed zakończeniem koncertu, nie informując o w/w okoliczności Centrali (...).

Odnosząc się natomiast do kwestii winy powoda to wskazać należy, iż powód powinien być świadom, że niewykonanie przez niego jego obowiązków pracowniczych może doprowadzić do wyrządzenia szkody w mieniu pracodawcy. W ocenie Sądu do zaistniałej sytuacji nie doszłoby gdy powód w sposób należyty wypełniał swoje obowiązki, a co za tym idzie poczekałby do zakończenia koncertu lub uzyskał zgodę Centrali (...) na odjazd spod S., albowiem wówczas niniejsze postępowanie byłoby bezprzedmiotowe, a to wobec niemożności przypisania powodowi bezprawności działania i winy.

Z przedmiotowych względów Sąd uznał roszczenia powoda za bezzasadne, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach zastępstwa procesowego biorąc za podstawę art. 98 §1 k.p.c., wyrażający zasadę odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego należnych stronie pozwanej jako stronie wygrywającej proces, Sąd ustalił w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r. poz. 490), tj. w oparciu o § 11 – koszty zastępstwa wynoszą 60 zł.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd nie obciążył powoda kosztami sądowymi, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa biorąc za podstawę art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010r. Nr 90 poz. 594 ze zmianami).

Dla tych motywów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.