Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 10 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia–Śródmieścia we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kochan

Protokolant: Sylwia Sobczak - Piżuch

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Śródmieście ---

po rozpoznaniu sprawy

K. K. (1)

córki A. i I. z domu K.

urodzonej (...)r. we W.

PESEL: (...)

oskarżonej o to, że

w dniu 12 lutego 2012 r. we W. włamała się do sklepu (...) mieszczącego się w Pasażu (...) przy pl. (...), poprzez otwarcie kraty zabezpieczającej przy użyciu dorobionego klucza, a następnie zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 7 763,05 zł na szkodę (...) S.A.,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

* * *

I.  uznaje K. K. (1) za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza jej karę1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary w przypadku jej zarządzenia zalicza oskarżonej okres jej zatrzymania w dniach 14-15 lutego 2012 r., tj. 2 dni;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w wysokości 400 (czterysta) zł, zwalniając ją od kosztów w pozostałej części.

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Sklep (...) mieści się na I poziomie (...) galerii handlowej Pasaż (...) z siedzibą przy pl. (...). Wejście do salonu jest zabezpieczone kratowaną żaluzją antywłamaniową zamykaną na klucz. Wewnątrz nie ma zamontowanego żadnego systemu alarmowego ani monitoringu.

Pracownicy sklepu w okresie czasu objętym zarzutem posiadali łącznie 3 komplety kluczy – jeden pozostawał do dyspozycji ówczesnego kierownika salonu (...), zaś dwa pozostałe posiadali rotacyjnie pracownicy, którzy w danym dniu mieli otwierać lub zamykać sklep. Zgodnie z przyjętymi w sklepie zasadami pracy, kluczami dysponowali jedynie bardziej doświadczeni pracownicy i nie powierzano ich osobom nowo przyjętym, zaś po zamknięciu sklepu żadna z osób kończących pracę nie miał prawa sama wrócić do sklepu i otworzyć rolety antywłamaniowej.

Dowód: zeznania świadka J. P., k. 2-5, 185-186

zeznania świadka J. K., k. 35-37, 138-139, 183-185, 369

K. K. (1) była pracownikiem sklepu (...) w okresie od maja 2011 roku do 25 stycznia 2012 roku. Kiedy kierownikiem sklepu została B. K. (1), K. K. (1) jako jedyna osoba z dotychczasowej załogi nie została zwolniona z pracy.

W czasie kiedy oskarżona była zatrudniona w sklepie (...) wspominała swoim współpracownikom o tym, że ma problemy finansowe, zaś część jej pensji była zajęta w ramach prowadzonego przez komornika postępowania egzekucyjnego. Na pytania B. K. (1) dotyczące przyczyn prowadzenia egzekucji, K. K. (1) odpowiadała zawsze, że zakupiła swojej siostrze telefon komórkowy, za który nie uiszczała ona rachunków.

W dniu 25 stycznia 2012 roku K. K. (1) otrzymała pisemne wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na niestosowanie się do poleceń kierownika sklepu (...) i wykryte podczas inwentaryzacji braki w stanie ilościowym towaru. B. K. (1) podejrzewała, że to K. K. (1) kradnie sprzedawane w salonie obuwie, jednakże nie zostało to nigdy udowodnione oskarżonej, jak również nie złożono w tym zakresie żadnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Wypowiedzenie zostało wręczone K. K. (1) podczas zebrania wszystkich pracowników. Wówczas poproszono ją również o zwrot kluczy do żaluzji antywłamaniowej. Oskarżono stwierdziła, że nie ma tych kluczy przy sobie i dostarczyła je do sklepu dopiero po upływie około dwóch godzin.

Po zwolnieniu K. K. (1) w sklepie nie zostały wymienione zamki ani w żaluzji antywłamaniowej, ani w kasetce przeznaczonej do przechowywania pieniędzy pochodzących z tygodniowego utargu. Nie zmieniono również dnia przyjazdu konwoju ani miejsca przechowywania kluczy do kasetki z pieniędzmi.

Dowód: zeznania świadka J. P., k. 2-5, 32-34 185-186,

zeznania świadka B. K. (1), k. 16-18, 220-223, 367-369

Wszystkie sklepy mieszczące się w Pasażu (...) w sobotę są otwarte do godziny 20:00, dlatego też w dniu 12 lutego 2012 roku o godzinie 20:03 B. K. (1) i pracująca tego dnia wraz z nią M. M. (1) po rozliczeniu stanu kasy, zamknęły sklep. W zamykanej na klucz kasetce pozostawiły tygodniowy utarg w kwocie 7 583,05 złotych, zaś w ogólnodostępnej, niezamykanej szufladzie kasy 200 złotych na tzw. „rozmianę” oraz 2 klucze do kasetki z pieniędzmi.

Po tej godzinie – pomimo zamknięcia poszczególnych sklepów – wejście na teren Pasażu (...) pozostawało nadal otwarte z uwagi na fakt, iż do godziny 22:00 czynne jest kino znajdujące się na ostatnim piętrze kompleksu handlowego. Posiadając wiedzę o powyższych faktach, K. K. (1) - będąc ubrana w czarne spodnie, białe obuwie sportowe, czarną krótką kurtkę, kaptur obszyty futerkiem, czapkę z daszkiem i drugą czapkę typu uszatka - weszła do Pasażu (...) wejście na poziomie -1. W pierwszej kolejności oskarżona skierowała się do mieszczącego się na tym poziomie supermarketu, gdzie zrobiła zakupy obejmujące m.in. papierowe ręczniki M.. Następnie K. K. (1) wjechała ruchomymi schodami na poziom 1 galerii, przeszła obok sklepu jubilerskiego W. K. i udała się w pobliże sklepu (...).

O 20:11 oskarżona podeszła do żaluzji antywłamaniowej salonu obuwniczego, otworzyła je dorobionym wcześniej kluczem i przechodząc pod kratą weszła do środka. Będąc już wewnątrz, K. K. (1) otworzyła szufladę w której przechowywano 200 złotych i klucze do kasetki z pieniędzmi. Z szuflady oskarżona zabrała 70 złotych i klucze, którymi otworzyła następnie kasetkę z tygodniowym utargiem, zabierając z niej całą gotówkę, tj. 7 583,05 złotych.

Po upływie około 4 minut od wejścia K. K. (1) – zabierając ze sobą pieniądze oraz klucze do kasetki – wyszła ze sklepu na hol Pasażu (...), zamknęła za sobą żaluzję antywłamaniową i zjechała ruchomymi schodami na poziom -1. Wychodząc ze sklepu oskarżona miała przy sobie reklamówkę z zakupami, przy czym nie było już w niej papierowych ręczników, które pozostawiła na zapleczu salonu (...).

Tym samym K. K. (1) zabrała łączna kwotę 7 763,05 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w W..

Dowód: zeznania świadka J. P., k. 2-5, 32-34, 185-186

zeznania świadka B. K. (1), k. 16-18, 220-223, 367-369

zeznania świadka J. K., k. 35-37, 138-139, 183-185, 398-399

zeznania świadka M. M. (2), k. 398-399

Od godziny 19:41 do godziny 20:18 telefon komórkowy K. K. (1) logował się na nadajnikach (...) umieszczonych przy ul. (...) i przy pl. (...). Stacje (...) poszczególnych operatorów telefonicznych są informacją ogólniedostępną na wielu witrynach internetowych.

Dowód: notatka urzędowa, k. 42

zeznania świadka Ł. W.. k. 404-405

W dniu 13 lutego 2012 roku o godzinie 8:30 J. P. i J. K. zaczynały swoją zmianę. Jako pierwsza do pracy przyszła J. K., która po normalnym otwarciu rolety, nie zauważając żadnych oznak kradzieży, zaczęła zwyczajowo przygotowywać sklep do otwarcia. Po chwili – kiedy do pracy przyszła J. P. – obie pracownice przystąpiły do przeliczania pieniędzy, tak aby wpisać odpowiednią kwotę do raportu przekazania kasy. W następstwie tej czynności okazało się, że w szufladzie kasy znajdowało się jedynie 130 złotych, a więc o 70 złotych mniej niż pozostawiła wieczorem B. K. (1). Jednocześnie w szufladzie – pomimo, że kasetka z pieniędzmi była zamknięta - nie było dwóch kluczy przeznaczonych do jej otwarcia. Powyższe braki J. P. i J. K. zgłosiły telefonicznie B. K. (1), która zapewniła je, że wieczorem pozostawiła klucze i gotówkę na swoim miejscu. Z racji faktu, iż tego dnia miał się odbyć konwój, B. K. (1) kazała pracownicom otworzyć kasetkę choćby siłowo, co też uczyniły przy pomocy śrubokrętu i nożyczek.

Po otwarciu J. P. i J. K. stwierdziły, że w kasetce nie ma pieniędzy z tygodniowego utargu w kwocie 7 583,05 złotych.

Dowód: zeznania świadka J. P., k. 2-5, 32-34, 185-186

zeznania świadka B. K. (1), k. 16-18, 220-223, 367-369

zeznania świadka J. K., k. 35-37, 138-139, 183-185, 369

notatka urzędowa, k. 1

Na miejsce zdarzenia wezwano funkcjonariuszy Policji, którzy dokonali oględzin wnętrza sklepu. Żaluzja antywłamaniowa w drzwiach sklepu ani kasetka przeznaczona do przechowywania pieniędzy nie nosiły żadnych śladów uszkodzeń, zaś jedyną widoczną zmianą wewnątrz sklepu była znaleziona na zapleczu rolka papierowych ręczników marki M., która nie była własnością żadnego z pracowników ani też nie należała do wyposażenia sklepu.

Przejęta zaistniałą sytuacją B. K. (1) udała się do pracowników ochrony Pasażu (...) prosząc o przejrzenie zapisu monitoringu i wskazując, że sprawca kradzieży mógł poruszać się po holu posiadając przy sobie papierowe ręczniki.

W dniu 14 lutego 2012 roku pracownicy ochrony Pasażu (...) wezwali do siebie B. K. (1) i zakomunikowali jej, że znaleźli zapis na którym widnieje potencjalny sprawca zdarzenia. Na nagraniu zarejestrowano kobietę szczupłej budowy, ubraną w czarne spodnie, białe obuwie sportowe, czarną krótką kurtkę, kaptur obszyty futerkiem, czapkę z daszkiem i drugą czapkę typu uszatka, która po wejściu do Pasażu (...) udaje się do supermarketu na poziomie -1, skąd wychodzi trzymając w ręce torbę z zakupami. Wśród zapakowanych do reklamówki rzeczy widoczne są papierowe ręczniki. Na monitoringu zarejestrowano również jak o 20:11 ta sama kobieta podchodzi do kraty sklepu (...), otwiera ją, zginając się przechodzi pod nią a następnie po ok. 4 minutach wychodzi ze sklepu nie mając już w dłoni papierowych ręczników. Po wyjściu ze sklepu kobieta kieruje się w stronę ruchomych schodów, którymi zjeżdża w dół na poziom -1. Stamtąd wychodzi z Pasażu (...).

B. K. (1) po kilkukrotnym obejrzeniu nagrania rozpoznała K. K. (1) w oparciu o uwidocznioną na nim budowę ciała kobiety, jej ruchy, widoczną część twarzy oraz sposób ubierania się.

D.: zeznania świadka B. K. (1), k. 16-18, 220-223, 367-369

notatka urzędowa, k.9

J. P., której niezależnie do K. pokazano zapis monitoringu również rozpoznała na okazywaniem jej nagraniu K. K. (1), wskazując na jej sposób poruszania się, budowę ciała, wygląd, twarz w momentach, kiedy częściowo ją widać oraz styl ubioru.

D.: zeznania świadka J. P., k. 32-34, 185-186

Również J. K. rozpoznała na nagraniu K. K. (1) zwracając uwagę na częściowo widoczną twarz, budowę ciała, sposób chodzenia, ruchy. Jednocześnie J. K. zauważyła, że w dniu zwolnienia K. K. (1) miała taką samą czapkę z daszkiem i obuwie jak te które zostały utrwalone na nagraniu.

Dowód: zeznania świadka J. K., k. 35-37, 183-185, 369

K. K. (1) została zatrzymana w dniu 14 lutego 2012 roku o godzinie 18:10. Oskarżona (ur. 1983) jest mężatką, matką dwójki dzieci. Legitymuje się wykształceniem średnim, z zawodu jest technikiem ekonomistą. Obecnie jest zatrudniona w supermarkecie (...) na stanowisku starszego sprzedawcy i osiąga z tego tytułu wynagrodzenie w wysokości 1500-1700 złotych. Posiada półroczną zaległość w płatności czynszu za mieszkanie. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie była dotąd karana. Sąsiedzi postrzegają oskarżoną jak i jej rodzinę pozytywnie. Oskarżona nie jest widywana pod wpływem alkoholu, swoim zachowaniem nie powoduje kłótni i nieporozumień sąsiedzkich.

Dowód: dane podane w trakcie przesłuchania, k.24-29

informacja o karalności, k. 106

wywiad środowiskowy, k. 163-164

protokół zatrzymania K. K. (1), k. 11

Oskarżona w toku postępowania przygotowawczego była trzykrotnie przesłuchiwana, przy czym treść jej wyjaśnień ewoluowała w toku całego postępowania. W trakcie pierwszego przesłuchania K. K. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że w okresie od maja 2011 roku do lutego 2012 roku pracowała w sklepie (...) na stanowisku sprzedawcy. Z dniem 20 stycznia 2012 roku oskarżona została zwolniona z pracy albowiem dała bez zgody kierownika sklepu zniżkę na obuwie. K. K. (1) potwierdziła zeznania świadków w zakresie w jakim wskazywali oni, że oddała klucze kierownikowi sklepu dopiero 2 godziny po tym jak została o to poproszona. Jednocześnie wskazała, że było to wynikiem tego, że zapomniała wziąć ich z domu. Oskarżona podniosła również, że po raz ostatni była w sklepie w styczniu 2012 roku, nie miała żadnych zapasowych kluczy do żaluzji antywłamaniowej ani ich nie dorabiała. Odnosząc się do zdarzeń z dnia 12 lutego 2012 roku K. K. (1) wyjaśniła, że w godzinach porannych pojechała na zakupy do sklepu (...). Do domu wróciła około południa i do końca dnia już nigdzie nie wychodziła. Jednocześnie oskarżona stwierdziła, że jest pomawiana o popełnienie tego czynu przez kierownika sklepu albowiem przed zwolnieniem obie kobiety pokłóciły się o zaistniałe w salonie pomyłki. W ocenie oskarżonej konflikt z kierownikiem sklepu był rzeczywistym powodem jej zwolnienia z pracy w sklepie.

K. K. (1) będąc przesłuchaną ponownie w toku postępowania przygotowawczego w dalszym ciągu nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że w dniu 12 lutego 2012 roku wychodziła tylko raz z mieszkania na zakupy do sklepu (...). Oskarżona potwierdziła, że około godziny 12:00 była już w domu i nigdzie później nie wychodziła. Odnosząc się do kwestii logowania swego telefonu w okolicach ul. (...) i pl. (...) oskarżona wskazała, że jest jego jedynym użytkownikiem tego aparatu, nikomu go nie udostępniała, a w dniu 12 lutego 2012 roku miała go cały czas przy sobie.

W toku przesłuchania prowadzonego przez prokuratora Karolina Kwiecińska ponownie zaprzeczyła aby była sprawcą zarzucanego jej czynu i wskazała, że w dniu objętym zarzutem nie posiadała białych adidasów, czapki z nausznikami a nadto nosiła dłuższe kurtki. Po raz kolejny oskarżona podniosła, że jest pomawiana przez pracowników sklepu albowiem przed zwolnieniem z pracy pozostawała w konflikcie z B. K. (1).

Przed Sądem oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania jakichkolwiek wyjaśnień. Po odczytaniu protokołów przesłuchań z postępowania przygotowawczego K. K. (1) pierwszy raz w toku postępowania wskazała, że w dniu zdarzenia telefon komórkowy miała jej siostra A. K., jednakże nie chciała o tym mówić by „nie wciągać” rodziny w prowadzone przeciwko niej postępowanie.

Będąc przesłuchaną po raz kolejny, K. K. (1) wskazała, że w istocie telefon miała jej siostra, bo w tym dniu odwoziła ją ze sklepu (...) do domu przy ul. (...).

Sąd zważył co następuje:

Po analizie całokształtu materiału dowodowego Sąd uznał, że sprawstwo i wina oskarżonej odnośnie czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Zasadnicze ustalenia, istotne dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa i winy oskarżonego Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o zeznania świadków: J. P., J. K. oraz B. K. (2), które w toku postępowania dały poznać się jako świadkowie wiarygodni, obiektywni i przekazujący posiadaną wiedzę o okolicznościach faktyczny sprawy w sposób rzetelny i rzeczowy. Zeznaniom ww. świadków należało przeciwstawić wyjaśnienia K. K. (1), która ocenić należy jako lakoniczne co do meritum postępowania, niespójne, a momentami wręcz naiwne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności właśnie do wyjaśnień samej oskarżonej, Sąd przyjął, że stanowiły one jedynie obraną linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. W pierwszym rzędzie wskazać należy, że wyjaśnienia w znaczącym stopniu ewoluowały w toku niniejszego postępowania. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że oskarżona dostosowywała ich treść do zmieniających się warunków postępowania i gromadzonego w jego toku materiału dowodowego. Początkowo oskarżona konsekwentnie wskazywała, że w dniu 12 lutego 2012 roku wyszła z domu jedynie na zakupy do sklepu (...), a użytkowany telefon komórkowy miała cały czas przy sobie. Kiedy oskarżona dowiedziała się o ustaleniach dotyczących logowania się aparatu na (...) położonych we W. przy ul. (...) i pl. (...) – a więc z dala od miejsca jej zamieszkania i położenia sklepu (...) – zmodyfikowała swoją wersję podając, że telefon miała siostra, która odwoziła ją tego dnia do domu. Jednakże K. K. (1) nie potrafiła w żaden logiczny sposób wytłumaczyć, dlaczego dopiero przed Sądem wskazała na tę okoliczność. Logika procesowa nakazywała powiedzieć oskarżonej o tym fakcie już w trakcie postępowania przygotowawczego. Tymczasem K. K. (1) będąc trzykrotnie przesłuchiwana konsekwentnie wskazywała, że telefon jest użytkowany jedynie przez nią, a w dniu zdarzenia miała go cały czas przy sobie i od południa przebywał tylko w domu. Powyższe okoliczności, a nadto sprzeczna z nimi wersja podawana przez świadka A. K., nakazywała uznać wyjaśnienia oskarżonej za niewiarygodne i nie polegające na prawdzie. Sąd zwrócił również uwagę, iż oskarżona za wszelką cenę chciała zdyskredytować zeznania świadków, wskazując że jest pomawiana z uwagi na konflikt pracowniczy z B. K. (1). Okoliczność ta była podnoszona przez oskarżoną w trakcie każdego z przesłuchań. Jednak K. K. (1) zdaje się nie zauważać, że B. K. (1) nie jest już od dawna kierownikiem salonu obuwniczego (...), a więc nie ma żadnej możliwości wywierania jakiegokolwiek wpływu na treść zeznań składanych przez swoich byłych pracowników. Co więcej, zeznania J. K. i J. P. dystansowały się od kwestii konfliktu występującego między kobietami, były rzeczowe, pozbawione emocji i ewentualnego zaangażowania po którejś ze stron. Dlatego też chybione są twierdzenia oskarżonej jakoby była pomawiana przez byłych współpracowników.

Co najważniejsze w postępowaniu, pracownice salonu (...) zarówno zaraz po obejrzeniu nagrania z monitoringu jak również konsekwentnie w toku całego postępowania wskazywały, że rozpoznają K. K. (1) jako sprawcę dokonanej kradzieży z włamaniem. Twierdzenia świadków w tym zakresie były kategoryczne i należycie uargumentowane. Należy wskazać, że świadkowie obejrzeli nagranie video „klatka po klatce” tak więc mogli bez najmniejszych wątpliwości wskazać czy znają personalia osoby, której wizerunek został utrwalony na zapisie. Jednocześnie nagranie okazywane świadkom było bardziej obszerne od tego załączonego do akt sprawy i obejmowało również fragment kiedy K. K. (1) przechodzi pod kratą i wchodzi do wnętrza sklepu. Tym samym materiał dowodowy nie był ograniczony jedynie do ujęć które widoczne są na zrzutach dołączonych do akt sprawy, a obejmował również to co oryginalnie w pomieszczeniu dla ochrony Pasażu (...) obejrzały B. K. (1), J. P. i J. K..

Odnosząc się do zeznań świadków J. P. i J. K., Sąd raz jeszcze wskazuje, że nie znalazł jakichkolwiek powodów aby miały one pomawiać oskarżoną, fałszywie zeznając na jej niekorzyść. Zrelacjonowany przebieg wydarzeń od samego początku układał się w jeden spójny i logiczny wywód, a ponadto świadkowie w żaden sposób nie starali się wyolbrzymiać prezentowanych przez siebie faktów. Zeznania J. P. i J. K. nie zawierają żadnych zbędnych emocji, wyrzutów, hiperbolizowania, a przekaz dotyczy samej sfery faktów, postrzeganych w sposób bezstronny i obiektywny.

J. P. już w trakcie pierwszego przesłuchania zeznała, że „wraz z kierowniczką podejrzewała, że kradzieży sklepowej mógł dokonać jeden z pracowników, gdyż nie było włamania do naszego sklepu” (k.4) Jednocześnie świadek wskazała: „moja kierowniczka podejrzewa o dokonanie tej kradzieży trzy osoby: M. H., E. K. i K. K. (1)” (k.4) Tym samym wskazać należy, że jeszcze przed obejrzeniem nagrania kierownika sklepu i zastępująca ją J. P. miały podejrzenia co do ewentualnego sprawstwa kilku osób. Składając kolejne zeznania świadek wskazała „w trakcie składania zawiadomienia nie widziałam jeszcze nagrania z monitoringu w pasażu (...), gdzie jest widoczna kobieta jak wychodzi z naszego sklepu, po przyjrzeniu się tej osobie z całą pewnością rozpoznaję naszego byłego pracownika tj. K. K. (1), rozpoznaje ją po sposobie poruszania się, po budowie ciała, wyglądzie, po twarzy gdzie widać częściowo ją , jestem pewna w stu procentach, że jest to K. K. (1)” (k.33) J. P. podniosła również, że co prawda nie przypomina sobie aby kiedyś widziała oskarżoną w pracy w stroju, który został utrwalony na nagraniu monitoringu, natomiast „styl ubioru jest identyczny, tak ona się ubierała” (k.33)

J. P. przesłuchana w toku postępowania jurysdykcyjnego podtrzymała swoje wcześniejsze zeznania i raz jeszcze podkreśliła, że rozpoznała oskarżoną na przedstawionym jej przez pracowników ochrony zapisie monitoringu po twarzy, charakterystycznym kształcie nosa, po sposobie ubierania się jak również po całej fizjonomii. Świadek t rafnie stwierdziła „kiedy się z osobą pracuje i się ją zna to można dokonać jej identyfikacji nawet na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy” (k.186) Sąd w pełni podziela powyższe twierdzenie świadka albowiem zasady doświadczenia życiowego wskazują, że znając i przebywając z określoną osobą, posiadając wiedzę na temat jej przyzwyczajeń, sposób poruszania się, ubierania można oczywiście określić czy jest ona uwidoczniona na nagraniu. Ludzkiej wiedzy i spostrzegawczości w tym zakresie nie jest w stanie zastąpić żaden program komputerowy, ani żaden biegły który nie miał przecież nigdy bezpośredniej styczności z rozpoznawaną osobą. Co więcej, dowód z opinii biegłego nie jest żadnym dowodem szczególnym, który całkowicie i jednoznacznie przesądza o sprawstwie i winie czy też o niej nie przesądza. Biegły nie badał możliwości rozpoznania osoby, bo percepcja rozpoznającego nie była przedmiotem opinii, lecz badał materiał, tj. pliki graficzne pod kątem możliwości identyfikacji osoby i ustalił, że jakość tego materiału uniemożliwia przeprowadzenie badan antroposkopijnych (a nie rozpoznanie). Jak każdy dowód podlega on swobodnej ocenie Sądu. W niniejszej sprawie Sąd stoi na stanowisku, że to właśnie współpracownicy, przebywając na co dzień z oskarżoną, znający jej sposób ubierania, zachowania się będą w stanie najtrafniej i najlepiej ocenić czy na prezentowanym nagraniu mamy do czynienia z K. K. (1) . Biegły posiadający do dyspozycji jedynie określone wzory postępowania i programy komputerowe nie jest w stanie odwołać się do żadnych cech osobowościowo charakterystycznych, na które wskazują w swych zeznaniach świadkowie. Nie bez znaczenia jest w tym przypadku kwestia tego, że w sprawie zeznają kobiety, które co do zasady (potwierdzonej również zeznaniami J. K. i J. P.) zwracają uwagę na bardzo małe szczegóły i detale związane z wyglądem i zachowaniem, które przecież są tak ważne, a czasem i decydujące, przy identyfikacji osób uwidocznionych na nagraniach. Jednocześnie przesłuchiwani w sprawie świadkowie oglądali nagrania „klatka po klatce”, w tzw. „ruchu”, a nie w oparciu o statyczne zdjęcia, a co więcej, w szerszej perspektywie czasowej niż ta, którą dysponuje Sąd. Ogół powyższych okoliczności przesądza w ocenie Sądu o tym, że dokonana przez trzech świadków pewna i jednoznaczna identyfikacja K. K. (1) jest w pełni wiarygodna, zaś interpretacja opinii biegłego, w której uniemożliwienie badań antroposkopijnych z uwagi na jakość materiału utożsamia się z niemożnością identyfikacji osoby przez innego człowieka - jest oczywiście niewłaściwa. Dodać trzeba, że z doświadczenia życiowego wynika zresztą przeciwny wniosek: to właśnie osoby najbliższe, znajomi identyfikują lub dostrzegają na zapisach monitoringu osoby, które znają po cechach motorycznych, sposobie ubierania się i in. Kwestionowanie tego jest de facto zaprzeczeniem przydatności monitoringu w ogóle do identyfikacji osób.

J. K. przesłuchana w charakterze świadka opisała przebieg zdarzeń analogicznie jak uczyniła to J. P.. Jednocześnie świadek wskazała, że na okazanym jej przez pracowników ochrony nagraniu rozpoznała z całą pewnością osobę oskarżonej „po przyglądnięciu się rozpoznaję swoją koleżankę ze sklepu (...), tj. K. K. (1) rozpoznaję ją widziałam jej częściowo twarz na monitoringu i ją po twarzy rozpoznaję, po budowie ciała, po sposobie chodzenia, po ruchach, rozpoznaje ją też po tym, że w dniu jak była zwolniona, to miała taką czapkę z daszkiem i obuwie identyczne jak widziałam na monitoringu, była wtedy również na sportowo ubrana. Kobietę którą widziałam na monitoringu rozpoznaję w stu procentach jako K. K. (1), jestem pewna że jest to ona, nie mam żadnych wątpliwości.” (k.36-37) Sąd uznał zeznania J. K. za bardzo wiarygodne ponieważ w toku tej samej czynności przesłuchania - już po identyfikacji osoby K. K. (1) jako sprawcy kradzieży - świadek szczerze i obiektywnie wskazała: „nie wiem dlaczego ona to zrobiła, była osobą zaufaną, dała się poznać z dobrej strony, nigdy z nią nie było problemów, lecz często podburzała nas przeciwko niej [scil. kierownikowi sklepu (...)], ostatnie parę dni przed zwolnieniem pokłóciła się z kierownikiem, lecz nie wiem o co, nie byłam tego świadkiem” (k.37) Powyższe twierdzenia w sposób dobitny świadczą o tym, że J. K. jest świadkiem obiektywnym, składającym swoje zeznania według swej najlepszej wiedzy. Co istotne, świadek z jednej strony umiała przekazać informacje świadczące o pozytywnych doświadczeniach dotyczących oskarżonej, nie osądzała jej, ale z drugiej ze stu procentową pewnością wskazuje jej osobę jako sprawcę kradzieży z włamaniem do sklepu (...).

Sąd ocenił również J. K. jako świadka bardzo spostrzegawczego, który wskazał, że oskarżona była już kiedyś wcześniej ubrana w czapkę i buty których wizerunek został zarejestrowany przez kamery monitoringu. Powyższe stwierdzenie jest bardzo wiarygodne albowiem z zeznań świadka wynika, że przykłada ona znaczną wagę do ubioru, który również u innych osób zwraca jej uwagę „dziwi mnie to, że mało zarabiamy w sklepie a ona zawsze była ubrana w firmowe ciuchy, które są drogie i z pensji, którą otrzymujemy za pracę raczej by nie było na to nas stać, nie wiem skąd brała na to pieniądze” (k.37)

W toku postępowania sądowego J. K. ponownie odtwarzała przebieg zdarzenia z dnia 13 lutego 2012 roku, przy czym jej zeznania korespondowały z tymi które złożyła w toku postępowania przygotowawczego. Zeznając przed Sądem świadek po raz kolejny stanowczo stwierdziła „Jestem jak najbardziej pewna, że osoba którą widziałam na monitoringu zabezpieczonym w Pasażu (...) to była K. K. (1).” (k.139) Co istotne, świadek wskazała, że okazywane jej po zdarzeniu nagranie było bardziej wyraźne niż zdjęcia, którymi dysponuje Sąd i świadek oglądała je na dużym telewizorze. Jak sama podniosła „prawdopodobnie były inne piksele” (k.184). Po okazaniu świadkowi załączonych do akt zdjęć J. K. zeznała, że widniejąca na nich postać ma „rysy charakterystyczne dla oskarżonej”, przy czym od razu zaznaczyła, że „tam były zdjęcia bardziej wyraźne” (k.184) Jednocześnie zgodnie z zeznaniami świadka, każdy oglądał pokazywany przez ochronę film samodzielnie. Jako pierwsza film zobaczyła B. K. (1), jednakże nie sugerowała ona pozostałym pracownikom, kogo rozpoznała. Fakt, iż świadek jest osobą obiektywną potwierdzają również zeznania, w których wskazała on na powody zwolnienia z pracy B. K. (1). Świadek w sposób wyważony wskazała, że kierowniczka często wychodziła z miejsca pracy, aby zająć się swoim dzieckiem, zostawiając w sklepie samych pracowników. Takie zeznania J. K. wskazują dobitnie, że nie była ona w żaden sposób zaangażowana w konflikt pomiędzy B. K. (1) i K. K. (1). Świadek zeznawała w sposób wyważony, prezentując logiczny ciąg wydarzeń i rolę każdej z osób w jego przebiegu. Jednocześnie J. K. nie wykazywała w żaden sposób negatywnego nastawienia wobec osoby oskarżonej - co w kontekście faktu, iż B. K. nie jest już kierownikiem sklepu - w sposób ostateczny przesądza o tym, że zeznania świadków nie są próbą zemsty na oskarżonej czy wyrazem pomówień kierowanych pod jej adresem.

Sąd dał również wiarę zeznaniom B. K. (1), pomimo że między nią a oskarżoną istniał - akcentowany przez obie strony - konflikt pracowniczy. Jak słusznie wskazała świadek „sprawca do sklepu wszedł posługując się kluczami do kraty, musiał to być jakiś pracownik sklepu, gdyż wiedział jak sklep funkcjonuje, wiedział gdzie trzymamy pieniądze, wiedział o której jest zamykany sklep” (k.17) Sąd w pełni to twierdzenie świadka akceptuje, wskazując jednocześnie że moment wejścia i wyjścia ze sklepu sprawcy dzieli 4 minut. Taki krótki czas w istocie przesądza o tym, że sprawca musiał być osobą bardzo dobrze zorientowaną w realiach funkcjonowania sklepu albowiem wszystkie czynności związane z kradzieżą odbyły się szybko i niepostrzeżenie, bez uszkodzenia rzeczy, bez poszukiwania na oślep kluczy do kasetki

Wskazać należy, że to B. K. (1) udała się do pracowników ochrony Pasażu (...), prosząc o przejrzenie nagrania z monitoringu zainstalowanego w galerii i zwrócenie uwagi na osobę poruszającą się z papierowymi ręcznikami. To właśnie ta sugestia kierownika sklepu doprowadziła do znalezienia zapisu, na którym widoczna jest kobieta podchodząca do kraty sklepu, otwierająca ją a następnie wchodząca do środka. Co więcej, na okazanym zapisie B. K. (1) rozpoznała swojego byłego pracownika, tj. K. K. (1), jak sama wskazała „po budowie ciała, po ruchach, po części twarzy którą widziałam, jak i po ubiorze częściowym w stu procentach […] Powtarzam jestem przekonana, że osobą z monitoringu jest to K. K. (1) i się nie mylę” (k. 17-18). Jednocześnie świadek wskazała, że zgodnie z jej wiedzą oskarżona miała problemy finansowe. W toku składania zeznań w postępowaniu jurysdykcyjnym świadek podtrzymała swoje wcześniejsze twierdzenia i podniosła, że oglądała kilka razy nagranie z monitoringu tak aby nikogo fałszywie nie oskarżać. Sąd w kontekście powyższych twierdzeń świadka nie znalazł powodów aby – nawet wobec istniejącego konfliktu pracowniczego – miałaby ona pomawiać oskarżoną. Zważyć należy, że konflikt między ww. kobietami skończył się z chwilą ustania stosunku pracy łączącego oskarżoną z salonem (...). Świadek nie utrzymuje z oskarżoną żadnych relacji towarzyskich, nie spotykają się one na gruncie prywatnym, a więc konflikt ten nie pogłębiał się w żaden sposób i nie rozwijał się dalszych kierunkach. Tym samym trudno przyjąć, że B. K. (1) 3 lata po zdarzeniu wciąż tak konsekwentnie i jednoznacznie pomawiałaby oskarżoną. Jednocześnie Sąd raz jeszcze podkreśla, że zeznania B. K. (1) znalazły pełne potwierdzenie w zeznaniach J. P. i J. K., co do których bezstronności Sąd nie miał żadnych wątpliwości.

Przechodząc dalej, Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. K., w których podała, że oskarżona w dniu 12 lutego 2012 roku zostawiła telefon komórkowy w jej samochodzie. Pomimo faktu, iż świadek została przesłuchana po raz pierwszy dopiero rok i cztery miesiące po zdarzeniu dokładnie pamiętała, że w dniu 12 lutego 2012 roku wraz z K. K. (1) wracały od rodziców i wówczas oskarżona zostawiła w samochodzie swój telefon komórkowy. Jednocześnie świadek pamiętała, że tego dnia była w okolicach Pasażu (...) . Zeznania o takiej treści nie dość, że były niespójne z wyjaśnieniami samej oskarżonej to również były naiwne i wręcz nieprawdopodobne. Z doświadczenia życiowego wynika, że specyfika pracy A. K., która jeździ taksówką nie pozwala jej długo pamiętać tak drobnych szczegółów, jak to w jakim miejscu znajdowała się w poszczególnych dniach lutego 2012 roku. Jednakże istotniejsze jest to, że wyjaśnienia oskarżonej i zeznania jej siostry są zupełnie niespójne. Oskarżona konsekwentnie twierdziła, że w dniu 12 lutego 2012 roku wyszła tylko raz na zakupy do sklepu (...) (skąd miała zabierać ją A. K.) i do domu wróciła około godziny 12:00, podczas gdy świadek twierdzi, że w rzeczonym dniu były wspólnie u rodziców. Tak znaczące różnice w twierdzeniach nie mogą się w żaden sposób ostać. W ocenie Sądu, świadek – jako siostra oskarżonej - chciała w specyficznie pojmowany sposób pomóc i poprawić sytuację procesową K. K. (1). Jednakże poziom istniejących sprzeczności i naiwności przesądził o tym, że zeznania te jako bardzo niewiarygodne zostały całkowicie pominięte przez Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Pracujący wówczas w ochronie obiektu świadek M. M. (2) nie kojarzył oskarżonej. Opisał, co należało do jego obowiązków. Pamiętał tylko tyle, że z jakiegoś sklepu była kradzież pieniędzy „jesienią, tak kojarzę, bo chodziło się w kurtkach, to było przed zamknięciem. Patrzyliśmy potem na monitoringu jakaś osoba w kapturze stała oparta o barierkę i potem było widać, że wchodzi do sklepu i wychodzi, to był moment, zamyka, spuszcza roletę sklepu i wychodzi i kamery potem ją gubią. Tak to wyglądało, ze ta osoba miała klucze. Pracownice zamknęły butik, a po wyjściu tych pań ta osoba otworzyła roletę na wysokość mniej więcej metra i weszła pod ta roletą, moment i potem wyszła. Prawdopodobnie miała jakąś reklamówkę w prawej ręce, ale nie pamiętam”. Podał, że trudno było rozróżnić czy to kobieta, czy mężczyzna. Odnosząc się do jakości nagrania wskazał, że „można zrobić zbliżenie na twarz. Ten moment, o którym mówiłem przy rolecie wyłapała kamera, która chodzi w cyklu. Gdyby ktoś samodzielnie sterował, to może zbliżać na dowolny obiekt. Pomieszczenie w którym się przegląda monitoring jest to monitor podłączony do komputera, wybiera się z której kamery chce się pobrać obraz, czas i on wtedy pobiera dane z głównego serwera. Monitor nie był płaski. To chyba ten należący do jednych z pierwszych”. Odnosząc się do doświadczeń wynikających ze znajomości osoby, którą się ogląda: „ gdyby np. moja żona weszła w taki cykl kamery to rozpoznałbym ją ze względu nawet na szczegóły twarzy”. Jak podał, jeśli pracownicy otrzymali pozwolenie od dyrekcji, to można było jej pokazać monitoring.

Odnosząc się do uzyskanej opinii z zakresu badań biologicznych, wskazać należy, że z uwagi na niemożność oznaczenia profilu DNA w przekazanym do badań materiale dowodowym, biegły nie przeprowadził badań porównawczych z materiałem pobranym od K. K. (1). Wobec powyższego sporządzona opinia – jako nic nie wnosząca do sprawy - nie stanowiła podstawy do poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej. Jednocześnie istotne jest, że sporządzona opinia w żaden sposób rzeczonego sprawstwa nie wyklucza.

Kolejno uzyskana opinia z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów wizualnych służyła Sądowi jedynie do stwierdzenia, że we wszystkich wyselekcjonowanych przez biegłego sekwencjach widoczna jest ta sama osoba. W pozostałym zakresie sporządzona opinia nie była przydatna albowiem dotyczyła jedynie takich czynności jak wyselekcjonowanie ujęć przedstawiających najlepsze odwzorowanie uwidocznionej osoby i przekonwertowanie ich na pliki graficzne poddane następnie stosownej obróbce. Przesłuchany w charakterze biegłego R. B. przedstawił Sądowi kolejność podejmowanych przez siebie czynności celem wydania opinii i powodów dla których uznał, że materiał dowodowy nie nadawał się do identyfikacji. Powyższe przesłuchanie w ocenie Sądu nie było przydatne do poczynienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych. Opinia sporządzona przez biegłego miała na celu jedynie dokonanie zrzutów z nagrania monitoringu nie zaś identyfikację widocznej na nich osoby. Tym samym biegły nie mógł wypowiedzieć się na temat ewentualnego uwidocznienia osoby na nagraniu. Jednocześnie ocena biegłego co do jakości i czytelności zapisu – jak już wskazano powyżej – nie może decydować o wykluczeniu sprawstwa oskarżonej, albowiem świadkowie, którzy zeznawali w niniejszej sprawie widzieli zapis monitoringu na większym ekranie, obserwując nagranie „klatka po klatce”, o czym zgodnie zeznali i co Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Sąd nie czynił również żadnych ustaleń faktycznych na podstawie opinii z zakresu fotografii i technik wizualno – komputerowych albowiem czynności przeprowadzone przez biegłego miały jedynie na celu wykonanie fotografii oskarżonej K. K. (1) w zbliżonych ujęciach jak te na zrzutach stopklatek z materiału dowodowego zabezpieczonego w Pasażu (...) i nagranie ich na płytę DVD niezbędną do późniejszych badań antroposkopijnych.

Jednocześnie biegły z zakresu antroposkopii po przeprowadzeniu stosownych badań dostarczonego mu materiału stwierdził, że pliki graficzne zawierające zrzuty stopklatek z monitoringu Pasażu (...) charakteryzują się niską jakością techniczną i wizualną obrazów, co przesądza o tym, że osoba na nich uwidoczniona nie nadaje się do identyfikacji. W tym zakresie Sąd po raz kolejny wskazuje, że dał wiarę świadkom, co do okoliczności, iż nagrania, które widzieli umożliwiały im dokonanie identyfikacji – także przy użyciu dostępnej dla nich wiedzy odnośnie sposobu zachowywania się i poruszania się oskarżonej. Tym samym opinia biegłego z zakresu antroposkopii nie potwierdzała ani też nie wykluczała sprawstwa oskarżonej.

Odnosząc się do pozostałego materiału dowodowego, Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, w szczególności w postaci protokołu zatrzymania, protokołu oględzin i danych o karalności sporządzonych w toku postępowania przygotowawczego, nie znajdując racjonalnych podstaw do ich zakwestionowania. Dokumenty te pochodziły od uprawnionych do ich wydania podmiotów. Nadto, dowodów tych nie podważała żadna ze stron, jak również nie ujawniono w zgromadzonym materiale dowodowym innych dowodów mogących mieć wpływ na ocenę odmienną od przyjętej.

Tak zebrany materiał dowodowy przesądza, iż K. K. (1) dopuściła się zarzucanego jej czynu, tj. kradzieży z włamaniem na szkodę (...) S.A. Oskarżona kiedy dostała wypowiedzenie nie oddała niezwłocznie kluczy. Uczyniła to dopiero po kilku godzinach w trakcie których miała możność swobodnego dorobienia dla siebie dodatkowego egzemplarza. Co istotne, zamek w rolecie antywłamaniowej nie był egzemplarzem patentowanym, a wiec jego dorobienie w dowolnym punkcie na mieście było jak najbardziej możliwe. W dniu 12 lutego 2012 roku oskarżona K. K. (1), ubrana na sportowo, pojawiła się na terenie galerii handlowej tuż przed zamknięciem sklepów, tj. w okolicach godziny 20:00. Najpierw skierował się do supermarketu na poziomie -1, gdzie zrobiła zakupy, a następnie - kiedy sklep (...) został już zamknięty i nie było w nim żadnych pracowników - wjechała ruchomymi schodami na poziom 1. O godz. 20:11 K. K. (1) weszła przy pomocy dorobionego wcześniej klucza do salonu i znając dokładnie rozkład sklepu i miejsce pozostawiania kluczy i pieniędzy, w ciągu 4 minut zabrała całotygodniowy utarg. Nie pozostawiła przy tym żadnych śladów włamania, nie podważała kasetki, nie traciła czasu na szukanie pieniędzy lub kluczy. Wszystkie czynności niezbędne do wyniesienia 7 763,05 zł zajęły jedyne 4 minuty. Co istotne, zdarzenie miało miejsce w dniu poprzedzającym konwój, a więc wówczas kiedy pieniędzy w sklepie było najwięcej.

Zarejestrowany monitoring, logowanie (...), zeznania świadków, logika wydarzeń, kłopoty finansowe oskarżonej, sposób popełniania czynu zdają się nie budzić żadnych wątpliwości – tylko ktoś kto pracował w sklepie mógł popełnić taki czyn, w takim czasie i w taki sposób. Jednocześnie to właśnie zwolniona chwilę wcześniej K. K. (1) miała i motyw i sposobność by dokonać tego przestępstwa. Żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie przesądza na korzyść oskarżonej, a jej niekonsekwentne wyjaśnienia w żaden sposób nie uwalniają oskarżonej od odpowiedzialności, stanowiąc przyjętą przez nią linię obrony. W czasie dokonania przestępstwa telefon oskarżonej logował się w pobliskich (...).

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych oraz zgromadzonych dowodów, Sąd w całości podzielił kwalifikację prawną zaproponowaną przez prokuratora w akcie oskarżenia.

Zgodnie z przepisem art. 279 § 1 k.k. za przestępstwo w nim stypizowane odpowiada ten, kto kradnie z włamaniem. Kwestia rozumienia pojęcia „włamania” była przedmiotem rozważań w komentarzach oraz orzeczeniach.

W literaturze dominuje pogląd, iż włamanie polega na przełamaniu zabezpieczeń, chroniących przedmiot czynności wykonawczej przed kradzieżą. W orzecznictwie przyjmuje się, że włamanie może polegać na wybiciu szyby, wyłamaniu zamka albo jego otwarciu dopasowanym kluczem lub nawet oryginalnym kluczem, który sprawca wcześniej ukradł (zob. postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2006 r., III KK 358/06; wyrok SN z dnia 8 lipca 1983 r., IV KR 132/83, OSNPG 1984, nr 1, poz. 2 oraz wyrok z dnia 11 czerwca 1985 r., III KR 185/85, OSNPG 1986, nr 4, poz. 51

Przestępstwo zarzucone oskarżonej może być popełnione wyłącznie umyślnie z zamiarem kierunkowym. Sprawca popełnia je zatem z pełną świadomością swojego działania wbrew obowiązującym normom prawnym. W ocenie Sądu oskarżona świadomie zachowała się w sposób sprzeczny z ogólnie przyjętymi normami dobrego obywatela, szanującego cudzą własność, a godząc w obowiązujące normy prawne i społeczne w swoim postępowaniu kierowała się jedynie własnym interesem, w żaden sposób nie bacząc na wyrządzaną innym osobom szkodę. Zamiar oskarżonej nakierowany na osiągnięcie korzyści majątkowej kosztem innych osób należy w tym kontekście ocenić jako wysoce naganny. Jest to bowiem działanie wymierzone nie tylko w konkretną osobę, ale również w zasady wzajemnych relacji, na których opiera się prawidłowe funkcjonowanie społeczeństwa. Zachowanie oskarżonej niewątpliwie godzi w prawidłowe funkcjonowanie społeczeństwa i może rodzić podobną postawę u innych osób.

Wymierzając oskarżonej karę Sąd miał zatem na uwadze, by podziałała ona wychowawczo i zapobiegawczo oraz aby w sposób właściwy wpłynęła na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Dokonując ustaleń w zakresie stopnia winy Sąd przyjął, że oskarżona miała pełną możliwość rozpoznania znaczenia swego czynu, przy uwzględnieniu jej poziomu rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego, a także stanu jej wiedzy i doświadczenia życiowego. W przypadku oskarżonej nie zachodziła również żadna anormalna sytuacja motywacyjna, która w jakikolwiek sposób tłumaczyłaby jej naganne postępowanie. Z pewnością za taką anormalną sytuację motywacyjną nie można uznać trudnej sytuacji finansowej w jakiej miała znaleźć się oskarżona. W ocenie Sądu żadne kłopoty finansowe nie mogą stanowić uzasadnienia dla kradzieży cudzych pieniędzy. Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, Sąd doszedł do przekonania, że stopień zawinienia oskarżonej był znaczny.

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się kryteriami wskazanymi w art. 115 § 2 k.k. Stosownie do przywołanej regulacji, Sąd miał na uwadze przede wszystkim rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego, którym w świetle przepisów kodeksu jest mienie i cudza własność. Bez wątpienia oskarżona swoim zachowaniem wskazane dobra naruszyła. Sąd uwzględnił także sposób i okoliczności w których doszło do popełnienia czynu zabronionego, a w szczególności zamiar bezpośredni z którym popełniła zarzucane jej przestępstwo oraz poczynione wcześniejsze przygotowanie, m.in. w zakresie dorobienia klucza. Na wyższy ładunek społecznej szkodliwości czynu wskazywała ponadto wielkość kwoty, którą oskarżona zabrała ze sklepu i fakt, że z premedytacją wybrała datę popełnienia czynu, wiedząc, że wówczas w kasetce będzie znajdować się utarg z całego tygodnia. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd doszedł do przekonania, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej również przybrał znaczne rozmiary.

Natomiast mając na względzie dyrektywy prewencji ogólnej, Sąd uznał, że wymierzona oskarżonej kara z jednej strony powinna odstraszać potencjalnych sprawców tego rodzaju występków, a z drugiej ukazując naganność tego rodzaju zachowań oraz nieuchronność kary winno pozytywnie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Powyższe ustalenia doprowadziły Sąd do wniosku, że kara pozbawienia wolności będzie spełniać wszystkie cele określone w art. 53 k.k.

W świetle poczynionych ustaleń odnośnie osoby oskarżonej, jej uprzedniej niekaralności, warunków materialnych i rodzinnych Sąd doszedł do przekonania, że spełnione są przesłanki z art. 69 § 1 i 2 k.k., uprawniające do warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec oskarżonej kary.

Podejmując przedmiotowe rozstrzygniecie Sąd miał na względzie, że w stosunku do osoby oskarżonej mimo wszystko zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. Oskarżona nie była wcześniej karana sądownie, jest matką dwójki małoletnich dzieci, ma ustabilizowane życie zarówno rodzinne jak i zawodowe, co pozwala mieć nadzieję, że w przyszłości będzie przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Jednocześnie warunkowe zawieszenie wykonania kary da oskarżonej możliwość wolnościowej weryfikacji własnego zachowania. W oparciu o przepis art. 70 § 1 pkt 1 k.k. Sąd ustalił okres próby przyjmując, że wskazany czas będzie konieczny, ale zarazem wystarczający do osiągnięcia celu niniejszego postępowania oraz przekonania się o trafności pozytywnej prognozy kryminologicznej przyjętej przez Sąd.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonej, na podstawie art. 63 § 1 k.k., okres zatrzymania w niniejszej sprawie.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w wysokości 400 (czterysta) zł, zwalniając ją od kosztów w pozostałej części.