Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 27-02-2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Agnieszka Mękal

Protokolant:Paulina Zwolak

po rozpoznaniu w dniu 27-02-2013 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)w W.

przeciwko A. C.

o zapłatę

oddala powództwa.

I C upr 295/12

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)z siedzibą w W.pozwem z dnia 18 stycznia 2011 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego A. C.kwoty 4.617,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że pozwany zawarł z (...)w dniu 22 maja 2003 r. umowę bankową o numerze (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną kwotę pieniężną jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Z dniem 29 czerwca 2010 r. (...) zawarł ze stroną powodową umowę przelewu wierzytelności, cedując na stronę powodową całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej z pozwanym.

Sąd Rejonowy (...)w dniu 27.01.011r. wydał nakaz zapłaty, mocą którego zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 4 617, 41 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.01.2011r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu w wysokości 659, 04 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 1.000,00 zł za prowadzoną do chwili obecnej egzekucję oraz kwoty 500 zł, jaką poniósł w związku z uzyskaniem porady prawnej

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że żądanie pozwu jest całkowicie bezzasadne, ponieważ kredyt został całkowicie spłacony w 2006 r., a nadto – z ostrożności procesowej – zarzucił, iż jakiekolwiek roszczenia wynikające z umowy zostały przedawnione. Ponadto nadmienił, iż o sprawie dowiedział się dopiero od komornika, a (...) nigdy nie wzywał go do zapłaty żadnej należności.

Ustosunkowując się do sprzeciwu pozwanego strona powodowa w piśmie z dnia 8 listopada 2012 r. wskazała, że pierwotny wierzyciel pozwanego – (...)- w dniu 17 listopada 2004 r. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy dla (...), postanowieniem z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie o sygn. akt (...)nadał klauzulę wykonalności. Na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego Komornik Sądowy przy (...) W. O.prowadził postępowanie egzekucyjne – sygn. akt(...)– które, postanowieniem z dnia 5 czerwca 2009 r., zostało umorzone wobec bezskutecznej egzekucji. Odnosząc się zatem do zarzutu przedawnienia roszczenia strona powodowa wskazała, że zarzut ten jest bezpodstawny i nieuzasadniony, ponieważ bieg przedawnienia został przerwany i rozpoczął swój bieg na nowo dopiero od dnia uprawomocnienia się postanowienia komornika o umorzeniu postępowania.

Ponadto w piśmie z dnia 14 grudnia 2012 r. strona powodowa wskazała, iż wbrew twierdzeniom pozwanego był on przez pierwotnego wierzyciela zawiadamiany o zadłużeniu oraz o cesji wierzytelności na rzecz strony powodowej.

Na posiedzeniu dnia 21 grudnia 2012 r. pozwany cofnął żądanie zapłaty kwoty 1.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia zgłoszone w sprzeciwie od nakazu zapłaty jednocześnie zrzekając się tego roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Pozwany w dniu 22 maja 2003 r. we W.zawarł z (...)z siedzibą we W.umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której udzielono mu pożyczki w kwocie 4.451,96 zł na okres 22 maja 2003 r. – 22 maja 2004 r. Pozwany zobowiązany był do zwrócenia otrzymanej kwoty pożyczki w 12 miesięcznych ratach, płatnych do 22 dnia każdego kolejnego miesiąca począwszy od 22 czerwca 2003 r. Jednocześnie pozwany poddał się egzekucji do kwoty 9.995,04 zł upoważniając (...). z siedzibą we W.do wystawienia do tej kwoty bankowego tytułu egzekucyjnego w terminie do dnia 22 maja 2007 r. Kwotę pożyczki wypłacono dnia 22 maja 2003 r.

dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 22 maja 2003 r.,

k. 80-83; dowód wypłaty kwoty 4 000 zł na rzecz pozwanego k. 83;

(...). z siedzibą we W.dnia 17 listopada 2004 r. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny na łączną kwotę 2.310,68 zł. Tytuł ten został następnie, wskutek wniosku (...)z siedzibą we W.z dnia 8 czerwca 2008 r., zaopatrzony w klauzulę wykonalności na rzecz (...). z siedzibą we W.postanowieniem Sądu Rejonowego dla (...)z dnia 10 lipca 2008 r. wydanym w sprawie o sygn. akt (...).

dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 17 listopada 2004 r., k. 84-65,

akta sprawy Sądu Rejonowego dla (...), sygn. akt (...), w szczególności wniosek o nadanie klauzuli wykonalności i postanowienie z dnia 10.07.2008r. w tychże aktach; .

Na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego (...) z siedzibą we W.wnioskiem z dnia 4 sierpnia 2008r. zażądał wszczęcia przez Komornika Sądowego przy (...) W. O.egzekucji przeciwko pozwanemu. Wniosek ten wpłynął do kancelarii komornika w dniu 10.09.2008r. Postępowanie egzekucyjne zostało przez komornika umorzone postanowieniem z dnia 5 czerwca 2009 r. wobec bezskuteczności egzekucji.

dowód: akta postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy (...) W. O., sygn. akt (...)w szczególności wniosek egzekucyjny k.1 . oraz postanowienie o (...) k. 28;.

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 czerwca 2010 r. (...)z siedzibą we W.przeniósł na stronę powodową pakiet wierzytelności obejmujący m. n. wierzytelność w stosunku do pozwanego z tytułu umowy pożyczki z 22.05.2003r.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 29 czerwca 2010r., k. 42-48,

pismo z dnia 21 lipca 2010 r. – zawiadomienie pozwanego przez pierwotnego wierzyciela o przelewie wierzytelności wynikających z umowy pożyczki z 22.05.2003r. k. 109.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Żądaniem powództwa w niniejszej sprawie objęte było roszczenie strony powodowej, będącej następcą prawnym pierwotnego wierzyciela pozwanego, a to (...)z siedzibą we W., wynikające z umowy pożyczki gotówkowej nr (...)zawartej z pozwanym dnia 22 maja 2003 r.

Stosownie do treści przedmiotowej umowy pożyczki pozwany zobowiązany był do spłaty zadłużenia w 12 miesięcznych ratach, płatnych do 22 dnia każdego kolejnego miesiąca począwszy od dnia 22 czerwca 2003 r.

Pozwany zarzucił, iż roszczenie pozwu jest bezzasadne m.in. z tego powodu, iż zaciągniętą pożyczkę spłacił. Wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu w tym zakresie nie zaoferował jednak żadnych miarodajnych dowodów mających ten najdalej idący zarzut potwierdzić. Strona powodowa przedłożyła zaś z umową pożyczki dowód wypłaty pozwanemu kwoty z tej umowy wynikającej. Dowód na okoliczność negatywną, tj. fakt , iż wypłacona kwota nie została zwrócona, nie jest wszak możliwy. To pozwany, skoro twierdził, iż pożyczkę spłacił, winien ten fakt udowodnić, a czego, wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi dowodowemu w tym zakresie, nie uczynił ( art. 6 kc i 232 kpc).

Dalej zarzucił natomiast pozwany także i to, że należności objęte pozwem są przedawnione i jako takie nie mogą być dochodzone.

Bezspornym przy tym w sprawie był gospodarczy charakter roszczenia objętego pozwem. Roszczenie banku o zwrot kwoty wypłaconej jako pożyczka pozostaje wszak w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez tenże bank. W konsekwencji roszczenie strony powodowej, jako związane z prowadzoną przez pierwotnego wierzyciela działalnością gospodarczą, stosownie do treści art. 118 KC podlegało 3-letniemu terminowi przedawnienia.

Skoro zatem ostatnia z rat objętych umową pożyczki miała być płatna w dniu 22.06.2004r., to roszczenie o zapłatę tej tylko ostatniej raty przedawniło się w dniu 23.06.2007r. Należało zatem zbadać czy przed tą datą wierzyciel pierwotny względnie sama już strona powodowa nie podjęli działań, które mogłyby skutkować przerwą biegu przedawnienia. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił jednak na przyjęcie, ażeby taka przerwa biegu przedawnienia przed 23.06.2007r. nastąpiła.

I tak też stosownie do treści art. 123 § 1 pkt 1 KC bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Za czynność, o której mowa w przytoczonym wyżej przepisie, nie może być przy tym uznane samo wystawienie przez pierwotnego wierzyciela bankowego tytułu egzekucyjnego w dniu 17 listopada 2004 r. ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2003 r., II CKN 363/01). Samo wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego nie odpowiada bowiem żadnemu z wymagań określonych w art. 123 § 1 pkt 1 KC, od których ustawodawca uzależnił wystąpienie skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia. Wystawienie takiego tytułu nie może być uznane za surogat wytoczenia powództwa, powodujący przerwę biegu przedawnienia. Wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego nie jest czynnością przedsięwziętą przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju ani przed sądem polubownym. Nie ma też podstaw do stosowania tego przepisu w tym zakresie w drodze analogii. Posłużenie się analogią jest tu wykluczone choćby z tego powodu, że oparte na niej rozwiązanie nie zapewniałoby należytej kontroli nad datą przerwania biegu przedawnienia.

Konsekwentnie również należy uznać, iż do roszczeń stwierdzonych bankowymi tytułami egzekucyjnymi nie ma także zastosowania art. 125 § 1 KC, a zatem przedawniają się one w terminach przewidzianych dla roszczeń danego rodzaju. Art. 125 § 1 KC, przewidujący dłuższy bo 10-letni termin przedawnienia dla roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczeń stwierdzonych ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, nie może być bowiem odnoszony do roszczeń wynikających z bankowych tytułów egzekucyjnych, jako że tenże bankowy tytuł egzekucyjny, nawet po zaopatrzeniu go w sądową klauzulę wykonalności, nie ma mocy orzeczenia sądowego, które stwierdza istnienie określonego roszczenia. Sąd nadając bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności nie bada wszak merytorycznie zasadności roszczenia nim objętego. Tymczasem z dłuższego 10 - letniego terminu przedawnienia mogą skorzystać jedynie roszczenia stwierdzone orzeczeniem sądowym, a zatem poddane jego merytorycznej ocenie ( vide: wyrok SN z 10.10.2003. II S.C. 113/2002).

Ani zatem wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, ani wydanie postanowienia o nadaniu mu klauzuli wykonalności, nie spowodowały przerwy biegu przedawnienia roszczenia objętego pozwem.

Przerwę taką mógłby natomiast spowodować wiosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Jednakże wniosek ten został złożony po upływie terminu przedawnienia, bowiem w czerwcu 2008r., podczas gdy najpóźniej wymagalna rata z umowy pożyczki przedawniła się w czerwcu 2007r. Jako datę złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności Sąd przyjął datę najkorzystniejszą dla powoda, tj. datę, jaką opatrzony jest sam wniosek ( z uwagi na brak koperty potwierdzającej datę jego nadania w aktach (...), a która to data i tak byłby późniejsza, niż data samego pisma, względnie dokładnie taka sama). Skoro zatem pierwotny wierzyciel występując dnia 18 czerwca 2008 r. z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu z dnia 17 listopada 2004 r. nie spowodował przerwy biegu przedawnienia, bowiem w dacie złożenia wniosku jego roszczenie już było przedawnione, toteż dalszy bieg postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika w oparciu o bankowy tytuł zapatrzony w klauzulę wykonalności był bez znaczenia dla istoty sporu. I tak nie mogło bowiem to postępowanie i jakakolwiek czynność w jego toku podjęta, spowodować przerwy biegu przedawnienia, skoro roszczenie przedawniło się już przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego.

Mając na uwadze powyższe oraz na podstawie przepisu art. 513 § 1 KC, zgodnie z którym dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie, Sąd uznał zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia za skuteczny i uzasadniony, dlatego orzeczono jak w sentencji wyroku.