Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Anna Hrydziuszko

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy W.

przeciwko I. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej I. K. na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 1.691,21 zł (tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt jeden złotych i dwadzieścia jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.393,68 zł od dnia 31 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 297,53 zł od dnia 20 maja 2016 r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że pozwana I. K. za zapłatę powyższych kwot odpowiada solidarnie z następcami prawnymi M. B. w odniesieniu do należności zasądzonych nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 czerwca 2016 r. sygnatura akt VII Nc 5296/16;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 510 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z zastrzeżeniem, że pozwana I. K. za zapłatę powyższych kosztów odpowiada solidarnie z następcami prawnymi M. B. w odniesieniu do kosztów procesu zasądzonych nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 czerwca 2016 r. sygnatura akt VII Nc 5296/16.

Sygn. akt VIII C 1157/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 maja 2016 r. strona powodowa Gmina W. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych M. B. i I. K. kwoty 17.304,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 8.949,63 zł od dnia 31 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.354,94 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, nadto wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa wskazała, że w dniu 13 grudnia 1999 r. zawarła z M. B. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W.. Strona powodowa wskazała, że wraz z najemcą w przedmiotowym lokalu zamieszkuje i jest zameldowana pozwana I. K.. Gmina W. wskazała, że na podstawie powyższej umowy, w terminie do dnia 10 każdego miesiąca, pozwani zobowiązani byli do uiszczania na rzecz strony powodowej czynszu oraz comiesięcznych zaliczek na poczet należności z tytułu mediów, które podlegają rozliczeniu w okresach wskazanych w umowie. Strona powodowa podała, że wysokość należności z tytułu najmu uległa zmianie, o czym pozwani zostali poinformowani zawiadomieniami o zmianie wysokości czynszu i mediów. Dalej strona powodowa podała, że pozwani zaprzestali terminowego i w pełnej wysokości uiszczania opłat z tytułu najmu (tj. czynszu i mediów) a zadłużenie pozwanych względem strony powodowej na dzień 31 stycznia 2016 r. wynosi 17.304,57 zł, w tym: 8.949,63 zł - należność główna (czynsz i media) za okres do dnia 31 stycznia 2016 r. oraz 8.354,94 zł - odsetki ustawowe za opóźnienie, skapitalizowane na dzień 31 stycznia 2016 r. Strona powodowa zażądała także dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8.949,63 z tytułu należności głównej od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.354,94 zł z tytułu odsetek za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty, na podstawie art. 482 § 1 k.c. Wskazała, że wysłała stronie pozwanej pisemne wezwanie do zapłaty, jednakże bezskutecznie.

W dniu 9 czerwca 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 32, sygn. akt VII Nc 5296/16), w którym nakazał pozwanym M. B. i I. K., aby zapłacili solidarnie stronie powodowej kwotę 17.304,57 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.949,63 zł od dnia 31 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 8.354,94 od dnia 20 maja 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 75,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu, albo wnieśli w tymże terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

Pozwana I. K. skutecznie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 37), zaskarżając go w całości, wniosła jednocześnie o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie strony powodowej kosztami procesu. Pozwana wskazała, że zadłużenie powstało bez jej winy, a odpowiedzialność za powstanie długu ponosi pozwany M. B.. Zarzuciła, że żądanie jest całkowicie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozwana podniosła również, że strona powodowa nie odpowiedziała na próby ugodowego załatwienia przedmiotowej sprawy, podjęte przez pozwaną w piśmie z dnia 12 listopada 2015 r. oraz 17 grudnia 2015 r.

Pozwana w dniu 16 listopada 2016 r. (data stempla pocztowego, k. 64 ) w odpowiedzi na pismo przygotowawcze strony powodowej z dnia 14 października 2016 r. podtrzymała dotychczasowe zarzuty, podnosząc dodatkowo zarzut przedawnienia roszczeń

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...) stanowi własność Gminy W., wchodzi w skład zasobu komunalnego Gminy.

Bezsporne

W dniu 13 grudnia 1999 r. Gmina W. zawarła z pozwanym M. B. umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. o łącznej powierzchni mieszkalnej (...) m ² i powierzchni użytkowej lokalu (...) m ². Razem z najemcą zamieszkiwała pozwana I. K..

Dowód:

-

Umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 13 grudnia 1999 r. zawarta między Gminą W. a pozwanym M. B., k. 14-16;

-

Pismo pozwanej z 12-11-2015 r., k. 39-40;

-

Historia zameldowania osób zamieszkujących pod podanym adresem , k. 13.

Od dnia 1 marca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. należność z tytułu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) we W. oraz opłat za media wynosiła w sumie 474,48 zł, o czym strona powodowa zawiadomiła pozwanego M. B. pismem z dnia 31 stycznia 2013 r.

Dowód:

- Zawiadomienie z dnia 31 stycznia 2013 r., k. 19.

W okresie od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 28 lutego 2014 r. należność z tytułu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) we W. oraz opłat za media wynosiła w sumie 481,44 zł, o czym strona powodowa zawiadomiła pozwanego M. B. pismem z dnia 19 lipca 2013 r.

Dowód:

-

Zawiadomienie z dnia 19 lipca 2013 r., k. 19 verte.

Od dnia 1 marca 2014 r. należność z tytułu czynszu najmu lokalu przy ul. (...) we W. oraz opłat za media wynosiła w sumie 482,80 zł.

Dowód:

-

Zawiadomienie z dnia 31 stycznia 2014 r., k.20.

Za okres od 20 maja 2013 r. do końca stycznia 2016 r. zadłużenie na koncie lokalowym, przy uwzględnieniu wpłat pozwanej w tym okresie, wynosiło 1.691,21 zł, na które składały się 1.393,68 zł należności głównej oraz 297,53 zł odsetek.

Dowód: - kartoteka finansowa za okres 11.06.2013-30.01.2016 r., k.77;

- kartoteka finansowa za okres 11.06.2013-30.01.2016 r., k. 78-79.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Żądanie strony powodowej znalazło podstawę w przepisie art. 688 ¹ § 1 k.c., zgodnie z którym za zapłatę czynszu i innych niezależnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie.

Treść stosunku najmu lokalu i stałe zamieszkiwanie pozwanej w lokalu nie pozostawały w sprawie sporne.

Rozważeniu podlegał zarzut przedawnienia roszczeń i częściowego spełnienia świadczenia. Pozwana nie kwestionowała wysokości opłat naliczanych przez stronę powodową z tytułu czynszu i opłat niezależnych od właściciela.

W ocenie Sądu, zarzut przedawnienia zasługiwał na uwzględnienie w części dotyczącej należności głównej wraz z odsetkami za okres przed dniem 20 maja 2013r. Stąd też powództwo w tym zakresie należało oddalić, jak orzeczono w pkt II orzeczenia.

Z art. 118 k.c. wynika, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Czynsz z tytułu umowy najmu oraz obowiązek uiszczania opłat niezależnych od właściciela (za media) są świadczeniami okresowymi. Tak więc okres przedawnienia dla każdego ze świadczeń wynosi trzy lata. Strona powodowa wniosła pozew w dniu 20 maja 2016 r. o należności naliczone do dnia 31 stycznia 2016 r. Powództwo jako przedawnione podlegało oddaleniu za okres do 20 maja 2013 r. co do należności głównej, a także odsetek naliczonych od należności za ten okres, gdyż roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z przedawnieniem roszczenia głównego (vide wyrok SN z 25.05.2005 r., V CK 655/04, Lex nr 152449).

Sąd nie podzielił twierdzenia strony powodowej, jakoby pozwana podnosząc zarzut przedawnienia działała sprzecznie z zasadami współżycia społecznego. Niewątpliwie ignorowanie przez nią obowiązku ponoszenia opłat związanych z najmem lokalu, w którym zamieszkuje, nie zasługuje na aprobatę w świetle zasad współżycia społecznego. Strona powodowa tolerowała jednak ten stan przez wiele lat, nie podejmując żadnych kroków prawnych i dopuszczając do powstania kilkunastotysięcznego zadłużenia, zarówno co do należności głównych, jak i odsetek. R. legis instytucji przedawnienia polega na stabilizacji stosunków prawnych i gwarantowaniu ich pewności, dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strony pozostawałyby przez dziesiątki lat w niepewności co do swojej sytuacji prawnej. Jak wskazuje się w doktrynie (vide S. Rudnicki w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna, W-wa 1999, s. 338) i orzecznictwie, nie uwzględnienie zarzutu przedawnienia wymaga daleko posuniętego rygoryzmu co do wyjątkowości sytuacji mogących usprawiedliwić takie stanowisko Sądu. Norma art. 5 k.c. ma bowiem charakter wyjątkowy i można ją zastosować w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Istotą zaś prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw wymagają z jednej strony ostrożności, a z drugiej bardzo wnikliwego rozważenia wszystkich aspektów rozpoznawanego wypadku, tj. wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności w ścisłym powiązaniu z konkretnym stanem faktycznym. Jak z kolei podkreśla się w judykaturze, klauzule społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa i zasad współżycia społecznego ujęte wart. 5 k.c. należy traktować jako normy społeczne ogólne odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i z związku z tym nie korzysta z ochrony. W ocenie Sądu sytuacja taka nie miała miejsca w sprawie stanowiącej przedmiot rozpoznania, bowiem pozwana podnosząc zarzut przedawnienia nie podjęła działań w sposób, który wskazywałby na naruszanie czy nadużywanie praw, które jej przysługują jako dłużnikowi, a które wprost wynikają z przepisów prawa (art. 117 k.c.), zaś roszczenie dochodzone przez stronę powodową nie ma szczególnego charakteru, który uzasadniałby jego specjalną ochronę.

W ocenie Sądu nie można było przyjąć za uzasadnione twierdzenia strony powodowej o zastosowaniu 10-letniego terminu przedawnienia należności z tytułu mediów i innych opłat niezależnych od wynajmującego. Wprawdzie żaden przepis prawa nie reguluje terminu przedawnienia należności tytułem opłat niezależnych od wynajmującego, lecz w przedmiotowej sprawie strony umowy najmu samodzielnie określiły, że opłaty te wnoszone będą z góry, do 10-go dnia każdego miesiąca (§ 6 ust. 4 umowy) nadając tym samym takim świadczeniom charakter okresowy. Reasumując, także i w przypadku opłat niezależnych od wynajmującego zastosowanie znajdzie, zgodnie z art. 118 k.c. 3-letni termin przedawnienia.

Odnośnie roszczenia przypadającego na okres nieprzedawniony i zarzutu spełnienia świadczenia – strona powodowa w okresie od czerwca 2013 r. do stycznia 2016 r. naliczyła nieopłacony czynsz i opłaty niezależne od właściciela (przy zaliczeniu wszystkich wpłat pozwanej dokonanych w tym okresie) w wysokości 1.393,68 zł wraz z odsetkami za opóźnienie 297,53 zł. Pozwana podnosiła, że w okresie późniejszym dokonywał wpłat, które powinny być zaliczone na poczet zadłużenia. Po przeanalizowaniu kartotek naliczeń (k. 93 i 103) Sąd stwierdził, że jedynie w dniu 7 marca 2017 r. i 6 kwietnia 2017 r. pozwana dokonała wpłat, które przewyższały bieżące naliczenia, przy czym nadpłaty te pokryły niedopłaty za miesiące lipiec-wrzesień 2016 r. (a więc okres nie objęty żądaniem pozwu).

Orzeczenie w zakresie odsetek Sąd oparł o przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wobec wysokości zaległości przypadającej na okres nieprzedawniony, powództwo w tym zakresie należało uznać za zasadne.

Zważając na przytoczone powyżej argumenty, Sąd orzekł, jak w punkcie I wyroku zastrzegając solidarną odpowiedzialność pozwanej z następcami prawnymi zmarłego M. B. w odniesieniu do należności zasądzonych nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 9 czerwca 2016 r.

Orzeczenie o kosztach procesu oparto o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w przepisie art. 100 zd. 1 k.p.c., z którego wynika, iż w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa przegrała proces w 90%, pozwana natomiast w 10%. Strona powodowa poniosła koszty procesu w wysokości 300 zł opłaty sądowej od pozwu i 4.800 zł kosztów zastępstwa procesowego, w sumie 5.100 zł, z czego należał jej się zwrot 510 zł (10% x 5.100 zł).