Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2015 roku

sprawy przeciwko N. Ł. córce I. i C. z domu K.

urodzoną (...) we W.

obwinioną o to, że

w dniu 23 listopada 2014r około godz. 09:30 we W. na ul. (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) od strony ul. (...) w kierunku Pl. (...), na skrzyżowaniu z ul. (...) wykonała manewr skrętu w lewo, nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu i uszkodziła pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) poruszający się lewym pasem ruchu oznaczonym znakiem drogowym P22 od Strony ul. (...) w kierunku ul. (...) czym spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym .

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinioną N. Ł. za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną od ponoszenia kosztów postępowania zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

Obwiniona N. Ł. w dniu 23 listopada 2014 r. około godziny 9:30 we W. na ul. (...) prowadziła pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Poruszała się od strony ul. (...) w kierunku Placu (...). Jechała prawym pasem jezdni. Na skrzyżowaniu z ulicą (...) wykonała manewr skrętu w lewo. Nie ustąpiła jednak pierwszeństwa przejazdu pojazdowi O. (...) o nr rej. (...), poruszającemu się lewym pasem ruchu oznaczonym znakiem drogowym P22 od strony ul. (...) w kierunku ul. (...). Pojazdem tym kierował funkcjonariusz policji T. G.. Był to nieoznakowany pojazd policyjny.

Dowód:

⚫

notatka urzędowa z dnia 23 listopada 2014 r. k. 5 – 5v.,

⚫

częściowo wyjaśnienia obwinionej (rozprawa z dnia 10.06.15 r. - nagranie od 2:30 min do 6:14 min, k. 30),

⚫

zeznania T. G. rozprawa z dnia 10.06.15 r. - nagranie od 7:41 min do 13:45min, k. 30),

⚫

opinia biegłego mgr inż. J. D. z dnia 17 lipca 2015 r. k. 38 – 47,

⚫

ustna opinia uzupełniająca z dnia 30 września 2015 r. k. 61-62, dokumentacja fotograficzna k. 10, 36.

Wskutek zderzenia pojazdów obydwa samochody zostały uszkodzone.

Dowód:

⚫

notatka urzędowa z dnia 23 listopada 2014 r. k. 5 – 5v.,

⚫

zeznania T. G. (rozprawa z dnia 10.06.15 r. - nagranie od 7:41 min do 13:45 min, k. 30).

T. G. został ukarany mandatem karnym w kwocie 100 zł za niezastosowanie się do znaku drogowego P-22.

Dowód:

notatka urzędowa z dnia 23 listopada 2014 r. k. 5 – 5v.

W toku przesłuchania przed Sądem obwiniona nie przyznała się do winy. Wyjaśniła, że przed wykonaniem skrętu w lewo patrzyła w lusterko boczne i to znajdujące się w pojeździe. Widziała, że daleko za nią jadą samochody. Ponieważ po jej lewej stronie nic nie było, zaczęła powoli wykonywać manewr skrętu w lewo. Kiedy znajdowała się w skręcie, przepuściła samochód jadący z naprzeciwka. Ruszyła i w tym momencie uderzyła w samochód O. (...), który znajdował się na (...) pasie. Obwiniona dodała, że wcześniej tego pojazdu nie widziała. Kiedy stała przed wiaduktem na światłach, nie było żadnego samochodu.

Wyjaśnienia obwinionej zasługiwały częściowo na uwzględnienie, w szczególności. odnośnie tego, że obwiniona wykonywała na skrzyżowaniu manewr skrętu w lewo, przepuściła samochód jadący z naprzeciwka, a także tego, że uderzyła swoim pojazdem w pojazd kierowany przez oskarżyciela posiłkowego. W pozostałym zakresie jej wyjaśnienia pozostawały w sprzeczności z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, a także opinią biegłego z dnia 17 lipca 2015 r. Wyjaśnienia obwinionej odnośnie sposobu wykonywania manewru w lewo nie znalazły potwierdzenia w śladach pozostałych na jezdni- na co słusznie zwrócił uwagę biegły sądowy. Nie sposób też uznać, aby obwiniona znajdowała się w skręcie podczas przepuszczania samochodu jadącego z naprzeciwka. Rodzaj uszkodzeń pojazdów, a także ich rozmieszczenie wskazuje, że pojazdy oskarżyciela posiłkowego i obwinionej znajdowały się w pozycji zbliżonej do równoległej. Analiza tych uszkodzeń pozwala stwierdzić, że to samochód obwinionej, znajdując się w ruchu postępowym wjechał w bok jadącego prosto samochodu kierowanego przez oskarżyciela posiłkowego. Powyższe ustalenia wspiera także przedłożona w niniejszym postępowaniu dokumentacja zdjęciowa.

Sąd oparł się na zeznaniach świadka T. G.. Jego zeznania znajdują potwierdzenie w treści opinii biegłego, a także notatce urzędowej z dnia 23 listopada 2014 r. Świadek ten, mimo bezpośredniego zainteresowania wynikiem postępowania, wskazał w sposób zobiektywizowany na okoliczności dotyczące przedmiotowego zdarzenia przyznając fakt nieprawidłowego prowadzenia przez siebie pojazdu..

Opinia biegłego jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności - nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, by sformułowana była tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, aby jej wnioski końcowe nie znalazły oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu.

Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Z tego względu stanowiła podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej.

Sąd uwzględnił także notatkę urzędową z dnia 23 listopada 2014 r. (k. 5). Jej treść pozostawała bowiem w zgodzie z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, a także koresponduje z ustaleniami biegłego. Nadto dla ustaleń faktycznych znaczenie miały protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości, dokumentacja fotograficzna (k. 10, 36), a także załącznik do notatki urzędowej (k. 7). Żadna ze stron nie kwestionowała w/w środków dowodowych, a Sąd nie znalazł z urzędu przyczyn podważających ich wiarygodność.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż zachowanie obwinionej wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., które popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W sytuacji, która miała miejsce w niniejszej sprawie, obwiniona, wykonując manewr skrętu w lewo, powinna była zachować szczególną ostrożność. Obowiązek taki wyrażony jest w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.), zgodnie z którym kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Sprostanie tym wymaganiom ustawowym przez obwinioną pozwoliłoby jej na uniknięcie kolizji drogowej. Tym bardziej, że widoczność dla kierowcy skręcającego w lewo na skrzyżowaniu, na którym doszło do wypadku, jest nieograniczona. Oceniając zachowanie obwinionej, Sąd miał na względzie, iż również działanie oskarżyciela posiłkowego na drodze było nieprawidłowe. Niemniej jednak, w przekonaniu Sądu, fakt ten nie wpływa na przypisanie obwinionej odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 33 § 1, 2 i 3 k.w. Sąd miał na względzie zarówno cele w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Sąd baczył też, aby kara nie przekraczała stopnia społecznej szkodliwości czynu. Oceniając ten stopień, Sąd wziął pod uwagę jej kwantyfikatory określone w art. 47 § 6 k.w. I tak zważył, że obwiniona naruszyła zasadę ruchu drogowego o charakterze podstawowym, a jej zachowanie miało miejsce w godzinach, w których ruch ten jest natężony.

Działanie obwinionej godziło w podstawowe zasady ruchu drogowego, polegające na zachowaniu należytej ostrożności przy zmianie kierunku jazdy.

Sąd uznał, iż karą adekwatną za popełnione przez obwinioną wykroczenie będzie kara grzywny w wysokości 300 zł. Ustalając wysokość tej kary, Sąd kierował się treścią art. 24 § 3 k.w. Jest ona współmierna do stopnia zawinienia obwinionej, uwzględnia jej sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczenie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionej nieprawidłowość jej zachowania.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania znajduje podstawę w treści art. 624 § 1 k.p.w. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd zwolnił obwinioną od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych z uwagi na jej sytuację majątkową.