Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 23-10-2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Paweł Kwiatkowski

Protokolant:Katarzyna Mulak

po rozpoznaniu w dniu 09-10-2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...)1 (...) z siedzibą w W.

przeciwko I. D., S. D.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanych I.Działy i S. D.na rzecz strony powodowej (...)1 (...)z siedzibą w W.kwotę 12.492,49 zł (dwanaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote 49/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 13 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.557,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 1809/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 13 czerwca 2013 r. strona powodowa (...)1 (...)domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanych S. D.i I. D.kwoty 12492,49 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwani zawarli z bankiem (...) SA umowę o kredyt odnawialny. Wierzytelność z tej umowy została zbyta na rzecz strony powodowej umową z dnia 6 grudnia 2012 r. Na kwotę roszczenia składała się należność główna w kwocie 6578,73 zł, odsetki umowne naliczone przez pierwotnego wierzyciela w kwocie 5487,31 zł, a także odsetki ustawowe naliczone od należności głównej za okres od 11 grudnia 2012 r. do 11 czerwca 2013 r. w kwocie 426,45 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 13 września 2013 r. powództwo uwzględniono w całości.

Pozwani S. D.i I. D.wnieśli sprzeciw od w/w orzeczenia, podnosząc zarzut wadliwości przelewu, a także brak istnienia zobowiązania oraz brak solidarności po ich stronie.

Po otrzymaniu uzupełnionego pozwu pozwani podnieśli zarzut niewykazania przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej, a także wysokości zobowiązania. W szczególności zarzucili, że pierwotny wierzyciel prowadził egzekucję roszczenia objętego następnie przelewem. Pozwani nie wiedzieli jednak, w jaki sposób wskazane kwoty zostały rozliczone. Wobec częściowej spłaty długu ich zobowiązanie ograniczało się do należności głównej w kwocie 6578,73 zł. Na powoda nie przeszła natomiast wierzytelność odsetkowa liczona zakres od 6 grudnia 2012 r.

Następnie pismem z 3 czerwca 2014 r. podtrzymali zarzut niewykazania wierzytelności. W odniesieniu do wysokości zobowiązania pozwani przyznali, że ich zobowiązanie obejmowało kwotę wskazaną w bankowym tytule egzekucyjnym wystawionym na rzecz banku (...) SA, tj. 6578,73 zł należności głównej, 3530,84 zł należności odsetkowej, 106,36 zł kosztów postępowania klauzulowego. Na poczet tej wierzytelności komornik ściągnął część kwoty. Powód bezzasadnie doliczył natomiast jakieś koszty i wydatki.

Pismem z 16 lipca 2014 r. pełnomocnik pozwanych wskazał, że wysokość zobowiązania pozwanych w dacie przelewu wynosiła 12316,04 zł, w tym 6578,73 zł należności głównej, 5547,35 zł należności odsetkowej, 189,96 zł kosztów. Tymczasem w 2013 r. i 2014 r. na poczet długu ściągnięto jeszcze kwotę 5520,35 zł.

Na rozprawie w dniu 9 października 2014 r. pełnomocnik pozwanych oświadczył, że nie kwestionuje wysokości długu wynikającej z bankowego tytułu egzekucyjnego wystawionego przeciwko pozwanym, zarzucił natomiast dodatkowo, że przelew wierzytelności był bezskuteczny wobec braku zgody pozwanych wymaganej obowiązującymi w dacie dokonania czynności bankowej przepisami prawa bankowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwani S. D. i I. D.zobowiązani byli do zapłaty (...) Bankowi (...) SAz tytułu umowy o kredyt odnawialny zawartej 8 grudnia 2006 r. należności głównej w kwocie 17167,61 zł, odsetek naliczonych od 27 lipca 2011 r. do 20 marca 2012 r. w kwocie 3530,84 zł, a także dalszych odsetek liczonych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczonych od kwoty 17167,61 zł od dnia 21 marca 2012 r. do dnia zapłaty

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny z 21.03.2012 r. – k. 96)

W dniu 6 grudnia 2012 r. w/w wierzyciel dokonał przelewu wierzytelności z tytułu w/w umowy na rzecz stronę powodową (...)1 (...).

(dowód: umowa przelewu – k. 24-42, 169-192, pismo (...) SA z 9.07.2014 r. – k. 224, zawiadomienia o przelewie – k. 106 i 110)

Na podstawie w/w bankowego tytułu egzekucyjnego egzekucję przeciwko pozwanym prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Z. K. B., który w okresie od 29 czerwca 2012 r. do 30 listopada 2012 r. przekazał pierwotnemu wierzycielowi kwoty 708,45 zł (29 czerwca 2012 r.), 341,67 zł (31 lipca 2012 r.), 185,94 zł 927 sierpnia 2012 r.), 180,70 zł (28 września 2012 r.), 439,56 zł (15 października 2012 r.), 349,52 zł 930 października 2012 r.) i 296,30 zł (30 listopada 2012r r.), w tym 106,36 zł na poczet kosztów postępowania klauzulowego, pozostałą część na poczet należności głównej, która w dacie złożenia wniosku wynosiła 15255,14 zł. W dniu 9 stycznia 2013 r. wierzyciel wniósł o umorzenie egzekucji z uwagi na przelew wierzytelności na rzecz strony powodowej.

Postanowieniem z 28 stycznia 2013 r. komornik umorzył egzekucję i ustalił wysokość kosztów egzekucji na kwotę 4404,40 zł. Koszty te następnie ściągnął od pozwanych.

(dowód: akta egzekucyjne Km (...) w załączeniu do akt głównych)

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie pozwani nie kwestionowali ostatecznie, że byli dłużnikami (...) Banku (...) SA, a ich dług obejmował kwotę wskazaną w bankowym tytule egzekucyjnym wystawionym przez bank w dniu 21 marca 2012 r.

Z uwagi na treść zarzutów pozwanych konieczna była w pierwszej kolejności ocena skuteczności przelewu wierzytelności (...) SA na rzecz strony powodowej. Samo dokonanie przelewu wynikało zdaniem Sądu dostatecznie z materiału dowodowego zebranego w sprawie. W szczególności strona powodowa przedstawiła dokument umowy przelewu, zawiadomienia o przelewie, a nadto pisma cedenta do Komornika K. B.. Także pozwani posługiwali się w toku sprawy pismem cedenta z 9 lipca 2014 r. potwierdzającym fakt przelewu. Ewentualny brak skutecznego zawiadomienia o przelewie przed rozprawą w niniejszej sprawie rodził jedynie skutek z art. 512 kc. Spełnienie przez pozwanych świadczenia na rzecz cedenta byłoby skuteczne wobec powoda. Nie wpływałoby to jednak na ważność samego przelewu. Wobec tego Sąd uznał, że strona powodowa wykazała istnienie przelewu wierzytelności wobec pozwanych na swoją rzecz w rozumieniu art. 509 i n. kc.

Pozwani powoływali się następnie na brak swojej zgody na dokonanie przelewu. Zgodnie z art. 509 § 1 kc przelew wierzytelności mógł nastąpić, co do zasady, bez zgody dłużnika. Wyjątek od tej zasady wynikał m.in. z przepisu art. 92c ustawy - prawo bankowe, zgodnie z którym przelew wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymagało uzyskania przez bank zgody dłużnika. Przywołany przepis obowiązywał od 1 lipca 2004 r. do 13 stycznia 2009 r. Został uchylony ustawą z 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym, która nie zawierała w tym zakresie przepisów przejściowych. Wobec tego brak było podstaw do stosowania do przelewu wierzytelności dokonanego w dniu 6 grudnia 2012 r. przepisów w tej dacie nie obowiązujących (por. także uzasadnienie postanowienia SN z 12.01.2011 r., sygn. I CSK 118/2000, LEX nr 950420). Wskazane przepisy nie kreowały wobec pozwanych żadnego prawa podmiotowego, które powinno być zachowane po nowelizacji przepisów prawa bankowego.

Kolejna kwestia sporna związana była z wysokością długu. Pozwani nie kwestionowali przy tym wysokości swojego długu głównego w kwocie 6578,73 zł. Analiza treści nie kwestionowanego przez nich bankowego tytułu egzekucyjnego obejmującego dług wskazywała, że także należności odsetkowe zostały obliczone prawidłowo. W szczególności pozwani byli zobowiązani do zapłaty nie tylko odsetek umownych od długu w kwocie 3530,84 zł, ale także dalszych odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonych od pierwotnego długu głównego od dnia 21 marca 2012 r. Wysokość długu wynosiła: pierwotnie - 17167,61 zł, a w toku egzekucji – od 29 czerwca 2012 r. – 14653,05 zł, , od 31 lipca 2012 r. – 14311,38 zł, od 27 sierpnia 2012 r. – 14125,44 zł, od 28 września 2012 r. – 13944,74 zł, od 15 października 2012 r. – 13505,18 zł, od 30 października 2012 r. – 13155,66 zł, od 30 listopada 2012 r. – 12862,36 zł (pozwani nie przedstawili żadnych dowodów na zapłatę poza postępowaniem egzekucyjnym, co uniemożliwiało przyjęcie innej wysokości długu w poszczególnych datach; bezspornie dopiero w dniu przelewu dług ten zmniejszył się do kwoty 6578,73 zł) Suma odsetek umownych liczonych od w/w długu za okres od 21 marca 2012 r. do dnia przelewu przekraczała kwotę dochodzoną niniejszym pozwem (tylko od kwoty 12862,36 zł odsetki umowne wynosiły w w/w okresie 2207,39 zł). Powód domagał się z tego tytułu jedynie 1956,47 zł (5487,31 zł – 3530,84 zł).

Odnośnie odsetek ustawowych liczonych od należności głównej od dnia 1 grudnia 2012 r. do 11 czerwca 2013 r. w kwocie 426,45 zł, wypada natomiast zauważyć, że prawo powoda do ich naliczenia wynika wprost z art. 481 kc. Roszczenie o zapłatę kwoty 6578,73 zł było wymagalne przed dokonaniem przelewu, wobec czego pozwani pozostawali w opóźnieniu w jej zapłacie także wobec cesjonariusza, bez konieczności odrębnego wezwania do zapłaty. Przelew wierzytelności nie powoduje bowiem, że stan opóźnienia dłużnika w zapłacie przestaje istnieć. Wydaje się przy tym, że pozwani nie dostrzegli, iż po dokonaniu przelewu przestano wobec nich naliczać odsetki umowne z tytułu opóźnienia w zapłacie. O ile roszczenie o odsetki zaległe jest roszczeniem nabytym w drodze przelewu (por. art. 509 § 2 kc), o tyle roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia w zapłacie kapitału po dokonaniu przelewu jest własnym roszczeniem cesjonariusza.

Wobec powyższego stwierdzić należało, że strona powodowa prawidłowo określiła wysokość swojego zobowiązania. Kwota wskazana w pozwie była i tak niższa od kwoty wynikającej z bankowego tytułu egzekucyjnego i kwot wpłat wynikających z akt egzekucyjnych. Pozwani nie przedstawili natomiast żadnych dowodów na dokonanie innych jeszcze wpłat (które skądinąd strona powodowa uwzględniła przy formułowaniu żądania).

Ostatni zarzut pozwanych związany był z częściową zapłata długu już po dokonaniu przelewu w drodze egzekucji sądowej. Z akt egzekucyjnych Komornika Sądowego K. B. nie wynikało jednak, ażeby po dokonaniu przelewu cedent wierzytelności otrzymał jakakolwiek kwotę. Jedyne kwoty ściągnięte zostały zaliczone na poczet kosztów egzekucji należnych komornikowi. Komornik ten wskazał także, że przeciwko pozwanym prowadził nadto inne postępowania egzekucyjne, ale na podstawie innych tytułów wykonawczych. Rzeczą pozwanych było wykazanie, że tytuły te obejmowały dług tożsamy z długiem w niniejszej sprawie. Nie podjęli oni jednak w tym zakresie inicjatywy dowodowej.

Wobec powyższego Sąd uwzględnił w całości powództwo, zasądzając na rzecz strony powodowej kwotę 12492,49 zł, a także dalsze odsetki od tej kwoty na podstawie art. 481 kc i art. 482 kc, jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc, zasadzając na rzecz powoda zwrot opłaty sadowej od pozwu w kwocie 157 zł oraz zwrot kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 2400 zł.