Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

X P 672/13 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu z 2014-01-24

Sygn. akt XP 672/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała-Kozioł

Protokolant: Aleksandra Barańska

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa: E. S. M.

przeciwko N. S. A. we W.

o odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 1817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12.07.2013 r. (data nadania przesyłki) powódka E. S. –. M. domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej N. S.A. we W. kwoty 12.600 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.01.2013 r. do dnia zapłaty, z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.02.2013 r. do dnia zapłaty, z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.03.2013 r. do dnia zapłaty, z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.04.2013 r. do dnia zapłaty, z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.05.2013 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 2100 zł od 1.06.2013 r. do dnia zapłaty, a także zasadzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że była zatrudniona u pozwanej Spółki w okresie od 8 lutego 2010 roku do dnia 30 listopada 2012 r., w oparciu o stosunek pracy ukształtowany przez zawierane między stronami umowy o pracę oraz porozumienia. W dniu 15 marca 2011 roku strony zawarły przewidzianą w art. 101 2 k.p. umowę o zakazie konkurencji, która obowiązywać miała przez okres 6 kolejnych miesięcy od momentu ustania stosunku pracy. W przedmiotowej umowie strona pozwana w zamian za przestrzeganie zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy zobowiązywała się do wypłaty na rzecz powódki odszkodowania umownego (karencyjnego) w wysokości 25% miesięcznego wynagrodzenia otrzymywanego przez powódkę przed ustaniem stosunku pracy, przez cały 6 miesięczny okres trwania zakazu, płatnego ostatniego dnia każdego miesiąca trwania zakazu. Wiążący strony stosunek pracy rozwiązano za wypowiedzeniem dokonanym przez pozwaną z dnia 30 października 2012 r., skutecznym na dzień 30 listopada 2012 r. Wbrew warunkom określonym w umowie, pozwana uchylała się od płacenia comiesięcznych rat odszkodowania. Wobec powyższego zaległa do zapłaty należność pieniężna obejmuje pełną 6 miesięczną należność z tyt. odszkodowania umownego (karencyjnego). W tym stanie rzeczy, w dniu 19 czerwca 2013 r. powódka wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 12.600,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty w nieprzekraczalnym terminie do 24 czerwca 2013 r. Zakreślony w wezwaniu termin do zapłaty minął jednak bezskutecznie.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana N. S.A. we W. domagała się oddalenia powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości, tj. w kwocie 4800 zł i zwrotu kosztów opłaty skarbowej.

W uzasadnieniu wskazała, że dnia 16.11.2012 r. zostało wysłane do powódki listem poleconym, na adres zamieszkania wskazany pracodawcy przez pracownika, pisemne wypowiedzenie umowy o zakazie konkurencji z dnia 15.03.2011 r., z zachowaniem 14-dniowego terminu powiedzenia. W treści pisma pracodawcy wskazano, iż umowa o zakazie konkurencji rozwiązuje się dnia 30.11.2012 r. Dnia 19.06.2013 r. do spółki N. S.A. zostało skierowane przez pełnomocnika E. S. –. M., przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 12 600 zł. tytułem odszkodowania za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej, obliczonej za cały czas trwania zakazu konkurencji, czyli za okres 6 miesięcy, począwszy od dnia 01.12.2012 r. do dnia 01.06.2013 r. W odpowiedzi na ww. pismo została skierowana odpowiedź do pełnomocnika pozwanej dnia 28.06.2013 r.; pomimo tego, iż ww. odpowiedź została wysłana na adres pełnomocnika powódki wskazany w treści przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 19.06.2013 r., pismo to zostało zwrócone do nadawcy, na skutek niepodjęcia go przez adresata. W związku z powyższym ww. odpowiedź na wezwanie do zapłaty została również wysłana na adres powódki. Mając na uwadze fakt, iż doszło do skutecznego rozwiązania umowy o zakazie konkurencji, strony zostały wzajemnie zwolnione ze wszystkich obowiązków z ww. umowy wynikających.

Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego pozwana podkreśliła, że umowa mogła zostać rozwiązana za wypowiedzeniem jej przez pracodawcę, ponieważ strony przewidziały w jej treści taki sposób rozwiązania umowy.

W piśmie procesowym z dnia 25.11.2013 r. powódka wskazała, że nie zaprzecza, ze odebrała list od pozwanej, jednak jego zawartość nie obejmowała powołanego wypowiedzenia, a jedynie dokument ZUS RMUA – raport miesięczny dla osoby ubezpieczonej. Tym samym w niniejszej sprawie nie może być mowy o skutecznym wypowiedzeniu ww. umowy. Powołała orzecznictwo wskazujące w jej ocenie na zasadność jej roszczenia .

W piśmie procesowym z dnia 10.12.2013 r. pozwana zarzuciła, że nieprawdziwe są twierdzenia powódki, iż wraz z przesyłką wysłaną listem poleconym przez spółkę N. S.A. dnia 13.11.2012 r. powódka otrzymała tylko dokument RMUA. Faktem jest, iż dnia 13.11.2012 r. do powódki zostało wysłane wypowiedzenie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy i tylko ten dokument w powyższym dniu znajdował się w ww. przesyłce. Faktem jest, iż powódka zwróciła się do pozwanej spółki o przesłanie jej dokumentu RMUA za miesiąc wrzesień 2012 r. Dokument RMUA za miesiąc wrzesień pozwana spółka wygenerowała z datą 30.10.12 r. i dnia 30.10.2012 r. został on przesłany powódce mailem. Natomiast oryginał (na prośbę powódki) został pozostawiony do jej osobistego odbioru na portierni spółki N. S.A. O wydanie innego dokumentu RMUA (tj. za miesiąc październik) powódka do pozwanej nie wnioskowała. W przesyłce wysłanej do powódki listem poleconym dnia 13.11.2012 r. przez działającą w imieniu pozwanej spółki A. W., znajdowało się wyłącznie datowane na dzień 16.11.2012 r. wypowiedzenie Umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.

Ponadto zarzuciła, że powołane przez powódkę orzecznictwo nie dotyczy sytuacji, gdy doszło do skutecznego rozwiązania umowy o zakazie konkurencji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka E. S. –. M. była zatrudniona u strony pozwanej N. S.A. we W. w okresie od 8.02.2010 r. do 30.11.2012 r., w pełnym wymiarze etatu, na stanowisku Dyrektora D. d. Z. P. W., na podstawie umowy o pracę na czas określony. Umowa o pracę została rozwiązana za jednomiesięcznym wypowiedzeniem przez pracodawcę.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wyniosło 10.283,80 zł brutto, tj. 7165,24 zł netto.

Dowód: umowy o pracę wraz z porozumieniami zmieniającymi,

świadectwo pracy z 3.12.2012 r.

rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem z 30.10.2012 r.

(akta osobowe – załącznik, a nadto k. 13-20, 24)

zaświadczenie o wynagrodzeniu k. 53

W czasie trwania stosunku pracy, w dniu 15.03.2011 r., strony zawarły umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie wskazano, że pracownik zobowiązuje się po ustaniu stosunku pracy, nie prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności prowadzonej przez pracodawcę. Za działalność konkurencyjną uważa się wszelką działalność bez względu na jej rozmiar i formy wykonywania, zbieżną z działalnością pracodawcy lub spółek wobec niego dominujących lub zależnych, w szczególności w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej sprzętu RTV/AGD (§ 1 pkt 3). W § 1 pkt 4, 5 i 6 strony doprecyzowały zakres zakazu konkurencji i działalność, której ten zakaz nie obejmuje. W § 1 pkt 8 wskazano, że zakaz konkurencji, określony w ust. 1-4, obowiązywać będzie pracownika przez okres 6 miesięcy licząc od dnia ustania stosunku pracy. Pracownikowi przysługuje przez okres trwania zakazu konkurencji odszkodowanie w wysokości 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres 6 miesięcy, miesięcznie płatne ostatniego dnia każdego miesiąca trwania zakazu. W § 2 umowy strony ustaliły, że pracodawca zastrzega sobie prawo wypowiedzenia niniejszej umowy z zachowaniem 14 - dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku ustania przyczyn uzasadniających istnienie zakazu konkurencji. W takim przypadku umowa o zakazie konkurencji rozwiąże się, a strony ostaną zwolnione z wzajemnych świadczeń.

Dowód: umowa z 15.03.2011 r. o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (akta osobowe – załącznik, a nadto k. 21-23)

W dniu 30.10.2012 r. Kierownik D. K. i. P. pozwanej A. W. na prośbę powódki wygenerowała i wysłała pocztą elektroniczna na adres mailowy powódki druk RMUA za okres rozliczeniowy wrzesień 2012 r. Jednocześnie A. W. wskazała, że oryginał zostawia na recepcji.

Dowód: e-mail z 30.10.2013 r. k. 71

druk RMUA k. 72

A. W. pozostawiła druk RMUA na recepcji dla powódki. Nie zwrócono jej dokumentu i nie otrzymała informacji zwrotnej, że nie został on odebrany.

Dowód: zeznania świadek A. W. k. 77v-79

Osoby z zarządu pozwanej w okresie wypowiedzenia umowy powódce, że powódka nie posiada informacji, które mogłyby zaszkodzić interesom spółki, przez co nie ma powodu, by utrzymywać zakaz konkurencji. D. S. - wiceprezes zarządu pozwanej - poleciła A. W. sporządzenie dokumentu o wypowiedzeniu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy.

Dowód: wyjaśnienia D. S. k. k. 77v-79

W dniu 13.11.2012 r. A. W., na polecenie D. S. sporządziła i po podpisaniu przez D. S. wysłała listem poleconym na adres powódki wypowiedzenie umowy o zakazie konkurencji, datowane na 16.11.2012 r. wraz z pismem przewodnim. W wypowiedzeniu wskazano, że „Niniejszym Pracodawca N. S.A. rozwiązuje z Panią E. S. M. mowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, zawartą w dniu 15 marca 2011 r., z zachowaniem 14-dniowego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 30 listopada 2012 r. Tym samym Strony niniejszej umowy zostają z w/w datą zwolnione z wzajemnych roszczeń.”

Pismo zostało wysłane na wskazany przez powódkę adres do doręczeń we W. przy ul. (...).

D. S. potwierdziła u A. W., że pismo zostało wysłane.

Dowód: wypowiedzenie umowy z 16.11.2012 r. wraz z pismem przewodnim z 13.11.2012 r. (akta osobowe – załącznik, także k. 46)

dowód nadania z dnia 13.11.2012 r. k. 47-47v

zeznania świadek A. W. k. 77v-79

wyjaśnienia D. S. k. k. 77v-79

Powódka otrzymała pismo od strony pozwanej w listopadzie 2012 r. Powódka nie domagała się wydania przez pozwaną druków RMUA za inne miesiące.

Okoliczność bezsporna

Pismem z 19.06.2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 12.600 zł. z tytułu odszkodowania za przestrzeganie zakazu konkurencji.

Strona pozwana pismem z dnia 27.06.2013 r. odmówiła zapłaty powołując się na rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem przez pracodawcę. Pismo wysłała do pełnomocnika powódki oraz na adres powódki.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 25-26

pismo z 27.06.2013 r. k. 48-52

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd Rejonowy oparł się na przedłożonych przez obie strony i nie kwestionowanych przez nie dowodach z dokumentów, a także na zeznaniach świadek A. W. i w pełni korespondujących z nimi i potwierdzających je wyjaśnieniach D. S., które uznał za w pełni wiarygodne, logiczne i spójne. Wyjaśnieniom powódki Sąd dał wiarę jedynie w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy.

Zgodnie z art. 101 1§ 1 k.p., w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji). Jak stanowi art. 101 2 § 1 k.p., powołany przepis stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z zastrzeżeniem przepisów § 2 i 3 tego artykułu.

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie ulega zdaniem Sądu Rejonowego wątpliwości, że strony niniejszego postępowania zawarły w dniu 15.03.2011 r. umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie tej określiły zakres i sześciomiesięczny okres obowiązywania zakazu, a także wysokość przysługującego pracownikowi przez okres trwania zakazu konkurencji odszkodowania, które miało stanowić równowartość 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres 6 miesięcy. Odszkodowanie miało być płatne miesięcznie, ostatniego dnia każdego miesiąca trwania zakazu.

Wbrew stanowisku powódki, w ocenie Sądu Rejonowego łącząca strony umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy została jednak skutecznie wypowiedziana przez pracodawcę, jeszcze przed rozpoczęciem jej obowiązywania (przed ustaniem stosunku pracy).

W § 2 umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy z 15.03.2011 r. strony ustaliły, że pracodawca zastrzega sobie prawo wypowiedzenia niniejszej umowy z zachowaniem 14 - dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku ustania przyczyn uzasadniających istnienie zakazu konkurencji. W takim przypadku umowa o zakazie konkurencji rozwiąże się, a strony ostaną zwolnione z wzajemnych świadczeń.

Wbrew stanowisku powódki, strona pozwana wykazała, że skutecznie rozwiązała umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Jak wynika z zeznań A. W., wyjaśnień D. S. i przedstawionych w toku postępowania dokumentów, A. W. na polecenie D. S. przygotowała dokument o wypowiedzeniu umowy. W dniu 13.11.2012 r. D. S. dokument podpisała, zaś A. W. wysłała go listem poleconym na adres powódki. Powódka list polecony odebrała, mogła zatem zapoznać się ze złożonym przez pozwaną oświadczeniem woli o wypowiedzeniu umowy z 15.03.2011 r. o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Zeznania A. W. i wyjaśnienia D. S., Sąd uznał za w pełni wiarygodne, były one bowiem logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniały i pokrywały.

Powódka zarzucała, że w przesłanej jej przez pracodawcę przesyłce znajdował się jedynie oryginał druku RMUA, o który prosiła pracodawcę i że wypowiedzenia umowy o zakazie konkurencji nigdy nie otrzymała. W ocenie Sądu twierdzenia powódki w tym zakresie były jednak niewiarygodne. Po pierwsze powódka umówiła się z pozwaną, że oryginał druku RMUA zostanie dla niej pozostawiony na recepcji u strony pozwanej, co A. W. potwierdziła w e-mailu do powódki z 30.10.2012 r. Powódka nie wykazała, że doszło w jakikolwiek sposób do zmiany umówionych ustaleń, że nie odebrała dokumentu osobiście i że umówiła się, że druk zostanie jej przysłany pocztą. W zeznaniach powódka stwierdziła, że „chyba” kadry powiedziały jej, że wyślą dokument pocztą i nie potrafiła wskazać kiedy, w jaki sposób i z którym z pracowników kadr pozwanej odbyła rozmowę, podczas której ustaliła, że dokument RMUA zostanie jej przesłany pocztą.

Ponadto do wysłania spornej przesyłki do powódki doszło – jak wynika z dokumentu potwierdzającego wysłanie listu poleconego – właśnie w dniu 13.11.2012 r., czyli w dniu, w którym zostało sporządzone przez A. W. pismo przewodnie oraz w którym zostało sporządzone przez A. W. i podpisane przez D. S. wypowiedzenie umowy o zakazie konkurencji datowane na 16.11.2012 r., co – jak wyjaśniła A. W. – stanowiło celowy zabieg, uwzględniający okres doręczenia przesyłki przez pocztę.

Należy zauważyć, że strona pozwana nie miała żadnego interesu w tym, żeby nie wysyłać do powódki pisma o wypowiedzeniu umowy o zakazie konkurencji. Prawa i obowiązki stron zostały w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy ukształtowane w taki sposób, że dawały pozwanej możliwość jednostronnego wypowiedzenia umowy zależnego od jej własnej oceny. Wysłanie pisma do powódki leżało zatem w interesie pozwanej. Zarówno D. S., jak i świadek A. W., spójnie, logicznie i wyczerpująco opisały okoliczności sporządzenia i wysłania pisma do powódki. Powódka nie przeczyła zaś, że ów list polecony od pozwanej otrzymała (choć z inną – jak twierdziła – zawartością).

Oceniając wiarygodność stanowisk stron w przedmiocie rzeczywistej zawartości przesyłki do powódki z 13.11.2012 r. Sąd Rejonowy miał również na uwadze okoliczność, że powódka nie domagała się od pozwanej zapłaty poszczególnych kwot z tytułu odszkodowania aż do zakończenia upływu okresu zakazu konkurencji. Z umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy wynikało, że odszkodowanie wysokości 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres 6 miesięcy, ma być płatne miesięcznie, ostatniego dnia każdego miesiąca trwania zakazu. Jeśli powódka była przekonana o obowiązywaniu umowy o zakazie konkurencji, niezrozumiałym jest, dlaczego nie domagała się zapłaty niebagatelnych przecież kwot z tytułu odszkodowania z końcem każdego miesiąca – pierwsza kwota byłaby jej należna już w dniu 31.12.2012 r. Tymczasem powódka nie interweniowała w sprawie wypłaty poszczególnych kwot, nie pytała o brak wypłat i nie wzywała do pozwanej do zapłaty. Wezwanie do pozwanej powódka skierowała dopiero 19.06.2013 r., a zatem tuż po upływie 6-miesięcznego okresu zakazu konkurencji wynikającego z umowy (trwającego od grudnia 2012 r. do końca maja 2013 r.), czyli w okresie, kiedy strona pozwana nie mogłaby już skrócić okresu obowiązywania zakazu przez złożenie ewentualnego kolejnego oświadczenia o wypowiedzeniu, nawet gdyby zakaz ten nadal obowiązywał. Brak żądania zapłaty kwot przez powódkę odszkodowania z końcem każdego miesiąca, podważa wiarygodność zeznań powódki, jakoby była ona w pełni przekonana przez cały sześciomiesięczny okres, że zakaz konkurencji ją nadal obowiązuje.

Sąd Rejonowy w pełni podzielił stanowisko strony pozwanej, poparte przytoczonym przez nią orzecznictwem Sądu Najwyższego, że pozwana jako pracodawca mogła jednostronnie wypowiedzieć umowę o zakazie konkurencji, skoro uprawnienie takie zostało przez obie strony przewidziane w umowie. W § 2 umowy strony ustaliły, że pracodawca zastrzega sobie prawo wypowiedzenia niniejszej umowy z zachowaniem 14 - dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku ustania przyczyn uzasadniających istnienie zakazu konkurencji. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 7.06.2011 r. (II PK 322/10), tylko wówczas, gdy zawarta umowa o zakazie konkurencji nie zawiera adekwatnych klauzul umożliwiających jej wcześniejsze ustanie lub rozwiązanie, to pracodawca nie może jej jednostronnie rozwiązać nawet wtedy, gdy nie obawia się ujawnienia należących do niego informacji, które przestają być dla jego interesów „szczególnie ważne”. Ponadto, jak wynika z orzecznictwa SN, pracodawca samodzielnie ocenia, czy ustały okoliczności uzasadniające zakaz konkurencji oraz, że ocena ta nie podlega kontroli sądowej (wyrok z dnia 04.02.2009 r., II PK 223/08). Wypowiedzenie przez pracodawcą umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy z powodu utraty znaczenia utrzymywania zakazu konkurencji jest przesłanką wystarczająco konkretną i nienaruszającą istoty zobowiązania stron tej umowy (wyrok z 16.06.2011 r., III BP 2/11). Umowa o zakazie konkurencji nie musi wskazywać konkretnej przyczyny jej wypowiedzenia, wystarczające jest określenie przyczyny tego rozwiązania w sposób ogólny, jak np. ustanie przyczyn uzasadniających zakaz konkurencji. Ocena tak sformułowanej przyczyny należy do pracodawcy i nie może być weryfikowana przez sąd (tak SN z wyroku z 7.06.2011, II PK 322/10). Wobec treści łączącego strony na podstawie umowy o zakazie konkurencji z 15.03.2011 r. stosunku prawnego, ocena zaistnienia przyczyn uzasadniających wypowiedzenie należała zatem wyłącznie do pracodawcy i nie podlegała ocenie Sądu.

Z uwagi na powyższe, Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W punkcie II sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 i § 11 ust 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W pkt III sentencji wyroku nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze, że zgodnie z dyspozycją art. 98 k.p.c. nie ma podstaw do obciążenia nieuiszczonymi kosztami sądowymi strony wygrywającej sprawę – w niniejszej sprawie strony pozwanej - zaś powódka, która sprawę przegrała, była zwolniona od kosztów sądowych z mocy ustawy.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Barbara Syndonin
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia
Osoba, która wytworzyła informację:  Agnieszka Chlipała-Kozioł
Data wytworzenia informacji: