Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

26 października 2016

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Anna Dobrowolska

po rozpoznaniu na rozprawie 26 października 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa J. N. (1)

przeciwko A. P.

o zapłatę

I.  umarza postępowanie w części, to jest co do kwoty 3.412,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 10 marca 2015 do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo;

III.  zasądza od powoda J. N. (1) na rzecz pozwanej A. P. kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 793/15

UZASADNIENIE

Pozwem z 10 marca 2015 J. N. (1) wniósł o wydanie nakazu zapłaty przeciwko pozwanej A. P. i zobowiązanie jej do zapłaty na rzecz powoda kwoty 4.197,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 738 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że jest właścicielem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz, że 11 lipca 2013 r. pozwana kierująca pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uderzyła w prawy bok pojazdu powoda, który był zaparkowany przy ul. (...) we W.. Pozwana oświadczyła, że ponosi odpowiedzialność za wynikłą szkodę oraz wskazała swojego ubezpieczyciela, tj. (...) S.A. z siedzibą w W., od którego powód miał domagać się naprawienia szkody. Powód wskazał, że oddał uszkodzone auto do naprawy, jednocześnie zawiadamiając o szkodzie ubezpieczyciela pozwanej. Koszt naprawy wyniósł 4.197,35 zł. Powód wskazał, że z powodu braku środków finansowych nie uiścił na rzecz serwisu naprawy (...) Sp. z o.o. we W. kwoty netto kosztów naprawy, przez co naraził się na wszczęcie przeciwko niemu postępowania sądowego, a następnie egzekucyjnego, w wyniku którego wyegzekwowano od niego kwotę 3.412,48 zł. Podniósł ponadto, że pomimo zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi pozwanej, ten odmówił przyznania mu odszkodowania, albowiem pozwana nie udzieliła odpowiedzi na zapytanie zakładu ubezpieczeń odnośnie jej odpowiedzialności za skutki wypadku (k. 2-21).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 12 marca 2015 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu we W. Wydział VII. Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 24).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała, że jest sprawcą zdarzenia z 11 lipca 2013, jednakże jego przebieg odbiega od wersji podanej przez powoda, albowiem nie uderzyła w jego pojazd, a jedynie otarła go przejeżdżając obok niego swoim autem. Tym samym pozwana zakwestionowała zakres uszkodzeń w pojeździe powoda i wysokość poniesionych przez niego kosztów. Pozwana wskazała, że uszkodzenie listwy ochronnej, poszycia pojazdu oraz błotnika nie miało związku ze zdarzeniem z 11 lipca 2013 i nie może za nie ponosić odpowiedzialności. Pozwana dodatkowo podniosła, że powód jako przedsiębiorca ma możliwość odliczenia kwoty podatku VAT od nabywanych przez siebie towarów i usług, a więc nie jest zasadnym dochodzenie od niej w niniejszym postępowaniu kwoty brutto wskazanej na fakturze nr (...). Skoro bowiem powód dokonał odliczenia to nie poniósł w tym zakresie szkody. Pozwana wniosła również o zawiadomienie (...) S.A. z siedzibą w W. o toczącym się postępowaniu i wskazanie możliwości wstąpienia do sprawy jako interwenient uboczny, albowiem w razie przegranej przysługiwać jej będzie roszczenie regresowe w stosunku do ubezpieczyciela (k. 27 – 30).

Pismem z 22 lutego 2016 powód cofnął pozew w zakresie kwoty 3.412,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty ze zrzeczeniem się roszczenia. Jednocześnie podtrzymał żądanie zasądzenia kwoty 784,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 738 zł. W uzasadnieniu pisma powód wskazał, że po wytoczeniu powództwa, tj. 21 kwietnia 2015, (...) S.A. z siedzibą w W. zapłaciło (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 3.412,48 zł. Następnie powód zwrócił się do serwisu o zwrot wyegzekwowanej od niego kwoty 3.412,48 zł, co też nastąpiło. W związku z tym, jego szkoda powstała w związku ze zdarzeniem z 11 lipca 2013 została pokryta co do tej kwoty. Natomiast, w związku z tym, że pojazd powoda nie służy mu do prowadzenia działalności gospodarczej, nie mógł rozliczyć uiszczonego na podstawie faktury podatku VAT i w konsekwencji nie uzyskał zwrotu kwoty 784,87 zł z urzędu skarbowego, co czyni żądanie zasądzenia tej kwoty od pozwanej jak najbardziej zasadne. Powód wskazał jednocześnie, że zapłata odszkodowania przez ubezpieczyciela pozwanej nie zwalnia jej z obowiązku pokrycia kosztów procesu poniesionych przez powoda. Zdaniem powoda, gdyby pozwana zachowała się lojalnie w toku postępowania likwidacyjnego, przyznała się do spowodowania szkody oraz wyjaśniła okoliczności zdarzenia, prawdopodobnym jest, że ewentualnie żądanie zapłaty odszkodowania zostałoby skierowane do ubezpieczyciela pozwanej (k. 50 – 56).

Pismem z 09 marca 2016 pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, jednocześnie wskazując, że w związku z cofnięciem powództwa przez powoda, to jego należy traktować jako stronę przegrywającą postępowanie, m.in. przez wzgląd na to, że świadczenie obejmujące żądanie pozwu zostało spełnione na rzecz powoda przez osobę trzecią, a nie przez pozwaną. Pozwana zwróciła uwagę, że w aktach szkodowych brak jest jakiejkolwiek korespondencji kierowanej bezpośrednio do niej. To powód, a nie ubezpieczyciel zwrócił się do niej z prośbą o przekazanie druku potwierdzenia okoliczności powstania szkody oraz kserokopię jej prawa jazdy, co pozwana uczyniła. Dodatkowo pozwana w toku postępowania likwidacyjnego dwukrotnie telefonowała do ubezpieczyciela, aby dowiedzieć się o przebiegu postępowania likwidacyjnego. Pozwana wskazała nadto, że brak jest podstaw nałożenia na nią obowiązku zapłaty równowartości podatku VAT, bowiem powód prowadzi działalność gospodarczą i ma możliwość odliczenia podatku VAT, co zadeklarował w telefonicznym zgłoszeniu szkody, a nie korygował swojego stanowiska w toku postępowania likwidacyjnego (k. 57-60).

Powód w piśmie z 15 marca 2016 podtrzymał swoje dotychczasowe żądanie, wskazując jednocześnie na niezasadność stanowiska powódki w przedmiocie konsekwencji złożonego oświadczenia o cofnięciu pozwu. Według powoda, gdyby pozwana nie wykazywała się biernością w toku postepowania likwidacyjnego, szkoda zostałaby zlikwidowana przez ubezpieczyciela na dużo wcześniejszym etapie i nie byłoby potrzeby inicjowania niniejszego postępowania (k. 70-71).

(...) S.A. z siedzibą w W. doręczono odpis sprzeciwu pozwanej z wnioskiem o wezwanie do wzięcia udziału w sprawie po stronie pozwanej oraz zawiadomienie o toczącym się postępowaniu i terminie rozprawy. Ubezpieczyciel, wezwany do udziału w sprawie w trybie art. 84 k.p.c., nie zgłosił swego przystąpienia w sprawie jako interwenient uboczny po stronie pozwanej.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Powód J. N. (1) jest właścicielem pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). 11 lipca 2013 w zaparkowany przy ulicy (...) we W. samochód powoda uderzył pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowany przez pozwaną A. P.. Pozwana pozostawiła przy pojeździe powoda informację o swoich danych kontaktowych wraz z oświadczeniem o swojej odpowiedzialności za powstałe w pojeździe powoda uszkodzenia.

11 lipca 2013 w godzinach wieczornych powód telefonicznie skontaktował się z pozwaną, prosząc o podanie danych polisy ubezpieczenia, co też pozwana uczyniła. Pozwany poprosił również o wypełnienie przez pozwaną druków oświadczenia sprawcy szkody i zgłoszenia szkody. Powód wskazał, by pozwana wypełnione dokumenty oraz kserokopię dokumentu prawa jazdy przekazała barmanowi baru (...) we W.. Powódka uczyniła to dwa dni po zdarzeniu, wcześniej uzgadniając ten termin z powodem. Następnie powódka zatelefonowała do powoda, mówiąc, że pozostawiła dokumenty w umówionym miejscu, jednocześnie wskazała, że poinformowała ubezpieczyciela o zdarzeniu dzwoniąc na numer telefonu infolinii. W dniu przekazania dokumentów powodowi, pozwana ponownie skontaktowała się telefonicznie z ubezpieczycielem na prośbę powoda, ponieważ sam powód miał trudności z nawiązaniem kontaktu z ubezpieczycielem pozwanej.

Następnie pozwana nie miała kontaktu z (...) S.A. z siedzibą w W., w szczególności ubezpieczyciel nie kontaktował się z nią telefonicznie, ani w sposób listowny celem potwierdzenia okoliczności, że pozwana jest sprawcą zdarzenia z 11 lipca 2013.

[ dowody:

- akta szkody,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego pojazdu powoda k. 12 - 13,

- oświadczenie pozwanej z 11 lipca 2013 k. 14 -14 verte,

- dokumentacja zdjęciowa z 12 lipca 2013 k. 45 - 48,

- przesłuchanie pozwanej A. P. na rozprawie 26.08.2016, protokół elektroniczny k. 109]

Powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu serwisowi (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W..

Za wykonaną naprawę wystawiona została faktura VAT nr (...) ( (...)) z 06 sierpnia 2013 na kwotę 4.197,35 zł brutto, w tym 784,87 zł podatku VAT.

Powód 06 sierpnia 2013 uiścił na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. wyłącznie kwotę podatku VAT w wysokości 784,87 zł.

[ dowody:

- faktura VAT nr (...) ( (...)) k. 15,

- pokwitowanie zapłaty z 06 sierpnia 2013 k. 16,

- kalkulacja naprawy nr (...) z 16 lipca 2013 k. 42 - 44 verte]

Pozostała do zapłaty za naprawę kwota 3.412,48 zł nie została przez powoda dobrowolnie zapłacona.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z 22 maja 2014, sygn. akt V GNc 2001/14 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu Wydział V Gospodarczy nakazał J. N. (1) zapłatę na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. kwoty 3.142,48 zł. Powyższe kwota została wyegzekwowana od powoda przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kłodzku T. G., który na podstawie nakazu, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, prowadził było przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne pod sygn. akt Km 5251/14.

[ dowody:

- zawiadomienie zajęciu wierzytelności z 26 listopada 2014 k. 17 -18,

- zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego i zakazie wypłat z 26.11.2014 k. 19 - 20]

Powód zgłosił szkodę wskazanemu przez pozwaną ubezpieczycielowi (...) S.A. z siedzibą w W..

Zgłaszając szkodę powód oświadczył, że jest płatnikiem podatku VAT i ma możliwość jego odliczenia. W bazie danych Ministerstwa Finansów powód figuruje jako płatnik VAT. Powód figuruje w Centralnej Ewidencji i Informacji o działalności Gospodarczej jako prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P. (...) J. N. (1).

[ dowody :

- akta szkody,

- wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej k. 61,

- wiadomość e-mail pracownika (...) S.A. z siedzibą w W. J. M. do pozwanej z 29 lutego 2016 k. 63

- zrzut z ekranu dokumentujący informacje Portalu (...)k. 64]

Pismem z 08 sierpnia 2013 (...) S.A. z siedzibą w W. poinformowało powoda o niemożności zajęcia końcowego stanowiska w przedmiocie wypłaty powodowi odszkodowania z powodu braku potwierdzonych okoliczności zdarzenia.

Pismem z 30 września 2015 poinformowano powoda o braku podstaw do przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkody w pojeździe powoda, albowiem osoba wskazana jako sprawca kolizji nie udzieliła odpowiedzi na kierowaną do niej korespondencję, a tym samym nie potwierdziła swojej odpowiedzialności za skutki zgłoszonej szkody.

(...) S.A. z siedzibą w W. w toku postępowania likwidacyjnego nie kontaktowała się ze powódką ani telefonicznie, ani listownie. Powódka nie otrzymała zapytania od ubezpieczyciela o potwierdzenie okoliczności zdarzenia.

[ dowody:

- pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z 08.08.2013 – w aktach szkody,

- pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z 30.09.2013 k. 21,

- zeznania świadka J. M. na rozprawie 18.05.2016, protokół elektroniczny k. 90]

Po doręczeniu wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu pozwana skontaktowała się z ubezpieczycielem (...) S.A. z siedzibą w W. celem wyjaśnienia sposobu zakończenia postępowania likwidacyjnego prowadzonego w związku ze szkodą z 11 lipca 2013.

Pracownik ubezpieczyciela poinformował pozwaną, że w aktach szkody brakuje jej oświadczenia potwierdzającego sprawstwo zdarzenia z 11 lipca 2013. Poradził on pozwanej, aby ponownie sporządziła takie oświadczenie i przekazała bezpośrednio ubezpieczycielowi, co też powódka uczyniła, wypełniając potwierdzenie okoliczności szkody z 15 kwietnia 2015. Wraz z potwierdzeniem okoliczności szkody właściciel pojazdu R. P. przekazał ubezpieczycielowi oświadczenie o udostępnieniu 11 lipca 2013 pojazdu marki T. (...) pozwanej oraz kserokopię dokumentu prawa jazdy pozwanej.

[ dowody:

- potwierdzenie okoliczności szkody z 15.04.2015 k. 65-66,

- oświadczenie właściciela pojazdu z 15 kwietnia 2015 – w aktach szkody nr (...),

- kserokopia dokumentu prawa jazdy pozwanej – w aktach szkody nr (...)

- przesłuchanie pozwanej A. P. na rozprawie 26.08.2016, protokół elektroniczny k. 109]

Pismem z 21 kwietnia 2015 (...) S.A. z siedzibą w W. poinformowało powoda, że przekazało wykonującemu naprawę serwisowi odszkodowanie w wysokości 3.412,48 zł netto, zgodnie z fakturą VAT nr (...).

Powód otrzymał od serwisu naprawy (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. zwrot wyegzekwowanej od niego kwoty 3.412,48 zł.

[ dowód pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z 21.04.2015 k. 44].

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pismem z 22 lutego powód cofnął pozew w części, to jest co do kwoty 3.412,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty ze zrzeczeniem się roszczenia (k. 50-53).

Treść art. 203 § 1 k.p.c. wskazuje, iż pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Natomiast § 4 tego artykułu stanowi, iż Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Sąd stwierdził, że z okoliczności sprawy nie wynika, by cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, wobec czego należało uznać, iż powód skutecznie cofnął pozew w zakresie kwoty 3.412,48 zł wraz z odsetkami, co skutkowało umorzeniem postępowania w tej części (punkt I. sentencji wyroku).

Bezsporne w sprawie pozostawały okoliczności, iż sprawcą zdarzenia z 11 lipca 2013, wskutek którego powód poniósł szkodę, była pozwana A. P.. Nie kwestionowała ona bowiem swojej odpowiedzialności. Okoliczność prowadzonego postępowania likwidacyjnego przez (...) S.A. z siedzibą w W. także nie była przedmiotem sporu między stronami. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było natomiast czy odmowa wypłaty żądanego przez powoda odszkodowania przez ubezpieczyciela pozwanej była konsekwencją zaniechań pozwanej, czy też skutkiem niedołożenia należytej staranności przez powoda, bowiem w sposób bezpośredni rzutowało na orzeczenie w przedmiocie obowiązku poniesienia kosztów niniejszego postepowania przez jego strony.

Okolicznością, która wymagała wyjaśnienia było ponadto, czy powód jest podmiotem uprawnionym do odliczenia podatku VAT- okoliczność ta z kolei przesądzała o zasadności dalszej części wysuwanego przez niego roszczenia w wysokości 784,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W powyższej kwestii należy na wstępie wyjaśnić, iż wystąpienie do zakładu ubezpieczeń z roszczeniem o wypłatę odszkodowania wraz z podatkiem VAT lub o zwrot niewypłaconej kwoty podatku VAT (niezależnie od tego czy odszkodowanie było, bądź też będzie wypłacone na podstawie faktury, czy też na podstawie kosztorysu), uzależnione jest od tego, czy poszkodowany jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz, czy ma prawo do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabywaniu rzeczy bądź usługi. Dopiero gdy poszkodowany nie jest płatnikiem VAT albo też posiada status podatnika podatku VAT, ale nie jest zarejestrowany w urzędzie skarbowym jako płatnik podatku VAT aktualizuje się jego uprawnienie do żądania wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości, tj. w kwocie brutto ( Podatek od towarów i usług (VAT) w odszkodowaniach wypłacanych w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego aut. Bartłomiej Chmielowiec, główny specjalista w Biurze Rzecznika Ubezpieczonych).

Jako nabywca towarów i usług (tym samym płatnik podatku VAT), będąc również jego podatnikiem, poszkodowany może bowiem obniżyć podatek należny od niego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług w celu naprawienia szkody (uchwała z 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997/8/103; uchwała z 16 października 1998 r. w sprawie III CZP 42/98, OSNC 1999/4/69). Wysokość odszkodowania mającego na celu naprawienie szkody powinna zatem odpowiadać cenie rzeczy, pomniejszonej o mieszczący się w niej podatek VAT. Tak ustalone odszkodowanie spełnia postulat odszkodowania odpowiadającego wysokości szkody.

Sąd Najwyższy w uchwale z 22 kwietnia 1997 r. ( sygn. akt III CZP 14/1997) wskazał, iż odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT na skutek zniszczenia rzeczy, ustalone według ceny rzeczy, nie obejmuje podatku VAT mieszczącego się w tej cenie, w zakresie, w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu rzeczy.

Należy jednocześnie podkreślić, że przytaczane powyżej orzeczenia uzależniając zasądzenie na rzecz poszkodowanego kwoty odszkodowania w wysokości netto albo brutto kładą nacisk na uprawnienie poszkodowanego, a nie fakt rzeczywistego odliczenia przez niego kwoty podatku VAT od ceny świadczonych na jego rzecz usług. Skorzystanie przez podatnika podatku VAT z możliwości obniżenia kwoty należnego od niego podatku o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest jego prawem i zależy od dopełnienia przez podatnika warunków, które określają przepisy o podatku od towarów i usług. W sytuacji, gdy spełniając warunki do obniżenia kwoty należnego od niego podatku, z przysługującego mu prawa obniżenia podatku podatnik nie skorzysta, nie powinno to mieć wpływu na ustalenie należnego mu odszkodowania za szkodę poniesioną przez niego na skutek zniszczenia rzeczy, jeżeli nową taką rzecz nabył lub mógł albo może nabyć za cenę obejmującą podatek VAT. Obowiązkiem poszkodowanego jest mianowicie działanie zmierzające do ograniczenia rozmiarów szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać zakresu obowiązku odszkodowawczego osoby odpowiedzialnej do naprawienia szkody (uchwała z 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997/8/103; uchwała z 16 października 1998 r. w sprawie III CZP 42/98, OSNC 1999/4/69).

Jak wynika z treści przedłożonej korespondencji e-mail prowadzonej pomiędzy pracownikiem ubezpieczyciela a pozwaną oraz treścią zeznań świadka J. M. na rozprawie 18 maja 2016, powód zgłaszając szkodę zadeklarował, że jest płatnikiem podatku VAT i ma możliwość jego odliczenia. Ubezpieczyciel ustalił nadto, że w bazie Ministerstwa Finansów powód J. N. (2) występuje jako podmiot posiadający status płatnika VAT. Okoliczność prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej została udokumentowana przedłożonym do akt sprawy wydrukiem z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wskazującej, że powód prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą P. (...) J. N. (1) z miejscem jej wykonywania przy ul. (...) we W. (k. 61- 62). Uwadze Sądu nie uszedł ponadto fakt, że w fakturze VAT nr (...) ( (...)) wystawionej przez serwis dokonujący naprawy pojazdu powoda jako nabywcę wskazano (...). Trudno więc polemizować z twierdzeniem, że powód nabył usługę naprawy (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie miał możliwość odliczenia podatku VAT. W ocenie Sądu także fakt, że powód uiścił na rzecz serwisu jedynie kwotę 784,87 zł (wartość podatku VAT) wskazuje, że powód faktycznie miał możliwość i zamierzał dokonać takiego odliczenia.

Wprawdzie w toku likwidacji szkody mogą powstać sytuacje w których poszkodowany, posiadający status podatnika VAT nie będzie miał prawa do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Takie sytuacje mają miejsce w przypadku, gdy uszkodzony w wypadku samochód nie był używany przez poszkodowanego z działalności gospodarczej, a jedynie dla celów prywatnych. Jednakże w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy brak dowodów potwierdzających, aby zachodził taki właśnie wypadek. Biorąc przy tym pod uwagę, że pojazd powoda jest samochodem transportowym, trudno wykluczyć okoliczność, że nie używa on tego auta na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Powyższe okoliczności pozwoliły na wyciągnięcie wniosku, że powód uszkodzonym 11 lipca 2013 pojazdem posługuje się w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Zgodnie z wyrażoną przepisie art. 361 § 1 k.c. zasadą pełnego odszkodowania, odpowiedzialny za szkodę musi pokryć wszelkie straty spowodowane zdarzeniem, a co za tym idzie poszkodowany posiada uprawnienie do żądania kwoty w pełni rekompensującą jego straty. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, skoro powód miał możliwość odliczenia podatku VAT nie było zasadnym żądanie kwoty 784,87 zł od pozwanej. Zasądzenie na rzecz powodowa żądanej przez niego kwoty doprowadziłoby bowiem do sytuacji, w której szkoda w wysokości 784,87 zł zostałaby wyrównana na jego rzecz dwukrotnie.

W rozpatrywanej sprawie, wobec postawionych przez pozwaną zarzutów, reguła dowodowa z art. 6 k.c. nakładała na powoda obowiązek wykazania, iż w rzeczywistości, pomimo posiadania statusu płatnika VAT, nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku VAT od nabywanej przez niego usługi.

Procedura cywilna przewiduje zasadę, iż w razie istnienia sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Unormowania kodeksowe przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Stosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c., a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c., dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może być oddalone. Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak postanowienie Sądu Najwyższego z 28.04.1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692).

Powód nie przedstawił w niniejszej sprawie żadnych dowodów wskazujących na taką okoliczność, dodatkowo nie stawił się na terminy rozpraw celem przesłuchania mimo rygoru pominięcia dowodu z jego przesłuchania, nie usprawiedliwił swojej nieobecności, co skutkowało pominięciem dowodu z jego przesłuchania, ani nie zaoferował żadnego innego dowodu na tę okoliczność, chociażby w postaci dokumentów.

Z powyższych względów powództwo, jako nieudowodnione co do zasady, podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II. sentencji wyroku.

Odnosząc się do żądania powoda w zakresie obciążenia pozwanej kosztami procesu, wskazać należy, iż powód, wbrew swoim twierdzeniom, nie dokonał aktów staranności w toku postępowania likwidacyjnego, co skutkowało wydaniem decyzji odmawiającej wypłaty odszkodowania. W szczególności powód nie przedłożył dostarczonego mu przez pozwaną formularza oświadczenia o okolicznościach zdarzenia wraz z kopią dokumentu prawa jazdy. To pozwana poczyniła wszelkie możliwe starania prowadzące do szybkiego i sprawnego zakończenia postępowania likwidacyjnego. Już w dwa dni po zdarzeniu z 11 lipca 2013 dostarczyła powodowi dokumenty niezbędne do przeprowadzenia przez (...) S.A. z siedzibą w W. postępowania likwidacyjnego. Powód, znajdując się w ich posiadaniu, musiał jedynie przekazać je ubezpieczycielowi, czego jednak nie uczynił. Dodatkowo, w trakcie przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, został poinformowany przez ubezpieczyciela pozwanej o braku niezbędnych dokumentów i niemożności rozpatrzenia zgłoszonej przez niego szkody, jednakże nawet po uzyskaniu takiej informacji pozostał bierny w tym zakresie. Pozwana, po przekazaniu dokumentów powodowi, nie otrzymywała od ubezpieczyciela żadnych informacji ani zapytań dotyczących likwidacji szkody z 11 lipca 2013. W aktach szkody brak jest dowodów wysyłania do niej korespondencji pocztowej czy też drogą e-mail, brak jest także dowodów prób nawiązania kontaktu telefonicznego z pozwaną celem ustalenia czy rzeczywiście jest ona sprawcą szkody z 11 lipca 2013.

Ostatecznie, to znowu pozwana, ponownie składając oświadczenie sprawcy wypadku, w tym przypadku już bezpośrednio ubezpieczycielowi w kwietniu 2015, doprowadziła do pomyślnego dla powoda zakończenia postepowania likwidacyjnego.

Nie zasługiwał więc na aprobatę zarzut powoda, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez ubezpieczyciela spowodowane było biernością pozwanej, przedkładającej oświadczenie sprawcy wypadku dopiero w kwietniu 2015, albowiem było to drugie z kolei oświadczenie sprawcy wypadku, które pozwana wypełniła i przekazała celem dołączenia do akt postępowania likwidacyjnego.

Biorąc pod uwagę powyższe, nieuzasadnionym jest wysuwanie wobec pozwanej zarzutów, że wobec jej nielojalnego względem powoda zachowania spełnienie świadczenia przez ubezpieczyciela nastąpiło dopiero w toku niniejszego postępowania. Przeciwnie bowiem, to zachowanie pozwanego doprowadziło do odmowy przyznania mu odszkodowania.

Mając na względzie powyższe Sąd, uznając powoda za stronę przegrywającą postępowanie w całości, w punkcie III. sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zasądził od powoda na rzecz pozwanej A. P. kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną na podstawie § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490).