Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia:13 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Koelner

Protokolant: Bernadeta Piskorek

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa: K. W.

przeciwko: S. P.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu S. P. aby opróżnił, opuścił oraz wydał powódce K. W. lokal mieszkalny nr (...) położony we W. przy (...) dla którego Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczysta nr (...);

II.  ustala, iż pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego;

III.  nakazuje pozwanemu aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) kwotę 200 zł tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powódka była zwolniona.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 stycznia 2013 r. powódka K. W. wniosła o nakazanie pozwanemu S. P. aby opuścił, opróżnił i wydał powódce lokal mieszkalny położony przy ul. (...) we W., dla którego Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Jednocześnie wniosła o zwolnienie jej z kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż przysługuje jej prawo własności nieruchomości położonej we W. przy ul. (...). Wskazała, iż pozostawała z pozwanym w nieformalnym związku, jednak od 3 lat pozwany zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Podniosła, iż wzywała pozwanego do opuszczenia lokalu, jednakże bezskutecznie. Pozwany uzależnia opuszczenie lokalu od zapłaty na swoją rzecz kwoty pieniężnej wydatkowanej przez pozwanego na wykup lokalu mieszkalnego oraz jego modernizację.

Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2013 r. powódka zwolniona została od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu przyznał, iż pozostawał z powódką w nieformalnym związku. Podniósł, iż przedmiotowy lokal został wykupiony od Gminy W. przez babcie powódki, jednakże on przekazał środki pieniężne na jego zakup w kwocie 35 133 zł. Ponadto zaciągnął kredyt w kwocie 73.000 zł na remont tego mieszkania. Wskazał, iż próbował ugodowo dokonać rozliczeń między stronami, jednakże bez rezultatu, dlatego też w dniu 9 sierpnia 2013 r. wytoczył przeciwko powódce sprawę o zapłatę. Podniósł również, iż żądanie powódki stanowi nadużycie prawa podmiotowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powódka K. W. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) dla którego Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Prawo własności przedmiotowego lokalu powódka nabyła w dniu 12 marca 2009 r., w drodze umowy darowizny zawartej z jej babcią L. W..

Dowód:

-

Odpis księgi wieczystej nr (...) k. 7-14.

L. W. nabyła lokal mieszkalny przy ul. (...) od Gminy W.. Pieniądze na zakup mieszkania dał L. W. pozwany. Ponadto za pomocą środków finansowych uzyskanych z kredytu w wysokości około 70.000 zł, zaciągniętego przez pozwanego, powódka oraz pozwany wykonali remont przedmiotowego lokalu.

Dowód:

-

Przesłuchanie powódki k. 125;

-

Przesłuchanie pozwanego k. 125.

Powódka oraz pozwany byli parą. W czerwcu 2009 r. zamieszkali razem w lokalu mieszkalnym przy u. (...) Pozwany miał dokładać się do opłat związanych z korzystaniem z mieszkania tj. czynsz, opłat za media. W październiku 2009 r. powódka i pozwany rozstali się, a powódka wyprowadziła się z przedmiotowego lokalu.

Dowód:

-

Przesłuchanie powódki k. 125;

-

Przesłuchanie pozwanego k. 125.

Pismem z dnia 16 lipca 2013 r. powódka poinformowała pozwanego, iż wyraża wolę rozliczenia kwot pieniężnych wymienionych w piśmie z dnia 3 lipca 2012 r.

Dowód:

-

Pismo z dnia 16 lipca 2012 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 17-18.

Powódka kilkakrotnie wzywała pozwanego S. P. do opuszczenia i wydania powódce lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W..

Dowód:

-

Pismo z dnia 14 listopada 2012 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k. 15-16;

-

Pismo z dnia 1 października 2012 r. k. 86;

-

Pismo z dnia 15 kwietnia 2010 r. k. 87.

Pismem z dnia 19 września 2013 r. babcia powódki L. W. zwróciła się o interwencję do Komendanta Policji W., wskazując, iż zamieszkujący z nią były narzeczony wnuczki S. P. wulgarnie się do niej odnosi oraz nie uiszcza żadnych opłat związanych z korzystaniem z lokalu.

Dowód:

-

Pismo z dnia 19 września 2013 r. k. 99.

Pismem z dnia 7 października 2013 r. babcia powódki L. W. zawiadomiła Prokuraturę Rejonową W., iż S. W. znęca się nad nią psychicznie i fizycznie.

Dowód:

-

Pismo z dnia 7 października 2013 r. k. 94-97.

Powód pracuje jako przedstawiciel handlowy i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości około 2800 zł netto miesięcznie. Z tytułu zawartej umowy kredytu pozwany obowiązany jest uiszczać miesięcznie kwotę około 700 zł. Rodzice pozwanego mieszkają we W. w lokalu mieszalnym o powierzchni około 40 m ². Brat pozwanego również posiada lokal mieszkalny we W..

Dowód

-

Przesłuchanie pozwanego k. 125.

Sąd zważył co następuje

Powództwo było uzasadnione i jako takie zasługiwało na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę żądania pozwu stanowił przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Dla oceny zasadności roszczeń w oparciu o wskazaną regulację prawną konieczne jest więc ustalenie, iż podmiot, który faktycznie rzeczą włada nie dysponuje skutecznym względem właściciela uprawnieniem do wykonywania powyższego oraz czy wykonuje on faktyczne władztwo nad sporną rzeczą. Okoliczność, iż pozwany faktycznie rzeczą władał nie była w sprawie kwestionowana.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który stał się podstawą czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, stwierdzić należało, iż strony związane były stosunkiem prawnym odpowiadającym swej treści umowie użyczenia, który to stosunek został przez powódkę skutecznie rozwiązany. Konsekwencją zaś powyższego było przyjęcie, iż pozwany utracił prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W.. Obecnie zatem pozwany w istocie zajmuje lokal przy ul. (...) we W. bez tytułu prawnego.

Wskazać przy tym należy, iż nie mógł zrodzić po stronie pozwanego żadnych uprawnień w tym zakresie fakt, iż wykup mieszkania został przez niego w jakiejś części sfinansowany, jak również fakt wyremontowania mieszkania z środków pochodzących z kredytu przez niego zaciągniętego. Jak wskazał sam pozwany strony nie zawierały w tym przedmiocie, w żadnej formie żadnego porozumienia.

Skoro zatem strony związane były stosunkiem użyczenia, żądanie powódki opuszczenia mieszkania należało traktować jako żądanie zwrotu rzeczy użyczonej (art. 716 k.c.). Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie powódka wielokrotnie domagała się opuszczenia przez pozwanego zajmowanego lokalu. Okoliczność ta została również potwierdzona przez pozwanego podczas dowodu z jego przesłuchania.

Mając zatem na uwadze, że umowa użyczenia uległa rozwiązaniu najpóźniej z dniem 15 listopada 2012 r. (data doręczenia pozwanemu pisma z dnia 14 listopada 2012 r.) uznać należało, że z dniem następnym pozwany utracił tytuł prawny do przedmiotowego lokalu.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności, żądanie nakazania pozwanemu opuszczenia i opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) we W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Nie zasługiwał przy tym na uwzględnienie, w ocenie Sądu, zarzut pozwanego, jakoby powódka naruszyła przepis art. 5 k.c. Mając bowiem na uwadze okoliczności faktyczne sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż brak było podstaw do zastosowania powyższej normy, co z kolei miałoby skutkować nieudzieleniem ochrony żądaniu, z którym w sprawie wystąpiła powódka. Norma ta ma bowiem charakter wyjątkowy i można ją zastosować w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. Istotą zaś prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych - w tym przypadku prawa własności, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw wymagają z jednej strony ostrożności, a z drugiej bardzo wnikliwego rozważenia wszystkich aspektów rozpoznawanego wypadku, tj. wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności w ścisłym powiązaniu z konkretnym stanem faktycznym. Jak z kolei podkreśla się w judykaturze klauzule społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa i zasad współżycia społecznego ujęte wart. 5 k.c. należy traktować jako normy społeczne ogólne odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i z związku z tym nie korzysta z ochrony. Sytuacja taka nie miała miejsca w sprawie stanowiącej przedmiot rozpoznania, bowiem powódka nie podjęła działań w sposób, który wskazywałby na naruszanie czy nadużywanie praw, które przysługują jej jako właścicielowi, a które wprost wynikają z przepisów prawa (art. 222 k.c.). Ponadto, co wymaga szczególnego podkreślenia, zasady współżycia, na które powołuje się osoba zajmująca bez tytułu prawnego lokal właściciela, nie mogą uzasadniać trwałego pozbawienia go uprawnienia do wyłącznego korzystania z lokalu ( orz. SN z 27.05.1999 r., II CKN 337/98, OSNC 12/99, poz. 214). Równałoby się to wieloletniemu pozbawieniu powódki jej prawa podmiotowego i bezpodstawnego pozbawienia jej atrybutu właściciela ( orz. SN z 21.01.2000 r., II CKN 689/98, OSNC 7-8/2000, poz. 141). Ponadto, jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy, nie można powoływać się ogólnie na- z natury rzeczy- nieokreślone zasady współżycia, lecz należy konkretnie wskazać, jaka z przyjętych w społeczeństwie zasad współżycia społecznego doznałaby naruszenia w konkretnej sytuacji ( wyrok SN z dnia 07.05.2003 r. IV CKN 120/0, wyrok SN z dnia 15.04.2004 r., IV CK 284103). Pozwany powołał się jedynie ogólnie na zasady współżycia społecznego nie precyzując konkretnie, którą z zasad zachowanie powódki- jako właściciela- miałoby naruszać.

Sąd oceniając całokształt okoliczności sprawy uznał, iż żądanie wydania przez powódkę lokalu stanowiącego jej własność nie może być uznane w niniejszej sprawie za nadużycie prawa podmiotowego, a tym samym, jako usprawiedliwione co do zasady, winno zasługiwać na ochronę prawną.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 14 ust 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (ust. 3).

Mając na uwadze sytuację rodzinną i materialną pozwanego Sąd ustalił, że pozwanemu S. P. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Jak wynika bowiem z dowodu z jego przesłuchania osiąga miesięcznie dochód w wysokości około 2800 zł netto, dochody te nawet przy uwzględnieniu konieczności spłaty zaciągniętego kredytu pozwalają mu zatem na wynajęcie chociażby pokoju. Ponadto we W. mieszkają jego rodzice i brat, zatem brak jest podstaw do przyjęcia, iż nie ma innej możliwości zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie wniosek pozwanego o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia sprawy o zwrot poczynionych przez niego w spornym lokalu nakładów toczącej się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu. W ocenie Sądu nie zachodziła wskazana w art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. sytuacja, albowiem rozstrzygnięcie powództwa o opróżnienie lokalu w żaden sposób nie było uzależnione od rozstrzygnięcia sprawy wzajemnych rozliczeń między stronami.

Z powyższych również względów Sąd oddalił wnioski dowodowe o dopuszczenie dokumentów z akt Sądu Okręgowego we Wrocławiu, sygn. akt I C 1175/13 oraz zeznań świadków. Powyższe nie miało bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty niniejszej sprawy.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w punkcie I i II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Mając na uwadze, iż pozwany przegrał sprawę w całości, a powódka zwolniona była od kosztów sądowych, Sąd nakazał pozwanemu uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Sąd nie zasądził na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego albowiem wniosek o zasądzenie tych kosztów nie został zgłoszony.

W tym stanie rzeczy, o kosztach postępowania należało orzec, jak w punkcie III wyroku.